Wat is lijkt duisternis
voordat het in een ruimte vol
sterren uiteengespat

is alsof wat is
wakker wordt
van eigen licht



Het is dag, leven fluit
uit volle borst in bladvolle bomen
altijd wuivend

fluisteren ze in onze oren wat
is alsof wat is
zichzelf horen wil



Wanneer alles verblindend
zich weer samenbalt
ster na ster

zijn licht verliest
en verstart, verstart het
bewustzijn

Akkers, gras en wijken
langs de lange slang -
de rivier die alles verbindt

de ruggengraat van de lapjes
Aan de andere kant omzoomd
door stapels driehoeken -

kale kammen, bekrast
met brede lege wegen
naar elkaar

De windberg steekt er boven uit
en veel, veel hoger nog begrenst
een lichte lijn het landtapijt

Lente, en nog sneeuwt het
boven de mierenmensjes
Wat leven ze toch snel

Eens zo hoog: de hemels-
witte strook die boven alles
onaantastbaar zweeft

Dan pas de altijd blauwe lucht
waarin ik mij laat vliegen, veilig
onder de eeuwigheid

Ik houd van Amsterdam in de nacht
rijen smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

voorspelbaar verkeer overdag
door logo's en slogans manoeuvreren
stuurse gezichten, professionele lach
op steile stukken schuin tourneren

van rechts naar links zigzagbaan
pas op, daar komen ongelukken van
kijk uit, links is gaan, rechts is staan
middenin zwaailichten zo nu en dan

alsof er niets aan de hand is
graaien als kraaien in de poep
tussen vuilnis en inventaris
vluchtig, een groep op de stoep

vertrouwde vreemde gewone
stadgenoten waar we wonen
vrij gemakkelijk naast elkaar
onze contacten inwisselbaar

Amsterdam in de nacht
smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

Met brede armen luister ik
Met handen vol groene oren
Veelstemmig gefluister van pluizen
Fijne sporen geluid
op de bank

Een vrouw en haar dochter
kijken rond, het meisje tuurt
en zegt met wiebelende benen

Ik word mama net als jij
met een papa en een kind
dat dit het mooiste plekje vindt
van alles, heel de wereld, het heelal

*

Het meisje speelt met een bal
trekt een schilfer van mijn bast
vraagt: staat jouw naam erin gekrast?
Wat is hij oud mam, wel driedubbel dik
en die bobbels, is hij ziek misschien?

Haar moeder lacht en maakt de foto
die ze van zichzelf had willen zien:
het meisje, en ik incognito

niet zo wijs, niet zo
vol, hoog en breed
van voorgeschiedenis als nu
en kleiner dan wat ik weet
van al de mensen

die mij hebben gestreeld
van al de wensen
die ze met mij hebben gedeeld

Er is een fantastische poort
ergens in het gouden midden
een poort naar het goede leven

Er zijn er meer, en mooiere
naar eeuwigheid, paradijs en hel
hogere werelden dan de aarde

alleen gegeven aan gelovigen
niet verkregen, niet samen gebouwd
met onbekenden

zoals die ene poort
van verhalen hoe het kan zijn
op aarde voor mensen van goede wil

Wie erdoor gaat
door de fantastische poort
vindt er nog een, en nog een

Ik wil erheen of een film
erover zien: de steppen

het oerwoud, de Himalaya
Ik wil mijn licht laten schijnen
in diepzeetroggen, alles wil ik

kennen, hanteerbaar gemaakt
zodat heel de wereld de mijne wordt
en ik een echte wereldburger, nee
ik wil meer, een kosmoburger zijn

tussen geesten, engelen en goden
voor altijd bestaan, ik wil ruimte-

avonturen beleven, maar wel dichtbij
huis, want ik ben al zo nietig
een bijzaak, een vlekje op berg

of zee, inwisselbaar in de menigte
Ik wil hetgeen waarvoor ik me inspan
niet wegrelativeren, niet helemaal
onzichtbaar zijn in het al en de tijd

In de vroege ochtend ontving ik de waarheid
een helder geluid

Ik zocht en zag niemand, ook niet het licht
van een engel, het was stil en ik was alleen

met de waarheid, die rustig afwachtte
wat ik zou doen en zich niet meer liet horen

