Mijn brein dat lacht en vleit, verliest het pleit
van pijn verwacht het spijt, dus kiest het nijd
beschouwt zijn dood vooral als nederlaag
en houdt zich groot met knal de wedervraag:

Heb jij soms minder kans op ongeluk
wie blijft er in balans, ook onder druk?

Mijn lichaam is een onbekend gebied
een wildernis die consequent herziet
wat goed voor mijn gezondheid zou zijn, haar niet schaadt –
men doet door kleine domheid gauw gevaarlijk kwaad!

Volgden haar gedachten soms demonen
sinds zij op de vijfde is gaan wonen
op die zolderkamers aan de kade
waar nu een auto staat met schade?

De herinnering aan Isabel en Bas
wier huis en thuis dit jaren was
tot zij ergens in de rimboe van Peru
verdwenen zijn en niemand die weet hoe

Nu ligt een vrouw stil op een deken
ze wordt door omstanders en mij bekeken
iemand wijst omhoog zodat ik snap
hoe het zit met de gedeukte motorkap

Als de ambulance onze straat uit gaat
kunnen de agenten rapporteren:
er valt alleen te rechercheren
of de vrouw nog iemand achter laat

Wat is er mis gegaan?
Zag niemand haar staan
de wereld aan haar voeten?

In grond die ik niet heb gekozen
in niemands schaduw
helemaal mezelf

bekijk en beluister ik de buren
Dichterbij kan ik niet komen

Mijn takken reiken
steeds sterker, steeds verder
Kinderen klimmen erin

Ze kussen zich
lachend een toekomst

In grond die ik niet heb gekozen
in niemands schaduw
word ik ruw en rimpelig

In hitte, sneeuw en storm
breken en sterven er takken af

Ze reiken steeds
dunner en korter
Nesten waaien eruit

naar nieuwe bomen
Voor nieuwe liefdes

Opgevist te drogen gelegd
tussen vuurwallen en dorpelingen

kijken toe, honden likken hun lippen
Het is nu aan mij

om heldhaftig te zijn
te weten wie te vertrouwen

niets te willen
wreken, geen dader te zijn

Het is nu aan mij
of ik het onvermijdelijke wil

uitstellen tegen beter weten in
hopend op een redder om niet

het onmogelijke te hoeven durven
Het is nu aan mij

te durven
sterven

Ik ben een boer op zee
60 schapen, 100 varkens
ganzen en eenden bij vertrek

Dat zijn karige rantsoenen
bij de rats, kuch en bonen
Slachten hoef ik niet

de beesten gaan zo wel dood
zodat er altijd vlees is
voor de kok en de officieren

hoog boven mijn stinkende stal
waar ik emmers uit de zee hijs
en de drek de spuigaten uit schrob

In de kooien is het erger
Daar is de vooronderwereld van zweet
uitlaatgassen en rochelende zieken

waar je slapend wegzinkt in een put
vol poep en pis, en happend naar lucht
bruine teer braakt

De mensen mijden mij
Ik sta op een lijst
en krijg post, thuis
ben je niet veilig
staat er, wat doe je
     hier nog, heb je hulp nodig
     bij het inpakken?

Ik word gebeld:
Kijk naar buiten
we staan voor je deur

met genoeg dozen
Tel je dagen en let op
je kinderen, domme kwartel
het is afgelopen
met pik-me-dit
     en het helpt niet
     om je dood te houden
     Pjoe-pjoe, misschien
     stuurt God een engel
     van inzicht
     en mededogen

Als niet de feiten tellen
niet eens de mensen
maar geld en macht

onder de vlag van vrijheid
gelijkheid of geloof
zwaar wegen in de zakken

van de senatoren
en landverraad de leus is
voor ieder van hen

die keer op keer zou willen protesteren
als herhaald wordt
dat Carthago vernietigd moet worden

     dan falen verstandige woorden
     zelfs uit de mond van de begenadigste spreker -
     en wie kan dan de leider

     van de democratische revolutie zijn?

