Ik loop door het dorp
De zon schijnt, de wind waait
een beetje door mijn haren

De luiken zijn gesloten
met kieren dun als naalden
met lange smalle ogen

Mijn schaduw valt nergens
binnen, er zijn er geen
in de schemerige kamers

waar het licht grauw
verdoezelt wat er gaande is
en wat de consequenties zijn

van ieders doen en laten
De gluurders duwen mij
als dwingende duivels

weg uit hun ogen
uit de kieren in hun leven
De zon op mij onverdraaglijk

Er is geen dunne plek
in de heg om mijn leven
Ik moet me erdoorheen drukken

Mijn horens raken verstrikt
Waar is de helpende hand
wanneer je hem nodig hebt?

Moet ik hier soms sterven
zoals Mozes op de heilige berg
uitkijkend over het beloofde land?

Hemel, bespaar me de aarde
van een voortijdig graf, geef wind
die de takken wegbuigt, water
dat de wortels blootlegt, of vuur

en ik zal het verdragen
tot het hout dor is en zal wijken
Breek desnoods mijn horens af
maar doe iets, en houd van mij

Voorgoed is de berg gevangen
in de wurggreep van de slang
en ook de stad, het hele land

Langs de zee zwiept haar staart
met donderslagen kraters hellevuur
de aarde in, ze brult en giert

's nachts doodsangsten in onze adem
ze verbrijzelt onze sprinkhaankoppen
op de keien, stuk voor stuk voor stuk

Ze lust me niet, ze eet alleen
het land waarop ik leef, ze omsluit
en bedwelmt me als een kakkerlak
die steeds terugglijdt in de fles

en niet ontsnappen kan uit dromen
van verloren vrijheid en de dorpen
weggewalst en glad geveegd
door haar lange slangenbuik

Er is geen land meer voor de doden
Onder onze bedden liggen ze begraven
Zeg me, hoe kan ik zo slapen
wachtend op een wonder
wachtend op de dood?

Geloven in een nieuwe wereld
voor onze kindskinderen
en lang kunnen wachten

plannen maken
voor de goddelijke tijd
die nu begint, met plan A, B, C

en D van Deur
naar de toekomst
van een Heilig Land

met gewapend beton
en voldongen feiten
huis voor huis

akker na akker, bron na bron
geroofd, vergiftigd of gesloten
militair gebied, de honden los

op kinderen die geiten hoeden
kinderen op weg naar school
kinderen van blinden en kreupelen
kinderen zonder ouders
kinderen die hier niet horen

Soms voel ik een gemis:

de wereld van het boek dat ik uit heb
kansen die ik leek te hebben
onuitgevoerde plannen

verlangens die niet overgaan
of mijn durf die wegduikt
achter praktische bezwaren

Dan wil ik een eigen wereld
om bijzonder te zijn, of mooi
met mensen die naar me luisteren

maar mensen doen dat niet
en dat is treurig, net zo treurig
als gewoon zijn in gewone kleren

en niet zo mooi zijn
verplicht leven
in een niet zo mooie wereld

Ik ben terug, op mijn hoede
in de straten van mijn jeugd
en de huilende omhelzing

van amma en mijn zussen
aan de oevers waar ik heb gespeeld
Ik ga hier niet meer weg

al moet ik ervoor vechten
Niet in míjn hand ligt het
om te sterven of te doden

Elders een balling, een beleefde gast
die zich voegt als een slaaf
kan ik niet blijven

Ik ben terug, op mijn hoede
in mijn eigen huis, en jij broer
de oudste, jij moet wijzer zijn

