Soms staat alles open en
stormt de wind de lade uit
vooronder de lege ruimte

van het schip in, trillend
tussen de banken en rondom
het altaar, de lucht leeft
in het heilige halfduister

Mijn bewustzijn zet uit
laat op oefeningen en improvisaties
gedachten zweven om ze te schikken
en op hun plaats te laten landen
tijdens de middagpauze in de kapel

Mijn jaren tien, de jaren zestig
van de eeuw, mediteren
in het heilige halfduister
van het orgel der eeuwigheid

Al het afval waait
dezelfde kant op
over natte sneeuw

heet en scherp gras
droge bladeren
het wordt donker

en weer licht
donker en licht
de hemel

draagt de sporen bevroren
verbrand tot onzichtbaar
de aarde de aarde

bevrucht de pulvers leeg
lekken in nieuw bloed
tussen huid en botten

voelend vlees in de wind
over het natte het hete
scherpe en droge bestaan

     Ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor spin of rat of ratelslang

ik zwoeg en zweet, ik adem zwaar
het water schrikt en sist misbaar
de balg blaast uit, komt op en zuigt
het gloeiend witte ijzer buigt

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor open lucht of lange gang

mijn arm gehoorzaamt boog na boog
de wensen van mijn meesteroog
ik hamer harder tegen hard
sla vonken uit mijn vurig hart

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor hoogte noch voor ondergang

hier schijnt geen zon, bestaat geen dag
geen morgen, schemering of nacht
hier telt geen tijd maar mokerslag
het ritme van mijn klappenkracht

     ik slecht en plet, ik splijt en maak
     mijn slagen drijven, dwingen raak
     ik ben niet bang, ik ben niet bang
     voor angsten en hun dwang en drang

Vier orgels vertrekken tezamen
Ze schrijden met slepende benen
manmoedig maar moeizaam
Ze hebben de hoeden
van hoger gezag op

Hun sleepbenen reiken
naar achteren, langer en dunner
Hun schouders zakken
steeds schuiner naar voren

Ze vallen, de hoge pijphoeden
kruipen vooruit met armen
zwaaiend en maaiend
door slap wordend zand dat
vermoddert tot water

Spartelend maken ze
steeds kleinere kringen
Een gladde waterhuid omsluit hen
en kuilt in, wist alles uit in golven

Zacht is doodgaan zelden, maar
er is niemand die dat navertelt

Spieren denken niet, maar doen
zo hun best het vege lijf
te redden, dat je juist vergaat

van een helse folterpijn
omdat de tijd ineens vertraagt

tot een eeuwigheid terwijl
op de slagen van het laatste
uur de hemel sterrenloos

zwart wordt van een nieuwe zon
die aanzwelt tot verlossend niets

Vergeet dit liever, leef alsof
zeven zegels je beschermen
Vergeet dat er een einde komt

en hoe dat dan

Ik herinner me dat
er ramen zijn, ergens

in het onzichtbare
gebouw verdwenen

buiten het halve ei van ruimte
dat een zwak licht schept

in de duisternis -
zwevende stofjes

en een vlakvloeren veld
van vibrerende vlekken

waarin naast een deksel aangebeten
de appel van het vragen blinkt:

wat zie ik
waar ben ik

op welke wijze ontwikkelt dit zich
waarheen, waartoe, sinds wanneer

waarom is dat zo
en wie ben ik dan?

