De oorlog is me overkomen
de vijandige mensen
mijn buren en familie
ik moet

hoe dan ook
mijn verlies nemen

Het donker leert me
te aanvaarden
dat ik onkwetsbaar ben
niet hoef te vluchten

mijn ziel is mijn asiel
als ik dood, dood ik liefdevol

met een zilverglans
om mijn plicht
die geen spiegel is
van hun motieven

Ooit was hier welvaart, bloeiende
handel, de kust een lint
van havens vol schepen

het land van de Filistijnen
nu verstikt, omsloten
door het getto

Er vallen Zomerregens
die onze botten breken, de wegen
en bruggen, de kades en kantoren

De daken van de scholen
ingestort, riolen spuiten open
Ruik waar we wonen

Blijf niet daar staan
veilig ver weg op de wallen
van jullie paradijs, kijkend

naar het vuur en het ijzer
uit de hemel
Niet de onze

En na de regens naderen
's nachts aan de horizon
Najaarswolken

Vrouwen zijn lastig
ze willen niet hetzelfde

als hun man, maar ik smeed
mijn wil roodgloeiend

in het vuur van mijn geloof
als een goddelijk wapen

in mijn gehoorzame hand
in mijn dankbare hart

Vrouwen zijn lastig
vooral mijn dochters

Ze geloven me niet
ze geloven niet in een later

eerbewijs voor mijn daden
Stille verwijten, verder niks

durven, maar kijk zelf
hier was het, dit

zijn de namen
van de mannen, de ratten

die ik uit de weg geruimd heb
Ik ben echt een held

Ze zeggen dat het niets betekent
Omdat we nu eenmaal spiegels zijn
die vriendelijk teruggroeten

Maar toch, de bakker kent mijn naam
en de postbode is blij
dat ik thuis ben

voor de pakjes
van de buren
Gelukkig Nieuwjaar

Vooruitblikkend houden we moed
met goed nieuws, al zeggen ze
dat het niets betekent

dat er de rest van het jaar
weer rampen zullen roken
misdaden en angst, wat normaal is

uit het zicht zal raken
ook al maak je het dagelijks mee
en dat we ons weer zullen vermaken

met de rechter aan huis om de vrede
te wapenen met het gelijk, en dat is alles
wat het betekent, zeggen ze

Gelovigen geven aan God
een deel van Zijn overvloed
niet als offer, maar als mens

die buren en dorpsgenoten helpt
lastdieren ontziet en vlinders
laat fladderen en niet alleen

lief is voor knuffeldieren
maar fonteinen bouwt
om de edele paarden te drenken

Ongelovigen beslissen zelf
of ze hun opbrengst verkopen
wat ze opeten en wat ze delen

Ook God en hebzuchtige mensen
kiezen zelf wie er profijt heeft
wat de handlangers krijgen

voor het nemen, en de stromannen
voor het verbergen van de overvloed
in de hemelse wolken van het Geldland

Om te begrijpen wat er gaande is
in mijn buik, het kriebelen en kietelen
van de zweepstaartjes die blind weten
waar ik op hoop, duik ik onder
in het collectieve onbewuste

ik jongleer met symbolen
noem het glanzen van de cellen
ziel en de cellen een belichaming
van de grote ziel, het onzichtbare
verband van alles, en tussen alles

bestaat het mysterie van de engelen
die ons wezen bewaren
en in hun handen mijn verlangen
dragen naar de nestelplaats
in mijn buik, kriebelend en kietelend

terwijl er zoveel vragen zijn
van de engelen van mijn verstand
die als duivels veroordeeld worden
door de angst voor zelfstandigheid
van anderen en van jezelf

vragen over wat gaande is
en meningen, voors en tegens
engelen en duivels, soms beiden gewapend
met bedrog en bedreiging, ontkennend
dat ze deel uitmaken van de grote ziel

Mijn lief is een man
hij trekt zich terug

nog kind
maar zonder ouders

zoekend naar een begin
van een betere wereld

een orde zoals toen
hij klein was, en hij kijkt

naar zijn handen, niet zo hard
als die van zijn vader

die hem lieten voelen
dat je soms geen keus hebt

en moet
maar dat het gezien wordt

en beloond, als je streng bent
voor anderen en jezelf

want de mantel van de tucht
kan alles bedekken

Dit is mijn plaats, hier ben ik
geboren en gebleven – boom
berg, rots in de branding

