Hoe tel je van nul tot één?
Begint het nieuwe jaar bij
het openbreken van de knoppen?
mijn leven bij de geboorte?

of al in de winter
wanneer
moederbuik en knoppen
zich verdikken? in de zomer

bij de allereerste molecuul?
of is er geen begin, alleen
honger
en een verslindende mond

die de staart van het oude
verteert tot eeuwige slang --
de symbolische nul
die niets symboliseert

wat werkelijk bestaat
of het zou mij moeten zijn
en jou, wij mensen
die niet meer zonder kunnen?

De wereld verandert ons

Zo zijn we, een beetje
veranderen we

de wereld voor ons gemak
en om te eten, hemelhoog

bouwen we kamers en suite
gevleugeld en op wielen

leren het aan onze kinderen
leren hen te denken

dat de wereld verandert
door mensen, wat waar is

na millennia, eindelijk
maken we verschillen

en toch is het niet zo
De wereld verandert ons

knijpt tradities af en legt nieuwe
gewoonten op, ze bepaalt

wat de condities zijn van zijn
of niet te zijn

Mensen behoren tot elkaar, wij
behoren voor elkaar te zorgen
levenslang, ons leven
Verder zijn er geen eisen
geen verplichte extra's

Goede daden hoeven niet
vriendschap en liefde evenmin
Dat is allemaal luxe
waar we naar verlangen
want we weten wat het is

We leerden het als kind
van volwassenen die het zomaar gaven
omdat ze het niet konden laten
omdat ze zo zijn, menselijk
Maar eisen kun je het niet

Er zijn geen scholen voor
geen medicijnen of gevangenissen
Wel zijn er politici en kazernes
met wapens en commandanten
die zeggen wat zorgen is, soms

bevelen ze dat het doden is
en gedood worden kan
een plichtsvervulling zijn
maar dat verhullen we
met de mantel der liefde

Bladerend door mijn foto's
koos ik de kleurige olifant
als mijn naambordje in het web

Mijn huid voelt elke vlieg
die met telepootjes op mij landt
alsof ik ooit beloofd heb

om voor altijd verbonden
te zijn met hen en voor hen
klaar te staan

Maar ik wil er zijn
voor wie het voelt trillen
wanneer ik op grond stamp

De vliegen zwiep ik weg met een kus
misschien vinden ze zonder vleugels
hun thuis dichtbij op de grond

Daar ben ik ook, in elke kleur
te herkennen terwijl ik woon
waar ik woon en werk waar ik werk

Er valt zoveel te beleven
dat niemand ergens heen hoeft
als hij aandacht geeft

Ik hou van jou
Deze woorden passen bij elkaar
Ja, van jou!

Ik hou van jou, hou van jou, hou van jou
Ik hoef niet meer te zeggen
ik hoef niets uit te leggen
alleen te zingen dat ik van jou hou

Ik wil jou, ik wil jou, ik wil jou
Je weet wat ik verlang
kom, blijf, en wees niet bang
voor mij, want ik, ik hou van jou

     Ik hou van jou
     geef je over aan mij
     dan kun je al mijn liefde voelen

     Maak je niet te druk
     om de wereld, om alles
     dat niet goed dreigt te gaan

     Laat dat los, laat mij toe
     in jouw hart, in jouw armen
     dan ben je niet alleen

     Luister naar een droevig liedje
     dan zal het wel beter gaan
     dan ben je vrij voor mij

Achter op de fiets
leer ik lezen
Ik krijg een kaart vol

namen van wegen
die ik mis tot voorbij
de horizon van de aarde

Achter op de fiets leer ik
kussen en alleen zijn
in lentes en ontij, achterop

de fiets van mijn zintuigen
construeer ik hoe
alles beweegt en ikzelf

meebeweeg terwijl ik stilzit
in mijn gevoelens en denk
alles beweegt

Mijn gezicht wiegt
tussen de bloemen
boven de diepe zon
in het water

Ik zit aan de kant
en zie mijzelf
in de kring
van gele pracht

Ik wil eerlijk zijn
samen bloeien
kwetsbaar naakt
huiverend in de wind

zorgen voor mezelf
zonder illusies
over mijzelf en jou
Jij bent net als ik

en wij zijn even verliefd
op elkaars schoonheid
als op onszelf, twee lentes
aan één waterkant