Soms gaan mijn ogen open
in het donker en horen mijn oren
de eerste vogel luisteren

naar zijn eerste toon, wachtend
op een tweede stem, gesluierd
in nachtnevels tussen de takken

Ieder in zijn boom, samen alleen
Halve ladders. Ze komen los
hun borsten zwellen en lopen leeg

Toemm piehh oooh alsof
ze een gesprek beginnen, maar toch
liever zichzelf willen horen, op weg

naar de volgende toon, een moment stil-
vallend wanneer het echt licht wordt
In de verte bromt een vliegtuig

Dannn dieper
inademen en voluit, hoger
reiken, alles overstemmen

scherp snijden, de lucht niet laten
rafelen, maar zinderen, crescendo
door elkaar: hier ben ik, hoor mij

nee, mij! en de zon komt op
vult longen, spieren en gedachten:
het wordt een mooie dag

Het schuurt, vonkt en vliegt
rake klappen in een grot te groot
en te donker om te zien
te diep om te peilen
seinen signalen druk verkeer

Sterren borrelen op, diep uit de pan
zoeken ze fonkelend een plaats in de ruimte
lichtjaren suizen voorbij
in de witte ruis slaat een hamer
het knettert nieuwe stelsels oneindigheid

Het heelal krijgt reliëf
sterrenslierten tollen weg
suizen door het nietbestaande heen

Alchemie van de schepping
binnen de kolf kookt het rond
smeltkroes heksenketel toverbrouwsel

Gordijnen materie vallen
voorbij, alles vlucht ver en klein
op reis naar niets schept het het niets

Niemand lette erop
tot het water over de bergrug heen
het meer in stroomde
Het regende de hele zomer
een dichte grijze lucht-

zee stortte zich
als een wereldoceaan
over de aarde, een dik vel
beukend hout kwam boven
drijven, let niet op de dieren

Kijk niet of er mensen bij zijn
je weet het wel
de oude wereld
borrelt nog een beetje op
uit de verdronken bomen

Het water rekt zich uit
en spant een gladde spiegel
onder de hemel en de regenboog
Mijn boot drijft
tot hij strandt

Langzaam zak ik weg, de diepzee in
de volzee: het duizelt me van scholen
visjes schieten weg en zijn er nog

In het licht boven mij glijdt het witte
schip van een zwaan over
de bellen uit mijn mond

Ik hoor krekelzang in het hoge gras
een meeuw vliegt over, waarschuwt
en wijkt, golven rollen zich op

tuimelen over elkaar heen
en breken bruisend in hun dal
waaruit ik ademend bovenkom

's Avonds op het pleintje
begint het. Frisse lucht
De palmen ontspannen zich

Zacht licht van olielampen
Een uil roept, de slangen-
bezweerder fluit de manden

open. Tumult in de bomen
een vogelparadijs. Slanke
jongens strekken zich uit

De trommel brengt het wiel
op gang, een spinnenprins
zet zijn armen en benen

neer op de tonen van de fluit
en danst het tijdwiel rond
De slangen richten zich op

Vlak voordat ik in slaap val
opgerold in mijn mand
roept weer de uil

Bewegen als klokjes
blaadjes in de wind
aangeblazen, betokkeld

opzij buigen, meedoen
de stam schudden
op klompvoeten

dansen, de maat stampen
mijn haren rondzwiepen
me aanstellen, klepperen

met de kleinste takken
en mijn wortelhakken
lichtjes laten roffelen

Dreunende donder, de wereld beeft
door hemelse hand, stormlucht
schudt de aarde
Verterend vuur

omhuld door zwaarzwarte rook
vanaf verder dan zichtbaar is
slaat de aarde in, brandt
een anker in haar kern

Is dit de dag van toorn, nu

het uur, het breken
van de zegels, het zieden
van de winden, het bonken
van de harten?

Als oorlogspaarden druisen zwermen
sprinkhanen uit de rook, ze briesen
zwavel, steken als schorpioenen
stormen vooruit en slaan de trom

