Maar is er wel een uitweg, vraagt
     de grappenmaker aan de dief
Waar gaat het heen of blijft het zo?
     Dat hoop ik niet zeg, alsjeblief!

De mensen leven op zichzelf
     machines ploegen door het land
en in de waan van alledag
     gebruikt er niemand zijn verstand

Wat maak je je nou druk man, lacht
     de dief, het gaat om broederschap
dus laat hen maar geloven wat
     jij zegt: het leven is een grap

Als wij elkaar maar steunen man
     dan kunnen wij wel eerlijk zijn:
de wereld is voor amateurs
     deskundigheid is enkel schijn

Kijk: boven op de torentrans
     staan vorsten in het rond op wacht
de vrouwen en het personeel
     bezoeken hen de hele nacht

tot aan het kraaien van de haan
     wanneer ze allen slapen gaan
Twee ruiters komen dichterbij
     de wind steekt op en wakkert aan

Uit de hemel
duiken snelle stippen
naar een niemandsland

vleugelloos weggeworpen
zachte tassen, stoelen
hard metaal, ledematen
ook mijn hart

staat stil
van ongeloof
toch ligt daar een lakschoen
toch lees ik opengeklapte levens

Mijn vertroebelde ogen
en mond vol gedachten
vragen om woorden
voor de leegte

Dit veel te grote gebeuren
op een doodgewone dag
reikt voorbij de horizon

's Nachts schreeuwen we slapend bang
voor tentakels tussen de lakens

worden we wakker van roffels donder
en het rammelen van de ramen

luisteren we naar de blaffende honden
tot we ongemerkt verdwijnen

in de armen van ons knuffeldier
maar 's ochtends schijnt de zon

dan

rennen we met zijn allen naar buiten
en zijn we de hele dag gelukkig

in zon en korsten modder
op lijf en leden: mannen

Met De Zak – we stinken
naar bonen, verstikken de vijand

in de geur, schreeuwen hem onder
in de zakken bibberend bang

slaan de trom, verjagen de slangen
vechten tegen de malende armen

van machtige reuzen, legioenen
schapen en gevaarlijke generaals

tot we thuis de zakken legen
boven het vuur en de dieren

schreeuwen en kronkelen
maar ze kunnen ons niet grijpen

Ik leerde spelenderwijs
om me er niets van aan te trekken
als ik werd uitgelachen
Ik viel, stootte mijn hoofd
maar ik was de enige
die de beer te pakken kreeg

Een betere opleiding bestaat er niet
voor bazen -- je moet altijd opletten
op de kleinste dingen:

giechelgefluister, een kuch
en een lachje, ingehouden
adem, het verzetten
van een voet, en bij elke stap
moet je schatten
waar je bent

Ik oefende voor het echte
leven. Nu is het plein van mij
Mijn schaduw groeit
over het water aan mijn voeten
waar grote vissen kleine vissen vissen
en ze reikt naar de overkant

Het brandt in het zuiden, de wind
heeft honger, zijn tongen van vuur
likken het hout van de aarde en
eten zich naar rijke landen

terwijl achter onze rug in het noorden
het ijs smelt en milliliters water
als geslepen staal dunne repen
afsnijden van ons land en de welvaart

die ik zal, die ik wil, die ik moet
handhaven, als ik kan, als ik mag
van de bange blonde reuzen hier
die generaties terugtellen

tot aan de grote zwijgende man
Vader des vaderlands en bedelaar
mijn voorbeeld en voorvader
(één procent van mijn genen)

wat niets te betekenen heeft, maar
zijn dure jas van blauw bloed
doet ertoe, en het oplaaiende vuur
waardoor ik denk aan zijn dood

