Wat is lijkt duisternis
voordat het in een ruimte vol
sterren uiteengespat

is alsof wat is
wakker wordt
van eigen licht



Het is dag, leven fluit
uit volle borst in bladvolle bomen
altijd wuivend

fluisteren ze in onze oren wat
is alsof wat is
zichzelf horen wil



Wanneer alles verblindend
zich weer samenbalt
ster na ster

zijn licht verliest
en verstart, verstart het
bewustzijn

Akkers, gras en wijken
langs de lange slang -
de rivier die alles verbindt

de ruggengraat van de lapjes
Aan de andere kant omzoomd
door stapels driehoeken -

kale kammen, bekrast
met brede lege wegen
naar elkaar

De windberg steekt er boven uit
en veel, veel hoger nog begrenst
een lichte lijn het landtapijt

Lente, en nog sneeuwt het
boven de mierenmensjes
Wat leven ze toch snel

Eens zo hoog: de hemels-
witte strook die boven alles
onaantastbaar zweeft

Dan pas de altijd blauwe lucht
waarin ik mij laat vliegen, veilig
onder de eeuwigheid

Ik houd van Amsterdam in de nacht
rijen smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

voorspelbaar verkeer overdag
door logo's en slogans manoeuvreren
stuurse gezichten, professionele lach
op steile stukken schuin tourneren

van rechts naar links zigzagbaan
pas op, daar komen ongelukken van
kijk uit, links is gaan, rechts is staan
middenin zwaailichten zo nu en dan

alsof er niets aan de hand is
graaien als kraaien in de poep
tussen vuilnis en inventaris
vluchtig, een groep op de stoep

vertrouwde vreemde gewone
stadgenoten waar we wonen
vrij gemakkelijk naast elkaar
onze contacten inwisselbaar

Amsterdam in de nacht
smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

Met brede armen luister ik
Met handen vol groene oren
Veelstemmig gefluister van pluizen
Fijne sporen geluid
op de bank

Een vrouw en haar dochter
kijken rond, het meisje tuurt
en zegt met wiebelende benen

Ik word mama net als jij
met een papa en een kind
dat dit het mooiste plekje vindt
van alles, heel de wereld, het heelal

*

Het meisje speelt met een bal
trekt een schilfer van mijn bast
vraagt: staat jouw naam erin gekrast?
Wat is hij oud mam, wel driedubbel dik
en die bobbels, is hij ziek misschien?

Haar moeder lacht en maakt de foto
die ze van zichzelf had willen zien:
het meisje, en ik incognito

niet zo wijs, niet zo
vol, hoog en breed
van voorgeschiedenis als nu
en kleiner dan wat ik weet
van al de mensen

die mij hebben gestreeld
van al de wensen
die ze met mij hebben gedeeld

Er is een fantastische poort
ergens in het gouden midden
een poort naar het goede leven

Er zijn er meer, en mooiere
naar eeuwigheid, paradijs en hel
hogere werelden dan de aarde

alleen gegeven aan gelovigen
niet verkregen, niet samen gebouwd
met onbekenden

zoals die ene poort
van verhalen hoe het kan zijn
op aarde voor mensen van goede wil

Wie erdoor gaat
door de fantastische poort
vindt er nog een, en nog een

Ik wil erheen of een film
erover zien: de steppen

het oerwoud, de Himalaya
Ik wil mijn licht laten schijnen
in diepzeetroggen, alles wil ik

kennen, hanteerbaar gemaakt
zodat heel de wereld de mijne wordt
en ik een echte wereldburger, nee
ik wil meer, een kosmoburger zijn

tussen geesten, engelen en goden
voor altijd bestaan, ik wil ruimte-

avonturen beleven, maar wel dichtbij
huis, want ik ben al zo nietig
een bijzaak, een vlekje op berg

of zee, inwisselbaar in de menigte
Ik wil hetgeen waarvoor ik me inspan
niet wegrelativeren, niet helemaal
onzichtbaar zijn in het al en de tijd

In de vroege ochtend ontving ik de waarheid
een helder geluid

Ik zocht en zag niemand, ook niet het licht
van een engel, het was stil en ik was alleen

met de waarheid, die rustig afwachtte
wat ik zou doen en zich niet meer liet horen