Geen koning
kan zichzelf kronen
hoogstens kan hij een dienaar zijn

Laat hen maar praten, in woorden
hun gelijk halen alsof we het hebben

over hetzelfde, ja laat hen maar
schieten, de staat zwicht niet

voor geweld, bloed schrijft
geen bewijzen, alleen feiten

brengen waarheid aan het licht:
vreemden en verwanten omsingelen

ons, ze schreeuwen dreigementen
en eisen, verzaken de vrede

Maar wij hebben niets te verliezen
wij hebben alles, de overwinning

of de hemel, en zij worden vergeten
niet eens bespot om hun dwaasheid

ons te komen doden in hun waan
daarna gelukkig te zijn. Als kadavers

na de slacht zullen ze in het veld liggen
aangevreten door hyena's, jakhalzen, ratten

en wormen uit de onderwereld
Kinderen zullen spelen met de knekels

Ik kon niet blijven, zonder escorte
reisden we onder de zeven hemelen
en pas later besefte ik dat
daarboven de zielen wonen

van Adam - verdreven net als wij
Johannes en Jezus - de boodschappers
Jozef - door zijn familie verstoten
en Henoch - de levende leraar

Aäron - nog steeds geliefd
Mozes - de geduldige
in de woestijn van ongeloof
en Abraham - de eerste die zich overgaf

Met geleende ogen zie ik
onder het hemelse licht het stralende
nieuwe Jeruzalem, de stad
die wij hier gaan bouwen

Er bestaat niets mooiers dan het groen
van palmen na een lange reis
door de woestijn, vers water
en bescherming tegen de zon
Maar de mensen

letten op je, allemaal verveling
opgesloten tussen dikke muren
(Alles liever dan de straten
  die stinken naar vee en poep
  Vliegen likken aan je ogen)

Er bestaat niets mooiers dan de kleuren
van zijde en edelstenen op het lichaam
van een knappe vrouw, parels en parfum
in haar kleren, tussen haar borsten
zodat de mensen

op je letten en je man
je verwent met begeerte
druiven en zoete koeken
Het is een heerlijke droom
dat dat niet voorbijgaat

Een vulkaan zijn
met een dikke huid
van verse vruchtbare grond

Mezelf daaraan verspillen
met goedbedoeld gepruts
en mislukkende plannen

Let maar niet op de rommel
Het valt wel mee
Smoezen zijn onnodig

Morgen is weer een dag
voor het heilige moeten
en nieuwe averbeteringen

Er staat genoeg in bloei
om van te leven
tussen alle stolsels en as -

het zwart van vurige idealen

In mijn donkerste kleren sluip ik
's nachts van het front naar huis
bukkend langs de muren
van de begraafplaats, kruipend
door de greppel om de controlepost

Mama huilt
en duwt me achterom
naar het aangeharkte bed
tulpen onder de jasmijn
waar een soort van vrede is

Ik moet
doen wat ik behoor te doen
net als mijn broer, die hier ligt
in onze geheime boezem
omdat hij durfde te spreken over vrede

toen naburige dorpelingen kwamen
schreeuwen uit de loop van een tank
dat we opzij moesten gaan
voor hun bescherming uit naam
van de Allergrootste en de regering

De oorlog was begonnen
door ruzie die klein begint
maar van geen ophouden weet
en eerzucht, koppigheid, wrok
de vernielzucht van mannen

Ver van het strijdgewoel
vergaderen de grote landen
op de ronde top van de Olympus
ze drinken nectar en kijken weg
in de verte hoe het verder moet

De rijke steden doen zielig
ze beklagen de mensen
de een naast de ander liggend
in het stof, maar de zon schijnt
en zegt: laat ze het zelf uitvechten

De een is voor de een
de ander voor de ander
ieder zit op zijn plaats
boos te broeden op plannen
wachtend op het donker

zinnend op verborgen acties
zeggend de wijste te zijn
die verder vooruit kijkt en
adviezen geeft in het veld
om het einde te bespoedigen

Ik ken de boeken van de wijsheid
en de regels hoe te leven
zonder afgoden en toch bescheiden

Ik weet: een koning doet er toe
hij maakt trots en onderdanig
hij zit op een troon van geweld