Opa zit kaarsrecht
tegen paal 8,5
zijn voeten in de kuil

Ik ben een paard
op de lege plaats
tegenover hem

stofwolken achter mij
en opspattend water
Ik ben een vliegende vis

mijn vinnen groeien
vleugels met veren vef voef
ik ben al aan de overkant

en terug met arendsogen
pas op, ik klauw je weg
voor je mijn schaduw ziet

Ik doe de mollencrawl en
met molenwieken regen ik
een gracht om ons fort

De aarde, hervormd door de mensen
is meer dan één keer de aarde waard
niet voor haarzelf, maar voor ons
zelfbenoemde erfgenamen

Na een epidemie storten de huizen in
maar jaren later staan verwilderd
de gewassen er nog, en gescheurd
liggen ook de wegen er nog -

voor nieuwe mensen
die nieuwe huizen bouwen
en de aarde betaalt en lijdt
wat de mensen begeren

Ik vraag me af, wat genoeg is
als het vanzelf spreekt
dat iemands zweet zichzelf
maar één keer waard is

Mijn zoon is net als ik:
als ik niet kijk kronkelt hij
door het gras en pluimstaart
hij de els in om uit te kijken

met vleugelogen - hij schreeuwt
naar de wind waar hij heen gaat:
ver voorbij de buren
over grenzen en gezonken schepen

naar de beren van Europa
Bern, Berlijn, dwaas Madrid
mevrouw Marseille en de zee
van Seattle, de zon zien

opgaan in de grote wereld
buiten de muur om onze tuin
met het piepende poortje
dat voorzichtig geopend

een kier uitzicht geeft

Dit jaar is een goed jaar
De oogst is groot, we kunnen
meer mensen in dienst nemen
onze huizen laten verbouwen

en bij opbod een stuk land
erbij kopen, de verkopers
maken winst, ze lachen
om al het geld van ons

boeren en van de soldaten
die uit de oorlog terug
gekomen zijn met
eerlijk gestolen rijkdom

Ze maken alles duurder
zodat ik geld tekort kom en
mijn bedrijf moet verkopen
Dit jaar is een slecht jaar

Niet rechttoe rechtaan
in een vrij schootsveld
maar als guerrilla
in het dagelijkse leven
vijandig verscholen

voel ik het, de schaduw
en beeld ik me meteen in
de werper bedwingbaar
te maken, het is een olifant
zonder poten, een walvis

die daar dreigend boven
mij hangt, geen zeppelin
met science fiction technologie
geen Grote Broer vermomd
als telefoons en kassa's

maar persoonlijke adjudanten
die uit alle hoeken geduldig
het omsingelingsspel spelen
om de wereld te veroveren
voor verborgen goden

Ze zijn niet bang
om te haten
en wat heb ik eraan
om daar iets van te denken

Ze zijn zo beschaafd
ze trekken fluwelen handschoenen aan
noemen je naam en nemen je bij de hand

zwieren je rond als een kind
zonder dat je kunt lachen
omdat zij dat doen

Op de muren trekken ze strepen
levend rood
Er zijn foto's van

De stukken schuld en schande
hebben ze netjes begraven op velden van eer
met elk jaar weer
een plechtige herdenking

Dorre kleuren
kale grens-
heuvels na de winter
kleine vlekken, gatenijs

en bevroren modder:
oefenen
om het land te verdedigen
tegen barbaren

Altijd tegen barbaren
die van binnen zijn
wat wij van buiten lijken
te zijn: primitief

in takkenpakken
machtige Enzilochmannen
het klassieke lopende woud
met grote warme handen

en wapens
bewezen
beslissend
de beste

Hoe langer geleden het is
het leed, de koude aarde
hoe dieper je kunt voelen

hoe erg het wel moet zijn
geweest, hoe meer hoop
je wel moet toevoegen

aan de zekerheid
van het vertrouwen dat
le jour de gloire est arrivé

Je hoort de harten juichen
vóor het sneuvelen
vóor de stilte

Na de strijd en het delven
is er het rusten
in vrede, de vrede

waarin we wel moeten geloven
met heel ons hart
ons verscheurde hart

Lieve oma, ik ken je nog

en een paar van jouw verhalen

van de oorlog, de kleine grote

drama's om te gedenken



mijn kinderen horen ze maar half

door het bombardement van beelden

van oorlogen ver weg

dagelijks in het nieuws



dus

spelen we vandaag de werkelijkheid

om te voelen, te weten

hoe verscheurend het is



ik ben de oma en mijn dochter

is haar moeder, de straat breekt

na een schot, de lucht kraakt

en wij houden de adem in

Denkend aan ziektes
kan ik ze niet voorkomen
niet allemaal, wel de meeste
alleen door er aan te denken

