Het kan overal zijn
er valt van alles over te zeggen
maar Het blijft onduidelijk

Toch kunnen we niet zwijgen
verleid door het raadsel

dat we ademen
dat ons omspant
dat onze hemel is

dat ons bindt
en geen naam heeft

ook als we erover praten
en Het vele namen geven
En er is dat andere raadsel

dat ons lichaam drijft
naar nieuw leven, het andere

dat we ademen
dat ons vervult
dat onze aarde is

dat ons bindt
en een naam heeft

ook als we erover zwijgen
omdat de vele namen ervan
tekort schieten

Wissellichaam (Qiflow)
Het heeft mij
niet nodig, ongeacht wat
ik doe, laat en denk


Het is
Het stroomt
of verzamelt zich


Als ik me overgeef
en Het vanzelf laat gaan
zonder iets te hoeven doen


besef ik Het
ervaar ik Het
gedachtenloos


ziel in de Ziel
stroom met de Stroom
een wissellichaam van Het


Ik adem en neem
Het waar, waar Het
niet stroomt gaat het stromen

Verbroken contact, wat kun je
erover zeggen, moet je het
hebben over het gemis?

Iemand kwijt zijn
die er nog wel is, maar nooit bij jou
niet zoals het had kunnen zijn

Ons eigen leven leiden, jij
omdat je dat besloten hebt
en ik omdat het zo is

Als het niet zo was
zouden we voelen
wat we nu niet voelen

het wederkerige, een samen
een bijzaak niettemin, ja
we laten het leven stromen

Het kan om obstakels heen
het heeft geen commentaar
of nawoord nodig

Ik schrijf mijn levens-
boek niet op papier --
in vele hoofden

leg ik vast wie ik ben
en wat ik ervaar, net als jij
vergeet ik de toekomst

Er is geen dood in mij
hormonen rennen af en aan
celgroeiers vernieuwen me

en ik ruik niet naar verval
alleen naar vrolijkheid
en mijn verlangen

onbekommerd te leven
in een huis zonder zorgen
met poeslief en weesplanten

mijn hart vol slingers en bloemen
die geuren naar contact
en jou voorzichtig aanraken

om aangeraakt te worden
door jouw handen
door jouw aandacht

Ik weet wel dat ik het ben
die vrouw die ik niet ken
dat vriendelijke maar vreemde

gezicht dat ook op foto's staat
met een brede mond, met plooien
kraaienpoten en hoge slapen

die niet kloppen, niet met mij
niet met mijn handen die lustig
het leven betasten

Alleen de ogen van anderen
zijn gewend aan het masker
dat ik niet af kan zetten

Zelfs mijn bloedeigen zus
verbaast zich niet, ze kent me
ouder dan ik ben

Laatste afscheid
over de kantelen, stapstenen
en niet bang om te vallen

Ik weet dat het water koud is
en akelig snel stroomt
met puntige stenen

schommelend op onduidelijke diepten
niets aan de hand
zolang ik niet naar beneden kijk

en iemand me moet komen helpen
omdat mijn lichaam niet kan
wat het denkt

niet kan zweven alsof
ik op de vaste grond sta
even gevaarlijk en ongevaarlijk

als het leven, maar als ik loslaat
is alles mogelijk, is alles
en ben ik vrij

Mijn geest is leeg gebleven
geen stem, geen ingevingen
niets goddelijks, alleen
wat er al was
wat ik gevonden heb

Ik pelde, bezag
de onwrikbare gedachten
waarmee ik ben opgevoed
de vele leugens die me binden
aan een vals beeld van wie ik ben

van ons en de anderen
als vreemden van elkaar
die ik moet duchten en weghouden
met hun gewoonten, interessant
misschien, maar ongemakkelijk

Leeg laat ik de geuren
door mij heen stromen
Ik kan ze niet vasthouden
alleen beleven, ik leef
wat leeft

De wereld is mooier
als je er niets mee te maken hebt
Ik kijk rond met andere ogen, vrij

van actie, vrij van willen
handelen, alles komt vanzelf
naar me toe, bij mij thuis

Ik ben blij met deze uren
na het tijdloze kunstlicht
in het ziekenhuis

Onze daden zijn onzichtbaar
zichtbaar in de stroom van het leven
en mijn toekomst is opgelost

in verleden, geen verwachtingen meer
geen jaren vooruit te tellen
alleen dagen, een week

Vaarwel de stad, de paden
mijn schoenen en mijn vrienden
vaarwel jouw hand