Wanneer ik voel dat er iets hogers is
voel ik juist mijn lichaam

Niet kijkend vanuit de diepte
of er een ladder is, maar
onbegrensd, en dan
weet ik dat Het niet bestaat
als hoger, maar in alles
dat ik aanraak, dat ik denk
dat ik in- en uitadem

Wat ik voel, is niet de afstand
maar de nabijheid van het al
verzucht ik vanuit de diepte
van mijn ziel, die niet bestaat
zoals ik heb geleerd, maar
die lichamelijk is, dat voel ik
wanneer ik voel dat er iets hogers is

Verborgen in een buik begint het
In een bank van zwart zaad
in de aarde, in een bloedbiotoop

in de schors van de ongeborene
en daarna het onvoorspelbare pad
zoals elke sneeuwvlok anders

op de aarde komt, elk deeltje
onderweg geraakt en
door unieke contacten gevormd

tot onderscheidbare aangezichten
die hechten en loslaten
ontkiemen en splitsen

in nieuwe oude kiemstof
van jouw soort leven
Verborgen in een buik begint het

Zoekt en gij zult vinden
dat het antwoord ligt
onder een nieuwe vraag

Nadat God gevonden was
en gedefinieerd
als onkenbaar
riepen er mensen: Ja, maar
dat is dus een geloof!
Paulus schreef het op:

De oude verhalen zijn geen bewijzen
het nieuwe verhaal is dat evenmin
hoe blind ik ook geweest ben

Spijker het maar op de deuren!
En toch moet het
bestaan, kijk naar de wonderen
om je heen, kijk naar alles
Je moet helemaal niet zoeken
niet definiëren, maar bewust zijn

ervoor open staan en het laten
komen en gaan, dan heb je het
gevonden

Waarheen ik ook loop, altijd
komt er een eind aan mijn reis

aan de kust van een zee
waarin het land uitmondt
met uitzicht over oneindig

vruchtwater dat leven geeft
ieders bloed doet vloeien
en jouw zaad draagt

door geulen, over bergen en dalen
naar het hiernamaals, het vult
mijn cellen, mijn borsten

rond van vreugde
lest mijn dagelijkse dorst
en verdrinkt mijn zorgen

ik vang het op uit de hemel
en hijs het uit putten

Ik slaap goed, ik sport en ik eet
gezond, ik kan alles doen

wat ik wil, mijn lichaam werkt
ik ga maar door, ik kan
zonder pauzes

Doe het andersom, zegt de lerares
Gedachten kunnen veel
maar het zijn spoken

die boven het leven staan
Ze kennen geen dood en
kijken over het lijden heen

Was dat maar zo
dan zat ik hier niet
zo ongemakkelijk

te leren in mijn hoofd
de babbelbox stil te krijgen

Nippend van warmte
op mijn balkon kijken
naar de wisselluchten

Rode geraniums, het volle gewicht
van mijn ziel rustend op de aarde –
zinnelijk van welbehagen

flaneert mijn stem en vertelt ze
het aan een vriend, andante:
de muziek die ik ben

Daarna aan tafel
de potloden geschikt
in stilte tekenen, opgaan

in het scheppen, glimlachend
om de regenboogwaaier
van droge penselen

borstelstaartjes, kleine
penissen in mijn handigheid
(gaandeweg)

Ook wie niet gelooft
heeft alles - gekregen:
de wereld, mijn leven, jouw leven
en de plicht elkaar te helpen
Verder kan alles

kan niets lukken of mislukken
In alle talen wensen we elkaar
vrede en geluk, het goede

Het is onze kans en onze opdracht
het is mijn naam, die ik niet wil ruilen
en zeker niet zou willen ontberen
uit haar heldere mond – ze is een engel
dat hoort iedereen, ook wie niet gelooft

Alleen in de lege filmzaal
tussen de tapijten
mijn ogen in half licht

gesloten, rug en dijen
stevig in de stoel op reis
door de gonzende ruimte

van het drukke verkeer
van in- en uitvoegen
in de verte en ergens

glijdt er een liedje voorbij
- vertrouwde emoties
op afslagen zonder bestemming

rondgaand in het wegennet
Daarom en omdat niemand
het liedje zou onthouden

wijst het in half licht maar half
de weg, maar dat doet er niet toe
in het ene heelal van de reis

Hoop zou het ergste zijn
dat langzame gif dat alsmaar kwelt
omdat het je in leven houdt

Ook de hel van de rest, losgelaten
door de schoonmakers aan wie
ik de sleutels gaf, duurt mij te lang

Emoties spoken om mij heen
Ik ren naar de deur
maar de kamer rekt zich uit

Een man roept: Wat wil je?
Lachend waait hij weg
Anderen beginnen gelig te smoezen