Anderen laat ik in hun gezonde waan
juist niet bij ziektes stil te staan
want er zijn zoveel gevaren
dat het een wonder is

oud te worden
je hebt niet overal ogen
je hebt niet altijd handen
middelen en tijd vrij

je hebt niet eens jezelf
in de hand, alleen dankbaarheid
wanneer je leven je meevalt
en je beseft wat het belangrijkste is

Machthebbers folteren geen paleis-
wacht meer om voor hun lusten
een tuin te roven uit het buitenland

nee, tegenwoordig is geld genoeg
het magnetische grote geld
dat altijd knechten vindt

Kijk goed naar dit schilderij
de kleuren zijn donkerder, en oud
is de verfhuid, eeuwig

meesterlijk zijn de penseelstreken
maar toch is deze materie enkel
nog een aanhangsel

voor de handel in grote namen
de derivaten van de kunst
waarmee winst wordt gesproken

Alleen het goud en de parels
van de goede gouden tijd
toen edelen nog dachten

te weten wat ieders bestwil is
zijn in de verhalen doorverteld
en de ellende moet je zelf
er maar bij denken

Ach, het leven verleidt je
om verliezen te vergeten
de gestolen kazen, de doden
geruimde graven en bedolven bloemen

Het verleden is niet zo mooi
dus liever laat ik mijn gedachten
woeden in mijn lichaam
dan ze zelfs maar te fluisteren

Ze houden zich stil, de oude doden
in grauwe lakens en de jonge stralend wit
met een flubberknoop boven hun hoofd
stokstijf in de gotische nissen
van de hoog wiegende bomen

Een middeleeuws openluchtmuseum
vogelloos stil met vlagen wind
onverstaanbaar ritselend
in de blaadjes die bewegen
maar dat is nog geen leven

Ik moet binnenin kijken
door een microscoop turen
of ik het zelf ben, daar
in die drukke havens
van ionen en moleculen

Leven of sterven ze
eten ze of worden ze gegeten
en ben ik alleen nog voedsel
en een spookverschijning
van mijn eigen dood?

Er is een kleine kans
op een zachte dood
Dat wil je niet weten

Liever geloof je
in een hemelse hand
die alles goed maakt

Voor sommigen komt dat uit
Ze verliezen bloed en glijden
weg zonder notie

waar ze zijn, één
met alles zweven ze
kalm en vredig ademend

Ergens is er pijn
iets dringends
maar wat

beseffen ze niet -
hun zweten, hun rillen
en hun laatste spartel

Ze hebben geluk, ze zijn niet bang
in het donker dat hen insluit
Ze zien bijna niets meer

alleen een tunnel van licht

De maan zal hier niet wapperen
niet wassen door ons op te eten
nee, wij zijn Vrije Broeders

wij weten wel beter
     wat de waarde is
     van de lange arm

     van een sterke man
     onder de bloedrode vlag
     van het volk
                         dat volgt

     wat aardse en hemelse wetten
     beschikken bij de gratie van rechters
     die hun baan willen behouden

wij eten de wassende maan
elke dag vers en op 12 september
op alle pleinen van Europa:

wie niet meedoet moet weg
wij willen geen infiltranten
die weigeren
                       te huichelen

