Eendjes zwemmen in het water
ganzen lopen in de pas
maar mensen zijn een edel ras
ze hebben zorgen over later

Daar komt ook wel heden aan te pas, alleen
weet niemand wat belangrijk is, waarheen
voert onze levensweg, waartoe zijn wij
op aarde, wat is goed voor jou en mij?

Wij mensen zijn een pratend ras
dat goed gedijt in een moeras
van poespas en het laatste woord
dat iedereen gezegd wil hebben, niet gehoord

Er is voor alles een tijd
dat is mooi gezegd

maar het is een lelijk vooruitzicht
dat er altijd geweld zal zijn

en erger, met en zonder liefde
draait de wereld maar door

     een chaos van acties
     en reacties met sporen

     van inzichten, wensen en
     voornemens, de herhaling

     van Nieuwjaren – nog een keer
     roepen de kinderen na het spel

          nog een keer de tijd
          van beginnen en eindigen

          tijd om mijn best te doen
          om uit te rusten en tevreden te zijn

          nog een keer de lotuslente
          en mijn armen om jou heen

Vroeger had je plaatjes

van een oude kromme man met een stok
zoals in het raadsel, en een witte baard

in een lange punt tot op de grond, en
naast hem stond een baby op de drempel

van het nieuwe jaar, de nieuwe god:
Heer Adonis, welkom in uw huis

Bethlehem, het huis van lente
bloemen, graan en brood

Welkom ook in Amsterdam
waar we knallen zonder te geloven

dat er boze geesten moeten worden
weggejaagd – het is een duur plezier

om te vieren dat we leven
hopen op geluk, dankbaar zijn

en wensen dat het goede doorgaat
qua gezondheid en de durf

om op vrede te vertrouwen – als
we dat allemaal waarmaken, dan

wil ik volgend jaar wel een baby-
plaatje plakken in mijn boek

In mijn hart, mi corazón
doden de muzikanten
met liefdesliedjes vol zon
mijn verdriet, muere la desazón

Met gesloten ogen dansen we
in marmeren weelde
onder een versierd plafond
beelden zien op ons neer

Iemand neemt mijn hand
laat me rondjes draaien
mijn ziel zweeft omhoog
schudt zijn tranen af

en strekt zijn armen uit
als een zonnepauw
Mijn buik glanst, groot
is mijn hart, mi corazón

Schijnbaar uit het niets
ploppen en plokken
er geluidjes van een begin

in de poel van mijn gedachten

atomen waarneming
in de oneindige leegte
van mijn bewustzijn

mijn universum in het multiversum

door elkaar schietende beeld-
deeltjes die zich verbinden
tot samenhangende gedachten

Ik kneed, meng en buig ze

tot ze glimlachen
of ik laat ze barsten
voor een nieuw begin

In maart weer mollen
en krokussen, overal

waar gras was, niets
kun je ertegen doen

Het is de nieuwe jeugd
met haar twee gezichten

van schoonheid en vernielzucht
Ze eisen de tuin op, de wereld

reduceren ze tot een peperkoek-
huisje, lachend eten

de jongens en de meisjes
zich dik, elke dag weer

ligt de toekomst open
Wie wil er dan zeuren

over het gras?

Wat mijn hersenen zo goed kunnen
kunnen ze niet nog een keer:
ondersteboven
oogbeelden recht zetten

Ik heb het geprobeerd
met een film
en werd misselijk
van de wereld

duizelig tot in mijn darmen
zoals in Villa Volta
waar ik me schrap zette
tegen de zwaartekracht

Alleen met gesloten ogen
kan ik ontspannen hangen
in touwen of op mijn kop staan
als een tarottwaalf yogi

en vertraagd bestaan
zwevend van alfa naar delta-
golven de diepte in
mijn fantasie van het eeuwige