Zijn zwarte oog kijkt om
naar mij, we zijn alleen
in de wei, in de berm

Ik houd mijn adem in
alles wordt lichter
rondom het zwart

Wei en weg de wereld
leeg en wij oog
en kloppend hart

Zwaar en stevig
mijn benen alle vier
in de grond

Kracht knettert
om het schrikprikkeldraad
in mijn ingewanden

Springstaarten zijn de kabouters van het bos
de steppe en het moeras, stad en land
Gulzig masseren ze de huid van de aarde

Ze poepen vruchtbare grond
waar afval ligt, ze zijn het machtige
geheime leger van de Zeven uit het Spel

ze zijn de zweep vanaf de Strijdwagen
hun wielen rijden door het leven
en verteren het dag en nacht

Willoos voltrekken ze de Wil
hongerig voeden ze de kiemen
en geven ze leven aan de dood

Ik weet het nog
ik heb het vaak gezien
aan hun gezichten, hun eis

een grote meid te zijn
niet tomeloos te komen zeuren
om aandacht

    Ontplof maar, je bent sterk
    het woedende bewijs
    van ons gelijk

niet te hoeven zorgen
voor mij, ze hadden recht
op hun eigen leven

dus deed ik onoverwinnelijk
mijn mond open, krachtig
voor mezelf en iedereen

Ik duld geen onrecht
waar ik bij sta, hoor je me?
Wat is er toch met de mensen?

Ze lopen blind door de stad
mijden vreemden en oma's
negeren hongerige poesjes

en gooien hun planten weg, tsja
ik heb een tomeloze energie, maar
waar is het leger dat mij helpt?

Praat niet over mij
het lukt toch niet
om te zeggen wie ik ben

Jij weet lang niet alles
maar je wilt me
meemaken zoals jij me kent

Daar past geen verhaal om
dat jouw ervaring verpakt
en verbergt

Waag je niet aan etiketten
je zou er nog meer nodig hebben
dan er in een boek passen

dikke lagen over elkaar heen
een onleesbare muur
die mij opsluit

Je hoeft aan niemand uit te leggen
waarom we vrienden zijn
ook niet aan jezelf

Persephone draagt bloemen
en stoere kaplaarzen als een soldaat
met spierballen, of een openvallend hesje
met minirok als een maagd, altijd
verovert ze de driften om haar heen

In Coco's jurk paradeert ze op Jersey
het doorzichtige plastic ritselt
bij elke kus die ik erop geef
passanten nemen foto's
ze komt in de krant

de lente is begonnen
oude verlangens worden wakker
mensen raken geprikkeld
en geïnspireerd om zich uit te leven
ze is een voorbeeld

iedereen ziet haar, maar weet niet wie ze is
bloemen bedekken haar blote lichaam
ze betovert soldaten en maagden
met driften die haar bezingen
en nieuw leven scheppen

Zintuigen om aangeraakt te worden
en te kunnen aanraken, het verschil
tussen zijn en niet zijn

Ik raak aan, dus ik besta

Als ik niet aangeraakt word
zal ik verkommeren, maar
als ik niet aanraak, besta ik niet

Ik kan een eenling zijn
planten en dieren aanraken
om van te leven

ik kan hun leven beïnvloeden
hun toekomst veranderen
ik kan voeden, doden en ook

alles daartussen heeft effecten
zelfs de kleinste rimpelingen
maken verschil, dat is het bestaan

zoals we het willen, verschil maken
met elke vleugelslag een klein
gunstig verschil maken

Toen ik jong was, zeiden ze
Ze kan het hebben
die opzichtige kleren

en nu zijn ze wie ik ben
los van mijn lichaam
dat ze camoufleren

Ze zijn de sterke vrouw
die zich laat leiden
door wie zwak zijn

en bang alsof het hun schuld is
niemand te zijn, een van de velen
die niet gehoord worden