Van werken krijg je wonden
Bloedkleren in wasmachines

Dan zit je daarnaast te wachten
met draaiende gedachten

niets te doen dan je huid
strelen en fantaseren

dat samen te doen met wie
en hoe en opwindend mooi

de wonden zouden helen
en ook met de nagels lekker

zachtjes aan de korstjes krabben

Je ziet het niet, maar toch
hebben mensen scheve ogen
Er loopt een eeuwenlange proef

om dat te bewijzen: wetten
houden geen stand, de nectar geurt
onweerstaanbaar over de muur

van loketten en de doodstraf
op het bouwen van grote boten
De zoete geur van geluk lokt

Een beetje ervan is al genoeg
om iemand te laten functioneren -
waarom zou ik dan zo gul zijn

om meer dan minimaal af te geven?
De politie is mijn beste vriend
Daar wil ik wel voor betalen

Piet Heyn kijkt me nadenkend aan
zijn sik steekt een lange tong uit

naar mij misschien
mijn achteraf weten

van zijn roem, de zilveren
buit en de ministeries

van marine, koophandel en koloniën
die de welvaart financieren

met spullen die anderen geloven
nodig te hebben, we ruilen ze

voor koffers vol geld en als
dat stinkt wordt het gewassen

bij de bank om de hoek
Hardnekkige vlekken brengen ze

naar het Zwitserland van Zwingli
en Calvijn, zo wordt de wereld beter

met scheepstouwen en canvas
met kemp! met kemp!

de winsten benne groot
we winnen de zilvervloot!

Sinds het temmen van het paard
     het begin
     van de mondialisering
     de verre handel, de zadeltassen

     die multifunctionele koffers
     door andermans benen gedragen
     die de wereld intrekken
     met brons, tarwe en touw

     en met een roes voor het zwoegen -
     in de tent, middenin de wierook
     van het kempzaad of de hars
     van de bloemen aan de macht

laat hennep zich verwennen en veredelen
van onkruid tot het dagelijkse medicijn
dat de menselijke bloedkoffertjes muteert
tot dienaren die voor hem lopen

We leven in de zijvakken
van een koffer onderweg

die ons vlees en bloed ruilt
voor peper en kaneel

soms ook slaapbollen, maar
dat weet alleen de kapitein

     Het schip heeft een grote buik
     het is een hongerige waterwolf

     en wij, in dit dodenrijk
     hopen gered te worden

     uitgespuwd op het droge
     zoals Jona door de walvis

We doen ons werk, voor de rederij
een vaste last aan loon en soldij

vaak betaald aan de ouders
die ons verloren aan de zee

en aan de weduwen
die niet op ons konden rekenen

Genoeg mevrouw dikke buik
in comfortabele harembroek
geweest, nu word ik een geestelijke

matroesjka, ik blaas mezelf op
naarmate mijn kind (het uitvretertje
dat ik wijdbeens gehurkt hopla
mijn armen in geduwd heb)
groeit, kruipt en steeds verder
van me af probeert te lopen

maar ik zal het niet laten ontsnappen
mijn gevoeligste zenuwen
recht uit mijn moederhart
zal ik levenslang verlengen
om heel zijn wereld groot
te blijven omarmen

Je zou je ogen sluiten
in de filmzaal als je durfde

te bedenken dat het erger is
in het echt, de horror

overal en altijd, dat
mensen bang zijn

monsters in mensen

zien, en complotten, daders
die de politie niet pakt

Voor familie en vrienden
God en vaderland, je eer

moet je het zelf opknappen -
aan wie niet meedoet

lesjes leren, de ergste
dingen moeten ze denken

tot ze boerderij poepen
en tenslotte niet meer

in staat zijn te smeken
te mogen sterven

Er zijn tien van die meisjes in Wenen
een schouder waarop je de dood kunt zien huilen
een parkje waar opgezet duiven in schuilen
en in het museum van ijzel verborgen
ligt ergens een flard van de morgen
          o, o, o, o!
neem deze zwijgende wals in je armen