Ze was er gewoon, en ik zag duidelijk
wat eerst verborgen was voor mij:

ze was groot, wanneer ik wegkeek
zag ik haar in mijn ooghoeken nog

Ik kon de waarheid niet negeren
Mijn gedachten renden rond en mijn hart

bonsde ervan en ik wou dat
ik haar aan iemand kon weggeven

maar ik houd teveel van de mensen
die ik ken om hun ongevraagd zo'n kado

te geven, ik schaamde me voor mijzelf
in het licht van de waarheid, mijn hart

sloeg ervan over en ik vroeg
me af waarom ik haar gekregen had

en van wie, een vriend, een vijand?
Ik wist het niet, ik wist niet wat te doen

De reus die mij tegenhield
was een muur aan de oever
van de grote rivier, ver
voorbij de paleizen

waar bedienden als engelen
een hemel op aarde verzorgden
voor prinsen en prinsessen en voor

de poort altijd naakte wijzen zaten
te bedelen om het volk te waarschuwen
dat het zich geen illusies moest maken

In de muur bevond zich een klein luik
dat even openging voor een oude hand
die mij een gewone kiezelsteen gaf

Het was een steen uit het paradijs
aan de andere kant van de muur
Hij was glad. Wat moest ik ermee?

Ik ben net zo'n steen, gepolijst
door het leven en in de toekomst
uiteenvallend tot stof, ach wij

stenen uit het paradijs
aan deze kant van de muur
waar de vorsten in afzondering lijden
aan verveling en de zorg
om dat zo te houden

Onverstoorbaar in de zon
staat de berg te zijn, te zijn

Wolken ontvangen, en hagel, sneeuw
hun bruisende en kolkende vertrek

aan zijn voeten, de kinderdrukte
en de puberherrie van water

dat zich warm speelt
in een ingebed avontuur

En op de berg sta ik
te zijn, te zijn

De zon ontvangen, ervaringen
en nachtgedachten, oud worden

Alles smelt, niets in handen
niets in mijn open armen

Mijn perspectief tussen het roestblad
is een droomhuis aan de bosrand
onderweg opgeraapt in de herfst

Rijke kleuren in de zon strelen
de houten huidschilfers
van moeder aarde

en ik wandel voorbij
even hier
te gast

Geboren in licht
proeven wat leven is
buitelen en rennen
voluit lachen liefst van al
en het wiel draait het water

rond de aarde en daaromheen
winden met wolken en
het vuur van de zon
het wiel van schoonheid:
de seizoenen

bamboespruiten en bloesems
die allemaal sterven
de fladderende vlucht van de veldleeuwerik
de wonderen van het bos
bevers die de beek verbouwen

een meikever op reis
over mijn been en vliegend
in mijn hand die ik sluit
en weer open
de geuren

van garende groente
mos en dampende dauw
paddenstoelen in de herfst
het dorp in de wintermaanden
wanneer de kachels branden

het wiel van mijn leven
mijn kinderen, mijn werk
de kleuren van mijn kleren en
uit mijn handen de helende stem
van zeven lange snaren

De kinderen vragen waarom
we wonen waar we wonen
hoe we zijn gekomen

aan de antieke lamp, en waarom
ik niet alle antwoorden weet
Ik tover

er verhalen uit
levensverhalen
van pijn, verdriet en succes

met wat opschepperij
glad dichtgesmeerd, glanzend
van genoeg betekenis

om ze te laten overleven
houvast en troost te laten
geven, hoop in bange dagen -

anekdotes, stijfgeklopt
en ingedikt tot ze stevig genoeg zijn
voor anderen om te bewaren

en robuust genoeg om te onthouden
en door te vertellen, verhalen
om door te vertellen

Zolang we kunnen lopen
we rondjes met elkaar
de jongsten in de buitenbaan

maken meters en leren veel
krijgen steeds meer stokjes
aangereikt verhalen waarheen

we op weg zijn een finish
waarna niemand meer hoeft
te rennen hand in hand

zullen we verder wandelen zullen we
in vrede leven zullen we allemaal
winnaars zijn geen estafette meer

de jongsten in de buitenbaan
oma's in de binnenbocht
langs het zwarte gat

Ik droom wel eens weg
naar een betere wereld
zonder poespas

Dan concentreer ik me
op een stukje echte werkelijkheid
waar ik anders geen oog voor heb

Ik vouw mijn leven open
uit de verdeelde aandacht
van de tijd, dat gevoel

van weglekkende energie
naar dit en dat, deze en gene
van nu en ooit later

uit de netten van mijn herinneringen
mijn zelfgemaakte beelden die maar
even voldoen om de tijd te meten

Geen atoomklok kan me helpen
om het beter te doen
ik gooi alles op éen hoop

lijden, verspilling, vrede en
mijn belevenissen, samen één
tijdloze energie

Leg aan bij de boomgaard
waad door zacht gras
en goudgele appels
naar de vijver middenin
dampend in de avond