De verjaardag voorbij
een korte film gekeken
doezelend niet kunnen slapen
Wakker worden van pijn
Kaken, hoofd vooral

De adem inhouden

Waar is hier het ziekenhuis?
Hoe je daar uit komt
wil je vooraf weten om te weten
wat je wilt
wat de feiten zijn

Je telt
de symptomen
incompleet
dus verliggen
Ademhalen tot het licht wordt

Doodmoe opstaan
duizelig op de rand
van het bed, geen pijn
voelen, daar
tussen de schouderbladen

Vroeger moest ik wennen
aan mezelf, wie ik was
op filmpjes van mijn moeder

nu aan jouw stem, aan jou
levensecht lachend alsof
je in de andere kamer bent

terug uit het verhaal
waarin ik achterbleef
Het is zo voorgoed voorbij

ook als jij samen met mij
terug zou horen en zien hoe
het was

en evenmin zou begrijpen
dat jij daar toen
echt hebt bestaan

Te verdragen valt het
maar het went niet
het went niet

Er is niets te eten op het aanrecht
van Karel Frank Wachter
geboren hier in de stad

en vorige winter overleden
We boenen de afdekplaat
van zijn graf in onze keuken

Er zit nog geen krasje op
De kist waarin hij lag
hebben we geruild

voor spek en bonen
De tijden veranderen
maar ongelijkheid niet

hoeveel marsen we lopen
naar het Grote Gouden
Witte Roze of Blauwe Huis

Mannen kregen me niet
met hun kwalsterpraatjes
over de hemel

op aarde die zij me willen geven -
hoger dan ik voor mogelijk houd
zullen ze me laten vliegen

Ze heeft liever een bezemsteel
tussen haar benen, lachten ze
onder elkaar tot het hen verging

met hun kwalsterpraatjes
over de hemel
op aarde die ze op elkaar bevechten -

de aarde die ze op elkaar bevechten
omdat ze niet goed genoeg is
voor meesters die bang zijn

om te dienen
maar ik kan zwemmen
zelfs onder kwalsterijs

Waar ga je heen, of weet je dat niet?
En bevalt het leven dat je ziet?

zoals het is, vandaag
mijn eigen leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

naar het volgende
kruispunt in het park
wetend waarheen ik ga

linksom of rechtsom
altijd terug naar vrienden
met wie ik gelukkig ben

Ook als ik niet meedoe
met de buren, heel Brussel
Berlijn, Beiroet en Beijing

dan nog doe ik mee
maar anders, leef ik
dicht op mezelf

"uitzichtloos" het leven
van vandaag, zachtjes
zingend op weg

Deze straat in wonderland
een laan van roze wolken
moet wel het einde zijn

van de gewone wereld, hier
begint het geluk en ginds
moet wel de poort zijn

maar daar wil ik nog niet heen
Laat me langzaam lopen en genieten
van bomen vol roze koeken

Laat me wegvliegen
uit pijn en misselijkheid
uit de heilige drie-eenheid

van mijn gedachten, mijn
organen en de rest, mijn
wanhoop, verdriet en angst

voor het onverdraaglijke
Laat me in de wolken lopen
Laat het bloesems blijven regenen

Het is een mooie herfstdag
het park prachtig bezaaid

met stekelbolletjes, ze woekeren
overal, ik kan het niet aanzien

Het slechte nieuws valt aan
ik trek mij terug binnen

de muren, sluit de poorten
Laat me met rust, vechten

met de feiten op mijn wereldwijd bureau
terwijl de dagen voorbijgaan en ik onzeker

passen zet in de dans naar het eindfeest
mijn Ik laat binnenstromen, langzaam

Het uitadem om heel te zijn, natuurlijk
gaat het, natuurlijk gaat het voorbij

maar nu een pilletje en dan
eten en weten dat buiten binnen

is - een mooie dag

Tussen de harde feiten zoek ik
een doorgang
De zon maakt me blind
levert me over aan de wind

Kom, lieve fee van de zee
om nevelig Avalon, kom
dan komt het goed met mij
waar ik nooit aan twijfel

behalve 's nachts
wanneer ik uit zou willen rusten
en angsten zweet, moe, zo moe
maar te vitaal om op te geven

dus trek ik mooie kleren aan
om feestelijk uit te gaan
mijzelf opnieuw uit te vinden
en met de wereld te verbinden

Tevreden over elke stap
die de tangen van niet
en de messen van wel

bewegen overwint
loop ik steeds meer buiten
de lijntjes van de maatschappij

in mijn eigen kringetje
Er rinkelt gevaar
in mijn lange adem

van stap voor stap
langzaam leven
Ik doe steeds meer

honing in de thee
maar ik weiger te vluchten
in de poedersneeuw van de nacht

Als de sirenes loeien, weet ik
nooit meteen dat het de test
van de eerste maandag is

