De tijd die komen zal is al geweest
de vale hengst, de pest, het wildebeest
de winnaar, tronend op zijn schimmel hoog
zegevierend met de koningsboog

het maaien van de rode paardenstaart
de zwarte met een schaal die alles weegt
wat voor zijn hoeven uit is weggeveegd
door bliksemflitsen van een hemels zwaard

Wie slechts de dagen wil, en niet de nacht
leeft als een lam, geschoren voor de slacht
in vage angst, gesmoord in zielig geblaat –
hoe zou het kunnen weten wat er komen gaat?

De gang van zaken maakt ons bereboos
we wreken ons, meedogenloos en zoet
we zullen baden in fonteinen offerbloed
en spottend roepen: Adieu! Sterf goddeloos!

We lachen om de anderen en om hun juk
het rationele uitstel van hun dagelijks geluk
we lachen om de oude mannen en hun macht
die dromen van herwonnen levenskracht

Beklaag hen, want ze accepteren niet
hoe vluchtig zij bestaan als parasiet
beklaag hen vrolijk om hun denkendom
en vraag bij alles dat je doet: Waarom?

Ik kende de buitenwereld
uit verhalen: er zijn wouden
en vreemde mensen, gemene ook
Maar altijd komt er iemand
om te helpen, en ik leerde

je kunt een held zijn
Het gaat om de afloop
(het zalige leven begint pas
  bij het happy end)

Zo werd ik groot
en de wereld groeide met me mee
zodat mijn buitenwereld steeds verder
weg kwam te liggen, en ik leerde

het dagelijkse leven is saai en
het is ondoenlijk om een held te zijn
Maar mijn zoontje wil
dat ik iets spannends vertel

Dus ik haal brouwsels
bij de tovenaars van verhalen
Ik roer en kook ze op
Ik laat hem smullen

popelend
om gauw zo groot te zijn
dat hij zelf de wijde wereld in kan
op reis naar het happy end

en ik verzwijg hoe ver het is
en dat het elke dag weer verder
verschuift naar de toekomst
waarin wijzelf niet voorkomen

De groene engel is overal
Ik wil me op haar wreken
maar de paarden briesen

van geluk, oren naar voren
Ik lik aan de stenen
maar ze blijven hard

Ze regenen op me neer
en scheuren
mijn kleren

De mannen kijken weg
Ik kan hen niet geloven
te bitter is de nasmaak

van hun liefde, te hard
om mijn hart de klem
van het recht dat zij preken

alsof ze groene dienaars zijn
van een voorzienigheid
die geen fouten toestaat

Na het vertrek van de Romeinen
waren we weer eigen baas
in oorlog met elkaar

De adjudanten grepen de macht
eerst de randgebieden
daarna het middenland

Alleen achter de bergen blijven
de bewoners zich nog verzetten
verlangend naar een eigen koning

Zoals ooit
zijn zwaard blonk
blinkt zijn zwaard

onwrikbaar geklemd
in de ogen van de mensen
die dromen van een vredig leven –

een overgeleverde belofte
voor ooit, maar helaas
is het zwaard verdwenen

Ondanks schreeuwers
schoften en schurken

ondanks opportunisten
intriganten en profiteurs

plunderaars, moordenaars
en verkrachters geloof ik

en ondanks mijzelf, mijn
zorgen, angsten en trots

mijn gierige gulzigheid, gevlei
ongeduld en afgunst geloof ik

in een betere wereld, eerlijke
rechtspraak, gelijke kansen

steden en dorpen zonder onder-
drukking, wreedheid en verspilling

In zo'n leven na mijn dood geloof ik
in mensen zonder angst voor elkaar

Het smalle pad is beter
leer ik van de volwassenen
die klagend gemakkelijk
de brede wegen gaan