Ik weet: mislukking verdeelt
nationalisten in fanaten
en fantasten, hun bitterheid

likken ze achter muren
van verstokte hoop, ontevreden
met een goed leven, ik weet het

Al 1000 jaar vechten ze
in de naam van de Kracht
van hun verlangen

om vorstelijk te genieten
negerend dat vrede niet gratis is
en er geen onmensen bestaan

alleen mensen die de prijs betalen
die de woorden kennen
en geloven

in daden

De fanaten vechten steeds harder
voor hun eigen staat, eigen land
tegen het verlies van hun verhalen

Hun frustratieheugenis
het doembeeld naamloos
verspreid over de aarde

wel een goed leven te leiden
maar niet uitverkoren
en nog steeds niet vrij

van vreemden, hun onbegrip
en selectieve afgunst en
bovenal het verleden

dat hen verplicht op straffe van
vlagverlies, identiteitsverlies
en alles dat de lading moet dekken

De wreedheid uit de hemel
De van verre geslingerde dood
De eindelijk bemachtigde grond

en de definitieve verlossing
van het rondtrekkende bestaan
van Nahor, Terach, Abram

en de dochters van de dochters
van de dochters van de dochters
van zijn dochters

Ik kwam van de Arafat
en kon de stad niet bereiken
Ik stuitte op drie muren

gebouwd van verstand, die vrucht
van de boom der kennis
die verleidelijke slang

met de slechte naam
Duivel
de duivel die sprak

tot Eva: doe het, eet
en tot Abraham: doe het niet
offer je zoon niet

die zijn vrouw en zoon
opstandig maakte
om hem tegen te houden

maar Abraham raapte stenen
en verjoeg hun woorden
die hij al kende

van zijn eigen gedachten
die te gelovig waren
voor zijn verstand

Zeven keer
zeven keer
wierp hij

De vogelschrik is gevallen
verdroogd in de hitte
van de hibiscusdagen

De bloemen roesten
het bos is hakhout
en mijn bloed schift

Wasverzachter helpt niet
overal roos en schilfers
jeukende baardstoppels

Zere botten, slaaptekort
de geur van smeltend rubber
as van dode schimmels

Het dreunen van de zon

Het woord is onverwoestbaar
gestort, aangeveegd en bewaakt
het heeft puisten en poliepen
van keien en bomen geëffend
neuzen rechtgezet en oren gewassen

met regels en schaamte
want niemand mag verdwalen
daar is geen plaats meer voor
in de Straat van het Volk

want het Boek der Veranderingen
leert dat
er niets valt te ondernemen
bij verdeeldheid

Het woord is suikerzoet
dagelijks een pil tegen de saaiheid
het is toezicht en vulkaanbeton
onder gelijke kappen geworden
het woont onder ons

Op het zuiden zijn de tuinen leeg
in het noorden woont het Vlindervolk en ook
zijn er daar Tibetaanse musea met uitleg
in de kleuren van de nieuwe tijd

want het woord is voor iedereen
en behalve voor je naasten is
iedereen voor iedereen iedereen
Iedereen is iedereen

Soms droom ik van een nieuwe start
een nieuwe wereld, de aarde
zonder menselijke ondeugden

alleen goddelijke geboortes
van behulpzaamheid en wijsheid
zodat die woorden in onbruik raken

eindelijk geen audities meer
van ingebeelde komieken
met eindeloze smerigheid

hun bundeling van eeuwen
dwang, vernedering en misbruik
in de grap van De Aristocraten

Een wereld zonder mij
alleen maar planten, dieren
en avatars als een soort

mensen die de virtuele werkelijkheid
van de gulden middenwegen
van Aristoteles bewandelen