Dit walsje, dit walsje, dit walsje
van zichzelf, van de dood, van cognac
dit walsje dat op haar gemak
haar staart even nat maakt in zee

Ik wil jou, ik wil jou, ik wil jou
de ligstoel, het doodsboek en gauw
de weemoedige gang door om holderdebolder
omhoog naar de donkere leliënzolder
ons bed van de maan in te komen
de dans waarvan schildpadden dromen
          o, o, o, o!
neem deze wals met de scheur in haar darmen

En er hangen vier spiegels in Wenen
waar jouw stem en de echo's in spelen
een dood voor piano ligt daar met penselen
zijn ultramarijn op de jongens te strelen
terwijl op de daken de armen zich warmen
aan kersverse tranen van slingers erbarmen
          o, o, o, o!
neem deze wals die versterft in mijn armen

Want ik wil jou, mijn liefste, ik wil jou
op zolder, waar kinderen spelen en koning
zijn, dromen van oude Hongaarse verlichting
die wiegt in de zwoele namiddagse reuring
en kijken naar sneeuwwitte lelies en schapen
die stil op jouw voorhoofd wat liggen te slapen
          o, o, o, o!
neem deze wals want ik wil jou voor altijd omarmen

Met jou zal ik dansen in Wenen
en hier
uit mijn masker ontspringt een rivier:
zie, de oevers staan vol hyacinten!
Mijn mond laat ik tussen jouw benen
met alle plezier
en mijn ziel laat ik achter in foto's en bloemlabyrinten
maar liefste, ik wil in de donkere golven en gaten
van jouw passen de wals achterlaten
haar viool en haar graf met de linten

Oude appelboom
tere witte droom
de herinnering

zoete lentenacht
hiernaartoe gebracht
in de schemering
was de wereld jong

     De aarde draait maar door
     het leven gaat zo vlug
     weer april en mei

     ik volg het oude spoor
     en alles komt terug
     het is dus al voorbij
     misschien maakt dat ons vrij

Oude appelboom
witte bloesemdroom
waar de vlinder vliegt
en de schommel wiegt

liggend in het gras
ruiken hoe het was
toen de merel zong
was de wereld jong

De student is nieuwsgierig
Hij snijdt in de overledene
het chirurgisch handboek na
als de meester die hij wil zijn

Lichamen zijn interessant
om te ontdekken in de vakantie
en om later terloops uitleg te geven
aan de andere studenten

De boeren kijken zwijgend toe
hoe de mens een dier is
een kikker in het groot
Ze malen niet om de wetenschap

Ai, vers bloed, geef me helsteen
Pak snel het flesje uit je tas
om de wond te ontsmetten, weg
te branden tot een groot zwart gat

De districtsdokter schudt nee
Wat denkt meneer de student wel
dat hij geld zou hebben
voor zoiets kostbaars als zilver!

Vandaag kwam er een gedachte
in mij op, die ik al eens had - ooit
maar toen niet heb afgemaakt
(het jaar kan ik niet achterhalen)

Waarom ze er opnieuw was
wat ze toen precies inhield
en waar ze heenging
weet ik nog steeds niet

Mijn ziel beseft alleen
dat ik haar eerder tegenkwam
Ze herinnerde me eraan
dat is alles

Ze kwam niet dichterbij

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

Het lied, dat meisje, raakt mij
keer op keer, al wil ik niet
vaak aan haar denken

Dat meisje zonder haarkam
zonder jurk, alleen nog cijfers
op haar hand

en Antonis die andermans last draagt

Voor wie draag ik de last
van hun leven, waarom
is hun leven ook het mijne?

Het moet wel voor jou zijn
buurman, voor jou, vluchteling
voor meisjes en voor vrede

Dit is een lied over groenten
Ze zorgen voor een goede stoelgang
Ze zijn echt goed voor je

Bel een groente op
Noem haar bij haar naam
Doe het vandaag
wanneer je uit de trein stapt

Bel een groente op
en de vooruitzichten zijn goed
Òhh, de groente zal jou helpen!