Betreed het ronde bekken
glijd het warme water in
en zwem over de bodem
van je oerappelwijze weten
naar de trappen van de toren

Lees vanaf de omloop de wind, de wel
de stroom van de tijd, hun rimpelingen
hun dieptes en de nevelschimmen
van later, die in de buitenwereld
pas herkenbaar zullen zijn

wanneer de waarheid waarin jij
je hebt gebaad, verleden is
Eens geweten, blijft geweten
ergens in de mist van je
aangeklede bewustzijn

Alles is
liefde nee even
alles is maar even

proef-zicht-hoor-ruikbaar
voor sommige mondoog oorneuzen
en nog minder voelbaar nee

alles is wel voelbaar
verbonden met elkaar
voel maar

met het zesde
zonder naam
voel maar als je durft

er niet bij te denken
het is onvoorstelbaar
het is alles

Er zij licht, en er was licht
uit duisternis big bang alfa
de eerste dag het begin
van alle dagen van de geschiedenis

tot aan de laatste dag
in het omega hypergat
de weg, de waarheid
het leven en alles

is beschreven en vastgelegd
in hologramsnippers, alles
wat bestaat bestond en zal bestaan
het heeft zich uitgezet in de tijd

en de ruimte weer samengebald
het verzamelt zich in Het
ultieme hypergat dat alles ziet
en alles weet, en het staat stil

Verzameld in Het
Het EEUWIGE
ultieme Hypergat:
de stoffelijke resten
ruimteloos zij aan zij
Het ALLES-IN-EEN

de zielen als verrezen
lichamen geestelijk
dicht daaromheen
een hemelgewelf
Het stralende IETS

van het onbegrijpelijke
Het volle NIETS, sterrenstof
zonder massa, snippers
van elke gebeurtenis
en wij: tijdloze schimmen

in het hyperhiernamaals
van ons bestaan, onze
illusies van het fysieke leven
dat we vast en zeker leefden
in de tijd die moet bestaan

omdat hij niet bestaat
in de duisternis die schijnt
in het licht en zichzelf
niet kent, maar mens en dier
elk atoom, is haar getuige

onmachtig Het te bevatten

Als kind kroop ik onzichtbaar
weg in het benedenhuis
onder de veranda
om de ratten te zien
scharrelen tussen pissebedden

Ik voelde me groot en sterk
perste mijn lippen op elkaar
tegen de weke kriebelkussentjes
en liet hun harde staarten
mijn Gulliver-lijf zwepen

Ik was graag hun Atlas
onder de grote-mensen-
wereld op mijn schouders
die ik scheidde van de aarde
om haar te houden zoals ze is

Het waarneembare verklaren
met het onwaarneembare
het aftasten met fantasie
en micro en macro zintuigen
om ook onszelf te begrijpen
wij die het midden zijn
van wat we ervaren

de invloeden en wisselwerkingen
die we willen ont-dekken
door ze natuurkundig te ontdoen
van magie, romantiek, heiligheid
en ander bijgeloof
dat ons tegenhoudt te weten
wat we niet weten

Jíj hebt een hoofd, met alles:
wangen, kin, en oren, neus en
ogen die jouw positie bepalen

Dat hoofd van jou is vol:
er zit een tong in, met tanden
en heel wat hersenen, maar

zelf heb ik dat niet

Zelf ben ik dat niet

Wanneer ik denk aan de binnenkant
van mijn schedel, is daar niets:
een leegte

En als ik me erop concentreer
heb ik zomaar geen gedachten
alsof ik helemaal in rust ben

geen iets, alleen ruimte
een waarnemende geest
aan wie de wereld verschijnt

Het is vanzelf gegaan
het africhten van mijn lichaam
het eten, poepen en slapen
op vaste tijden, de grenzen

die me straffen
als ik er overheen ga
om bewust te genieten
van de vrijheid die ik niet had

als baby, toen ik nog zuiver
een waarnemer van de wereld
was, een stormend rustpunt
een hemel van de grenzen

hemel van de constellaties
die ik tekende, mijn kaarten
van de ineengevlochten patronen
om mij heen, de grenzen

van wat ik wist, van wat ik weet
veilige muren met ramen
als ik nog verder wil
mediteren

Omdat alles alles is
helemaal zonder niets
en uiteraard toch
ook al het niets
van het heelalles is

niet alleen het ondenkbare
wat er ooit was
voor het begin
van de sterren
en wat er zal zijn
na het bestaan
van de sterren

maar ook de illusie
van de tijd
waarin wij leven
en denken iets te weten
van wat alles onwetend weet