leven

Het beukenboompje
in het bos kijkt op
tegen zijn familie

de hoge kronen wijsheid
van honderden seizoenen
tijd die het nog niet tellen kan

de orde van de wereld
de tijd om jong te zijn
en weinig te weten

de tijd om geduld te hebben
klein te zijn en te weten
dat je niets tekort komt

kunt eten uit de tenen
van de tantes
die je alles leren

Elektrisch
geven ze signalen
De microben en de draadjes

schimmel vertellen door
wat er gaande is
in geuren en kleuren

spreken de blaadjes
zingen de bloesems
roepen ze dieren

te hulp bij gevaar -
Leven is wonderen
verrichten met elkaar

Als je geluk hebt groei je
langzaam
beschut door familie

Je begint bij het begin:
het netwerken
in de grond

Je eet langzaam, maakt
centimeter voor centimeter
elke spiervezel sterk

en vormt een stevige huid
om een reus te worden
zoals toen

er nog geen mensen waren
en je het leven kon tellen
in eeuwen, in duizenden

nieuwe manen, in jaren
die nog ademen
in het bos

Allesei zonder maat
barstte en spoot

zijn kuit, aaltjes
kernenergie
schept ruimte

groeit lichtjaren groot uit

tot nevelslangen, sterren-
hemel en later aardetijd

het kleine zoals het grote
water dat golft

de slangen in de leegte
geluiden die knallen

of fluisteren, soms
verre reizen maken

het snelle licht

rivieren en adders
eiwitten, strengen
kleurlichamen

golvende gevoelens
en gedachten

Kozijnen doen
veel in huis

Ze besluiten over banken
en kasten, welke

modellen er binnen mogen
tafels, bedden, piano's
wiegen en baden
achtbanen
wijzen ze spottend af

Kozijnen kiezen
voor iedereen

wat iedereen zou moeten kiezen
want mensen streven naar normen
kaders voor hun leven
ISO ASA EN NEN
wij zijn allemaal gelijk

en deuren zijn twee meter
34 bij 93 (Bouwbesluit 2012)

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen
Ster, Parijs of Prinses
de lijnen van mijn geluk

als de randen van mijn kijken
en ik bescherm me met geuren
ga nooit de deur uit zonder

deze zekerheid van de zegen
van boven, de rode loper
op mijn bedachte weg

Rekken en strekken
met sierlijke bogen
van liefde om te voorkomen

dat mijn lichaam inzakt
dat is alles
waar het om gaat

onderweg zijn
naar evenwicht
tot het avond wordt

En morgen
de volgende dag
het volgende jaar

Een verlichte eet niet
alleen, een plus een is meer
dan twee, samen is vóór je
de mooist denkbare poort zien
naar een leven dat je wilt leiden

Sta op en ga binnen
elke dag opnieuw
bij het wakker worden
en droom een leven
dat er echt toe doet

Een verlichte drinkt
water plus water is water
Wat er gebeurt, gebeurt
gezien of ongezien
zonder verlies of winst

Wat er gebeurt, lijden we
werkend aan het einde
van medelijden, werkend
en wensend dat het goed gaat
met de mensen

Ik heb besloten niet te treuren
om mijn geboorteland, de bomen
van mijn jeugd, ik wil geen foto's

Ik heb besloten niet boos te zijn
op mijn vader, zijn regels
en de trotse familie die zwijgt

Ik heb besloten geel te leven
Zon in mijn huis, op de muren
mijn buik en mijn blote voeten

Ik heb besloten te dansen
mijn eigen verhaal te zijn
voor mijn eigen ogen en oren

De dokters hebben hun werk gedaan

     ik leef
     een nieuw voorjaar
     een grote schoonmaak

     mijn gewoontes een voor een
     afgestoft en opgepoetst terug
     op hun verdiende plaats

en/of

     diep zuchten
     om mijzelf en de vraag
     die mijn lichaam me misschien stelt

     Verzet is zinloos, ontkennen
     helpt niet, alleen eerlijkheid
     maar waar moet ik die zoeken?

     Oorzaken genoeg, schuld geen
     want dit is hoe het werkt
     kijk maar naar de statistieken

en/of

     mijn behoeften een voor een
     afgetast en geaccepteerd terug
     op de eerste plaats

De snelheid van de trein trekt
voor mijn ogen de massa uit

de wereld, vormeloze strepen

tekenen onwetenschappelijk de formule
van Einstein op de ramen

Soms is even in beeld
wat het is, als je stil staat

Dan kun je zien
wat het is, iets tijdelijks

in zijn raadselachtige vlucht
van schijnbare illusies

Alles bestaat
onwetend hoe

Openbaar kunstbezit:
de brandweermannen trainen
in de Seine, in het galante park
spelen veertig mussen

met zondagskinderen, en
olie en zand varen gestaag
door het dichte net
van krioelende mensen