     Sommige mensen willen geen pruimen
     Ik weet het niet
     Ik heb altijd gevonden, dat als ze -

Bel een groente op
Pak je telefoon
Denk aan een groente
eenzaam thuis

Bel een groente op
en de vooruitzichten zijn goed
Daar zal de groente jou mee helpen!
Koolraap, koolraap, koolraap
koolraap, koolraaiiii…

Een pruim is niet echt een groente
Witte kool is een groente

     Niemand zal het weten
     als je dat niet wilt
     Niemand zal het weten
     tenzij jij het zelf aan iemand vertelt

Bel op en ze komen naar je toe
bedekt met dauw
Groenten dromen ervan om jou te helpen
en glanzend en trots naast jou te staan
met hun hand in jouw hand
Laat de buren maar zeggen
waarom een groente iets is om te verbergen

     Veel mensen maken zich geen zorgen
     over hun vrienden in de Groentewereld
     Ze denken: Och, wat zal ik zeggen?
     Wat kan iemand zoals ik
     tegen een groente zeggen?

Maar vrienden, het antwoord is eenvoudig
Bel gewoon op, en vertel wat je vindt
van cakejes, pompoenen, vetvrij papier
Macedonië, mahoniebomen, ellebogen
en groene dingen in het algemeen

En meteen - is er een nieuwe klik!
Jij en je nieuwe kleine groene en gele maatjes
Samen op pad! Oh nee!
Samen blits blijven!
Samen naar de kerk van jullie keuze!
Alleen in dit land! Hoera-ra-ra-ah!

Bel een groente op
Noem haar bij haar naam
Doe het vandaag
wanneer je uit de trein stapt

Bel een groente op
en de vooruitzichten zijn goed
Òhh, de groente zal jou helpen!

Oh nee! Zie je, dat ze helpen?
De pompoen ademt zwaar:
Hijge zuchte, hijge zuchte

Nu een speciaal verzoeknummer
Ik hoop dat jullie het leuk vinden

     Ik heb geprobeerd uit te vinden
     hoe mijn hart zo blind kon zijn
     Tja, hoe kon ik
     me zo voor de gek laten houden?
     Net als de anderen

     Jij imponeerde me
     met je snelle auto en je zegelring
     je zachte stem, droevige ogen
     Dat alles bij elkaar
     daar viel ik voor

     Ik heb er geen spijt van
     een meisje te hebben ontmoet
     dat harten breekt
     alsof het niets is
     Ik heb dat ook gedaan

     Nu weet ik
     precies
     hoe dat voelt
     en zoals ik al zei
     ik heb er geen spijt van

Goed, het is bijna sluitingstijd
Ik hoop dat je het net zo leuk vond als wij
Vergeet niet dat zondag de improvisaties zijn
Amanda Volt komt met zijn xylofoongroep

Het was echt heel leuk
Maandagavond is het dansen, de tangowedstrijd
Gratis pindakaasgelei en worstenbroodjes voor iedereen
Het was echt leuk

Ik hoop dat we jouw verzoeknummers hebben gespeeld
de liedjes die je graag hoort
Laatste ronde alcohol! Drinken, mensen!
Geweldig!
Leuk je te zien, Rob. Hoe gaat het? En de kinderen?
Geweldig! Ja, leuk je te zien.

Een liedje van Mark? Ja, doen we morgenavond. Goed?
"Caravan" met een drumsolo? Juist. Ja, zullen we doen!
Geweldig. Ja, leuk jullie morgen weer te zien!

La la la
Beneden is het Waterkwartier zoveel je wilt
O doe das o plas plas
Doebie-doe-da-da-da
Ja la la la!
Pa pa da da da da da!
Welterusten, allemaal!

Ja, dat is liefde:
Er loopt een onbekende langs
de aarde stopt met draaien
zodat ik jou ontmoet
Ja, dat is de liefde!