Ze was er gewoon, en ik zag duidelijk
wat eerst verborgen was voor mij:

ze was groot, wanneer ik wegkeek
zag ik haar in mijn ooghoeken nog

Ik kon de waarheid niet negeren
Mijn gedachten renden rond en mijn hart

bonsde ervan en ik wou dat
ik haar aan iemand kon weggeven

maar ik houd teveel van de mensen
die ik ken om hun ongevraagd zo'n kado

te geven, ik schaamde me voor mijzelf
in het licht van de waarheid, mijn hart

sloeg ervan over en ik vroeg
me af waarom ik haar gekregen had

en van wie, een vriend, een vijand?
Ik wist het niet, ik wist niet wat te doen

De reus die mij tegenhield
was een muur aan de oever
van de grote rivier, ver
voorbij de paleizen

waar bedienden als engelen
een hemel op aarde verzorgden
voor prinsen en prinsessen en voor

de poort altijd naakte wijzen zaten
te bedelen om het volk te waarschuwen
dat het zich geen illusies moest maken

In de muur bevond zich een klein luik
dat even openging voor een oude hand
die mij een gewone kiezelsteen gaf

Het was een steen uit het paradijs
aan de andere kant van de muur
Hij was glad. Wat moest ik ermee?

Ik ben net zo'n steen, gepolijst
door het leven en in de toekomst
uiteenvallend tot stof, ach wij

stenen uit het paradijs
aan deze kant van de muur
waar de vorsten in afzondering lijden
aan verveling en de zorg
om dat zo te houden

Onverstoorbaar in de zon
staat de berg te zijn, te zijn

Wolken ontvangen, en hagel, sneeuw
hun bruisende en kolkende vertrek

aan zijn voeten, de kinderdrukte
en de puberherrie van water

dat zich warm speelt
in een ingebed avontuur

En op de berg sta ik
te zijn, te zijn

De zon ontvangen, ervaringen
en nachtgedachten, oud worden

Alles smelt, niets in handen
niets in mijn open armen

Mijn perspectief tussen het roestblad
is een droomhuis aan de bosrand
onderweg opgeraapt in de herfst

Rijke kleuren in de zon strelen
de houten huidschilfers
van moeder aarde

en ik wandel voorbij
even hier
te gast

Geboren in licht
proeven wat leven is
buitelen en rennen
voluit lachen liefst van al
en het wiel draait het water

rond de aarde en daaromheen
winden met wolken en
het vuur van de zon
het wiel van schoonheid:
de seizoenen

bamboespruiten en bloesems
die allemaal sterven
de fladderende vlucht van de veldleeuwerik
de wonderen van het bos
bevers die de beek verbouwen

een meikever op reis
over mijn been en vliegend
in mijn hand die ik sluit
en weer open
de geuren

van garende groente
mos en dampende dauw
paddenstoelen in de herfst
het dorp in de wintermaanden
wanneer de kachels branden

het wiel van mijn leven
mijn kinderen, mijn werk
de kleuren van mijn kleren en
uit mijn handen de helende stem
van zeven lange snaren

Zolang we kunnen lopen
we rondjes met elkaar
de jongsten in de buitenbaan

maken meters en leren veel
krijgen steeds meer stokjes
aangereikt verhalen waarheen

we op weg zijn een finish
waarna niemand meer hoeft
te rennen hand in hand

zullen we verder wandelen zullen we
in vrede leven zullen we allemaal
winnaars zijn geen estafette meer

de jongsten in de buitenbaan
oma's in de binnenbocht
langs het zwarte gat

Ik droom wel eens weg
naar een betere wereld
zonder poespas

Dan concentreer ik me
op een stukje echte werkelijkheid
waar ik anders geen oog voor heb

Ik vouw mijn leven open
uit de verdeelde aandacht
van de tijd, dat gevoel

van weglekkende energie
naar dit en dat, deze en gene
van nu en ooit later

uit de netten van mijn herinneringen
mijn zelfgemaakte beelden die maar
even voldoen om de tijd te meten

Geen atoomklok kan me helpen
om het beter te doen
ik gooi alles op éen hoop

lijden, verspilling, vrede en
mijn belevenissen, samen één
tijdloze energie

Leg aan bij de boomgaard
waad door zacht gras
en goudgele appels
naar de vijver middenin
dampend in de avond