Bij de nieuwe brug knijpt een schip
twee dekken scholieren uit:

een lang lint oranje petjes
golft boven de brugleuning
naar de overkant en schildert daar
een lijn door de straten

deinend vanaf de dikke staart
die staat te dringen
onderaan de trappen in de tuin --
bespied door een kat

op een heet blikken dak

Samen op het bankje
onder de kersenboom
de aflopende dag langzaam

de nacht in laten zakken
Weer een avond samen
onder de kersenboom

Denk niet romantisch
aan de fonkeling in een glas
het vlammetje van een kaars

in de schemering
intiem samen
onder de kersenboom

Dat zou surrogaat zijn
en ons geen ruimte laten
te voelen wie we vandaag zijn

geweest, af te tasten
wat we werkelijk willen
Het hangt in de lucht

die we ademen
die we ruiken
hier, op het bankje

onder de kersenboom

De synagoge was een paardenstal
van het leger, nu is het wit weer wit
en goud, een romantisch gebedshuis
in katholieke kleuren

Geld en sleutels gaan apart
van ons naar binnen
De poortjes piepen maar
iedereen mag doorlopen

al moeten de mannen opzij
langs de gastentafel
om een keppel te pakken
De vrouwen zijn vrij

eerbiedig van nature
ook met wilde rode haren
en blinkende spelden –
een symfonie van leven

op de grens van het heilige
achter de zwarte voorhang

Je weet wat er gaat gebeuren
maar toch doe je gewoon

alsof het anders zal lopen
en voorbij gaat, als je maar
lang je adem inhoudt

en het wachten rekt
van je beter weten

dat verstarring onmogelijk is en
iets dat stil staat, van binnen
doorgaat uiteen te vallen

en dat alles opnieuw begint
in ander leven zoals jij

vaak genoeg hebt gezien:
het ruimen na een verwoesting
en de eerste terugkerende vogels

Aan het strand omkleden
in een grote handdoek
zoals mama dat doet

Mijn zeilbootje de zee in
duwen met de schep
rondspiedend onder water

plassen, nog geen ijscokar
in zicht, dan maar meten
of het vloed wordt

Papa gaat met mama
waar het diep is
trappelen zonder vingers

Ik wil haar ook wel zo
aan het lachen maken
maar ik durf nog niet

te duiken, het is moeilijk
afkijken hoe papa dat doet
als ik het niet kan zien

Knipsels foto's onvervalst
ikzelf in mijn herinnering
het applaus en het zweet
de danseres die ik was

lenig lange spieren
een vliegende krijgster
van schoonheid, van vlees
en bloed, van jongsafaan

in een sjouwershemd
dagelijks geoefend
en opgeslagen
in elke cel en de wereld

draaide door, schreef mijn roem
achteloos weg als een van de vele
multiversele tijdsfragmenten –
echt maar onbeduidend

Het vieze drankje werkt
wolken patchoeli tillen mij op
en mijn mantel blijft achter

Gehypnotiseerd, gestreeld
door donsharen schapenwol
droom ik zwaar te zweven

naar dansende handen
en het doet me niets welke
lustgedachten jullie stiekem

uitsmeren over mijn huid
Kijken jullie maar, raak me
zelfs aan waar dat niet mag

ik ben veilig in de bel
van vertrouwen die ik heb
geblazen om mijn zenuwen

Ik leer zien
wat belangrijk is door na te doen
hoe jij kijkt

Ik voel wat jij voelt
door na te doen wat jij voelt
Als een brabbelende kind

volgt mijn kennis
mijn lichaam dat
jouw bewegingen volgt

Hoe dichterbij hoe beter
mijn weerspiegeling is
maar nooit precies hetzelfde

zelfs als het water glad is
en dat is weg
zodra ik erin duik

Als de ouders op de crèche
naar je kijken en smoezen
dat de man die jou ophaalt
je vader is, weer je dan
recht je schouders en je ogen
durf schaamteloos zijn zoon te zijn

Als mensen jou zien en gniffelen
omdat je een andere naam hebt
dan je vader, je tante en je oma
weer je dan met de waarheid
van hun daden, die groter is
dan wat er in de registers staat

Als je niet weet waar je aan toe bent
sluit dan vriendschap met de buren
en leef elke dag in de werkelijkheid
Weer je, weer je met wat je kunt
Durf schaamteloos te ontvangen
wat voor jou beschikbaar is

Als je het geheim eindelijk kent
haal dan je schouders op
omdat je het al vergeten bent
Je hebt je geweerd met de leugen
en met daden, die groter zijn
dan de verhalen van vroeger

Er is plaats voor iedereen
Allemaal samen een eigen plek
Met water en vuur en daken
en bedden en stoelen vol plezier
Met een lach, zingend en vrij