Het is iets van niets
dat me in de hemel brengt
Een blik, een huivering
die de regen stopt, omdat
de liefde eindelijk gekomen is

Een blik, een flits, een kus
die de zon laat schijnen
zodat we kunnen huilen
van blijdschap en geluk
en zouden sterven als het stopt

Ja, we kunnen sterven
van geluk, of urenlang
blijven zingen voor elkaar
jij voor mij en ik voor jou
alleen voor jou:

     Ik hou van jou, ik hou, ik hou
     van jou, voor altijd, altijd
     houd ik van jou
     Dus kus me, kus me
     voor altijd, altijd!

Liefde, liefde, die voorbijgaat
wat verliefde liefde altijd doet
zodat ik gauw, een dag of twee
later al, opnieuw beginnen wil
om te kunnen zingen:

     Ik hou van jou, ik hou, ik hou
     van jou, voor altijd, altijd
     houd ik van jou
     Dus kus me, kus me
     voor altijd, altijd!

Luister naar mij, zo half als ik ben
Praat tegen mij, praat over mij
tegen je liefsten, tegen je vrienden
Praat!
over mijn grote ogen, mijn dwaze dromen
En ik, wat ik wil, is van alles
vertellen dat jou raakt
Ja, dat is het

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     Hier sta ik, bloot voor jou, ja
     ik ben bang
     Hier sta ik, stil in de drukte

Kijk naar mij, kijk op zijn minst
naar wat er over is van mij
Kijk mij aan, voor ik mezelf haat
Wat kan ik jou zeggen, dat
niemand anders jou zou zeggen?
Een paar dingen maar, maar
wel wie ik ben, ik bied je alles
wat ik heb, alsjeblieft

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     zo bloot als ik hier sta, meer is er niet
     Dit is mijn mond, mijn schreeuw
     vooruit, dit ben ik
     Alsjeblieft, alsjeblieft, hier
     ben ik, mijn dromen, mijn verlangens
     zoals ik me bloot geef, zoals ik lach
     Hier sta ik, stil in de drukte

Ga niet weg, alsjeblieft, blijf nog lang
ook al zal het me wel niet redden, nee
maar zonder jou weet ik niet hoe
Houd van mij zoals van een vriend
die voor altijd weggaat
Ik wil dat je van me houdt
want ikzelf weet niet goed hoe
ik moet houden van mijn halve ik

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     zo bloot als ik hier sta, meer is er niet
     Hier in de drukte en in de storm
     Kijk toch naar me
     naar mijn ogen en mijn handen
     Dit is alles wat ik te bieden heb
     mijn mond, mijn schreeuw
     Hier ben ik, hier ben ik, alsjeblieft
     alsjeblieft, alsjeblieft
     alsjeblieft, alsjeblieft

Er is geen mooi einde
De zon gaat onder
zonder de hemel te kleuren

Geen vogels, geen muziek
Ik huil niet eens
zeg alleen maar: nou, dag dan

Het klinkt zo gemakkelijk
maar ik kijk weg en wacht
tot het voorbij is

Wanneer ben je me ontglipt?
Wanneer zijn we gestopt
met te willen praten

over wat we niet begrijpen
en stilaan niet meer wisten
van elkaar, niet meer van elkaar?

Het duurt nog even
voor het over zal zijn
en er plaats is voor een ander
Nu is het nog te leeg

waar jij altijd was
Mensen vergeten dat snel
wanneer ze een praatje maken
en we lachen om iets kleins

Jouw moeder is geweldig
Ze doet wat ze kan
zo zonder man
Je weet hoe het gaat

de buurman maait het gazon
Hij is echt al oud
steeds weer vraagt hij
waar jij gebleven bent

Maar als ik het tevoren had geweten
zou ik net zo goed verliefd geweest
net zo goed die vrouw zijn
nog steeds verliefd op jou