Samen vechten we
mijn naam en ik
vechten we voor ooit

overal vrijheid en vrede
overal wijsheid
overal mededogen

De deur is nooit op slot
De sleutel zit er gewoon in
klaar voor gebruik
en nooit kwijt

maar wie bezig is
met problemen aan zijn hoofd
gaat er naar zoeken

en komt niet op het idee
dat je gewoon verder kunt
door op de klink te drukken

Ook mediteren helpt niet
met de zorgen
wordt vergeten wat er is
achter de deur

en blijf je waar je bent
kalm en berustend
relativeer je het leven

en fantaseer je
hoe anders het zou kunnen zijn
achter de deur

van je gedachten

Mensen zijn te kort oud
en te lang jong, ze worden
niet zo wijs als kabouters

Ze hebben weinig profijt
van de lessen die ze trekken
uit vreugde en verdriet, en

van de lessen die ze negeren
omdat ze liever geloven
in wat de wereld belooft

omdat ze liever geloven
dat het binnen bereik is
en het vooruitzicht het waard is

om te blijven wachten
en ik kan er niets aan doen
ik ben maar een regenboog

die nooit is waar jij bent
een poort aan de horizon
waar alle afslagen samenkomen

Mijn belangrijkste daden
waren het stilleggen van het werk
om met jullie te praten

over de regels en jullie ideeën
steeds opnieuw te vragen
Waar gaat het om?

Waar zijn we mee bezig?
De vaardigheid oefenen
om kritisch te zijn

gebaande paden te doorgronden
ze te durven toetsen en
de beste aanpak te kiezen

Ik ken jullie namen nog
Hoe is het jullie vergaan?
Zijn jullie reuzen geworden?

Reuzinnen zonder de ijdelheid
van de mensen, die niet durven
door te bijten als het erop aankomt?

We hebben de seqoias
niet omarmd, hun warmte
niet gevoeld deze winter

We moeten echt op pad gaan
tien kilometer zuidwaarts
afdalen vanaf Rooklooster

langs de drie bronnen
de speeltuin en het bleke kasteel
La Solitude

tot aan de twee families
midden in het beukenbos
Alle tweeëntwintig wil ik

ze boom voor boom aanraken
me aan hen warmen
delen in hun kracht

Met jou en nog iemand
wil ik ze omringen
borst tegen bast

Mensen in nood -- in een spel
van Waarheid is Durven en Doen, jawel
vlieg ik in een cape pijlsnel

eropaf en ik raak verstrikt, ik kleef
aan de touwtjes die ik weef
van de hulp die ik geef

Ik steek mijn handen uit, heel zacht
pak jij ze met de heldenkracht
die overspringt, jij lacht --

Op de wereld om elkaar, om elkaar
te helpen nietwaar
al is het maar

dat jij bij mij bent
dat jij mijn vragen kent
mij met aandacht verwent

Wij zijn geen tieners meer
maar we vliegen nog heen en weer
om elkaar te helpen, keer op keer

Ben ik vermoeiend, te vol van mezelf?
Word je onrustig en wil je graag weg?
Praat ik teveel, wil je even wat rust?
Zullen we stil zijn, heel dicht bij elkaar?

     Oh, met de hulp van mijn vrienden, met jou
     Mm, met de hulp van mijn vrienden, ja dan
     Oh, met de hulp van mijn vrienden, dan kan
     Met de hulp van mijn vrienden

Zijn er vrienden in de buurt?
Ja, vrienden zijn nodig, we zijn niet alleen
Zijn er vrienden om je heen?
Ja, vrienden zijn nodig, we helpen elkaar

Zijn er vrienden op je werk?
Ik werk gewoon beter met vrienden
Zijn er vrienden bij jou thuis?
Mijn vrienden verwarmen mijn ziel

Zijn er vrienden als je danst?
Het is altijd feest met mijn vrienden
Zijn er vrienden als je lacht?
Mijn vrienden, die maken me sterk

Zijn er vrienden als je huilt?
Ik deel mijn verdriet met mijn vrienden
Zijn er vrienden die je mist?
Mijn vrienden omarmen elkaar