De wereld verandert, nu
begint er een nieuwe tijd, onze tijd
We zijn met velen, we vechten niet
de oude ruzies, maar voor vrede
Met een lach, zingend en vrij

Voor iedereen die niet meedoet
hebben we grote kluizen
Die vullen we met hun gewin
en de sleutels gooien we weg
Met een lach, zingend en vrij

En als iemand zich verzet
zwaaien we met messen uit de la
bloed om bloed, tranen om verdriet
Gelijke rechten voor iedereen
Met een lach, zingend en vrij

Raven op mijn schouders
om me de weg te wijzen en mensen
te roepen om hen te ontmoeten

De jongen die op het strand tekent
met kleurige keien, tweemaal daags
en ze natelt voor hij weggaat

wetend dat
de vloed komt met golven
die langer zullen leven dan hij

De man in de kamers vol tafels
met kwartsen uit de landen waar hij zocht
naar heiligheid en liefde

wetend dat hij een huis kan bouwen
van wat hij om niet gekregen heeft
van de aarde die zijn moeder is

Het zusje dat slaapt
tussen de benen van het paard
van haar verlangens, warm

onder zijn ademende baldakijn
haar dromen balancerend
als gestapelde stenen

Ik krijg betaald en ik koop

het bed waarin ik wil liggen

in het land van mijn keuze

het land van de revolutie, van vrijheid
     en gelijkheid waar iedereen weg moet
     die zegt of steunt dat anders beter is

het land zonder mensen
     die huisgenoten en buren uitzonderen
     om hun afkomst, geslacht of liefde

het land zonder volgelingen
     van gezinshoofden, goeroes en
     mannen met een heilig boek

het land van de paradox
     waar vrijheid het systeem is
     zonder armen en zonder rijken

het land zonder mensen
     die aanspraak maken op de status
     van meer te hebben dan anderen

het land aan de rand
     van onvrijheid en ongelijkheid
     waar geen geld is voor gespeeld geluk

het land van echte antwoorden
     op de vragen naar het waarom
     waar niemand onzin serieus neemt

In schurend zand staren we naar de zee
dromen we dromen en hopen we hoop
wensen we wensen en luisteren we
naar de wind, de wind die danst
die voor ons een dansende dans danst
de dansende wind, dansende wind

Vandaag is vandaag vandaag
dromen we dromen en hopen we hoop
wensen we geluk na geluk op geluk
en verlangen we wat vandaag, vandaag
de dag moet zijn, vandaag vandaag
genadeloos de dag van vandaag

die zijn lelijke gezicht in mijn gezicht lacht
en ons met duwende duwen wegduwt
onze dromen en wensen en beste bedoelingen
ons verlangen om te dansen in de wind
die voor ons een dansende dans danst
de dansende wind, dansende wind

Op het toneel is de aarde
een vlakte met een mond
vol baleinen die in-en-uit
stromen van leven zeven

en verteren wat niet zwemt
verslapt van verdunde hartstocht
verbleekt van verloren vreugde
verroest van vermoeidheid

De dansers zoeken zichzelf
op de tong, af en aan
spoelend uit de magen
de kraamkamers van het leven

De draadgordijnen ademen
om hen heen, ze sluiten zich
soepel als titanium tralies
glanzend van volmaaktheid

Nieuwjaar, het begin
van de lente in Amsterdam
De lucht is zacht, lichter

het leven in de straten
zorgeloos mijn passen
wit en roze

de fruitbomen, met confetti
van de nieuwjaarsnacht
in de goot, rode snipperlinten

door de stad, het lichaam
waarin ik adem en woon
Overal bot de belofte uit

dat het vrede kan zijn
wanneer we buren zijn
en het lente is

in ieders hart
straat na straat
een bloeiend begin

Vogelvlucht over woningen en werkplaatsen
opgetrokken in het land dat netjes gekamd
hier en daar nog een puist laat zien

Alles ordelijk gestapeld, confectie
die me vrij laat om te doen wat ik wil
doen, mijn vak, mijn plannen

ondanks alles, met de hulp
die ik nodig heb en cadeau
gekregen, natuurlijk wil ik dat

vieren, mijn leven en het ongewisse
verschiet met hart en ziel omhelzen
de resultaten blijven tellen

en steeds weer nieuwe mogelijkheden
bedenken om de werkelijkheid te meten
Ik herschik opnieuw

mijn krachten, ik vlieg als een vogel
met geleende vleugels
naar onbereikbare plaatsen

en vanavond steken we over
om dat samen te vieren
in restaurant De Omhelzing

Een beroep duurt en duurt
een leven in wel en wee
zo'n 100.000 uren

van doen wat mogelijk is
alsof het je niet kan schelen
dat je wensen onmogelijk zijn

zodat je doet wat mogelijk is
alsof het allemaal al voorbij is
en je geniet van elke toegift

afwisselend naar lucht happend
in de vloed en droogstaand
in de eb temidden van het sissende

ademen van de algjes – de golven
van het verdeelde samenwerken
in een wereld vol koningen en koeien

maar ik ben geen van beide –
Waarom zou ik kiezen
tussen Koe of Koning?