Mijn hoofd slaat op hol
Ik sta verkeerd
afgesteld

Net als jullie
ben ik op mijn hoede
voor ingebeelde gevaren

ver uit mijn buurt
en in de donkere toekomst
zoals de wereldwijde dood

van oceanen en mensen
Pas op, het komt dichtbij
het vlucht

mijn straat in en heult
met gemiste kansen
en het misbaar

van mijn prestaties
Maar dan denk ik: o ja
het is weer twaalf uur

ik ga het nu echt beter doen

Ik zit klem, hoe kom ik hier

uit, hier weg, wie helpt mij
vergezelt mij, desnoods alleen
in gedachten, naar de Gouden Poort
met vrije vogels in de glimp
van het licht tussen haar deuren?

Wie voelt mijn liefde trekken
aan de netten die ons verbinden?

Wie wast de harde korsten
van mijn lijf, kust mijn wonden
tot bloemen als de mooiste
jurk die ik ooit droeg, wie
legt zijn hand in mijn bloed

als een hart?

Niets hadden we nodig, we botsten
gewoon en lagen door elkaar
als dat zo uitkwam, een nest
vrienden die elkaar weten te vinden
hoe ver we ook uitgevlogen zijn

Engelen geworden, wie had dat gedacht!

Onze zielsverbondenheid
zo vertrouwd op het eerste gezicht
bij elk weerzien - eeuwig jong
is dan mijn kuikenhart, mijn huid
van vlees en bloed, eeuwig jong

onze geest - maar onwennig
afstandelijk zijn onze vleugels
onze wangen en de luchtkussen
die aan onze lippen ontglippen
of ze ontstegen zijn

Voor problemen heeft ons lichaam
een hoofd vol ambtenaren
Bekwaam en integer
volgen ze de procedures
die zijn geïmplementeerd
in ons brein en die waarschuwen
voor neveneffecten, hormoonstormen
zieltogende weefsels en woekerhoekjes

Onze broeders zijn ze, hoeders
tegen onbenutte reserves
en verkalking, bewaarengelen
gemaakt van voorzienigheid
Problemen komen op tijd
aan het licht in de routine
die onze krachten bundelt
tot ons beste verstand

Het zweet waarin ik wakker schrik
na de waterhoos, de gierende tuien
die snijdend in mijn weefsels sloegen

de slippende wind door flarden halfzeil
aan het einde van mijn krachten
die mijn denken heeft gewurgd

de vluchtende waanzin
waarin ik ten onder ging
mijn snikkende SOS

red mijn ziel, dicht de gaten
ik ben moe, te moe om na te denken
en te verward om sterk te zijn

te zwak om te hopen, te bang
om los te laten – ik zal vergaan
in de diepte van de kolk, ik

kom niet met de schrik vrij –
benauwd schreeuw ik
om genade

De weg over was het land
boerderijen gemengd bedrijf
in zure lucht schraapten
de dieren hun keel, veilig

achter de tanden van de hond
ieder dienstbaar
aan een hogere orde
alleen de haan wist dat niet

Aan die stadsrand groeide ik
op en in mijn afwezigheid
werden de bedrijven reuzen
die het landschap opgegeten hebben

maar heuvels en kloven
lusten ze niet, ze verslikken
zich in bochtige wegen
en laten het Achterland in leven

Vertrouwd waren de winden
die me in hun wijde wereld vormden

mijn takken naar dezelfde kant
reikend over de rand

wijkend voor de druk, fier
in mijn eigen stand

IJzerwater heeft me gehard
en het patroon van mijn leven
vastgelegd in de botten

en in de aders
van mijn scheve balans

Ik maak elastische sprongen
die mijn broosheid breken
zouden zonder de precisie van mest
op uur en tijd, van tijd tot tijd
ontregeld door mijn levenslust

Ik leef niet in een kas, maar
in de winden van de wereld

Kijkend in het licht
van de gouden spiegel, eet ik
alle troost die in huis is op

Kussen helpt niet
huilen pas na het slapen
van uitputting, teleurgesteld

maar het is niet anders
dan verwacht, dan eerder
tijdens de belegering

Willen leven
blijft het wachtwoord
Na een koude douche

mezelf opmaken, moed inspreken
Een nieuwe dag, gouden licht
van de zon

Veer na veer, vallend
van de vleugels van de duistere
engel die vallend hoogte verliest
boven de nevelige begraafplaats
- vak na vak staken en stenen