In de vrede van even rust
in opgeduwde kussens
voel ik de liefde
van een vriend mij openen

voor de Kracht en de mensen
die ik mis en niet geven kan
wat ik delen wil

In gedachten oefen ik aandachtig
mijn lichaam als vrijbaan
voor wat ik nodig heb
De aandacht verzacht de pijn

en mijn emoties, maar
het is de aandacht van buiten
die me blij maakt

die me vederlicht optilt
in de eeuwigheid
van verbondenheid
en mezelf loslaten

Schiet me, schiet me
schiet me naar de hemel
boven in de eik, iedereen
blootvoets op het familiebed
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Wij hoeven nergens in te geloven
behalve in elkaar, ook de zanger
is los, hij lacht om zijn amulet
en zwaait naar de oude man:
     Kom erbij, hier ben je vrij!

De grijsaard ziet alles
met pretogen in zijn lange baard
vol struikjes mos waarin
het winterkoninkje fluit:
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Kom in de Kroon, doe
je schoenen en sokken uit
samen op het familiebed
een warme deken voor elkaar
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Sorry, reken niet op mij
Ik trek me even terug
in een stiltewagon, maar

ik rijd nog mee. Soms
waaien er druktemakers binnen
Niets aan te doen

Als ze hun mond eens hielden
zouden ze misschien denken -
dat hun leven best langzamer kan

als ze willen, als ze leven
zoals ze willen dat het leven
van hun kinderen zal zijn

Waar gaat deze trein heen?
De vogels weten het niet
ze zien wat we eten

en ze begrijpen het niet:
wij eten bomen en bergen
metalen, die spugen we rond

we eten wat we denken

dat leeg is, ook de nacht
maar nog hebben we honger -
naar aandacht en schoonheid

Hij sprong op
turnde een schroefsalto
en zit weer in de kring

alsof er niets gebeurd is
in die vier seconden
(schat ik)

(hoe was het?)
een flits van schoonheid
om nu over te mediteren

zelf op mijn plaats vallend
uit de ruimte van mogelijkheden
en onwetendheid

Misschien blijf ik er
misschien verschuift het
misschien blijft het

Vloeiend of wrijvend beweeg ik
op mijn eigen koers mee met de rest
     zelfs als ik vaart maak
     om een doel te bereiken

     een goedbedoelde illusie
     als ik niet helemaal durf
     te vertrouwen op Het
     water dat mij draagt

     en niets van mij vraagt
     omdat alles altijd past
     en het aan mij is
     wat ik ervan ervaar

     en ervan besef om dan
     vrij te komen van
     de dagelijkse problemen
     waar de maatschappij wringt

     en mijn kortzichtigheid
     bulten en butsen oploopt
     die ik geduldig gladstrijk
     met aandacht, aandacht

     voor mijn kwetsuren
     en Het grotere geheel -
     tot ik zo glad en soepel
     beweeg dat er geen wrijving is

     en ik een uitnodiging ben
     aan wie mij nodig heeft
     en mij opmerkt in de stroom -
     geroepen zoals ik geroepen ben

Alles begint ermee, taal
(mama's gezicht en lieve woorden)
draaien, kruipen, lopen
(mama's hand en aanmoediging)
eten, spelen, willen
(mama's voorbeeld en commentaar)
zand, water, wind, hout en vuur
(hemel en aarde)
dieren, auto's, bouwkranen
(de wereld)
school, luisteren, oefenen
(leraren en lezen)
oefenen en oefenen
(vakmanschap)
tot mijn aandacht soepel
(als een vis in het water)
door de materie glijdt
(meesterschap)

Met mensen gaat dat anders
(ze zijn net als ik)
ze verstrooien mijn energie
(in wisselvallige regen)
uit wolken liefde

Het is deze doodgewone dinsdag
die vandaag voorbijgegleden is

over vertrouwde bezigheden, normale
routine

het is het praatje over het weer
voordat ik vlug weer verderga

het is zoals het gaat, het leven
Hier zit ik dan, zonder sjerp

in huiselijkheid te beseffen
hoe bleek mijn huid is

onder het katoenen zwart
dat geen diepte heeft en

geen goudgestikte gedachten
Ik zit gewoon, het is avond

en er is vandaag niets gebeurd
Heb ik geleefd? Mis ik iets?