Stop

Een verenstok maakt wind
over de ribbels van het klavier

op- en neerdwarrelend
stof van het heen en weer

Steeds opnieuw een aanloop
En het licht erdoorheen



De storm speelt met het strand
dat hij want, gooi maar op, gooi maar op

Zandribbels langs de zee
De claxon van een late gast

Laatste noten, laatste vlagen
de wind gaat liggen op de rand

van de oude zee
en het nieuwe land

Het hamert het borrelt
het twinkelt het wordt het is
een drukte van belang, elk molecuul
een tovenaarsleerling in de smidse
zonder smid, de schepping
van meervoudig bestaan

glashelder gistend in de mist
het buitelt het dampt het bindt
water en vuur, kettingen van reacties
stabiele reeksen haken samen, zwiepen
rukken op in linies vooruit vooruit
het hamert het borrelt het wordt

in rinkelende processen de wereld
probeert en vindt zichzelf uit
veegt met vlagen, husselt in golven
danst zingend klokjes in het water
vooruit vooruit vallen en vallen
de tovenaars over elkaar heen

In stilte en duisternis
komen we samen – plechtig

wordt de belofte binnengedragen
Aan de kaarsen steken we plechtig

onze kaarsen aan, we zingen dank, zingen
voor onze voorvaderen, de panters – plechtig

We loven de leeuw van het verstand
We voeden de duif van de vrede

We vragen de zegen van de feniks die waakt
over onze kinderen en kleinkinderen

We herhalen de belofte – plechtig

In duisternis het allereerste
wakker worden

van licht dat ontbrandt in sterren overal
in ruimte die pas nu er is

door uiteengeslingerde slierten
sterrenstelsels, de snaar

van de boog, alles trilt, en
niemand weet van pijl en doel

Een geest begint
bewust te zijn, vruchtbaar

paarse kelken in groot donkergroen blad
het zelfbevruchtende ei

dat de onbeminde vrouw begeert
om zwanger te worden

Siësta, engelenmuziek
strooit heilige woorden in mijn oren

tekent ze voor en achter in reliëf
in hun schelpen. Doezel ik

of heeft iemand de bloemen
gewekt? Ik lig zo lekker

in de zon, geborgen in het groene
veld, mijn gezicht bloost blauw

van de koninklijke kelk tussen mijn benen
De bloemen lachen en zingen maar

Het werk is gedaan, ja ik doezel
van heiligheid

De grote zee
schuimt onstuimig
De schepen worstelen

zich er doorheen, duiken
steeds weer op uit de golven
op weg naar de haven

die het wilde water temt
De vissen vliegen
uit de handen van de schippers
snel aan wal, tot hoge stapels

onder de bruinrode hemel
van de ondergaande zon
en de schepen veren op

Aan de donkere horizon
droomt onrustig de zee
in een nacht zonder tijd

Antwoord op de vanvraag
Wat was er het eerst
kip of ei? De spiegeleikip

Fier staat ze op
onverzettelijke poten
in haar gebroken ei

Antwoord op de naarvraag
Wat zal er het laatst zijn? Gods zoon
spreidt zijn armen

hij springt van het kruis
als winnaar: de spiegeleiman!
Applaus

alles komt goed, rustig
afwachten mensen
we hebben de tijd

tweeduizend jaar
zitten er al op, en zolang
doen we iets anders

Waar geen woorden voor zijn
is hier in de schemering
aanwezig, het geheim

nog niet te weten
hoe het verder gaat
maar wel het net in mij

te voelen samenkomen –
onzichtbare verbindingen
met de hartslagen van het leven

In woordloze taal verovert
het ademen van de pijpen
zacht golvend de ruimte

op de stilte en dan is niets
vanzelf muziek geworden –
nieuwe weefsels fijndraden

tussen kernen gevoel
van zielen ooit en ergens
in samenvloeiende tijd

Slaperdijk, schapendijk
aan het wad, er gebeurt niet veel

Grijs op grijs de trage adem
van dag en nacht, flarden

hartslagloos geruis en golven
krijsende meeuwen, zilver-

schittering over de zee
het slijmspoor van een slak

Nergens bloed, alleen wat veren
schelpen van vroeger leven

en stille zuchten uit het heelal
Zonder dijk zou ik verdwijnen

naar nergens, o wat verlang ik
naar jou

Uit de gewone wereld
hiernaartoe geroepen
we drinken en praten wat

we vergeten onze agenda
en zorgen, zijn dansend onszelf:
een tuinfeest rond het draaiorgel