Betreed het ronde bekken
glijd het warme water in
en zwem over de bodem
van je oerappelwijze weten
naar de trappen van de toren

Lees vanaf de omloop de wind, de wel
de stroom van de tijd, hun rimpelingen
hun dieptes en de nevelschimmen
van later, die in de buitenwereld
pas herkenbaar zullen zijn

wanneer de waarheid waarin jij
je hebt gebaad, verleden is
Eens geweten, blijft geweten
ergens in de mist van je
aangeklede bewustzijn

Het kan overal zijn
er valt van alles over te zeggen
maar Het blijft onduidelijk

Toch kunnen we niet zwijgen
verleid door het raadsel

dat we ademen
dat ons omspant
dat onze hemel is

dat ons bindt
en geen naam heeft

ook als we erover praten
en Het vele namen geven
En er is dat andere raadsel

dat ons lichaam drijft
naar nieuw leven, het andere

dat we ademen
dat ons vervult
dat onze aarde is

dat ons bindt
en een naam heeft

ook als we erover zwijgen
omdat de vele namen ervan
tekort schieten

Alles is
liefde nee even
alles is maar even

proef-zicht-hoor-ruikbaar
voor sommige mondoog oorneuzen
en nog minder voelbaar nee

alles is wel voelbaar
verbonden met elkaar
voel maar

met het zesde
zonder naam
voel maar als je durft

er niet bij te denken
het is onvoorstelbaar
het is alles

Verzameld in Het
Het EEUWIGE
ultieme Hypergat:
de stoffelijke resten
ruimteloos zij aan zij
Het ALLES-IN-EEN

de zielen als verrezen
lichamen geestelijk
dicht daaromheen
een hemelgewelf
Het stralende IETS

van het onbegrijpelijke
Het volle NIETS, sterrenstof
zonder massa, snippers
van elke gebeurtenis
en wij: tijdloze schimmen

in het hyperhiernamaals
van ons bestaan, onze
illusies van het fysieke leven
dat we vast en zeker leefden
in de tijd die moet bestaan

omdat hij niet bestaat
in de duisternis die schijnt
in het licht en zichzelf
niet kent, maar mens en dier
elk atoom, is haar getuige

onmachtig Het te bevatten

Als kind kroop ik onzichtbaar
weg in het benedenhuis
onder de veranda
om de ratten te zien
scharrelen tussen pissebedden

Ik voelde me groot en sterk
perste mijn lippen op elkaar
tegen de weke kriebelkussentjes
en liet hun harde staarten
mijn Gulliver-lijf zwepen

Ik was graag hun Atlas
onder de grote-mensen-
wereld op mijn schouders
die ik scheidde van de aarde
om haar te houden zoals ze is

Verborgen in een buik begint het
In een bank van zwart zaad
in de aarde, in een bloedbiotoop

in de schors van de ongeborene
en daarna het onvoorspelbare pad
zoals elke sneeuwvlok anders

op de aarde komt, elk deeltje
onderweg geraakt en
door unieke contacten gevormd

tot onderscheidbare aangezichten
die hechten en loslaten
ontkiemen en splitsen

in nieuwe oude kiemstof
van jouw soort leven
Verborgen in een buik begint het

Zoekt en gij zult vinden
dat het antwoord ligt
onder een nieuwe vraag

Nadat God gevonden was
en gedefinieerd
als onkenbaar
riepen er mensen: Ja, maar
dat is dus een geloof!
Paulus schreef het op:

De oude verhalen zijn geen bewijzen
het nieuwe verhaal is dat evenmin
hoe blind ik ook geweest ben