Alle elementen die we schikken
in het Periodiek Systeem, de allereerste
bacteriën en ook wij, mensen
zijn scheppers van het heelal

In tijd en ruimte veranderen we
de energie en schrijven we mee
aan de onvergankelijke feiten
aan de randen van zwarte gaten

Die informatie bestond al
als de Schepper
die er met een oerknal
ruimte en tijd aan gaf

Het is onvoorstelbaar
en onscheidbaar beide
energie en informatie
zijn aspecten van elkaar

Daar kan ik met mijn verstand niet bij
Zelfs als in een diepe meditatie
mijn bewustzijn zich verenigt
met al het bestaande, ben ik onwetend

oerbeeld berken

kaal of groen
bos lentelicht

bos dat niet echt
bos is hout

jong hout
belofte

die verlangen werd
terwijl je verder moet

jeugd
herinnering

Ze zwaait naar mij: mama kijk
Ze speelt in het gras, de aarde draait
Ze kraait door zomer en regen

van wit zand naar zwart zand
Een varkentje is ze, knorknor
en nog een keer, nog een keer

Een twee drie sier sijf
singers heeft ze, en siese soeten
die overal op klimmen: mama kijk

Haar handen willen alles pakken
heel het grotemensenleven
zelf voelen, pas op, dat is heet

Ze sleept mijn tas mee als een dame
Ze houdt van lammetjespap en brood
zonder korst, wangen pindakaas

Ze juicht om de kabouters: mama kijk
die haar altijd komen helpen
's nachts wanneer ze slaapt

Wereldburgers rennen rond
Drukke parasieten in de dunne korst
van de aarde

door haar aan het werk gehouden
en in haar verteerd. Ze zweet rotting
uit haar poriën, een heerlijke geur

gezond om in te leven, maar benevelend:
sommigen denken astronauten te zijn
op ruimteschip Aarde

Bijna 800.000 kilometer per uur snel-
len ze mee met de zon, ze draaien
1.670 kilometer pirouette

per uur. Zeg hen vaarwel
adieu, wat dat ook betekent
wens hen een goede reis

naar de hemel
en bij aankomst het besef
dat ze daar al waren

De lucht is blauw en koud vandaag
alsof de dampkring dunner is
en ik de lege ruimte ervaar

waaronder de huizen klein en laag
zijn zonder enige betekenis
vluchtig en inwisselbaar

De oude houtfabriek lijkt lek
Rechts opzij aan de onderkant
stijgt er rook op uit het pand

alsof een omgekeerde trek
door het zwarte schoorsteengat
uit verre sterren zeeën gigawatt
vermogen opzuigt voor de stad

Genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
te voeden en te ademen

de allerkleinste trillingen
van de alziel in te ademen
het wetende bewustzijn

van liefde en dood
alles wat ik weet
als ik niet denk

Dus genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
vormen te geven

aan mogelijkheden, aan de kiemen
van mijn hartstocht en mijn wil
vormen te geven aan liefde en dood

Het is niet persoonlijk
wanneer het tegenzit
ofschoon ik verstandig leef
want we doen alles samen

in de karmamixer
van driften en deugden
en van moment tot moment
veranderende omstandigheden

Mijn leven duurt te kort
voor een eigen karma
Dat komt later pas
uit de karmamixer

als een druppel in het brouwsel
Meer ben ik niet
onbelangrijk, ook
als ik beroemd ben

Er sijpelen druppels hartstocht
door het telhuis, mijn tijd
om te leven, maar hoe?

Zal ik op reis gaan
naar een mooi verhaal
en die plek veroveren?

Zal ik uitvaren over de zeeën
van gevoelens of er overheen
vliegen en me bezinnen

waar ik wil landen
waar een taak ligt
voor mijn wensen

en daar een ruimte scheppen
die ik nu nog niet ken
zodat ik ergens aankom

waar ik niet naartoe ben gegaan?

A-OE-M-zware golven vergruizen
het binnenste van sterrenbergen
tot zeeën poederzuiver zandzaad

en vloeibare giffen, ze trillen
die samen in vormavonturen
een moederkoek soms

Het zou niet anders kunnen
gaan dan het gaande is
de schepping, de koan

van vormen putten
uit het niet
en van de tijd daartussen

Als, ja dan zou het anders zijn
gelopen, maar we leven in zo
een vlot op vloeibaar vuur

een dunne korst rondom
bloedstoffen en bloedgiffen
vol krioelende proeven

veelvouden, het instabiele
met een begin en een einde
een einde en een begin