Liefdescarrousellen walsen
met insecten vrije guirlandes
in swingend geurende struiken

ze zingen en zwieren
trekken onze degelijkheid los
en we verwonderen ons

over het sprookje
van vandaag, we wiegen
ons in de liefde van alles-

omvattende handen, wij
zetten de zon vast, rozen
hebben we niet nodig

ook geen maan, geen bedden
en de kinderen vallen
klaterend in de hemel

Vakantie op sandalen
mijn passen tellen
in het zachte zand
aan de baai

een twee drie vier
een twee drie vier
een twee drie vier vijf zes
zeven acht

van vingers tot telraam en verder
naar formules en die dan vereenvoudigen
E = mc²
twee drie vier een

twee drie vier
een twee
een twee drie
een twee drie drie

het verschuivende geluid
van stemmen en golven
glashelder op het strand
34 jaar later

Buiten zoeft het
kolkt het en nadert
er dreunt er

wordt er werk verzet
aarde verzet
groot geschoffeld

verzet gepleegd
verbouwd misschien
noeste arbeid als dat kan

gezegd worden
van machines
Mijn muren staan nog

er is licht in
mijn aangenaam thuis
mijn gelaten huis

De revolutie rommelt
weg als ik zou kijken
het gordijn open

zou durven doen
zag ik haar billen
misschien wel

lelijke billen
dikke witte billen
in omgeploegd landschap

Ik begin wel te luisteren
maar het is een concert
voor waakzame boeddhisten
dat je zintuigen uitzet
Het orgel bromt Om

en na twintig minuten vraag ik me af
wie ík ben, wie de anderen

zonder kuchen op een stoel
gekluisterd door één toon
dicht bij elkaar, maar te weinig
alleen voor meditatie
in ongebondenheid

Nog drie kwartier
stilte tot slot
alleen het ruisen
van de 72 blaasogen
van het luchtplafond

Reinheid en regelmaat
een weldaad van rust

die me energie geeft
waar ik van ga springen
in spin, de bocht gaat in
uit spuit, de bocht gaat uit

Ik spring uit de band
in het tuinfeest der lusten
naar het fruit, rijp en groen
elke dag opnieuw, het kan

niet op, zolang het duurt -
tot ik onder de capriolen
steeds kleinere cirkels
schrijf om mijn middelpunt

Een weldaad van rust
reinheid en regelmaat

Ik word moe hees klanken
die geen woorden vormen
te roepen, een echo
is het lage antwoord

en daar ga ik dan
maar mee in gesprek
heen en weer fliederend
in onderaardse grotten

vol zilveraal
zwijgend en luisterend
naar de echo
die niet om mij vraagt

Met zijn tweeën klonk het mooier
maar ik gun haar een eigen stem
en wacht met voorzingen hoe
de ruimte klinkt

kom, we doen het samen
Enzovoorts
weer ieder voor zich
Dit is pas deel 2

Tussen puinhopen zingt de mens
hoop die huizen herbouwt
een lied dat overleeft

wanneer de furie weer heeft gewoed
hoe ijl als warm dampende zielen
boven de mestvaalt de stemmen

ook klinken tussen de heuvels
van het zwoegen, elders ingetogen
op heilige plaatsen met ondertonen

ernst van rotsvaste mannen-
broeders in de furie van verlangens
die de vrijheid wegsleurt

en besmeurt met bloed
en tranen of doodslaat
in haar boeien

In diepe rust, mijn lichaam
in oneindige ruimte
in het stille midden

van de sterrenstelsels
traag om mij heen -
mijn gedachten dwalen in de tijd

tussen de spitsuren los
tussen de geluiden die
tussen de opwaaiende vitrage

binnengolven en uitdoven
Helder hoor ik de stem
van een vrije snaar

in de ritmes van het verkeer
in vlagen gamelan en conga
in klankreeksen en tussenspelen

