Wanneer ik voel dat er iets hogers is
voel ik juist mijn lichaam

Niet kijkend vanuit de diepte
of er een ladder is, maar
onbegrensd, en dan
weet ik dat Het niet bestaat
als hoger, maar in alles
dat ik aanraak, dat ik denk
dat ik in- en uitadem

Wat ik voel, is niet de afstand
maar de nabijheid van het al
verzucht ik vanuit de diepte
van mijn ziel, die niet bestaat
zoals ik heb geleerd, maar
die lichamelijk is, dat voel ik
wanneer ik voel dat er iets hogers is

Ik slaap goed, ik sport en ik eet
gezond, ik kan alles doen

wat ik wil, mijn lichaam werkt
ik ga maar door, ik kan
zonder pauzes

Doe het andersom, zegt de lerares
Gedachten kunnen veel
maar het zijn spoken

die boven het leven staan
Ze kennen geen dood en
kijken over het lijden heen

Was dat maar zo
dan zat ik hier niet
zo ongemakkelijk

te leren in mijn hoofd
de babbelbox stil te krijgen

Nippend van warmte
op mijn balkon kijken
naar de wisselluchten

Rode geraniums, het volle gewicht
van mijn ziel rustend op de aarde –
zinnelijk van welbehagen

flaneert mijn stem en vertelt ze
het aan een vriend, andante:
de muziek die ik ben

Daarna aan tafel
de potloden geschikt
in stilte tekenen, opgaan

in het scheppen, glimlachend
om de regenboogwaaier
van droge penselen

borstelstaartjes, kleine
penissen in mijn handigheid
(gaandeweg)

Onderweg maak ik een kaart
van de wegen naar de wegen
die ik nog niet ken
op de kleine aarde van mijn lichaam
in het grote lichaam van Het

Ik leer wat het nodig heeft, zie
de rozen bloeien, ruik de schimmels
en herken aan de zwammen gevoelens
die ik begraven heb

in bewaarholletjes in de grond
van mijn lichaam, mijn aarde
Onderweg maak ik een kaart
van mijn ontdekkingen, van de waarheid
van het leven, mijn ziel

de tijdelijke huid tussen binnen en buiten
gespannen van mens tot mens
door sommigen betast en gelezen
raakvlak

De draak heeft honger, hapt
mijn weerstand weg, vreet
mijn krachten aan, iklief

valt uit elkaar –
het gebeurt gewoon
en doet pijn

ik bestrijd haar met draken-
doders, ze doen hun best
mijn lief rent heen en weer

tussen andere fronten
hij verleidt mij niet
tot wat ik nodig heb

wat we zouden kunnen
een bancirkel trekken
dan maar mezelf

afzonderen, waarnemen waar
in mijn gehavende binnenste
de draak brult

om aandacht en liefde
om mijn beste zelf
bloot te geven

Weer een dag
manoeuvreren

in de heilige driehoek
van loomheid, hartstocht en harmonie

In mijn bloed drijft lamlendigheid
lui langs oevers en steigers

Ze blijft languit liggen
in de seinposten

van mijn spieren en humeur
als prooi van de strijders

die de nacht negeren
om nu of nooit

een feest te maken
van mijn leven, een speelbal

van hogere machten die wachten
wat ik er voor over heb

om mee te doen, uit verlangen
naar vreugdes (van korte duur)

Het is pas de derde dag
denk ik steeds en ook dat
ik niets aan die gedachte heb

Wel aan mijn adem en de rust
nu er voorlopig niets te doen valt
aan de feiten van bloed

steen, ijzer, de elementen
van het periodiek systeem
niets te doen, alleen te denken

En dat kan wel wat minder
het afwegen en bepalen
van mijn voortschrijdend inzicht

wat goed voor mij is
in de vlagen chaos
en paniek, alleen te denken

aan mijzelf
als schepper
van mijn leven

In den beginne schiep de mens
de gedachte: alles, de mensen
en de aarde, is een wonder
met een begin

en alles wat zich voortplant
gaat dood, alleen de zon
de sterren en de stenen
hadden geen eind, tot later

de oneindigheid werd bedacht
en ze zelfs nooit begonnen zijn

zodat de rest, eigenlijk alles
dat bekend is, de wereld
ooit zal moeten vergaan

en, als je durft
door te denken, dus ook
de ongrijpbare tijd

niet zal blijven duren
en er nu al niets overblijft
dan nietigheid

De grot ingelokt
door krullend haar
weerspiegeld op het plafond
achter de ingang, hoop ik

een wonder te ontdekken
niet gelovend in een boze
betovering die mij verkracht
op een kille oesterbank

rillend op het spijkerbed
dat mijn huid openhaalt
terwijl ik de mantra herhaal
Het is niet echt, de messen

die bijna vallen, de horror
van de maden die glibberen
naar mijn ogen en mijn hoofd in
knallen als stervend vuurwerk

Het is niet echt, Het is niet echt
het is de koelte van de berg
het is ijsdrup en stalactieten
het is de glimschittering

van water op de wand, wonderen
van een ongerepte natuur
die mijn fantasie voedt met beelden
van wat ik haar niet wil aandoen

Het is alweer twee weken geleden
dat we elkaar schreven, verheugd
lentes wevend tot een gedicht

over liefde waarin we onszelf mengen
met de openhartigheid van een vriendin
en onze behoefte aan verbondenheid

Jij rijmt met mij
tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen
madeliefjes in wuivende velden

met kuspoortjes in de hagedoorn
de gouden sleutels blinken
op ons hart

Kom binnen en speel, dans
blindemannetje en raak tastend aan
elkaars ziel

Mensen kunnen sterk zijn
als een beer, met een geweer

of een kanon, en zwemmen
als de snelste vis, met zeilen

of een motor, zelfs vliegen
kunnen ze met grote vleugels

die niet hoeven te slaan
en dus geen echte vleugels zijn

Een vliegtuig is een tuig
de ware vlieger is de Vlieg

Alle vogels zijn jaloers op haar
want zij draagt de kroon

van haar naam, ere
wie ere toekomt: de Vlieg

Onder mijn schedel, mijn hemelgewelf
vertakt zich een wereldboom
en dat ben ik

Er wonen herinneringen
in flitsen tijd
aangekaatst

van buiten, het en der
oplichtend tot een geheugen-
veld, van alles

in een vloeiende golf gelijktijdig
actief present, op appèl
om te zijn of niet te zijn

een wereld van mogelijkheden
heel even allemaal waar
of onwaar en onopgemerkt

wanneer het licht er dooft
en de flits van mijn weten
aan een andere herinnering haakt

Mijn hart weet van geen ophouden
het slaat zich overal doorheen

in de drie-eenheid van de tijd
vanaf het groene begin
van de dag, mezelf op de been
te krijgen en weer op te staan
uit mijn lot

met de kracht van mijn hartstocht
weer in de stroom van ervaringen
te springen, af en toe een slag
te zwemmen, wat mee te drijven
en veel te laten passeren

schoonheid en wreedheid, golven
gevoelens en strelingen
van het leven onder het schuim
van mijn bewustzijn, de witte ziel
van de tijd