Mannen moesten doden
jongens waren bange helden
honger en ziekte deden de rest

Het leven is mager, de borsten
van de meisjes zijn te plat
voor de baby's in hun buik

Tussen de tere zwarte veren
schikken ze bloemen van het verleden
- de bloemen van de toekomst
v Kleur na kleur dromen ze
van de verscholen zon
en wensen haar terug

Het is drijfzand, lastig
maar er zijn geen beesten
die mijn ogen uitsteken
om me levend te verscheuren

ook is er geen getij
geen vloed die me verdrinkt
ik zit alleen maar vast
als in beton, het zand

is hard geworden, ja
als er toeristen waren
zou ik naar ze zwaaien
op hun fotoÂ’s, maar

er is niemand

ik voel niet eens meer
hoe koud mijn benen zijn
ik denk aan veenmoerassen
die mens en dier verzwelgen

en ik denk aan passanten
die me te hulp komen
voordat ik ga hallucineren
en wachtend uitdroog

Raak me niet aan, ik sla
vuur uit mijn onvergoten tranen
om de tentakels in mijn buik
ik verschroei elke hand
(ook de mijne)

Raak me niet aan, mijn huid
staat strak om de oude wonden
gehard tot een schurend harnas
tegen wat niemand mag doen
(en toch is gebeurd)

Raak me niet aan, mijn buik
verdraagt geen enkele druk
op het weivlies om de stekels
op de wonden van de lust
(van mannen)

Raak me niet aan, ik huil
het woekerende verleden
mijn lichaam uit voor nieuwe
cellen die van niets weten
(maagdelijk)

Het hangt er vanaf
hoe ik scherp stel
Meestal zie ik niets

dan de bijna stilstand
van trage verschuivingen
of het heen en weer

schieten dat ik niet bij kan houden -
het leven, in de stad
en binnen in mij, actief

ook wanneer ik passief ben -
stofwisseling en celvernieuwing
onzichtbaar maar voelbaar zoals de strijd

om mijn bestaan en dat
van de bacteriën die mij troffen
als een lang verwacht thuis

Het is niet gezellig
in mijn lijfhuis, zwetend
op bed strek ik me wijd uit

tot een X
(waarde onbekend)
om af te koelen

maar er staat geen wind
en de lucht is vochtig
van verdriet om mijn lot

en van angst dat dit het laatste is
wat ik nog vol kan houden, dat
het daarna te erg zal zijn

(ik weet niet precies wat –
  soms is het te donker
  dan schijnt het licht weer te fel)

Ik wil ruimte en adem
om te strijden, ik ben een krijger
in mijn hoofd en mijn buik

Daar word ik omsingeld
ingesnoerd en verstikt
Er is lucht genoeg

Waarom niet voor mij?
Ik verdraag de steken
en het verkrampen

om het gevaar –
de gong gaat
(voor een nieuwe ronde)

We zien elkaar als helden
en dat helpt, ja, ook ik
kan wijs en vaardig omgaan
met de energie van het leven

in het besef dat ook helden
moe zijn na hun krachttoeren
– het levensgrote afweren
van niet leven

Mijn ouders begonnen daarmee
Ik voelde hun angsten aan
en ontdekte stap voor stap
steeds meer zelf

wat onveilig is
Soms wacht ik in een hoekje
op wat er kan gaan gebeuren
en kapsel ik met liefde en dons

in wat zich opdringt
in en buiten mij
Ik laat het los, laat het doorstromen
Ik balanceer in het krachtenveld

Ik wil gezond zijn
niets verdoven en toch
onbezorgd leven alsof
wij altijd weer wakker worden

Ineens was het anders
lagen de tuimelaars om
en werd ik opgehaald

Ik lig schrap, ben ergens
doorheengevallen, een vlies
tussen orde en overmacht

Draag mij weg, ik wil hemels
van pastel en grijs na mijn uitjes
binnenskamers en op de gang
geen systeemplafond

Weer thuis, in het licht
van mijn eigen ramen
tussen de planten, het kastje
en de muur van pijn

dun behangen met angstdromen
waarin ik niet wil ondersneeuwen
hoe strak de banden ook knellen