op een middag in de herfst
en tegenover mij in de zaal
zit een mooie man

Onder onze blauwgroene tevredenheid
glad gespannen door de mooie dag
drijft een stroom ons de berg in

door wijde tunnelstraten glijden we
langs stalagmama's en stalagpapa's
door het zwarte licht voorbij

echo's van optochten, een Sirene
zingt blootsvoets om regen, helder
vallen de druppels uit haar mond

verderop vieren muzikanten de geplukte tijd
voor hen is het alle dagen feest
in de grotten van de schimmen

waar geen seizoenen zijn, geen wc's
waar niemand naakt is, niemand gestreeld
en niemand toegang heeft

tot de verborgen kamers
van gestolde pijn, de holtes van hemels
vol sterren in de buik van de berg

zonder baby's, bewaakt door brigades
vleermuizen, onze harten bonzen
als vulkanen door de gangen

want er trilt zich iets
misschien wel vrij naar de zon -
maar het loopt met een sisser af

Er moet hier een heiligdom zijn
zo helder lokken de klokken
mij, dan hier, dan daar

wijkt het gewone, opent het
stukjes hemel, kommm kommm
kommm luidt een grote klok

Kinderen dansen me naar binnen
waar het orgel jubelt in licht licht
Een spelbreker legt gewichten neer

ook die zijn hier heilig
Hij rolt zijn stem uit en bouwt
steeds zwaardere muren

zonder dat het bloed in het duister
van zijn vaten weet wat er gebeurt
en er zich niets bij voor kan stellen

Ginds dansen mensen arm in arm
dichterbij ebt de ruis weg
in herhaalde roepletters

Gerommel in de verte
In de ijle sfeer fluit ik
mijzelf een lichaam

Verkwikt verlaat de zon het bed
van de sterrennacht, de tent
waarin zijn bruid wacht

Vrolijk als een held
rent hij over de middag
en de avond terug

naar haar lichaam
Zo ziet David in de hemel
Gods hand en de wereld

daarin gevat, zo mooi
moet Zijn grootheid zijn
voor wie er over nadenkt

dat het niet anders kan:
de zon komt op
en gaat onder

Vol verwondering
kijken wij
naar elkaar

Het mooist dans ik luisterend
naar muziek, de zon schijnt
in het koper, engelen

zingen uit gouden monden
en de dieren spitsen hun oren
alles gaat rond, vreugde

paradeert voor ons uit
van hart tot hart
de lente wordt zomer

we wisselen van pas
vliegen jubelend op
en dwarrelen neer

in open handen
de herfst wordt winter
ginds zien we het huis

met de rozen rondom
ons bruidsbed, iedereen danst
op het feest, de zon schijnt

in het koper, engelen
zingen uit gouden monden
en de dieren spitsen hun oren

alles gaat rond, vreugde
van hart tot hart, liefde
van ouder op kind

Het orgel is hyper
de pijpen boeren
kwaken en kwetteren
er tussendoor, ze slaan
lekker op hol

Aandachtstekort
Hyperactief
gillende paniek
schreeuwt om prikkels, nu
ga weg, alles moet wijken

In de consternatie duiken
er dompeldieren op
zachtjes kloppen ze aan
bij Messiaen, hij begint
rustig te spelen

maar wordt overstemd

Veilig in het donker
het donker ervaren
in theaters en muziek-
zalen: licht en donker

en in het licht een spel
van personen of klanken
het licht en donker
van een gekweld hart

dat in de schemer dwaalt
tussen hoge tonen van hoop
en een diepe angst
om het eigen lot

Veilig in het donker
maak ik het mee

In de wielen van het leven
draaien de spaken van de dag
en de nacht schijnbaar tegen
elkaar in, als een kolk

die me meesleurt
en met me speelt
ik geef me
gewonnen, verlies me

veilig in het donker

Aarzelend druk ik mijn voeten
op het smalle pad door het moeras
voorzichtig vertrouwen winnend
terug te keren naar de wereld