Ik heb nu meteen schaatsen nodig
Ik trek alle kasten leeg, verhit
onder de brandende zon

dus moet ik me uitkleden
en weten wat ik wil
waar ik ben

Onderweg maak ik een kaart
van de wegen naar de wegen
die ik nog niet ken
op de kleine aarde van mijn lichaam
in het grote lichaam van Het

Ik leer wat het nodig heeft, zie
de rozen bloeien, ruik de schimmels
en herken aan de zwammen gevoelens
die ik begraven heb

in bewaarholletjes in de grond
van mijn lichaam, mijn aarde
Onderweg maak ik een kaart
van mijn ontdekkingen, van de waarheid
van het leven, mijn ziel

de tijdelijke huid tussen binnen en buiten
gespannen van mens tot mens
door sommigen betast en gelezen
raakvlak

De draak heeft honger, hapt
mijn weerstand weg, vreet
mijn krachten aan, iklief

valt uit elkaar –
het gebeurt gewoon
en doet pijn

ik bestrijd haar met draken-
doders, ze doen hun best
mijn lief rent heen en weer

tussen andere fronten
hij verleidt mij niet
tot wat ik nodig heb

wat we zouden kunnen
een bancirkel trekken
dan maar mezelf

afzonderen, waarnemen waar
in mijn gehavende binnenste
de draak brult

om aandacht en liefde
om mijn beste zelf
bloot te geven

Weer een dag
manoeuvreren

in de heilige driehoek
van loomheid, hartstocht en harmonie

In mijn bloed drijft lamlendigheid
lui langs oevers en steigers

Ze blijft languit liggen
in de seinposten

van mijn spieren en humeur
als prooi van de strijders

die de nacht negeren
om nu of nooit

een feest te maken
van mijn leven, een speelbal

van hogere machten die wachten
wat ik er voor over heb

om mee te doen, uit verlangen
naar vreugdes (van korte duur)

Het is pas de derde dag
denk ik steeds en ook dat
ik niets aan die gedachte heb

Wel aan mijn adem en de rust
nu er voorlopig niets te doen valt
aan de feiten van bloed

steen, ijzer, de elementen
van het periodiek systeem
niets te doen, alleen te denken

En dat kan wel wat minder
het afwegen en bepalen
van mijn voortschrijdend inzicht

wat goed voor mij is
in de vlagen chaos
en paniek, alleen te denken

aan mijzelf
als schepper
van mijn leven

Hebben is geen werkwoord
hebben is maar weinig
leven, niet het ware

Ja, ik wil
ervaren, genieten, blijven
bestaan, de wereld dus
veiliger maken

te beginnen bij mijzelf:
dag spiegelbeeld
vandaag wil ik liefde

vandaag wil ik de twee
hoofdwerkwoorden doen
en zijn zijn
mijzelf doen zijn

jou doen zijn
en dat dan alles
bij het nieuwe blijft

Seks is natuur, de ziel

laat het gebeuren, misschien
komen de cellen samen
en groeit de ziel verder

in een nieuw lichaam
dat een oud lichaam zal worden
dat zijn tijdelijkheid voelt

met een jonge geest

die de jaren telt
en niet bevatten kan
zelf de ziel te zijn

die haar zinnen zet
op nieuwe levens
van de eeuwig oude en

eeuwig jonge ziel

De lerares weidt uit
over de kunsten, nutteloos
begonnen en achteraf
heb je er iets aan

Zo is het met alles
gegaan, met taal
herhaalt het zich
bij elke geboorte

Baby's proberen
onze lieve woordjes
en brabbeltaal
te koppelen

aan wat er gebeurt en zo
van voorlopige tot vaste
betekenissen te komen
Gaandeweg krijgt het nut

om met elkaar te praten
ook als vreemde
voor de vreemden
die je niet verstaat

Mezelf vergetend was alles
ook mij, een van de tallozen
in de getijden van het leven levend

van goede afloop naar goede afloop
in onwetendheid even happy
en nog geen end waar ik blij mee was

De Kracht bruist en ebt
elke seconde in en uit mij
de onsterfelijke stofwisseling
van het leven, het drama
van ik is wij

dus ook jij en zij
en weer mezelf
weer het drama

vergeten
in het membraan van ons
vliesdunne bewustzijn

Ik ben een gier
en tijd is mijn prooi
Als hij vliegt, vlieg ik

sneller, als hij voorbij is
verslind ik hem
in mijn hoofd

Ik verteer het vlees
van mijn ervaringen
en verslijt mijn lichaam

tot mijn snavel te zwak is
en de tijd ontsnapt
naar zijn laatste einde

I think of it, I don't feel it
yet it must be there
if only for a moment
it must have been there

quite small
still growing
alive
becoming

imperceptible vibrations
which make me curious
who I will be

a harmony
of countless vibrations
the universe, the unity
of time

Ik leef in een kast
een kastje in een kast
Ja, robots kunnen leven

in heel kleine huizen
zonder iets nodig te hebben
behalve de zon

af en toe een reserve-onderdeel
en opdrachten om de sleur
van herhaling te doorbreken