Wolken vluchten
voor de wind van de tijd
maar ik sta vast, ik weet hoe het is

Mijn vader snoeide me
en zette me dwars op de wind
neer als een scheepsmast

onder groot zeil, ankers
diep de bodem in, pal
als het Paard van Marken

     Mijn zonen zijn dwars
     Ik heb ervan geleerd
     Ik moet streng zijn

     desnoods mijn vrouw slaan
     negeren wat zij goed bedoelt
     en haar vrijheid beknotten

     want vrije moeders maken zonen vrij
     om te denken dat nieuwe ideeën
     sneller varen dan de wind

     Maar een man weet wel beter
     Het is het begin van het eind
     als hij geen eind maakt aan elk begin

Beeld je niets in
we vragen niemand
losgeld, raad of vergiffenis

Verloren ben je, nog even
goed voor mijn was en mijn bed
al ben je bont en blauw

Waag het niet te stinken
zeg dat je het goed hebt
en laat je aan niemand zien

Wurmsel slijmslak seks
met duivels heb je gehad
zonder mij was je begraven

onder honderd stenen
eervol geworpen door mannen
van God, wees Hem dankbaar

want jij hoeft niet te wachten
jouw straf is al begonnen
elke dag is jouw Laatste

De buren zijn begonnen
Mensen zoals wij
Maar ze willen niet
mijn buren zijn, ze slaan
raketten in het schoolplein
Ik ben niet bang, ik ga dood

Dat lijkt slecht
maar het kan niet anders
Zij doen hetzelfde
tot wij verdreven zijn
in de nek gegrepen
en weggesmeten

Ik wil hen laten huilen
om hulp, jammeren om recht
en smeken om redding
en ik zal horen
en ik zal zien
en ik zal zwijgen

tot ze dood zijn

Amma, niet huilen, ik doe wat ik moet
Wees trots en geef je over, laat je vallen
in de handen van barmhartigheid

Er zijn hier geen ontregelde hoofden
We staan juist buiten onszelf van woede
om het onrecht, we vechten in het licht

van de dood dat de oude wereld vernietigt
feller dan een superster van duizenden
zonnen, waarin ik smelten wil als het valt

op mij, en Amma, het valt ook op jou
als een heilig zwaard - de wond moet
bloeden en het leven laten wegstromen

in een nieuwe wereld, geef je toch over
en spring door de poort van het oordeel
in de armen van barmhartigheid

     Laarzen, jouw maat, wasmand en zeep
     ieder zijn eigen zeep, je lichaam
     is een tempel, jouw hand is van God

Ze staat wild huilend vóor ons
in een nachthemd, met verwarde haren
Op blote voeten wil ze me tegenhouden

     Hier, neem het boek, bewaak het
     met je leven, je geweer en de kogel-
     riemen. Oefen!

Haar familie verstopt zich, denk ik
Pas op, voordat het te laat is
moet ik... Komt ze dichterbij?

     Hoofddoeken, elke ochtend
     een doos met schone kleren en munitie
     Maak je klaar voor de training

Moet ik schieten, is het waar?
Zijn de schone handen voor anderen?
Vergeet de rotzooi, wees trots!

     De was lever je in vóor het appèl
     Dat is het, de rest komt later
     We beginnen met gebed

Wie van ons deed het? Waar is het
hemelse licht, de zegen over de stilte
over het puin en het bloed in het zand?

De poort naar de ongeziene wereld
zijn wij voor de dwazen die weigeren
zich over te geven, al hun goede daden
zijn niet genoeg, alleen de overgave telt

Onze overgave, ons ideaal niet te sterven

door een ongeluk of verdriet, niet voor strepen
en sterren op vlaggen en schouders, we zijn vrij-
mannen, we maken de weg vrij
voor een betere wereld

Wij hebben een ideaal, we willen ervoor sterven

Dat is ons offer
op het altaar voor Het Onbekende
onze overwinning
op goud geld macht

en de dood, om Het Ongeziene te zien

Ik moet roepen, zegt iemand
maar wat valt er te roepen?
Dat gras verdort en bloemen
afvallen, maar beloftes eeuwig
ongebroken blijven?

Zit niet bij de pakken neer
beklim een hoge berg en roep
naar alle harten het lijden
is voorbij, het onrecht, de spijkers
die ons door onze aders geslagen
vastpinnen, en het prikkeldraad
van apartheid dat ons afscheidt

Breek de blokkades af
slecht de ongelijkheid en effen
in de wildernis een heilige weg!
roep! verbreek de stilte!