De Oude Man van de Berg
onderwijst zijn wijsheid
in de bibliotheken

en de prachtige tuinen
waar langs brede paden
altijd planten in bloei staan

In de oogsttijd
hangen de takken laag
vol heerlijke vruchten

Jonge vrouwen in lichte gewaden
verzorgen de tuin en de tafels
waaraan zij de jongens bedienen

met drank, spijs en zalige kussen
over heel hun lichaam, hemels
zoals ze zeggen dat het daar is

zoals hen te wachten staat
als ze de weg volgen, ja
ze wanen zich er al

zo ruim is hun hoofd
van de hars in de koekjes
dat de dood hen lokt

Het Breinaaldenmuseum
heeft een preutse naam
die de schoolkinderen schrik aanjaagt
en de onderdrukking van wanhopige
en verkrachte vrouwen verdoezelt

Ook het foltermuseum
en het oorlogsmuseum
ontberen de inspiratie
door een muze
Ze zijn grafmonumenten

en zouden zo moeten heten
Naast de ongebouwde musea
van vernietigde kunst en
oude culturen kunnen ze
in elke stad een straat vullen

Ecce homo, zie de mens
het edele dier, de meester
van dingen en ondingen -
virtuele en verdwenen
werelden die onleefbaar zijn

Wat kun jij eigenlijk nog?
Ik heb helemaal niks aan jou
Je bent oud geworden
vies, en hebt niemand
die voor je zorgt, dus

je snapt toch wel dat
ik genoeg van je heb
Maak dat je wegkomt
of ik doe je wat
Het is je eigen schuld

Je weet hoe het gaat
wat je waard bent, dat
het zo niet door kan gaan
Blijf daar niet zo zitten
hopen dat dit over gaat

Ik wil je niet meer zien
Je mag blij zijn, zoveel
geduld als ik met je heb gehad
En nu is het tijd voor thee
Die zet ik vandaag zelf wel

Ik kwam hier om de vrede
te bewaren, maar sta op niets
te wachten, op niets toe te zien

en dat op te schrijven
in de logboeken
van de schrijvende engelen

met hun hemelsblauwe helmen
machteloos tegen de bloeddorst
en misselijk van de geur

van het braaksel in mijn mond
terwijl de ambulances wegsluipen
en de stad schoongespoten wordt

Onder de vredesvlag
is er de meeste vrijheid
om de oorlog voort te zetten
verwijzend naar bepalingen
in het vredesverdrag

Er is altijd een verhaal
te vertellen over vroeger
een tijdperk te kiezen
waarin besloten lag
wat verloren is gegaan

een Gouden Eeuw
waar het volk recht op heeft
en in zal opstaan: alles komt goed
als je maar het laatste woord hebt
en tegenstemmen de mond snoert

die verraders van de waarheid
en de idealen van de revolutie
Strijdt voor gelijke rechten
van onze onderdrukte broeders
Bevrijdt hen!

Herstelt het territorium
de basis van de rijkdom
en de macht van de leiders
misschien gunnen ze je dan
een groot standbeeld

Zelfs de mooiste meisjes
houden onze zonen niet thuis
     Wij kennen maar de helft
     van hun dromen, niet de andere
     helft die niet uit zal komen

Ach, meisjes (arme meisjes)
nemen ze ginds wel
     Zonder verplichtingen
     en zonder weerstand
     Tegenstribbelen bloedt dood

Ze spugen op hun werkhanden
verheugen zich op slaande vuisten
     Vrede is hun wereld niet
     Ze zijn geen kinderen meer
     en lachen om onze zorgen

Aan onze borst hebben we hen
gevoed met vrede
     Ze zijn ervan gegroeid
     groot geworden in huiselijkheid
     maar nu willen ze iets anders

Tot diep in de nacht
voelden ze zich winnaars
Het bloed was gevloeid
en het was niet van hen

Maar in het ochtendgloren
gingen de lijken liggen
bij de bange vrouwen
en huilende kinderen

in hun hoofd
Bezet, niets wil er
stromen in hun lichaam
Verraad! Verraad!

Spoken en ratten
likken aan de woede
en spelen verstoppertje
in de doolhof van leugens

over de heldhaftige strijd
voor het vaderland
en zijn machtige vaders
met gespleten tong