In bogen golvend englenhaar
of ijskastelen in de lucht
en veren van een adelaar
zo drijven wolken op een zucht
van wind, de tovenaar

Maar meestal vind ik er niets aan
het sneeuwt of stormt, de regen stroomt
en wat ik zoal heb gedaan
is niet waarvan ik heb gedroomd

Ik was een wolk die alles zag
de blauwe hemel, 't groene gras
precies in evenwicht, en ach
zo dacht ik dat de wereld was

Rozengeur en maneschijn
met vrienden thuis op mijn terras
voor altijd met jou samenzijn
Zo dacht ik dat de liefde was

Maar nu is het gewoon een sleur
ik lach als iemand naar me kijkt
Doe maar gewoon, nee geen gezeur
want niets is wat het lijkt

Bang zijn, huilen, geen berouw
mijn eigen weg gaan, geen kompas
behalve: Ja, ik houd van jou
Zo dacht ik dat het leven was

en ja, nog steeds geef ik erom
want alles heeft betekenis
en, noem het wijs of noem het dom
dat is ervaren wat het is

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

Onrust. Lotte is ziek
Ik pak mijn rugzak
mijn kompas en wat kleren
doe mijn laarzen aan, een jas
en ga de deur uit

Op weg naar Lotte
Alleen zijn met mezelf
Zolang ik onderweg ben
zal ze blijven leven
zal ze niet doodgaan

Ze gaat niet dood, het mag niet
Ze gaat niet dood, ze gaat niet dood
Nee, nee, nu nog niet
Het is nog niet de tijd
Ze mag niet, ze zal niet

Mijn stappen stampen
De aarde beeft
Waar ik ga, dreunt een bizon
Waar ik rust, rust een berg
Wanneer ik aankom, zal ze leven

Het verval trekt me
         zoals het uitzicht me trok
                   langs vele landschappen
                            en wat ik beleefde
                                      en onderweg leerde
                                               ontsloot vele wegen
naar nieuwe plannen
         nieuwe plaatsen en
                   nieuwe mensen
                            nieuwe kansen met
                                      nieuwe inzichten
                                               en nieuwe berusting
Alles onthoud ik
         intenser nog dan het was
                   helderder dan in de volle zon
                            zuiverder is mijn liefde
                                      zuiverder zijn mijn keuzes
                                               zuiverder mijn verlangens
in het laatste verval
                   met minder vrolijkheid
                                      en minder verwachting

en wat ik niet heb bereikt
         niet heb gekregen en
                   niet kon verhinderen
                            lost op in de zee
                                      van de eeuwigheid
                                               waterval na waterval

De publicatie van dit gedicht is nog niet toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht op de oorspronkelijke tekst

Of u me nu normaal vindt of gek, ik zeg u
de mannen begluurden zichzelf

en zij zag dat, mijn dochter
Natuurlijk knipte ze haar rok bij
voor langere dijen tot
de gespleten tong haar hersenen in gleed

Hij rook haar. Angst
blokkeert schoonheid, maar zij was niet bang
Haar woorden waren dubbelzinnig
Ze leende haar hitte aan het hellevuur

Meneer de commissaris, de zon
komt te voorschijn om de maagd
op de vijftiende dag te openen
Zoals je een vis doorsnijdt

Daarna loste de vlek op
en God leidde haar lichaam

     Ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor spin of rat of ratelslang

ik zwoeg en zweet, ik adem zwaar
het water schrikt en sist misbaar
de balg blaast uit, komt op en zuigt
het gloeiend witte ijzer buigt

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor open lucht of lange gang

mijn arm gehoorzaamt boog na boog
de wensen van mijn meesteroog
ik hamer harder tegen hard
sla vonken uit mijn vurig hart

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor hoogte noch voor ondergang

hier schijnt geen zon, bestaat geen dag
geen morgen, schemering of nacht
hier telt geen tijd maar mokerslag
het ritme van mijn klappenkracht

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor angsten en hun dwang en drang