Of is het dit, deze stilte
voor ik ga slapen?

De foto's, een leven van plezier
geen bloed, zweet en tranen
maar mensen rondom
mijn wieg in de familiekring

het poortje door, de speeltuin
in het park, het podium
van de kinderen die
we zijn gebleven

En dan iedereen om het veld
halverwege de wedstrijd
die toen nog gewonnen
kon worden

onze handen op het kersenhout
met de ringen van ons woord
in het midden van de zaal
op de gelukkigste dag

Alles is gevierd, omringd
door naasten en vrienden
voor het leven, om de beurt
elkaars publiek om het veld

Dag lieve mens in de spiegel
ik houd van jou, heel de dag

zal ik voor je zorgen en zo sterk
als mijn wensgedachten denken

dat ze uit mijn handen uitgroeien
tot mijn leven, geworteld

in lachende gezondheid
zo'n honger heb ik

naar zorgeloosheid
mijn angsten verankerd

in blakend bloed
mijn lichaam verankerd

in de grote ziel
van overal vrienden

zo'n honger heb ik
naar mijn beste zelf

Bomen gekapt, rivieren overstromen
De wereld is onveilig, tover-
spreuken zijn verhaspeld

Daar waren we al bang voor
Uit wanhoop hebben sommigen
het van hoog tot laag voorspeld

We verstaan de meester niet
Maar we zijn jong, we willen leven
desnoods tegen beter weten in

Er blijft geen ruïne staan
We bouwen dammen en burchten
wie en wat in de weg staat gaat eraan

Dit is de nieuwe werkelijkheid
Leren is hard, de wereld zo klein
en arm als we zelf zijn

De beesten dragen dolken
op hun kop en ze hebben ruige haren

Ze laten niets rotten, ze eten
op wat zwak is, bijna dood

of al gestorven, zo is het
leven en zo is het goed

Zonder jou voortaan
want de zwijnen zijn gekomen

een roffel in de verte
hun snuiven voor de deur

het zwart van hun ogen
diep als het heelal

Niets blijft er over, alles blijft
en draaft weg op snelle poten

De zwijnen eten alles
Ze zijn goede vrienden

Misschien zijn we hier ooit gestrand
op de hellingen van deze bergen
tussen de witte toppen en het lage land

Zeker hebben we woorden bedacht
om dat verhaal te vertellen
en zijn we de wereld in getrokken

met dat antwoord op de vraag
Waar komen we vandaan?
Uit de buik van de boot

als beeld van onze Moeder
Aarde, die geboren is waar ze is
in de schoot van de hemel

boven de heilige bergen
die de eeuwigheid kussen
op de grens van ons bestaan

We trekken verder en geven namen
aan de wereld die we ontdekken
Tijd en ruimte omarmen ons

Soms word ik gek van al het leven
dat ik wil leven, maar dat niet past
in de tijd die er is

Emoties lopen me in de weg
ze woekeren en vullen
de tijd die er is

Ik moet ze kwijtraken met liefde
want met harde hand lukt het niet
in de tijd die er is

om mezelf open te breken
en mijn aandacht te verleggen
naar de zon

in het leven van nabij
waarmee ik me kan verbinden
in de tijd die er is

Gelukkig is ze er nog
het enthousiaste meisje
in mij, ze wil wel

spelen met haar zusje
dat zoveel tekort kwam
dat nog steeds voelt

en nog steeds probeert
in te halen, het valt niet mee

om haar te helpen
luisteren naar de liefde

van mijn volwassen verstand
Ze wil een vader zoals vaders
horen te zijn, een papa, dichtbij

in haar hoofd, in mijn hoofd
om haar te beschermen
en haar voorbeeld te zijn

Hier lachte ik met de zoon
van de veerman om de mensen
die niet in wonderen geloven
we dronken bier en hij wees

me de weg in de doolhof
van sloten en weggetjes
de molens in de verte
wenkten me, maar ik was bang

te verdwalen en verlangde
naar een goed bed
voor ik zou knielen
in de Heilige Stede