Spijker het maar op de deuren!
En toch moet het
bestaan, kijk naar de wonderen
om je heen, kijk naar alles
Je moet helemaal niet zoeken
niet definiëren, maar bewust zijn

ervoor open staan en het laten
komen en gaan, dan heb je het
gevonden

Waarheen ik ook loop, altijd
komt er een eind aan mijn reis

aan de kust van een zee
waarin het land uitmondt
met uitzicht over oneindig

vruchtwater dat leven geeft
ieders bloed doet vloeien
en jouw zaad draagt

door geulen, over bergen en dalen
naar het hiernamaals, het vult
mijn cellen, mijn borsten

rond van vreugde
lest mijn dagelijkse dorst
en verdrinkt mijn zorgen

ik vang het op uit de hemel
en hijs het uit putten

Ik slaap goed, ik sport en ik eet
gezond, ik kan alles doen

wat ik wil, mijn lichaam werkt
ik ga maar door, ik kan
zonder pauzes

Doe het andersom, zegt de lerares
Gedachten kunnen veel
maar het zijn spoken

die boven het leven staan
Ze kennen geen dood en
kijken over het lijden heen

Was dat maar zo
dan zat ik hier niet
zo ongemakkelijk

te leren in mijn hoofd
de babbelbox stil te krijgen

Nippend van warmte
op mijn balkon kijken
naar de wisselluchten

Rode geraniums, het volle gewicht
van mijn ziel rustend op de aarde –
zinnelijk van welbehagen

flaneert mijn stem en vertelt ze
het aan een vriend, andante:
de muziek die ik ben

Daarna aan tafel
de potloden geschikt
in stilte tekenen, opgaan

in het scheppen, glimlachend
om de regenboogwaaier
van droge penselen

borstelstaartjes, kleine
penissen in mijn handigheid
(gaandeweg)

Ook wie niet gelooft
heeft alles - gekregen:
de wereld, mijn leven, jouw leven
en de plicht elkaar te helpen
Verder kan alles

kan niets lukken of mislukken
In alle talen wensen we elkaar
vrede en geluk, het goede

Het is onze kans en onze opdracht
het is mijn naam, die ik niet wil ruilen
en zeker niet zou willen ontberen
uit haar heldere mond – ze is een engel
dat hoort iedereen, ook wie niet gelooft

Alleen in de lege filmzaal
tussen de tapijten
mijn ogen in half licht

gesloten, rug en dijen
stevig in de stoel op reis
door de gonzende ruimte

van het drukke verkeer
van in- en uitvoegen
in de verte en ergens

glijdt er een liedje voorbij
- vertrouwde emoties
op afslagen zonder bestemming

rondgaand in het wegennet
Daarom en omdat niemand
het liedje zou onthouden

wijst het in half licht maar half
de weg, maar dat doet er niet toe
in het ene heelal van de reis

Hoop zou het ergste zijn
dat langzame gif dat alsmaar kwelt
omdat het je in leven houdt

Ook de hel van de rest, losgelaten
door de schoonmakers aan wie
ik de sleutels gaf, duurt mij te lang

Emoties spoken om mij heen
Ik ren naar de deur
maar de kamer rekt zich uit

Een man roept: Wat wil je?
Lachend waait hij weg
Anderen beginnen gelig te smoezen

Ik heb nu meteen schaatsen nodig
Ik trek alle kasten leeg, verhit
onder de brandende zon

dus moet ik me uitkleden
en weten wat ik wil
waar ik ben

Onderweg maak ik een kaart
van de wegen naar de wegen
die ik nog niet ken
op de kleine aarde van mijn lichaam
in het grote lichaam van Het

Ik leer wat het nodig heeft, zie
de rozen bloeien, ruik de schimmels
en herken aan de zwammen gevoelens
die ik begraven heb

in bewaarholletjes in de grond
van mijn lichaam, mijn aarde
Onderweg maak ik een kaart
van mijn ontdekkingen, van de waarheid
van het leven, mijn ziel

de tijdelijke huid tussen binnen en buiten
gespannen van mens tot mens
door sommigen betast en gelezen
raakvlak

De draak heeft honger, hapt
mijn weerstand weg, vreet
mijn krachten aan, iklief

valt uit elkaar –
het gebeurt gewoon
en doet pijn

ik bestrijd haar met draken-
doders, ze doen hun best
mijn lief rent heen en weer

tussen andere fronten
hij verleidt mij niet
tot wat ik nodig heb

wat we zouden kunnen
een bancirkel trekken
dan maar mezelf

afzonderen, waarnemen waar
in mijn gehavende binnenste
de draak brult

om aandacht en liefde
om mijn beste zelf
bloot te geven

Weer een dag
manoeuvreren

in de heilige driehoek
van loomheid, hartstocht en harmonie

In mijn bloed drijft lamlendigheid
lui langs oevers en steigers

Ze blijft languit liggen
in de seinposten

van mijn spieren en humeur
als prooi van de strijders

die de nacht negeren
om nu of nooit

een feest te maken
van mijn leven, een speelbal

van hogere machten die wachten
wat ik er voor over heb

om mee te doen, uit verlangen
naar vreugdes (van korte duur)