Zo eenvoudig is het niet, dat
zul je nog wel merken, zuchten
ze, dit is de echte wereld
niet de ware, dat weten wij

maar al te goed. Bedriegers
denk ik, daar doe ik niet aan mee
lopen jullie maar zonder mij
de oude tredmolens rond

met doemaars moetmaars laatmaars
de vijanden, die bondgenoten zijn
in de slappe stappen ondeugd
waar geen politie aan gewaagd wordt

want naïef moet je niet zijn
Heel de wereld doet mee
Zo zijn wij kleine ikken
gekomen waar we zijn en

we hebben een lief die wil
wonen in een gewoon huis
met gewone kinderen. Verrader
denk ik, iets ergers bestaat er niet

We zijn geen vriendinnen, maar
ik knik haar toe, ook mijn hand
buigt als groet, niemand kan dat

zien, voor de zekerheid
houd ik afstand, iedereen kan
me kwaad doen

De mensen spugen naar haar
sinds het zoontje van de buren
ziek is en de koorts oploopt

Vorige maand trokken ze haar
het huis uit, trokken ze haar
de kleren van het lijf

sloegen ze haar
het meertje in en dreven ze haar
naakt door de straten

Er zat bloed in de courgette
die de baba haar gaf, iedereen
heeft gezien dat ze een heks is

Het jongetje is weer beter, maar
de buurman heeft recht op haar
land vanwege zijn kind, zeggen ze

Was het vroeger beter of morgen pas?
Het valt niet te bepalen, alles verandert
en de werelden van toen en nu lijken
slechts erin vergelijkbaar dat het goed gaat
tot het keerpunt: teveel mensen
voor hun manier van leven

Groepen zitten elkaar in de weg
Ze willen zich niet verenigen
en houden vast aan hun helden
die eeuwig leven omdat ze het
onmogelijke deden en in bange dagen
hoop en troost bieden, naast wrok

Ze wijzen eeuwige vijanden aan
voor een altijddurende oorlog
om voor iedereen een plaats
in de hemel te veroveren, ja wij
gewone mensen zijn geboren
als goddelijke kinderen!

Onzichtbaar is mijn hand, waarin
de aarde ligt, ik streel en sla haar
trek er vuur uit, stapel ijs op

ik breng haar hagel, sneeuw en regen:
Houd van mij!
Ach, houd van mij!

     De mensen hopen mij te zien
     en uit mijn mond te horen wie
     ik ben en wat mijn plannen zijn

     ze zoeken de geheimen
     van het leven, ze vragen:
     Houd van mij!

Ze zoeken toegang tot de hemel
tot de macht over veiligheid
geen onberekenbare wind

maar Amma Appa
om voor hen te zorgen:
Houd van mij!

Soms waait er in mijn hoofd een slechte
wind, een duivel die duivels najaagt
in een ander of

een verongelijkte hoogmoed
die zichzelf bevoordeelt en vraagt:
Houd van mij!

     Bij wie kan ik voorspoed kopen
     (levenslang en met garantie)
     welke opties zijn er

     wat in hemelsnaam moet ik
     en zal ik daarvoor doen?
     Ach, houd toch van mij!

Ik prevel gebeden en volg
hun status elke dag: Verzonden!
Eigen actie is gezien

artikel twee niet toegestaan
dus bid en smeek ik:
Houd van mij!

Ketens van vijf keer handen geven
hebben een net om mij geknoopt
dat me verbindt met iedereen

op aarde, zeggen ze, met de wereld
die mij toeroept:
Houd van mij!

     Daar kan ik echt niet aan beginnen
     naastenliefde prima, maar
     fysiek en financieel

     heb ik mijn grenzen
     en dan nog, wat is het antwoord
     als ik jou vraag: Houd van mij?

Houden we niet allemaal
het liefst van vrienden
uit een eigen groep?