Ik ben dicht, een zwarte doos
die je kunt uitlezen
alsof ik van glas ben

en dan zie je: ik ben
een kastje dat denkt
buiten de kaders

van mijn lichaam
een echokamer
van het net

In den beginne schiep de mens
de gedachte: alles, de mensen
en de aarde, is een wonder
met een begin

en alles wat zich voortplant
gaat dood, alleen de zon
de sterren en de stenen
hadden geen eind, tot later

de oneindigheid werd bedacht
en ze zelfs nooit begonnen zijn

zodat de rest, eigenlijk alles
dat bekend is, de wereld
ooit zal moeten vergaan

en, als je durft
door te denken, dus ook
de ongrijpbare tijd

niet zal blijven duren
en er nu al niets overblijft
dan nietigheid

De grot ingelokt
door krullend haar
weerspiegeld op het plafond
achter de ingang, hoop ik

een wonder te ontdekken
niet gelovend in een boze
betovering die mij verkracht
op een kille oesterbank

rillend op het spijkerbed
dat mijn huid openhaalt
terwijl ik de mantra herhaal
Het is niet echt, de messen

die bijna vallen, de horror
van de maden die glibberen
naar mijn ogen en mijn hoofd in
knallen als stervend vuurwerk

Het is niet echt, Het is niet echt
het is de koelte van de berg
het is ijsdrup en stalactieten
het is de glimschittering

van water op de wand, wonderen
van een ongerepte natuur
die mijn fantasie voedt met beelden
van wat ik haar niet wil aandoen

Het is alweer twee weken geleden
dat we elkaar schreven, verheugd
lentes wevend tot een gedicht

over liefde waarin we onszelf mengen
met de openhartigheid van een vriendin
en onze behoefte aan verbondenheid

Jij rijmt met mij
tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen
madeliefjes in wuivende velden

met kuspoortjes in de hagedoorn
de gouden sleutels blinken
op ons hart

Kom binnen en speel, dans
blindemannetje en raak tastend aan
elkaars ziel

Mensen kunnen sterk zijn
als een beer, met een geweer

of een kanon, en zwemmen
als de snelste vis, met zeilen

of een motor, zelfs vliegen
kunnen ze met grote vleugels

die niet hoeven te slaan
en dus geen echte vleugels zijn

Een vliegtuig is een tuig
de ware vlieger is de Vlieg

Alle vogels zijn jaloers op haar
want zij draagt de kroon

van haar naam, ere
wie ere toekomt: de Vlieg

Onder mijn schedel, mijn hemelgewelf
vertakt zich een wereldboom
en dat ben ik

Er wonen herinneringen
in flitsen tijd
aangekaatst

van buiten, het en der
oplichtend tot een geheugen-
veld, van alles

in een vloeiende golf gelijktijdig
actief present, op appèl
om te zijn of niet te zijn

een wereld van mogelijkheden
heel even allemaal waar
of onwaar en onopgemerkt

wanneer het licht er dooft
en de flits van mijn weten
aan een andere herinnering haakt

Mijn hart weet van geen ophouden
het slaat zich overal doorheen

in de drie-eenheid van de tijd
vanaf het groene begin
van de dag, mezelf op de been
te krijgen en weer op te staan
uit mijn lot

met de kracht van mijn hartstocht
weer in de stroom van ervaringen
te springen, af en toe een slag
te zwemmen, wat mee te drijven
en veel te laten passeren

schoonheid en wreedheid, golven
gevoelens en strelingen
van het leven onder het schuim
van mijn bewustzijn, de witte ziel
van de tijd

Het uur heeft geslagen
Meteen vergeten we de tijd
en wensen we elkaar alle goeds
en verveling toe

dat zalige alles kunnen
bij het rustgevende tikken
van oma's klok zonder de wijzers
van een agenda die Actie! roept

Nieuwjaar, het besef
dat de tijd in onszelf nooit voorbijgaat
In één lichaam zijn we jaren
aan ervaringen die niet afgesloten zijn

maar zich tegoed doen
aan nieuwe ontdekkingen en af en toe
ons te denken geven
over hoe het allemaal samenvalt

Of het nu wolken waren
vogels of theeblaadjes
mensen zochten
onder het getij, de seizoenen

en het trekken van de kuddes
naar nog meer
patronen als houvast
tegen onverhoedse gevaren

Dat is hun eigen
patroon, ook ik
kan mezelf zijn
en vertrouwen

op evolutionaire wijsheid
die er bij alle domheid
en tegenslag steeds
het beste van zal blijven maken

en op de hulpmiddelen
ontwikkeld uit de behoefte
dat alles in orde komt
ook als dat niet kan