In het diffuse licht dansen elfen
misschien zijn het dwaallichten
die me willen verdrinken

Mijn wensen tasten rond
in de mist van onzekerheid
als blinde helden op de vlucht
voor zichzelf

en zoekend naar de moed
die zich schuil houdt
tussen licht en donker

Het gonst in mij
er zingt een lied
dat te voorschijn barst
en de wereld in springt

ik ga erachteraan
en speel met het licht
in het donker

Het gips trekt de huid
mijn kleur, mijn vlekken
en zorgvuldige opmaak
van mijn gezicht

Rood
levend vlees
kijkende ogen
sprekende lippen, mijn mond
lacht jou toe

     Driedimensionaal scan jij
     mijn masker, je hangt
     een veld van registratiepunten
     op aan de rode markeringen
     bij mijn ogen, neus en kin

     De stippen herleid je
     tot gevoelens en je kijkt
     me begrijpend aan
     Vanuit de leegte
     van mijn ogen en mond

     de zwarte gaten
     in de informatie
     probeer ik uit te spreken
     wat jij niet kunt zien
     Nog steeds verraden ze niets

Hier wil ik blijven
neuriënd in de zoete adem
van de goede oude tijd

het warme nest in mijn hart
mijn welkom, kom
neem en eet en drink

mijn lichaam, mijn bloed
dan wiegen we samen
wiegen we in geluk

wiege wiegelee
wiege wiegeleen

wiege wiegelee
wiege wiegeleen
bloesem om ons heen

De kraai is onzichtbaar
zwart in de dunne lucht
die ijl vervloeit en werelden
verbindt, boodschappen

openbaart die ik niet begrijp
tot ze in me doordringen
scherp, diep en onuitwisbaar
overweldigend, alles

verandert en ik weet niet meer
wie ik was voor het zwart werd
en de kraalogen met hun snavel
op mij inhakten

De komeet vonkt met stervisjes
een zwerm zaadcellen, ze schieten
naar de aarde in mijn buik

Duizendmaal bevrucht dein ik
op wellende golven in een regen van licht
een vuurwerk van geluk

Mijn lichaam lost op in het diepe blauw
waar ver weg de sterren eeuwig twinkelen
Een ziel van tongen vuur likt
een nieuw lichaam in mij

en de wereld kantelt in alle kleuren
in mijn kaleidoscopische ogen
terwijl er dunne, lange engelen
tussen de hemelhoge pilaren dansen

Kolkend heet pulseert de zon
als het hart van ons leven
vonken spatten op de aarde

Dreiging teistert de mensen
strijd breekt door de beeldschermen
heil en doem slaan om zich heen
leggen grafstenen van zwarte lava

Uit brommende dieptes ontsnapt
een geest uit de fles, het water
brandt breed onder zijn hoge vlam

die ontploft tot een superzon
die schreeuwend de hemel vult
en tollend de aarde verschroeit
Einde en Begin

De storm ligt er nog
schimmelig wit om de gaten
van het filigraan dat eens
een machtig gebouw was

ver verweerd en vergruisd
met harde keutels en kapok
in de hoek, een dode vlieg

Scherven rinkelen onder
mijn schoenen, de resten
klotsen ritmisch weg
van mijn voetstappen

Alles valt ten prooi
aan de dagelijkse honger
van het licht, de zon

die honing smeert
op de oude stenen
en de scheuren bevrucht
spinnen stuurt, vogels

lentes doet fluiten
tot wat er was
onzichtbaar is

Het kabbelen zingt
voor mij, alleen ik
ben hier, het speelt
met zichzelf en zingt

zo mooi en helder
voor mij, alles
streelt mij met kleuren
en houdt van mij

het jubelt en danst
bekoorlijkheden
boven en onder
verdwijnen

ik besta, ik kan niet meer
denken, voldaan
zak ik weg in de geur
van mijn zaad

gekleed in vlekkerig licht
van schommelend water
versmelt ik met jou
en jij zingt, jij zingt!