Daarom luister ik dus
binnen mijn eigen kringen
en zou ik willen weten wie

     ik kan vertrouwen
     en wie mij wil hebben
     voor de heb

     want zonder vertrouwen
     kan ik niet terugzeggen
     Ik houd van jou

De god van de donder en de zee
is de gevaarlijkste, hij plundert niet
hij verkracht niet, maakt geen slaven

hij schudt de aarde, de huizen
storten in en de vlaktes scheuren
open of verdrinken met alles wat leeft

in de vloed die hij opstuwt
De mensen lijden en sterven
eeuwen later weten we het nog:

vruchtbare akkers onder de Zwarte Zee
het verdronken leger in de Rietzee
de begraven muren van de fiere stad

en ruïnes in het kale land van Argos
de beroemde rivalen tezamen vernietigd
door bevende aarde en beukend water

We weten het nog, uitkijkend over de oevers
van de Panitsa en de Kleine Meander
waaronder de boze god ligt te slapen

De apocalyps overleeft elke vrede
Oogsten mislukken, macht wankelt
en raakt op drift, ontevreden
zonen worden geboren en
nieuwe oorlogen uitgevochten

Uit de wonden groeit welvaart
die van een ander is
van een wolf
in schaapskleren, van schone schijn:
de verraderlijke verleiding

om voorvaders bij te zetten
in het Museum van Legendes
en hun missie te vergeten
onder de vlag van de traditie
Leve de Nieuwe Tijd

Wacht maar, let op
de tekens, ook deze
strevers gaan verloren
gedoemd tot ondergang
zoals voorzegd is

Mensen willen geloven
in hun eigen belang, blijven
stralen na hun dood, ook

dromen ze graag elders
te zijn dan waar ze zijn
en hopen ze op beter

en op liefde, dat heilige
verhaal dat mooi maakt
wat hun tomeloze lust doet

Ach, Geloof, Hoop en Liefde
zijn romantische gedichten
zonnen van geluk als je wilt

of ficties als je durft te leven
zonder Genade en voorrechten
die je voor jezelf houdt

want alles is voor iedereen
maar wat je hebt gekregen
hoef je niet te geven?

Het is warm hier beneden
Het bitumen schuurt in de klei
Het dampt in de poriën
Het is een stoomkraker

met een schoorsteen
die zich vult met etheen -
onder de stop, de navel
van moeder aarde, tot in

Een nieuwe sterrenmaand
Een heilige show begint
Een vrouw naar de kruk geleid wordt
Een man onder haar de navel opent

hem plechtig neerlegt
onder het baldakijn en de priesters
uit de stank gaan staan om met
geveinsde aandacht te luisteren

Ze raakt bedwelmd en raaskalt
Ze is in een trance van onwetendheid
Ze wordt licht in haar hoofd
Ze verliest steeds meer hersencellen

Voor de priesters is het helder
Ze hebben het goddelijke antwoord

gegoten in hexameters en herhaald
tot ze het feilloos konden opzeggen
als vertaling van de wanklanken
uit de mond van hun gevangene

die ze dienen voor het oog
van boeren, burgers en gezanten

aan een voet van het huis
van de goden, de witte berg
van zwakke kalksteen
op het kruispunt

van verborgen scheuren
waarin de grond is weggezakt

's Avonds stijgt de hitte op
en mijn bloed verkoelt
Ik dwaal rond over de rotsen
en bergterrassen en snuif naar sporen

van het zoete gas dat al eeuwen
succesvol het verstand tart

De gezanten van Athene
in hun comfortabele rijtuigen
democratisch ontdaan van opsmuk

zijn voornaam van onvermogen
om een besluit te nemen, verdeeld
door al de nuances van het verstand

Ze zullen moeten wachten
want we hebben nog geen nieuws
van onze informanten

We besprenkelen de geit
met lauw water, ze bibbert niet
dus de god zal niet spreken

tot de sterren weer goed staan
en we geïnformeerd zijn
over de politiek van de vorsten

We sparen kosten noch moeite
Wij zijn de toegewijde priesters
van een vooraanstaand adviesbedrijf