Nu is het hier een dode boel
een wonder van de natuur
Klimop overwoekert de grond
de bomen en de grafstenen

maar er groeien geen wortels
tussen de botten in de put
waarop ik sta, alleen schimmels
die al eeuwen leven

en een veerpont is er niet meer

Zeven dagen zijn genoeg
als je maar zeven dagen hebt
om te scheppen

Een mens heeft meer tijd
maar niemand ziet de resultaten
want die zijn nooit af

Toch werk ik door
Mijn vuur laait op
Ik wil hevig branden

en me verliezen in aandacht
voor de lichamen en de talen
die mensen leesbaar maken

me verliezen in hen
in het vuur van hun aandacht
die mijn leven schept

Ziek werd hij achtergelaten
in een grot opgemaakt als nest

met dadels, vijgen, in leren zakken
ook water en wijn, licht en donker
emmerbier, siroop, brood, boter, kaas
en schapenvlees, alles klaar gezet
en hangend rondom zijn hoofd

In de heerlijke geur van harsen
lag hij daar als in een graf
en de maan waakte over hem
Na drie dagen stond hij op
uit zijn dromen en zijn tranen

Hij ging op weg over de bergen
waar geen bomen groeien
prins Lugalbanda
die het adelaarsjong met de leeuwenkop
versierde met randen kohl om de ogen

en geurige takjes van de witte ceder
op het hoofd, en rondom het kuiken
schikte hij het vette schapenvlees
dat hij gezouten had, en hompen
brooddeeg gemengd met honing

De Stormvogel beloonde hem
met de kracht om onvermoeibaar
en snel als zeven stormen
te rennen, als de zon
in zijn baan aan de hemel

Wat wie soms waarom
doendenkende ontdekken
niet in bed als een buizerd

op thermiek omhoog
naar een hoger zien
gedachten spiraalsgewijs opschroeven

en dan op de kern duiken
zo zou ik het willen
maar mijn hoofd spat uit elkaar

als een zaadbol vol vragen
waaruit een tuin van verwondering
groeit over het leven en waarom

we daar zo'n toestand van maken
dat we ons verschansen
en kunstbloemen bouwen

alsof dat iets verandert

Ik loop wat heen en weer
mijn huis is niet groot

Buiten is te ver voor mij
en het is er koud
met donkere wolken

Ik heb alle tijd
om te kijken, kleine contrasten
te zien, langsvliegende vogels
het leven dat me lief is

Kom gerust bij me
voelen wat echt is
waarvoor ik alle moeite doe
voelen wat belangrijk is

wat fijn, mooi en vrolijk is
voelen dat er dan vrienden zijn
om het mee te delen

nu en later voor jezelf
hoef je niet bang te zijn

Ik daag jou uit, langzaam
om jou heen dans ik dwars
door de laserstralen heen
mijn ogen laten je niet los

Ik dring ver genoeg in jou door
om niet meteen met je mee te gaan
We spreken af voor morgen
en daarna over een week

Thuis wachten mijn ouders
met hun dromen over mij
In de stad wacht een carrière
en in mijn lichaam wacht alles

op de volgende stap
Het is evenwichtskunst
om mezelf te zijn
en te weten wat ik wil

We mediteerden in India
maar we kunnen beter zingen
over onze frustraties

De helft is onzin
leuke weggooiliedjes

om bij in te slapen of
over verliefdheid, vechten
om een vrouw, apen
en spiegels op de punten
van je schoenen om te gluren
naar opwinding die je niet ziet

zodat we jou bereiken
met de andere helft

- Roem is een achtbaan
   altijd stap je beneden uit
- Vrede vinden in jezelf
   is het begin
   van de revolutie
- Ook zwarte vogels zingen
   prachtig, breek hun vleugels niet
- en stop met eten geven
   aan vette varkens
- Leef verstandig, snoep niet
   Het is slecht voor je gebit

Begin bij het begin
en schrap alle poespas

Na mijn opleiding is het feest
Iedereen aan tafel, nu
gaan we de wereld in
de problemen oplossen
Iets mooiers bestaat er niet

We kunnen het
We hebben er recht op
Alles is mogelijk
Wie doet wat?
Wie heeft er een plan?