Vertroebel Het Bronwater Niet
woeker niet tussen de gewassen

pas op, alles wordt gezien
je zult herinnerd worden

aan wat je weet te verbergen -
engelen tekenen het op

Hak wat geen vrucht draagt
tot compost voor de moestuin

Wees zorgzaam en teder
stel onkruid tot voorbeeld:

pas op, iedereen ziet het
branden of moet extra betalen

wat de dwazen zal uitputten
Eet en drink niet met hen

mijd ook de schijnheiligen, bid
niet met twijfelaars en vrijzinnigen

trouw niet met een gelovige
van een andere school

pas op, God ziet alles
Vertroebel Het Bronwater Niet

Regeren is vooruitzien
naar de eenheid van alle mensen
dus uit respect dragen de joden
en de christenen die niet rusten
op de vrijdag, een gele
rode of blauwe hoofddoek
een zwarte en een rode schoen, en

een belletje: pas op, ik kom eraan
Schop me als ik in de weg loop of jij
zin hebt om me een trap te geven

want mijn koppigheid is te erg
Ik geloof maar half en wil niet
buigen zoals het hoort. Val dan!
Ga op je knieën! Of moeten wij
soms helpen? kijken koude ogen
me aan en ik verbijt mijn tranen
Een hond likt ze van mijn wang

Ze zeggen dat ik moet gaan
Ik kan het betalen
maar de drukte is niets voor mij

Je moet ontzettend opletten
en er is geen tijd voor gebed
terwijl daar regels voor zijn

waar je je niet aan kunt houden
Je moet ze afkopen
voor een goed doel

Ik wil serieus geloven, echt
vroom zijn, elke dag een pelgrim
en nadenken over mijn daden

gastvrij zijn met respect
voor wie ik ontmoet
alsof ik ontvangen word

als een vreemde

Het is avond, de kinderen zitten
op de bank en ik speel

hun voor hoe ik als jongeman
de stad bevrijd heb met staaldraad

om de halzen van de mannen
die hadden bekend, ook de vader

van mijn meisje. Flink aantrekken
totdat het hoofd ja knikt

Schoon werk, geen spatje bloed
We deden het na van een film

die niet zo echt was als het zelf doen
en drie keer over mensen heen rijden

of met een knuppel woord
houden als iemand niet wil

betalen voor zijn veiligheid
Net als de kinderen ben ik

er trots op, maar in bed denk ik
dat niet die duizend fout waren

maar ik, maar waarom? Waarom
bewegen de gordijnen steeds?

Waarom staren er dode ogen
naar mij en wat staat er

achter hen onuitwisbaar
geschreven in de hemel?

Hier heerst vrede
maar hij is verdacht

waarschuwt de koning
Veel inwoners verhuizen

naar een paleis in de wolken
van Internetland of ze trekken zich terug

in een hoge toren, zender en ontvanger
van eigen gelijk, luister maar

naar de echo's, luister maar
naar mijn walgelijke woorden

Ja, luisterde er maar iemand
Luisterde er maar iemand

onzeker
en met liefde

terug op aarde

Soms lopen volwassenen voorop
voor een revolutie, maar liever
dirigeren ze een infanterie

van kinderen die dromen
van helden en idealen
en voor de dood pas bang zijn
wanneer het te laat is

want een revolutie beginnen
is zelfmoord, is een waarheid
spreken die verboden is

is het licht van de woorden
niet verstoppen in raadsels
of verhalen van vroeger

het is de trom slaan
dat er een betere wereld komt
ook al was die nooit eerder
goed genoeg

Mensen blijven mensen, ze wensen
een veilig en interessant leven
nadat de revolutie is opgebrand

Hier leven geen honden meer
we sloegen ze dood
Ze hadden geen kans
onder onze stokken

We lachten om hun gejank
en om de meiden
die niet durfden te kijken
die wegliepen

naar waar ze horen
Er was een hysterisch kind
dat een hond had verstopt
We joegen ze samen op

alsof ze konden ontsnappen
Na afloop maaide het meisje
met haar blote handen
zand weg tussen haar knieën

De wereld wacht op ons
om bevrijd te worden
Wij zullen haar bevrijden
van elke goddeloze hond

De bel, onverwacht bezoek
Papa is bang en wil niet opendoen
De man aan de deur vraagt mij

mee te komen voor nader onderzoek
Dat moet, zegt hij, ik heb geen keus
Maakt u het niet erger dan het is!