Op lege plaatsen in de stad
sta ik stil om te kijken
of er toch iets is

Want aandacht moet
afgeleid worden van wat je wilt
ongezien houden, zoals

God onkenbaar is, gehuld
in het heelal en verborgen
onder de onzichtbaarheidsmantel

van een religie, dat opzichtige
gewaad van gebruiken
en heilige woorden

Net als leegtes
laten ze niets zien, alleen het niets
als dat zou bestaan

En toch let ik op
of er iets merkbaar is
van het geheim van alles

Alles is een voortzetting
van vervlogen tijden
die we kunnen dromen
als houvast in ons leven

Rotsblokken en stuwwallen
eeuwige sneeuw, machtige
rivieren, trekvogels en woudreuzen
de aarde uit sterren geboren

     Het is zoveel groter
     dan de nietige droomwerelden
     die onze aandacht verstrooien
     als gehoopt houvast in ons leven

     Maar de verhalen van kunsten
     wetenschap en politiek
     die ons verdelen in verschillen
     zijn te klein om ons te verenigen

Met aandacht
schiepen de mensen
problemen, het ene na het andere
wierpen ze de lege voorwereld in

Ze misten normen, bedachten die
en waren tevreden met alle deugden
en ondeugden om van dag tot dag
te beleven, en ook in de nacht

Ze wilden alles beheersen
en schiepen goden en leiders
met macht, om wreed te zijn
zonder strijd in hun hart

De leiders organiseerden het
met geheime politie en milities
met foltering en verachting
en de mensen vonden het goed

Het werd avond en morgen
de morgen van de vierde wereld
van de taboes en de dromen
van onbereikbaarheid en hiernamaals

Iedereen en alles kan gevaarlijk zijn
pas op, wie en wat je aanraakt
ook bij huisgenoten, buren, vrienden
lieve collega's en leuke mensen

Houd liever virtueel contact
laat de machines maar samenwerken
want voor ons in de vijfde wereld
kan het fataal zijn

De wereld is verdeeld
maar ik leerde de stukjes
samen te binden

tot patronen, en toch
zag ik steeds meer verschillen
dus zocht ik naar verbinding

in godsdienst en de Ene
ziel van de mensen
waarin je geloven moet

omdat ze niet te zien is
in de verdeelde wereld
waarin ik overlevend leef en

de ander een vreemde is
hoeveel ik ook van hem weet
zelfs als hij mijn liefste is

blijft er genoeg te raden
Ik noem het geheimen
dat komt in de buurt

van het mysterie

Koerende duiven in de bomen
van moeder aarde en de hemel
de woning van de geest

wiens adem rustig ruist
in de bladeren en het brons aantikt
als ketelmuziek die met ons spot

De orakelpriesters luisteren
en trekken schijnheilige gezichten
Fluisterend beraden ze zich

om verstandig en met gezag
raadsels uit te spreken
over zielszaken en politiek

hier in de bossen op de bergen
tussen de eeuwige sneeuw
en de oevers van de zee

Ze zit daar maar
als een sterke magneet
Mensen komen en gaan
genezen naar huis, zeggen ze

Ze moet wel een heilige zijn
een nieuwe, die onder ons is
Ze heeft niets nodig, ze geeft
alles meteen weer terug

Mensen die hoop geven
ontvangen hoop, mensen vol liefde
krijgen nog meer liefde
De teleurgestelden vertrekken

diep teleurgesteld, en agressieve bezoekers
slaat ze neer met hun eigen woede
Wensen en verwensingen ketsen
op haar af, zo vol van alles is ze

een zwarte ster, een vol niets
waarin geen ruimte meer is –
volledige zwaartekracht, zichtbaar
in alles dat ze terugkaatst

