Elkaar ingraven voor de overgave
aan een kus

met hoge billen wegrennen
om in de zee weer glad te worden

heimelijk voelen
waar geen woorden voor zijn

de eigen taal
van de liefde leren

die nooit saai is, nooit afdwaalt
en altijd verder weet te gaan

waar belemmeringen zijn
kramp in mijn kuit

Bloot met jou
in de duinen

Jezelf geruststellen door anderen
de mond te snoeren met uitspraken
over het leven: je enige zekerheid

Misschien is er meer, moeten we
ons voorbereiden, onwetend
waarop, behalve dan op dat
nietszeggende doodgaan

alsof dat ons doel is
of de uitkomst van ons leven
alsof

de dieren en de planten die leven
om te leven en anders niet
zouden bestaan, er niet toe doen

Het houdt een keer op, blijkbaar
is er geen begin zonder einde
en fladderen we voorbestemd voort
als vlinderende zomervogels

Alleen in kleine kring opgemerkt
en dan nog
lang niet helemaal als wie je bent

en wat je kunt, bijna overbodig, helaas
komt dat veel voor
De tijd blijft verstrijken

en later vergeet het leven
iedereen en alles dat bekend was
en dan is er geen verschil meer

Beroemdheid is een leugen
vastgepind op een baken
Het maakt allemaal niet uit

maar soms zit je niets te doen
en voel je dat het jammer is
voor je kinderen, je vrienden en de maatschappij

dat je niet meer betekent of nalaat
De tijd blijft verstrijken
en het leven vergeet wat geweest is

In zacht winterlicht
is het gemakkelijk
leven op het land

Werken, rusten, en thuis zijn
De harmonie van buiten
-geluiden en -geuren

Een verre horizon
Hoge zilversporen
oplossend in de lucht

Na de oogst
minder doen
minder praten

en meer
ademen met het ruisen
en ritselen van de wind

De gracht is groen vandaag
grauw in de avondschemering
de voorkleur van de winter

Draaiende motoren, winterjassen en
warmtelampen, kleine rode vlekken
op de huid van de stad

We willen blijven bruisen
niet bij de voorraden rusten
We halen licht en groen in huis

in de binnenkanten
van ons bestaan
een gretig gevoel

geen verveling, geen trage tijd
geen lange starre uren
in het zijlicht van de lage zon

We maken plannen in de herfst
we ruimen op in de lente
we rusten uit in de zomer

Complementair op het seizoen
voelen we dat we leven
Een gretig gevoel

Mijn lange schaduw
vroeg op de dag achterna

Ik word verwacht
ze kennen me

Er is werk te doen, te bespreken
en tussen de woorden door

wil ik in gedachten
mijn collega's omarmen

We zijn samen op weg
maar we gaan niet

ergens heen
en dat is goed

Het is mooi geweest
We doen een strik om het oude
jaar en delen wensen

denk niet teveel
aan dagen die komen gaan
want je voeten zullen altijd in het heden staan

blij met de buren
thuis te zijn
waar we wonen

verder niets bijzonders
alles gewoon
goed

genoeg

Als kind leer je zoveel
van slagroom... tot franjestaarten
ziek zijn en beter worden

wat stoer is, wat vies
waar de vaste plekjes
zijn in het zoeven

van de grote mensen
het speelgoed opruimen
dat je morgen weer nodig hebt

een jaar duurt negen keer
knippen, en je moet niezen
van haren en mandarijnen

wat je lievelingskleur is, kietelen
duimschrijven en het mikadogeduld
je zwemt door de straten

van het aangeplante bos
voor papa en mama uit
torren, tractors en treinen

elfenvinvissen, wespennesten
schapenvacht en valtegels
weer opstaan, weglopen

van mama als ze
gaat het? vraagt, natuurlijk
gaat het

voorbij

95 of ruim 22 jaar
geleden, wat is de langste tijd?
Die eeuw waarin hij geboren werd
of de eeuwigheid sinds zijn dood?