In pyjama lijd ik mijzelf
ik klem mijn kom in mijn handen
ik laat niet los

Ik wil leven zonder de confectie
van mijn identiteiten van vroeger
geen oud-collega zijn, geen patiënt

met een zeldzame ziekte
van de zwaarste kategorie
gered in de ziekenhuismolen

Ik wil leven zonder de zieligheid
die meewarige ogen me toebedelen
Ik ben nog steeds wie ik was

Met een nieuw sieraad --
mijn verborgen levenslijn
die een bochtje maakt

om mijn navel:
hier ben ik
Herboren

Mijn geboorte-oog is blind
voor het litteken eromheen
mijn sieraad

de levensgrote snijlijn
die mijn vingers zien
en mijn ogen voelen

Ik proef de activiteiten
van mijn organen, ik proef
nieuwe smaken in mijn mond

Er komen meer identiteiten bij
dan erafgaan, nieuwe kleren
die een maat kleiner zijn

en ervaringen als vriendin
leerling, lerares en lotgenoot
die een slag extra zijn

Ik baad in overvloed, zoveel
hulp en hernieuwde contacten
om wie ik ben

Ik leef, ik maak webreizen
mijn gedachten hollen rond
en staan vaak stil

in langzame bewegingen
rondom het centrum
achter mijn navel

Kijk, zie je dat ik het ben?
Let niet op de klaprozen
let niet op mijn huid, mijn hoofd

zonder haar, okee, de oorringen
mag je zien, ze knipogen
naar het begeerlijke goud

dat jij alleen opgebonden kent
strak boven onversierde oren
Het wapperde alleen thuis

Ik heb lippenstift geprobeerd
en werd onoverwinnelijk
een robotvrouw vol energie

De pijn telt niet, ik leef
ervaring na ervaring
een ander mens

De pijn telt, ik wil
leven, alle kansen
benutten, alles

daarvoor overhebben
zolang het kan, zolang
ik dat kan, zolang

mijn energie liefde stroomt

Plooi je als een kussen
in mijn rug, vorm je lichaam zacht
naar het mijne, dan zakt de pijn

erin weg, in de omarming
van jouw genegenheid, je mag me strelen
licht over mijn schouder, dat is alles

wat ik je geven kan als je belooft
om niet te bewegen, meer kan ik niet
aan, mijn open bloem blijft gesloten

Soms brandt ze van krampende pijn
soms van verlangen, altijd teer
van binnen is alles teer

te teer voor wilde hartstocht
nectarkussen, hemels zweet
en totale voldoening

Niet de strijd maakt de strijder
maar zijn vrede
met de afloop

     Mijn poorten staan open
     er stroomt energie binnen
     mijn gezicht straalt ervan

     Ik leef, ik leid je niet af
     met gouden haren, ik ben
     kaal en onversierd het leven

Niet: hoop doet leven
maar innerlijke vrede
met de afloop

     Ik verlaat mij niet
     ik trek me niet terug
     in pijn en verdriet

     Ik laat het leven in en uit-
     stromen, ik sta in het licht
     waarin we elkaar vinden

Niet als zieke ben ik hier
maar in mijn bevochten vrede
met de afloop

     Mijn borst ademt op en neer
     mijn lieve lichaam doet zeer
     ik bestraal het

     Met warm water was ik
     schilfers en zuchten van me af
     en ik rek me uit, voorzichtig

Een verkeerd leven
van aangedaan onrecht
leven en toch willen leven
- ook zonder hoop

De ellende doorstaan
lotgenoten steunen
en af en toe genieten
van de omgeving

en van een verhaal van de weelde
genoeg te hebben ondanks
het gepruts en het geknoei
dat de mensen dwarsboomt

Mijn schuldige leven
van onmacht, mijn familie
niet tekort willen doen, en al gauw
meer verbruiken dan nodig is

Ook dichtbij lijden en sterven
er mensen, en ik leef, ik wil
er het beste van maken
en hopen op beter

We herhalen verhalen
die ons mooi, moedig of goed
noemen, medeplichtig alleen
aan onze menselijkheid

Ruimte, rust, mezelf
voelen ademen, de steken
onder mijn ribben en het gif
in mijn lijf, in mijn hoofd