Als wilde ganzen landden hier
vissers en monniken, anderen

voeren verder en ontdekten Amerika
maar ze kwamen terug

langs het noorden, Thule
waar het gloeiende stenen regent

waar het land brandt en de rotsen
zwemmen tussen kokende fonteinen

Daar zijn de poorten van de hel
en de paden naar de hemel

de reusachtige ijsgordijnen
boven de wolken

Ze kwamen terug om te vertellen
over deze wonderen, te bijbels

om ze geheim te willen houden
voor hun familie en vrienden

En de nieuwe wereld
vergaten ze

Soms is nadenken moeilijk
maken wat eenvoudig is, maar
ongemakkelijk om toe te geven
en toch zijn de kinderen blij
met wat hun ouders uitleggen

bijvoorbeeld dat ze moeten leren
om Het Kwaad te wantrouwen
het heeft praatjes en geeft vrijkaartjes
die je na het leven zult bezuren

Je weet wel dat het niet waar is
niet eens van horen zeggen
en lang niet iedereen denkt er zo over
dus zolang het niemand menens wordt
kun je gewoon je gang gaan
hebben de oudere kinderen ontdekt

Wat schaadt Het Kwaad
anders dan de tere ziel
van de volwassenen en de bestwil
die zij voor je hebben bedacht?
Slachtoffer zijn of dader -
het is een duivels dilemma

Nu ik er terugkom, zie ik het pas
als een paradijs, dit groene land
de bloemen, het gouden graan
al de rijkdom die ik normaal vond

Nu overweldigt het bekende
mijn nieuwe ogen, vervult het me
met een weemoed al voor
ik aan weggaan denk

Of zal ik blijven voor de rest
van mijn leven, best wetend
dat het zielshart werken is
om samen te slapen

wolfmensen en schaapmensen
koe-, beer- en slangmensen
Het is hartwerken in het paradijs
voor genoeg stro voor iedereen

In warme schaduw zit ik
onder het geurende heilige
de wereld te beschouwen

in openbaringen, wanend
wetend wie waarom wat wanneer
waar waarmee, en dat ook

de witte bergen heilig zijn
bloedeloos koud, dan weer warm
altijd onaanraakbaar, daarom

omarm ik de wereld-
boom, het sterke, buigzame hout
van de grootste bogen

die verder schieten dan mogelijk is
met andere bogen, met pijlpunten
en gifpotten staan ze tentoongesteld

in het museum
als de driemacht
van de snelle dood

Iedereen is moedig, echt waar
want alle mensen hebben een hart

waarin vrienden en wensen wonen
en geheimen, en hartstochten

misschien niet alle vier, maar
nooit staan de kamers leeg

Harten kloppen voor hun gasten
en heel het lichaam bestaat

om hen te beschermen
met moed die moet

Dit is een onbekend geheim
dat slechts weinigen begrijpen

Wanneer mijn geweten er niet uitkomt
bang om flauw te vallen van mezelf
moet ik me behelpen met wetten

de boeken noodverband
voor bloed dat ik niet wil zien
voor een wond die ze hadden moeten voorkomen

Desnoods vechten we het uit
in de rechtszaal of met God
aan onze kant, ik heb hulp

van advocaten en soldaten
priesters staan me bij
het hoogste woord is aan mij

Desnoods zet ik de wereld stil
tot er nieuwe wetten zijn
en dan begin ik opnieuw

bij leven en welzijn

Bij de brug onder de Tuin
der Dichters zit ik te kauwen
op de wereld zoals ze is
Ik zie de mensen gaan
jong, moe of roekeloos
de beschermheilige tartend
die aan de binnenspiegel bungelt
Laat in de avond lopen ze in de berm
met bagage of sprokkelhout
op hun hoofd, kruizen om hun nek
op de schouders van hun ziel
en als hangers in de kledingkast

Het Symbool is overal
Op het plein heeft het gaten
van de spijkers, uit het koper
spuit levend water
De verlossing komt pas later
het is treurig gesteld met de mensen
ik zie het aan de gezichten
van Jezus in de winkels
Droevig kijkt hij me aan
Te koop voor weinig geld