Papa, papa, waarom? Waarheen
brengen ze mij? Wat ze ook zeggen
ik heb het niet gedaan, zo ben ik niet

De bewakers zwijgen, mijn hart holt
weg van mijn benen, maar het is niet ver:
drie straten verderop laten ze me achter

in een groot herenhuis, gered ben ik
zegt ook de huishoudster
zolang je binnen deze muren blijft

Hier ligt het onderzoek stil
Je krijgt mooie kleren en
de sinjeur is een tedere minnaar

Hij houdt van mooie meisjes, zestien
ben je, wees blij en doe wat hij zegt
Twee slapeloze nachten lang

ligt meneer de onderzoeksrechter in mij
Hij houdt van zestien mooie meisjes
twee aan twee opgesloten in zijn huis

Papa, mama, verdwenen ben ik, gelukkig
weten jullie helemaal niets van alles
dat ik heb gedaan, want zo ben ik niet

De bel, onverwacht bezoek:
een heer die mij verzoekt

mee te komen, het moet
ik ben gearresteerd

maar alleen voor nader onderzoek
Maakt u het niet erger dan het is!

Op het bureau krijg ik een stoel
Nu moet u wachten, dan komt het

wel goed, dat heeft tijd nodig
Dat begrijpt u natuurlijk wel

Zorgvuldigheid is geboden en u bent
niet de enige. Was dat maar waar!



We krijgen eten, net genoeg
in onze eigen stank, geluidloos

ruziënd rondom
de groeiende plas urine

over de rottende matrassen
een zacht bed van wormen

uit de adembenemende poepton
We lijken stilletjes vergeten te zijn

Soms fluistert er iemand
als hij durft en de boze blikken

van angst voor stokslagen
trotseert, om niet gek te worden

Mijn zaak is van levensbelang
Ik heb al een dik dossier
vol mogelijkheden en bijzaken -

verhoor na verhoor, zin voor zin
in het schoonschrift van de griffier:
helemaal mijn eigen verhaal

Want als er al een aanklacht is
dan heb ik die zelf uitgesproken
Tijd genoeg om erover na te denken

in mijn cel, met soms een uitje
naar de folterkamer om te zien
hoe anderen geholpen worden

zich heel hun leven te herinneren
en uit gebeurtenissen van niets
schuld tevoorschijn te toveren

Ik doe wat ik kan, ik gaf
meteen mijn mooiste spullen weg
aan de bewakers - Ja, natuurlijk

als u dat wilt, accepteren
we dat, dan hoeft u zich
niets te verwijten -

Ik prijs hun deskundigheid, verzoek hen
om mijn medewerking te rapporteren
en ik voel me helemaal niet te groot

om voorspraak te vragen
aan de vlooien
in hun winterjas

Mijn schuld staat vast. Ik ken haar
nog niet, dat is echt een kwestie

van tijd, van in de spiegel lezen
wat er voor iedereen op mijn gezicht

geschreven staat - Het proces begint
pas, de bel is nog niet eens gegaan

Al voor mijn aanhouding voelde ik
vermoedde ik vreemd genoeg al iets

van het geheim van mijn leven
en toen ik de stille toeschouwers zag

kijken met ingehouden adem, klaar
om het nieuws te verspreiden

had ik nog steeds goede hoop, maar
geen twijfel meer over de waarheid

van de kwaadsprekerij over mij
Ik moet rustig blijven en mij schikken

vooral geen aandacht trekken, niet
mijn familie meeslepen in mijn lot

Ze mogen geen partij kiezen
Ze moeten verheven zetelen
In zwarte gewaden, streng
De hoge rechters

Zo heeft de oude Titorelli hen
vereeuwigd op zijn schilderijen
geheel conform de instructies
en de fantasie van de mensen

Maar niemand ziet ze ooit
Ze schermen zich af
Met bewakers en griffiers
Ze houden hun zittingen geheim

boven in de zolderkamers
op een oude paardendeken
over de ingescheurde zitting
van hun keukenstoel

Ze hebben dove oren
voor de pleiters en sturen
de bodes weg om in de gangen
de verdachten te bemoedigen

Het is al donker, de tijd dat het stil is
op straat. Twee hoedmannen komen
mij halen. Ze pakken me aan elke kant vast
en dragen me stijf weg
de laatste brug over
het bevende water