Tijd is zo ongrijpbaar
als lucht, hij beweegt
met mij mee
en omhult me al-tijd

Hij verbindt me met alles
dat ik niet ben, is
een onzichtbaar web
waarop ik leef

waarop ik blijf plakken
met mijn hoedanigheden
die ik achterlaat
als een oude huid

bij het steeds weer ontpoppen
uit de tijd die laag voor laag
mij doet leven, en laag voor laag
mij verteert

Glad water in de gracht
zien en dan zonder
nog te kijken denken

aan de kouwe drukte
van rondspringende moleculen
de vliegensvlugge vonken

van ons trage verstand
met zijn buitenposten
de netvlieswachters, zij

hebben er vergrootglazen voor
nodig om verschillen te zien
in het ademloze water

en die noemen ze tijd
en massa, dus ruimte
kortom het bestaan

dat verlangzaamt
naarmate je meer afstand neemt
In het oneindige gedacht

staat alles stil
in verzamelingen nu
onstoffelijke foto's

van nano seconden
en die noem ik
eeuwigheid

Sinds die dag sta ik

oude doorgestreepte tijger
in een jong lichaam

in een ander licht
dat mij ontkleedt, onverbiddelijk

de veters van mijn zekerheden losmaakt
mijn gewoontes en dromen losknoopt

mijn ogen open kust
voor de schoonheid

van de afgrond
en met zachte hand

mijn onsterfelijkheid uittrekt
De afgrond is geen afgrond

als ik vlieg en jij
mijn hand aanneemt: kijk naar mij

ik kijk naar jou
in een ander licht

sinds die dag dat ik zo blij was
nog te leven – ik ben

na diep zuchten klaar
voor de sprong

Vandaag gebeurde er niets
van belang, we zaten Far Out

op een strandterras – alle ruimte
zon op mij, wind op mij, vrij

de wereld en mezelf ervaren
een meeuw doorgronden, haar aandacht

voor gebakken vis, in een oogwenk
de salto van de surfer in de verte

voelen in mijn bloed, de mensen in en uit
ademen, radslagen door mijn lichaam

en windmolens aan de horizon
het bewegen en veranderen

in variaties van hetzelfde, geen reden

voor ziekmakende emoties
Had ik dit eerder kunnen leren

hadden mijn hersenen anders kunnen zijn
of zou ik dan geen mens geweest zijn?

Achter de tranen tussen mijn hart
en mijn hoofd schijnt de liefde
onuitputtelijk denk ik

De wolken zijn maar knopen
en in regen stroomt liefde
mee want het is de tijd

van Waterman, de zon
van lieve mensen schijnt
in mijn hart, mijn open hart

Ik vlucht niet, ik ben
sterk omdat ik dat ben
geworden en dat maakt me

mooi, zeg jij met het zegel
van de gevende maan
en de alles ontvangende

zon op jouw hart, ja zoals jij
mij ziet wil ik zijn, een bloem
in ons seizoen

Voortgebracht - zijn - door genen
hun verzameling - zijn -
hun leven, hun kopieën

Ervaren, de storm en de trommels
van de buitenwereld, de buren
met wie ik mij ben, niet alleen

Ontvangen, genot en pijn
zaad in mijn hemelse bloem
en weelde in mijn haren

Geven, het spel
van gongen in de wind
gedachten, wie we zijn

en wanneer ik jarig ben
staat de tijd een beetje stil
in de jaren die voorbijvliegen

Films kijken
op het eind van het jaar:

hoe het kan, hoe het moet
en thuis niet is

Feest vieren
met anderen: het normale

geluk in mijn hart gekerfd
tot bloedens toe

Voorbeelden genoeg, ik zoek
ontsnappingsroutes en vind mensen

vrienden, alles
wat ik nodig heb, mijzelf

in hun gevoelens, hun behoeften
aan mij, onderweg

blijven we aan elkaar haken
en we laten niet meer los

Ik dwaalde door het dorp in het bos
van dicht opeen staande stammen
en hoorde dat het geen bos is

maar een boom, ik dronk zoete thee
onder de opgebonden luchtwortels
en het dichte bladerdek daarboven

De vrouw met wie ik sprak, lachte
om mijn verwondering, nam mijn hand
en leidde me naar het midden

waar onze overgave de stam omvatte
die te dik was voor vier gestrekte armen
De rode linten raakten ons hoofd

Terug op het terras aan de rand
waar de jonge stammen in het meer
een levende luifel vormen

zagen we een vlucht papegaaien
De vogels schreeuwden ons toe
Geen Gorgen, riepen ze elke keer

dat ze langszwenkten in de felle kleuren
van hun boodschap: Geen Gorgen!
Zeniet!