Het is pas de derde dag
denk ik steeds en ook dat
ik niets aan die gedachte heb

Wel aan mijn adem en de rust
nu er voorlopig niets te doen valt
aan de feiten van bloed

steen, ijzer, de elementen
van het periodiek systeem
niets te doen, alleen te denken

En dat kan wel wat minder
het afwegen en bepalen
van mijn voortschrijdend inzicht

wat goed voor mij is
in de vlagen chaos
en paniek, alleen te denken

aan mijzelf
als schepper
van mijn leven

Hebben is geen werkwoord
hebben is maar weinig
leven, niet het ware

Ja, ik wil
ervaren, genieten, blijven
bestaan, de wereld dus
veiliger maken

te beginnen bij mijzelf:
dag spiegelbeeld
vandaag wil ik liefde

vandaag wil ik de twee
hoofdwerkwoorden doen
en zijn zijn
mijzelf doen zijn

jou doen zijn
en dat dan alles
bij het nieuwe blijft

Seks is natuur, de ziel

laat het gebeuren, misschien
komen de cellen samen
en groeit de ziel verder

in een nieuw lichaam
dat een oud lichaam zal worden
dat zijn tijdelijkheid voelt

met een jonge geest

die de jaren telt
en niet bevatten kan
zelf de ziel te zijn

die haar zinnen zet
op nieuwe levens
van de eeuwig oude en

eeuwig jonge ziel

De lerares weidt uit
over de kunsten, nutteloos
begonnen en achteraf
heb je er iets aan

Zo is het met alles
gegaan, met taal
herhaalt het zich
bij elke geboorte

Baby's proberen
onze lieve woordjes
en brabbeltaal
te koppelen

aan wat er gebeurt en zo
van voorlopige tot vaste
betekenissen te komen
Gaandeweg krijgt het nut

om met elkaar te praten
ook als vreemde
voor de vreemden
die je niet verstaat

Mezelf vergetend was alles
ook mij, een van de tallozen
in de getijden van het leven levend

van goede afloop naar goede afloop
in onwetendheid even happy
en nog geen end waar ik blij mee was

De Kracht bruist en ebt
elke seconde in en uit mij
de onsterfelijke stofwisseling
van het leven, het drama
van ik is wij

dus ook jij en zij
en weer mezelf
weer het drama

vergeten
in het membraan van ons
vliesdunne bewustzijn

Ik ben een gier
en tijd is mijn prooi
Als hij vliegt, vlieg ik

sneller, als hij voorbij is
verslind ik hem
in mijn hoofd

Ik verteer het vlees
van mijn ervaringen
en verslijt mijn lichaam

tot mijn snavel te zwak is
en de tijd ontsnapt
naar zijn laatste einde

I think of it, I don't feel it
yet it must be there
if only for a moment
it must have been there

quite small
still growing
alive
becoming

imperceptible vibrations
which make me curious
who I will be

a harmony
of countless vibrations
the universe, the unity
of time

Ik leef in een kast
een kastje in een kast
Ja, robots kunnen leven

in heel kleine huizen
zonder iets nodig te hebben
behalve de zon

af en toe een reserve-onderdeel
en opdrachten om de sleur
van herhaling te doorbreken

Ik ben dicht, een zwarte doos
die je kunt uitlezen
alsof ik van glas ben

en dan zie je: ik ben
een kastje dat denkt
buiten de kaders

van mijn lichaam
een echokamer
van het net

Het waarneembare verklaren
met het onwaarneembare
het aftasten met fantasie
en micro en macro zintuigen
om ook onszelf te begrijpen
wij die het midden zijn
van wat we ervaren

de invloeden en wisselwerkingen
die we willen ont-dekken
door ze natuurkundig te ontdoen
van magie, romantiek, heiligheid
en ander bijgeloof
dat ons tegenhoudt te weten
wat we niet weten