Daar niet aan denken
elke dag een vriendin
die zich bekommert
om haar eigen interesses

Geen nieuwsgierigheid
betutteling en troost, alleen
een omarming en een beetje
verwend worden

Wakker zijn, niet dromen
in mijn slaap, wandelen
in de kleuren van de wereld
en gebrande pinda's eten

in het park, het park
altijd weer een park
een bos, een dijk of een strand
en anders mijn balkon

PAN-PAN   Kom dichterbij
zonder bijgedachten
aan ziekte en doodgaan

Verspil geen tijd
lees mijn gezicht
niet mijn ongewone schedel

De zon schijnt, ik adem net als jij
Raak me gerust aan, ik ben
geen schim achter de drempel
van herinneringen

We kunnen deze uren samen zijn
zonder het noodlottige addergif
onze band te laten overwoekeren

Er is zoveel
dat ik van jou wil horen en
dat jij niet van me kent

Wees zo dierlijk als je kunt zijn
Beantwoord mijn lichaamstaal
streel de zere plekken en
leg even jouw ziel in mij

In bed beeld ik me niet in
een krijger te zijn, ik lig
en laat het rampjaar gebeuren

de ongemakken van mijn lichaam
bij het wakker worden 's nachts
en wanneer het tijd is

om te plassen, te wassen
de kussens op te schudden
en iets te drinken als begin

van de dag, het licht
dat door de kamer schuift
en het bezoek, de vriendinnen

die van mij houden, gewoon blij
bij mij te zijn, haast zorgeloos
over mijn lot, gewoon zichzelf

als goede feeën, sterke feeën
van vlees en bloed zoals ik
in het spel van overleven

Slapjes druk ik op de hand
op mijn hand, dat is het laatste
waar het op aankomt

Tussen pijn en versuffing
zijn er gezichten
aan mijn bed
en herinneringen

nog wel begrijpelijk
maar vergezeld van kansen
die afvielen, en fouten
onbevredigend verklaarbaar

Ze veranderen in de tijd
ook de mooiste, met seks
het feest en de schoonheid
van mijn lichaam

bekoorlijk en vruchtbaar
heilig van nature
Houd mij vast, raak mij aan
blijf zien wie ik ben

Hij reed me naar zee
Ik maak kleine passen
op blote voeten

Kleine passen in het koude
zand, ik doe mijn best
Ik ga niet liggen

De tenen van mijn voeten
komen mij tegemoet
Naast zijn stappen

We hebben dit vaker gedaan
vroeger, niets aan de hand
Altijd waaide de wind

zout in mijn haren
schuim in mijn woorden
die verstoppertje spelen

in mijn hoofd, en de meeuwen
krijsen er schril doorheen
Ik verdwaal in taal-

verschillen en verbroken
verbindingen, en toch
merkt hij het niet

Ik huil van ellende, van binnen
zak ik in elkaar, weer, weer
moet ik mezelf aanvuren
om door te zetten

De tijd is kort en gaat zo snel
maar ik moet naar bed
bij mijn tijger gaan liggen
en ermee opstaan

Huiselijk gebabbel in de keuken
de soep begint al te geuren en
ik weet dat er kaarsen branden
Kon ik maar slapen

Ik ril bij het terugslaan van de deken
Het bed moet weer naar de winterkant
Mijn tijger blijft liggen
en draait zich nog eens om

De droge tranen trekken
aan mijn huid, vooruit, eruit
er zijn bramen geplukt en
ruik, ruik het verse brood

Ik raap mezelf bij elkaar
streel de stroeve onderdelen
en pak me mooi in
als de tijger die ik was

Mijn lichaam weet het niet
dat ik jarig ben, het weet nog niet
wat er vandaag werkt, en wat niet

Het tintelt. Het doet zeer.
Waar haal ik de kracht vandaan?
de Kracht, de Kracht

Warhoofd, ben je al wakker
hier op de rand van het bed
wat denk je, kan ik al opstaan?

Dag Missy Pinkelpoes
waarom zeg je niks, kom
zing je een liedje voor mij?