     We waren het niet eens
     en dat zat ons tegen
     Het feest ging niet door
     Geen geluk voor alle mensen
     Missie Mislukt

     Een harde les
     om meer of des te minder
     realistisch te zijn
     of beide, als je jong
     en oud tegelijk kunt zijn

Onder de wingerd dans ik
met mijn zwanenarm een voor een
de druiven boven ons hoofd
sierlijk naar jouw verlangende mond
in mijn schoot
     Voel jij wat ik voel?

Of kijkt jouw verlangen teveel
vooruit en maakt het zich zorgen
of het zo blijven zal?
Ik weet het niet, ik weet het niet
We zien het wel, je bent bij mij
     Voel jij wat ik voel?

De glimlach in jouw ogen
zuigt mij in jouw hart
dat is fijn, we kussen
het licht van de hemel
en de goedheid van de aarde
     Voel ik wat jij voelt?

Ik voel liefde, en die maakt ons
mooi, die maakt mooi
wat we doen, twijfel niet
     Voel wat ik voel
     dan voel ik wat jij voelt

Na een harde dag, snakkend
naar troost en empathie
bewonder en beroddel ik

het stralende leven
van de Sterren, de elite
boven de Mooie Wereld

Weg met het gezeur
van noodzaak, verstand
en wetenschap

Weg met die lage elite
in de schaduw van mijn leven
die het allemaal zo goed zegt

te weten en aan mij uitlegt
met veel te veel woorden
dat er meer is

dan vermaak en rijkdom
weg met die moeilijkdoenerij
waar ik niets voor koop

zeker geen geluk
want ik ben niet zo rijk
als ik de Sterren maak

Langs jouw huis en mijn huis
waait de wind van anderen
met oude liedjes die we neuriën
bij het vegen van de vloer

We kijken nog een keer
naar Déjà Vu en dansen
in gedachten, in het echt
tellen we niet mee

Mijn adem is kostbaar, elke minuut
twaalf keer pijn en moeite
twaalf keer de zachte wind
die zich aanpast, die zich vlijt

om de bezige mensen
als een weten dat we bestaan --
een reikende omarming
met steeds dunnere kussen

Oké, uit nood stak ik
een gloeiende stok in zijn oog
gillend sloeg hij om zich heen

en in de paniek zag hij
ook met zijn andere oog niets meer
Dat was het, een goed verhaal

dat ik graag heb verteld, maar
blijkbaar is het niet goed genoeg
voor de zeelui van tegenwoordig

die in de holen van de Etna
schedels hebben gezien
met een groot gat in het midden

Daar zijn éénogige reuzen
gestorven, die een held als ik
waardig zijn, zeggen ze

maar ik weet heus wel
dat het olifanten waren
éénslurfige viervoeters

Wat is er toch met de mensen
dat ze liever in fantasieën geloven
dan in het ware, harde leven?

Alle aandacht vertekent
onberekenbaar wat ik doe
Ik heb geleerd er niet op te letten
Het zijn maar schaduwen

en de wetten, aktes en mijn
voorzichtigheid beschermen me
Eergeld en ondankbaarheid
zijn mijn verdiende loon

Het is niet moeilijk
om erin te geloven
zolang het geld rolt

van de ene in de andere
hand, als een sneeuwbal
die steeds groter wordt
van de zetjes die ik geef

wetend dat hij gaat smelten
zodra hij stil komt te liggen
en dan uiteindelijk niets
bruikbaars zal achterlaten

Waren we maar onzichtbaar
vrij van verplichtingen
niet in dit glazen huis

Ik mis mensen
die om mij geven, mama
zoals jij, mama, jij

     Als ik hier uit kom
     heb ik niets anders nodig
     dan vrienden om mij heen

De contracten zijn getekend
ze hebben het glas versplinterd
en de zon schijnt weer op ons