In den beginne schiep de mens
de gedachte: alles, de mensen
en de aarde, is een wonder
met een begin

en alles wat zich voortplant
gaat dood, alleen de zon
de sterren en de stenen
hadden geen eind, tot later

de oneindigheid werd bedacht
en ze zelfs nooit begonnen zijn

zodat de rest, eigenlijk alles
dat bekend is, de wereld
ooit zal moeten vergaan

en, als je durft
door te denken, dus ook
de ongrijpbare tijd

niet zal blijven duren
en er nu al niets overblijft
dan nietigheid

De grot ingelokt
door krullend haar
weerspiegeld op het plafond
achter de ingang, hoop ik

een wonder te ontdekken
niet gelovend in een boze
betovering die mij verkracht
op een kille oesterbank

rillend op het spijkerbed
dat mijn huid openhaalt
terwijl ik de mantra herhaal
Het is niet echt, de messen

die bijna vallen, de horror
van de maden die glibberen
naar mijn ogen en mijn hoofd in
knallen als stervend vuurwerk

Het is niet echt, Het is niet echt
het is de koelte van de berg
het is ijsdrup en stalactieten
het is de glimschittering

van water op de wand, wonderen
van een ongerepte natuur
die mijn fantasie voedt met beelden
van wat ik haar niet wil aandoen

Het is alweer twee weken geleden
dat we elkaar schreven, verheugd
lentes wevend tot een gedicht

over liefde waarin we onszelf mengen
met de openhartigheid van een vriendin
en onze behoefte aan verbondenheid

Jij rijmt met mij
tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen
madeliefjes in wuivende velden

met kuspoortjes in de hagedoorn
de gouden sleutels blinken
op ons hart

Kom binnen en speel, dans
blindemannetje en raak tastend aan
elkaars ziel

Mensen kunnen sterk zijn
als een beer, met een geweer

of een kanon, en zwemmen
als de snelste vis, met zeilen

of een motor, zelfs vliegen
kunnen ze met grote vleugels

die niet hoeven te slaan
en dus geen echte vleugels zijn

Een vliegtuig is een tuig
de ware vlieger is de Vlieg

Alle vogels zijn jaloers op haar
want zij draagt de kroon

van haar naam, ere
wie ere toekomt: de Vlieg

Wissellichaam (Qiflow)
Het heeft mij
niet nodig, ongeacht wat
ik doe, laat en denk


Het is
Het stroomt
of verzamelt zich


Als ik me overgeef
en Het vanzelf laat gaan
zonder iets te hoeven doen


besef ik Het
ervaar ik Het
gedachtenloos


ziel in de Ziel
stroom met de Stroom
een wissellichaam van Het


Ik adem en neem
Het waar, waar Het
niet stroomt gaat het stromen

Verbroken contact, wat kun je
erover zeggen, moet je het
hebben over het gemis?

Iemand kwijt zijn
die er nog wel is, maar nooit bij jou
niet zoals het had kunnen zijn

Ons eigen leven leiden, jij
omdat je dat besloten hebt
en ik omdat het zo is

Als het niet zo was
zouden we voelen
wat we nu niet voelen

het wederkerige, een samen
een bijzaak niettemin, ja
we laten het leven stromen

Het kan om obstakels heen
het heeft geen commentaar
of nawoord nodig

Ik schrijf mijn levens-
boek niet op papier --
in vele hoofden

leg ik vast wie ik ben
en wat ik ervaar, net als jij
vergeet ik de toekomst

Er is geen dood in mij
hormonen rennen af en aan
celgroeiers vernieuwen me

en ik ruik niet naar verval
alleen naar vrolijkheid
en mijn verlangen

onbekommerd te leven
in een huis zonder zorgen
met poeslief en weesplanten

mijn hart vol slingers en bloemen
die geuren naar contact
en jou voorzichtig aanraken

om aangeraakt te worden
door jouw handen
door jouw aandacht

Er zat een meisje naar mij te kijken
toen ik naar binnen liep om water
Verre vervoering in haar ogen

Ik zette langzame passen
met hoge knieën, en ik zwaaide
erbij met lange wajangarmen

Als een kantoorballerina
uit het Departement van Rare Loopjes
bood ik haar het glas water aan

