De lerares fluistert het nog eens in mijn oor: adem
rustig, voel wat er loskomt en laat het gaan, een last
die je niet zult missen, durf het te vergeten
en blijf in je lichaam, wat er ook gebeurt
aan opkomende tranen, zelfmedelijden
of slaande boosheid, het is geen feest
om te leven en een schrale troost
dat het voorbijgaat
Maar daar kom ik niet voor
ik wil alleen maar rust in mijn leven
deze retraite heb ik hard nodig
ik kom tijd tekort
Daar mag ik nu niet over praten, ik wil niet eens
eraan denken, me concentreren
op de pijnlijke rug
die ik ervoor over heb