Mijn tent ligt in de kamer
opgerold in de hoek
naast het logeerbed

ik kijk even om
de deur is niet op slot
net als al de deuren

op deze hal, negentien hoog
in de hemel ben ik een bang vogeltje
in een vreemd nest

dat wiegt in de wind
Binnen ruist de lucht zacht
sensoren voelen wat ik wil

voelen met mijn eigen zintuigen:
het seizoen, het zand en de zon
maar ik durf niet naar buiten

500 treden is me te veel, de lift te klein
Ik ga lang onder de douche
trek andere kleren aan

over mijn angst:
hier ben ik, in jouw wereld
wil ik je zien

De boog van de zon: geteld
met streepjes en stenen
die de schaduw laten zien

van de dagen, het verschil
in de reis van haar licht
en het ritme van de regen

van wende naar wende
Tijd kun je meten
in halve jaren

en zien met tussenpozen
van enkele weken, maar
zonder stenen en streepjes

merk je er niets van
dat je een tijdgrens passeert
zoals varend tussen de Diomeden

de telling niet meer klopt
met de werkelijkheid
Kalenders zijn fictie

jaren ook, ze hebben geen grens
geen dagen voor en na
die anders zijn

elke dag is nieuw
en uniek als getal
in een reeks zonder einde

zo gaat het leven
dat wij allemaal leven
alsof er geen einde is

of wij gelukkig zijn
want al moet de wereld beter
je kunt er toch gelukkig zijn

als de mensen om je heen het zijn
tot en met de opa's en oma's
in het buitenland

Ja, wij zijn gelukkig
de buren maken wel eens ruzie
maar wanneer we wakker liggen
doen we dat in vrede

We ontbijten en we wandelen
het hoeft niet bijzonder te zijn
wat je samen beleeft

Verdriet valt niet te vermijden
maar we lijden geen pijn
en worden niet vernederd

We hebben tijd voor de pracht
van de bomen, muziek, zoveel
dat ons helpt op de dagen
dat de zon niet schijnt

Ik hoor mijn eigen stem
weerklinken waar ik woon
in de schoot van de bergen

Ik kan springen en draaien
luidkeels zingen en zwaaien
naar jou aan de overkant

Van je hieperdepiep
van je hopperdepop
lievelievelottelot

Kom je klopperdeklop
met mij klikkerdeklak
een middag spelen?

Van je hieperdepiep
van je hopperdepop
lievelievelottelot

We zingen en we springen
we draaien en we zwaaien
hopperdepop, hop, hop

De meeste mensen lopen voorbij
denken hoogstens: dat kan
toch wel mooier, dat kan
een kind ook, hokjes inkleuren -

een paar keer oefenen
om ze egaal te vullen, zonder krassen
en binnen de lijntjes te blijven, maar
zijn ze er zelf ooit voor gaan zitten?

Weten ze nog hoe dat voelt?
Dat je er helemaal in opgaat
dat de tijd stilstaat en alles
goed voelt, dat je weet

ja, dat kan
ik ook!

De lente dankt haar goede naam
aan de mooie dagen
waar je meestal lang op moet wachten

Voor de landbouw is dat nodig
dacht ik dan maar, terwijl
ik buiten wilde spelen

Ik groei er niet overheen
Het perron is grijs
van de lucht, de regen-

druppels spatten er niet
wel dwars tegen mijn jas
gevlaagd uit kinderwolkjes

die om mij heen dansen
een troost om naar te kijken
terwijl ik op de trein wacht

voor een reis die ik alleen
al wil maken om dit weer
te verlaten