Buiten de stad rusten we hijgend
bij de verlaten steengroeve
Ze wissen het hoedrandzweet
helpen me mijn jas, vest en hemd
uit te trekken in het bleke maanlicht
en vouwen zorgvuldig mijn kleren op

Ik loop wat op en neer tot ze wenken
en wijzen waar ik moet gaan liggen
in de kuil. Mijn rug wrikken ze
in de scherpe stenen
Over en weer reiken ze
het mes. Mijn blote hals is lang

In het silhouet van een huis
aan de hemel zwaait een raam
met een flikkering open
Twee armen strekken zich wijd uit
en ik vraag me af waar
de rechter is die ik nooit gezien heb

Showtime! Morgen als beloning de gratie
van stierengevechten, eerst kijken, voelen
dat de straf zeker is

als je niet op de regels let, de regels
van de zondebokkenrijdersbeschaving:
huichelachtig braaf meedoen, geen tegen-

stander zijn, want je hoort wel eens wat
op de straat langs de stadskerkersmuren
waar de optochten vertrekken, de soldaten

vaandels, grote kisten vol vonnissen
boetelingen met een kaars, portretten
op kleine kisten met de botten na de pijn-

bank, begeleiders met hun zwaarden
en olijftakjes, vrede op aarde
onder de mensen die zich goed gedragen

en komen kijken naar de voltrekking
Showtime! De hoge stapel is goed te zien
Vakmanschap. Een brand die duurt

Sprekend en schrijvend leerde Plato
wat bekend en wat vergeten was
Zo ontdekte hij de waarheid

van de oude verhalen
over Atlantis en hij schaamde zich
dat niemand het meer wist

De dialoog stokte, het was de wijzen duidelijk
geworden: de oude namen waren verkeerd
verstaan alsof het om iets anders ging

Maar de feiten waren dezelfde
Door hen verzwegen bleef het geheim bestaan
en het trauma verdween weer, vergeten

dat met de grote overwinning op de fiere stad
ook de Griekse beschaving uitgewist werd -
door de machtige wrok van de verliezer

wiens drietand als laatste woord
schokken joeg door het land en de baai
zodat Argolis het betreurde Atlantis werd

Luister!
Wij zijn geen slappelingen!
Wat zullen we met jou doen?

Jij bent geen strijder, jij
bent al dood, al durfde je niet
te sterven toen het tijd was

alsof je die zelf kunt kiezen
Wil je roem?
Jouw hoofd hoog op een staak?

Wil je spektakel?
Jouw silhouet midden in het vuur?
Wil je weg?

Slappeling! Waar is je geloof
in de liefdevolle Barmhartigheid?
Waar is je geloof

in de straf
die wij namens haar voltrekken?
Je moet een voorbeeld zijn!

Ik ga niet naar zo'n school
waar je leert om te liegen
over de regen en de aarde
ze kleinerend uit te schelden
als natuurverschijnsel
een bol rondom de zon

Die scholen steken wij in brand
De wereld is onze werkplaats
Regen kan een zegen zijn
of een straf, dat leren we
in de ware school
van ons gebed

Bidden is leren
is leven, en ik bid
ik bid
samen met het meisje
dat voor mij is uitverkoren
ik bid

voordat ik de bijdragen incasseer
ik bid
terwijl de Hogere Hand mij leidt
om de dorpen te zuiveren
van lasteraars, hun valse tongen
en hun giftige woorden

Ze staan in natgeplaste kleren
in de zon die hun schaduw verbergt
smekend
dat ze goede mensen zijn
Verlossen zal ik hen
verstommen hun leugens

Alleen, met oud brood, zoete koek
en waterzakken onder de stenen
tegen de zon, boven op de heuvel
Als een valk

Maankoude hemel, mijn makker
onder zeil, met een vingervergiet
zeef ik de dunne sterren rondom
de Doodskist

Stenen rapen, op een rij leggen
rolvast, op grootte, op gladheid
en kleur, de feiten sorteren
Denken

Denk valk, denk geduld, denk geduld
De vijand komt, dit is een hinderlaag
Denk valk, niet ligbank, kussens
niet vrouw

Waak en bid Niet mijn wil
maar de Uwe, samen met mij
zullen de engelen meedogenloos vechten
Ik ben niet alleen

