Kon het diertje maar alles
begrijpen, geen vragen meer
die onbeantwoord zijn
wanneer het sterft

Het leeft niet lang genoeg
en voorbij vliegt de tijd
van honderd heerlijke keren
spelen dood te gaan, de tijd

van steeds weer vragen waarom
zus en zo, dit of dat, en hoe dan
nieuwsgierig kennis knippen
en plakken, schreeuwen

en boos wegsmijten
uitgeput gaat liggen
huilen, maar toch
opnieuw beginnen

de halve antwoorden
herschikken of weggooien
en op zoek gaan
naar nieuwe gegevens

altijd nóg een vraag stellen
principieel blind
erop vertrouwend
dat er een antwoord komt

Ik herinner me dat
er ramen zijn, ergens

in het onzichtbare
gebouw verdwenen

buiten het halve ei van ruimte
dat een zwak licht schept

in de duisternis -
zwevende stofjes

en een vlakvloeren veld
van vibrerende vlekken

waarin naast een deksel aangebeten
de appel van het vragen blinkt:

wat zie ik
waar ben ik

op welke wijze ontwikkelt dit zich
waarheen, waartoe, sinds wanneer

waarom is dat zo
en wie ben ik dan?

Gewoon met mij omgaan
Samen eropuit en
over van alles praten

maar niet over mij
want als ik jou aan het woord laat
lijkt niets op zijn plek te blijven staan:

met gewaagd vragen
te verkennen die ik nog niet heb
beweeg je mijn gedachten

Je jaagt ze uit elkaar
en verward verlaat ik jou
Laat ons toch vrienden zijn