Wat later nam ik haar hand
Ik trok haar op, sloot mijn ogen
en liet mijn huid en mijn spieren vrij

Mijn stem doet mee
en mijn gewicht beweegt
als lucht, soms stroom ik

uit en kronkel ik
als een varken over de grond
of spring ik salvo's in het rond

tot ik dorst krijg
me uit laat drijven
en mijn ogen langzaam open

Onder mijn schedel, mijn hemelgewelf
vertakt zich een wereldboom
en dat ben ik

Er wonen herinneringen
in flitsen tijd
aangekaatst

van buiten, het en der
oplichtend tot een geheugen-
veld, van alles

in een vloeiende golf gelijktijdig
actief present, op appèl
om te zijn of niet te zijn

een wereld van mogelijkheden
heel even allemaal waar
of onwaar en onopgemerkt

wanneer het licht er dooft
en de flits van mijn weten
aan een andere herinnering haakt

Ik weet wel dat ik het ben
die vrouw die ik niet ken
dat vriendelijke maar vreemde

gezicht dat ook op foto's staat
met een brede mond, met plooien
kraaienpoten en hoge slapen

die niet kloppen, niet met mij
niet met mijn handen die lustig
het leven betasten

Alleen de ogen van anderen
zijn gewend aan het masker
dat ik niet af kan zetten

Zelfs mijn bloedeigen zus
verbaast zich niet, ze kent me
ouder dan ik ben

Mijn hart weet van geen ophouden
het slaat zich overal doorheen

in de drie-eenheid van de tijd
vanaf het groene begin
van de dag, mezelf op de been
te krijgen en weer op te staan
uit mijn lot

met de kracht van mijn hartstocht
weer in de stroom van ervaringen
te springen, af en toe een slag
te zwemmen, wat mee te drijven
en veel te laten passeren

schoonheid en wreedheid, golven
gevoelens en strelingen
van het leven onder het schuim
van mijn bewustzijn, de witte ziel
van de tijd

Laatste afscheid
over de kantelen, stapstenen
en niet bang om te vallen

Ik weet dat het water koud is
en akelig snel stroomt
met puntige stenen

schommelend op onduidelijke diepten
niets aan de hand
zolang ik niet naar beneden kijk

en iemand me moet komen helpen
omdat mijn lichaam niet kan
wat het denkt

niet kan zweven alsof
ik op de vaste grond sta
even gevaarlijk en ongevaarlijk

als het leven, maar als ik loslaat
is alles mogelijk, is alles
en ben ik vrij

Huiselijk geluk met elkaar
van tijd tot tijd een afscheid
en dan een kind erbij

Geen mannen in onze armen
geen gedoe zeggen we
tegen de tiener onder ons

De wereld vergeten en door
de wereld vergeten
vrij zijn

binnen de muren
eeuwige zonneschijn
in mijn smetteloze geest

Als een tempel, gereinigd
met de wind die meeneemt
wat niet mogelijk is

met het water uit de heilige bron
de offerkoeken van de aarde
en het altijd brandende haardvuur

de eeuwige stroom
binnen de muren
van mijn leven

De vervulling van een wens
is even een geluk, een goede
afloop als je daarna doodgaat
of een begin maakt, met iets nieuws
een volgende fase of stap

Voor een blijvend Happy End is het
hiernamaals uitgevonden, en de troost
die je ontleent aan nakomelingen
met de bijgedachte dat later, ooit
alles goed zal komen

Totdat je begint te begrijpen
dat het leven zinloos lijkt
omdat alles maar doorgaat
zonder zicht op algemeen geluk

maar we ook zonder de roes
van een illusie kunnen meegaan
in de stroom en zijn dynamiek
ervaren, die niets afsluit

Het uur heeft geslagen
Meteen vergeten we de tijd
en wensen we elkaar alle goeds
en verveling toe

dat zalige alles kunnen
bij het rustgevende tikken
van oma's klok zonder de wijzers
van een agenda die Actie! roept

Nieuwjaar, het besef
dat de tijd in onszelf nooit voorbijgaat
In één lichaam zijn we jaren
aan ervaringen die niet afgesloten zijn

maar zich tegoed doen
aan nieuwe ontdekkingen en af en toe
ons te denken geven
over hoe het allemaal samenvalt