Mijn schatten besteed ik als slaaf
Wat ik verdeel, verdeelt de hemel
Als ik heers, heerst de hemel en
als ik wreed ben, is de hemel wreed

om zijn redenen, de aarde is zijn
troon, zijn tafel en zijn altaar
Van grens tot grens
     meer dan 8.000 kilometer

     een reis van zeven maanden
verbergen wij netten
om de voeten
van de halve gelovigen

te verstrikken, versperren we
met steenblokken de weg
spannen de boog van de hemel
en schieten zijn pijl in hun hart

Daarna delven we de kuilen

Onder Zijn vlag leven
en overal Zijn vlag
hijsen, is niet genoeg

Witte of groene
letters zijn niet genoeg
in rood moeten ze geschreven staan –

in je hart, zoveel groter
dan woorden is Zijn Macht
groter dan het grootste

land, groter dan ongelovige gebeden
en wolkenkrabbers van spiegelhuid
die instorten en versplinteren

O duivelse valstrik
van wederkerigheid
hoogmoed om hoogmoed

te denken Zijn dienaars te zijn
en te delen in de Grootheid
die iedereen te boven gaat

De tenten van de Rode Maan
schuiven mee met de rand
van het woeden, ik kan niet meer

hopen, slapen, kijken naar de maan
naar het bloed van de ondergaande zon
dat zij zich van het lijf wast

het bloed waaruit ze oprijst
voor haar dagelijkse werk
aan het bedorvene

Zelf was ik me in mijn tranen
om de doden in het heilige vuur
dat ons verdreef, sorry

Sorry dat we gingen, niet stierven
Er is echt geen duivel in ons
We weten dat we mensen zijn

op de wereld om elkaar
elkaar te helpen nietwaar
juist wanneer het woedt?

Winterlicht vreet de wijde heuvel
almaar kaler, buizerds zweven over

de grafstenen in de vruchtbare grond
die eeuwenlang olijfbomen droeg

De zielen zijn elders, waar Israël
hen brengt, de resten vergaan

in zwarte doeken, om als eerste mensen
de nieuwe wereld te betreden op de dag

dat de poort van erbarmen opengaat
Want daarvoor hebben de doden geleefd

en gevochten, daarvoor
hebben ze gewonnen van de oorlogsgod

hebben ze de stad veroverd, met de bron
die uit de aarde breekt

Jeruzalem, waar ik lijd
aan verdeelde saamhorigheid

Zullen kinderen van mijn kleinkinderen
hun botten verzamelen, hen eren en

hier weer olijven laten groeien
met hemelhoge vredestakjes?

Omdat ik verantwoordelijk ben
voor zover dat kan
moet ik wel
me verdiepen in het leven

van de rivieren in de delta
de seizoenen kennen
de wind en de getijden
om enige kans te maken

Als ik zelf het water was
zou ik ook naar openingen zoeken
op de zwakke plekken drukken
en waar mogelijk doorbreken

me niet brak laten verstikken
verdampend in de gloeiende zon
van kolonisten die me omsingelen
met betonnen muren en soldaten

Het zou voor mij alles of niets zijn

Maria was zwanger
van God, een verhaal
kan niet sterker zijn
en ik denk aan mezelf

als de heilige of de profeet
die ik zou willen zijn, zo vervuld
ben ik van zuivere inspiratie
in deze stille, heilige nacht
van de geboortester

Laat engelen neerdalen
om God te prijzen
en vrede te zingen
Ik waak
onder de palmboom

die zijn takken buigt
en alles geeft: fruit
en een bron opwellend
tussen zijn wortels

Er verdwijnen mensen
in het donkere bos
van het nieuwe begin

achter de moerasdood
waar niets anders is
dat je aan het denken zet

Is bijziendheid genoeg?

Rondom zijn ver en nabij
de bomen altijd hetzelfde
verleden en de toekomst

ligt verborgen in kinderen
die niets weten
dan wat hun wordt verteld

Pas op je woorden
want er verdwijnen mensen
in het donkere bos

We scheppen
een nieuwe wereld
met bommen
angst en bloed
vuur om vuur
puin om puin

We weten
dat we zullen sterven
we hebben gekozen
om dood te gaan
aan de goede kant
waar alleen strijders wonen

Vriend en vijand
laten we betalen
voor ons eten
en de zwaarden
die de oude wereld
slachten

Vrijdagmiddag
knielen we in ar-Raqqa
en 's avonds
zeggen we dank in Tel Aviv
het is een gebogen gevecht
gebed om gebed