Ik ken mijn verantwoordelijkheden
en mijn plichten als burger
hoe ik me dien te gedragen

als man, wat ik moet doen
en laten, en wat mijn pad is
als vrouw, hoe ik gewoon een mens ben

in kleren die me strelen

Ik ben die vrouw
die een paar passen zet en dan
blijft staan in de wind
op haar gezicht, mijn huid

voelt de wereld
nieuw, de kersenbomen
deze wandeling naar de winkel
op de hoek om de hoek

auto's geparkeerd aan de stoep
zijn al zoveel meer dan het uitzicht
op de ramen rondom, de tuinen
schoorstenen en wolken, de wind

op mijn gezicht, mijn hart
aangeraakt, bonzend
in mijn keel, drie keer
haal ik diep adem, dan pas

wandel ik langs het verkeer
weg van de kersenbomen
naar de winkel op de hoek
om de hoek

Om de eilanden van slib
in het moeras stijgt het
peil, de vissers zien hun wereld wijder
worden, ook oude beddingen
vullen zich, het waterland
wordt bereikbaar over rivieren
uit het vaste land

Het is een aanzuigende leegte
een poort naar de zee, een kans
voor de veenboeren en de bosbewoners
om handel te gaan drijven
dijken, kades, een stad
te bouwen, met een dam
in het midden

Er stromen mensen over
van de welvarende dorpen
naar het drooggelegde land
met de nieuwe haven --
geen oude kern die hongerig
de ommelanden verovert
maar hun kolonie

Mich am Strand umkleiden
in einem großen Handtuch
wie Mama das macht

Mein Segelboot ins Meer
stoßen mit der Schaufel
herumspähend unter Wasser

pinkeln, noch kein Eiswagen
in Sicht, dann mal messen
ob es Flut wird

Papa geht mit Mama
Wasser treten wo es tief ist
- ohne Finger

Ich möchte sie auch so
zum Lachen bringen
aber ich wage es noch nicht

zu tauchen, es ist schwer
abzuschauen, wie Papa das macht
wenn ich es nicht sehen kann

Soms is een nieuw begin
dor hout in zwart slijk
of in geblakerde grond

na een verwoestende vloed
een snelle vuurzee, of
menselijke domheid

Dan ontwaakt de aarde
van de Aarde
en gaat haar zaadkluis open

Alles bloeit weer op
waar we bij staan
maar we kennen onszelf

en durven niet
er volledig op te vertrouwen
We zijn zonen van Noach

we bouwen het na
in beton: banken
vol zaden, veilig

voor iedereen?

Wat is een nieuw jaar waard
als er niets nieuws aan is
en ook niets ouds?

Als ik mezelf niet meer ken
mijn oude zelf niet meer ben
en moet gaan leren

om te houden van de ander
met mijn naam en mijn lijf
die ik liever niet ben

Die mijn capaciteiten mist
die veel te lang moet nadenken
voor ze iets terugzegt

die niet zo grappig en gevat is
als ik, zoals ik me herinner
dat ik was, zoals ik ben

Maar het komt er niet uit
het zit ergens verstopt
zodat ik wegkruipen wil

en niemand, niemand zien
tot het tevoorschijn komt en
ik weer springen en praten kan

Zo zijn mensen: goden
in hun gedachten, Apollo's
en Afrodite's, een Ares
als ze dapperder zijn

de ouderen onsterfelijk
op hun eigen Olympus
Hera of Zeus spelend
op Grootbord Aarde, groot-

vorsten onder elkaar, anderen
zijn hun pionnen die het werk doen
en hun leven moeten geven
als de almachtige gedachten

niet beter weten: gestaag vreet het
monster van werkelijkheid ze aan
en verzwakt verleggen ze de strijd
naar Kleinbord Zelfbedrog

Wie o wie
ben ik echt?
Wie heb ik gekozen te zijn?
Heel mijn leven staat op het spel