Toch gaan we er vandoor
we zijn vrij en rennen weg
van hebzucht en applaus

     Nu we ontsnapt zijn
     hebben we niets anders nodig
     dan vrienden om ons heen

Papa laat me niet met rust
sinds ik thuis weg ben
Hij is boos

over mijn vrienden
en haalt spullen bij mij weg
Huisvredebreuk

De politie probeert
het te sussen, ik moet bedelen
om hulp, bescherming

Zijn eer is in het geding
Hij wil mijn maagdelijkheid
herstellen of me opsluiten

Hij kan niet terug
en niet vooruit, hij stikt
liever in zijn gelogen gelijk

dan volwassen te worden
en zich te verheugen
in de voorspoed van zijn familie

Vlaktes vol containers, de pakhuizen
van Rotterdam, en het platteland
vol blokkendozen, knooppunten
van onze consumptie

We zorgen goed voor onszelf
Het is zo vanzelfsprekend
dat we geen alternatieven zien
Onze welvaart is alles

altijd beschikbaar hebben
dus springen er eekhoorns heen
en weer tussen de voorraden
om onze honger te stillen

Verlangens zijn vluchtige
en ongeduldige opwellingen
Er moet steeds meer
genoten worden

Ervaringen kosten teveel
tijd en moeite, ze glanzen niet
vanzelf op de tijdlijn
waarin we ons kleden

Ik passeerde mijn ouders
van veel jonger tot anderhalf
keer ouder dan zij, serieuzer
werd ik, grootmoeder werd ik

Ervaring, mijn leven
herkennen in vrienden
en het terugzien
in de kinderen en kleinkinderen

Samen optrekken
onze lichamen vertrouwd
met mankementen, pijn
en rommelige herinneringen

En nu wil ik naar buiten
weg uit het tijdloze kunstlicht
van het ziekenhuis, dromend
wegglijden in jullie herinneringen

Toeval bracht jou hier
en mij, ik kijk en zet een stap
dichterbij om je aan te raken

huid en haar, het fluweel
van je blad: wat voel jij
wanneer ik jou streel?

Mijn warmte zoals ik
de jouwe? De zon
in mij?

Mijn tuin is jouw tuin
je staat niet in mijn schaduw
ik alleen in de jouwe

als ik je zon gun
vuur, water, aarde en lucht
je bent nu eenmaal

op goed geluk hierheen
gewaaid, een vreemde
waar ik toevallig woon

Ik heb een winkel vol
oude spullen, het is moeilijk
om ervoor te zorgen

dat ze niet verkocht worden
aan snobs zonder besef
van hun echte waarde

zonder het minste besef
dat die in hun geld
niet valt uit te drukken

alleen in belastinggeld, jaarlijks
te innen voor het onderhoud
en alles wat erbij komt kijken

om de werken te laten bekijken
door wie interesse heeft
en dat kan iedereen zijn

wat moeilijk te accepteren is
voor barbaren die rijk worden
van voortdurende vervanging

Natuurlijk wil ik geen object zijn
maar mens, een subject
niet volledig vrij misschien

maar ook niet in de hel
van andermans oordeel
tenzij ik zou negeren

dat ik een stukje wij ben
een stukje menselijke liefde
die tekortschiet

en een stukje soms wreed
eigenbelang, kortzichtig
door ingebouwde oogkleppen

tegen mijn nerveuze angst
voor het vagevuur van het tekort-
schieten van anderen en mijzelf

Wie toch meer vrijheid wil
en de kudde verlaat, zal weten
dan pas in de hel te zijn

Is het huilen als ik huil
in gedachten, dobberend

als een drenkeling tussen drijfhout
de wrakstukken van mijn hoop

op mijzelf en verstandige dokters?
Zou de chemie van tranen meer

rust geven, adem geven
dan jij, jouw warme lichaam

in mijn rug, samen
in de landloze zee?

Woorden zouden hier net zo
nat en stuurloos drijven, vandaag

te klein om mij te dragen –
houd jij me maar vast

je hoeft niet te praten
mij niet te begrijpen

kom, je hoeft niet
mijn redder te zijn