Laat de telefoon maar liggen
ik weet wel dat ik lief ben
als ik fit ben zonder pijn

Ik ontvang, mijn huis is groen
planten overal, fruit en koekjes
Laten we het leven vieren

Ik wil de aarde ruiken
ik wil de regen voelen
die haar geur losmaakt
uit de scheuren in de grond

Ik ontvang, in mooie kleren
vrolijk als het kan, blij
dat jij er bent

Open het raam naar de tuinen
laat de blijstofjes binnen --
het stuifmeel van de wereld
dat overal een bodem vindt

Ik ontvang, help me
nu dit alles is, help me
dan houd ik het vol

Wie kan ik vragen
om met me mee te gaan
achter mij aan op een enkelspoor

van valse hoop, onvervalste hoop
tegen beter weten in
op weg voor te weinig

schamele minuten om samen te vieren
maar toch tijd die ik niet missen wil
ook al biedt hij niet wat ik wens?

De weinig begane paadjes
zullen evenzeer dood lopen
als de korte route in de nevels

die bedwelmen en steeds meer
het uitzicht op de bergen
de kalende bergen wegnemen

Ik wil niet stilstaan, ik loop rond
en tuur naar een nieuwe weg
een magische levensweg

die ik, desnoods struikelend
en uitglijdend over de scherpe stenen
wil banen waar hij niet is

Staat mijn buik gewichtloos
op rechte benen in de wereld
rustig aan het verteren
zonder druk van bovenaf?

Welft het onder mijn navel
wil je me daar bloot maken
contact met het centrum
van mijn leven?

Is jouw buik warm, brandt er een
helder vuur, laait het, smeult het
of verkleumen de buitengebieden
en verkolen de kwabben
in jouw hersenpan?

Buik op buik, oog in oog
adem met adem, vrede
bij vrede, armen om
ons hart, liefde in onze ogen
bezegeld met kussen

De blauwe vlinders leven
op honing uit de toverwereld
van veranderingen -

het weer en de wind
en de vleugelslagen
van al de lichamen

met meer of minder geluk
opgelopen schade en tranen
om ongewenste aflopen

Ik masseer mijn zere buik
vol vampiermotten
Zolang ik leef

zullen er blauwe vlinders
opvliegen uit de schoot
van mijn genegenheid

Drie toverstokjes
Het ene is nog niet af
het goud wordt gesmolten, maar
de magie is nog niet gevonden

Het ijle is op afroep beschikbaar
om de pijn te verdoven
en het levende, van hout
ligt op mijn nachtkastje

als houvast bij het sterven
voordat ik doodga
De verhalen zijn verteld
mijn paarden staan voor de zee

Ik aarzel over de spreuk
en twijfel om de teugels
van mijn wil los te laten
de wereld aan anderen te laten

De vliezen breken, het water
spoelt om mijn blote voeten
van de enkels naar mijn schede
stroomt het in mij en uit mij

Je ziet het overal: stenen
geblakerd met botten
een braai in het vuur
van boze mannen

Soms sterft er een niemand
spreekt erover wat doe je
als de waarheid te pijnlijk is
als je haar al raden wilt?

Aan roetstenen stoot je
je niet, je houdt afstand
of pookt erin nieuwsgierig
of er iets onder ligt

Ik was er niet bij
maar ik ben toch niet gek
dus misschien was zij het wel
te denken een mens te zijn

zoals wij

Omvallen als ik wil
hurken bij een poes
Dan maar liggen

een warm bed voor haar
Aan alles zo'n draai geven
en maatregelen treffen

handgrepen in de badkamer
mijn wensen verkleinen
het toeval omarmen

denken: ik heb geluk gehad
met mijn lichaam, met de vrede
van vrienden, straat en school

en blijven verlangen
naar huid en zon
blijven luisteren

naar vogels, regen en maqamat
al klotst er verdriet in mijn buik
en plast het in mijn hoofd

De rest doorspoelen
plannen, dagen met groene poep
en vruchteloze menstruaties

Ze hebben te veel gezien:
de kist, de buitenkant
van het geheim, want een geheim

heeft geen buitenkant
alleen per definitie
een verborgen inhoud

Ook al interesseerde het hen niet
ook al hebben ze niet gekeken
maar gedanst, het is te veel

Als je niets zou doen
komen er verhalen
over een kist en niets

dat voelbaar was, geen Kracht
die schept en vernietigt en
geen heilige stilte

Dus de priesters moeten wel
in het holst van de nacht
de getuigen in hun slaap

verrassen met een hand
op hun mond en een snelle haal
door hun keel, overal in het veld

rode vlekken voorzienigheid