In Gilroy verkopen ze knoflook
-koffie, -appels, -ijs, en -koekjes
In Deventer kleurt alles geel:
mosterd, tongen, en baarden

het asfalt, rozen, en de zon
schilderijen in het museum
honden, kleren, overal mosterd
-soep, -salade, -bonen, -thee, en eieren

Ze leven ervan, ze zijn
wat ze eten, ze zouden
Garlic en Mosterd willen heten
om zich met Hamburg te meten
met Tabasco, Sardinië, Nîmes, en Genua
Badminton, Bikini, of Cyprus op zijn minst

Maar in de strijd van belangen
zijn dat veel te grote dromen
al wordt de wereld steeds kleiner
klein genoeg misschien voor Deventer

om met niets dan boeken en mosterd
een attractiepark te zijn, een sprookje
waarin iedereen welkom is
om een dag te verdromen

Ze kunnen me niet meer zien
Ik ben weg, vrij
van betutteling:

de mooiste jaren
van mijn, mijn leven
Zo was het precies

En toen de verlengingen -
mijn gelukkige tevredenheid
als het er van kwam

En nu - we tijd genoeg hebben
nu alles rustiger is
en zijn kleur verliest

let jij zorgzaam op mij
met jouw alziende ogen
Geen ouder, geen hoeder

Ik verberg me niet
Ik zal niet weggaan
en ik wil niet vrij zijn

Raak me niet aan, ik sla
vuur uit mijn onvergoten tranen
om de tentakels in mijn buik
ik verschroei elke hand
(ook de mijne)

Raak me niet aan, mijn huid
staat strak om de oude wonden
gehard tot een schurend harnas
tegen wat niemand mag doen
(en toch is gebeurd)

Raak me niet aan, mijn buik
verdraagt geen enkele druk
op het weivlies om de stekels
op de wonden van de lust
(van mannen)

Raak me niet aan, ik huil
het woekerende verleden
mijn lichaam uit voor nieuwe
cellen die van niets weten
(maagdelijk)

Jij zegt: aandacht
is het liefdevolste
dat je kunt geven

Ik antwoord: onbezorgdheid
is het liefdevolste
dat je kunt hebben

Die ontglipt me vaak
Dan lig ik wakker
van niets te kunnen doen

zolang er geen zekerheden zijn
geen actuele metingen en doorsneden
voor opluchting of een nieuw plan

Ik wil alles proberen
om tijd te winnen
al mijn kracht uitputten

me aanpassen
en redden wie ik ben
wat ik waard ben

mijn hoofd vol paarsblauwe geur
die mijn gevoelens blauw kleurt
Blue Bluish blauw

Waar ga je heen, of weet je dat niet?
En bevalt het leven dat je ziet?

zoals het is, vandaag
mijn eigen leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

naar het volgende
kruispunt in het park
wetend waarheen ik ga

linksom of rechtsom
altijd terug naar vrienden
met wie ik gelukkig ben

Ook als ik niet meedoe
met de buren, heel Brussel
Berlijn, Beiroet en Beijing

dan nog doe ik mee
maar anders, leef ik
dicht op mezelf

binnenshuis "uitzichtloos"
het leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

Deze straat in wonderland
een laan van roze wolken
moet wel het einde zijn

van de gewone wereld, hier
begint het geluk en ginds
moet wel de poort zijn

maar daar wil ik nog niet heen
Laat me langzaam lopen en genieten
van bomen vol roze koeken

Laat me wegvliegen
uit pijn en misselijkheid
uit de heilige drie-eenheid

van mijn gedachten, mijn
organen en de rest, mijn
wanhoop, verdriet en angst

voor het onverdraaglijke
Laat me in de wolken lopen
Laat het bloesems blijven regenen

Het is een mooie herfstdag
het park prachtig bezaaid

met stekelbolletjes, ze woekeren
overal, ik kan het niet aanzien

Het slechte nieuws valt aan
ik trek mij terug binnen

de muren, sluit de poorten
Laat me met rust, vechten

met de feiten op mijn wereldwijd bureau
terwijl de dagen voorbijgaan en ik onzeker

passen zet in de dans naar het eindfeest
mijn Ik laat binnenstromen, langzaam

Het uitadem om heel te zijn, natuurlijk
gaat het, natuurlijk gaat het voorbij

maar nu een pilletje en dan
eten en weten dat buiten binnen

is - een mooie dag

Tussen de harde feiten zoek ik
een doorgang
De zon maakt me blind
levert me over aan de wind

Kom, lieve fee van de zee
om nevelig Avalon, kom
dan komt het goed met mij
waar ik nooit aan twijfel

behalve 's nachts
wanneer ik uit zou willen rusten
en angsten zweet, moe, zo moe
maar te vitaal om op te geven

dus trek ik mooie kleren aan
om feestelijk uit te gaan
mijzelf opnieuw uit te vinden
en met de wereld te verbinden

Sinds die dag sta ik

oude doorgestreepte tijger
in een jong lichaam

in een ander licht
dat mij ontkleedt, onverbiddelijk

de veters van mijn zekerheden losmaakt
mijn gewoontes en dromen losknoopt

mijn ogen open kust
voor de schoonheid

van de afgrond
en met zachte hand

mijn onsterfelijkheid uittrekt
De afgrond is geen afgrond

als ik vlieg en jij
mijn hand aanneemt: kijk naar mij

ik kijk naar jou
in een ander licht

sinds die dag dat ik zo blij was
nog te leven – ik ben

na diep zuchten klaar
voor de sprong

Tevreden over elke stap
die de tangen van niet
en de messen van wel

bewegen overwint
loop ik steeds meer buiten
de lijntjes van de maatschappij

in mijn eigen kringetje
Er rinkelt gevaar
in mijn lange adem

van stap voor stap
langzaam leven
Ik doe steeds meer

honing in de thee
maar ik weiger te vluchten
in de poedersneeuw van de nacht

Vrienden weten zich geen raad
met mij: niet met zichzelf
en hun eigen zorgen

waarmee ze welkom zijn
maar die ze bedekken
met zorgen over mij

en mijn goede moed
tegen beter dromen in
tegen hun dromen in

omdat ik een stuk van mijn leven zou missen
als ik vandaag vergeet
voor een dag van morgen

Durf naar mij te kijken
terwijl het donker wordt
en ik lig uit te rusten

ik ben niet dood
ik ben een bloemenkind
in de schoot van Moeder Aarde

Dat gevoel van vergelen en vallen
tot een tooi om mijn voeten
de rijkdom van wat was, wat niet

ontbrak, dat ken ik goed
maar ik kijk er niet naar
zoals mijn vrienden doen

Zij zakken maar even mee
in mijn schoonheid en dankbaarheid
en gaan dan gauw weer

aan de kant staan
kijken in de put
waarin ik knoppen bot

Dat gevoel van hard werken
op de evenwichtsbalk en hoi
ik leef, io vivo, dat ken ik goed

Ik val niet, ik plus bij
en trek af, stap voor stap
ga ik verder dan zij

Op goede dagen stift ik
     mijn lippen, trek mooie kleren aan
     voor het dagtheater

     van het leven
     in de straten en parken
     Mens onder de mensen

     Overal zien we rode rozen
     als regen uit de hemel stromen
     Wonder na wonder zal ons overkomen

     We krijgen alles dat we vragen
     en kunnen onze lasten samen dragen
     Dat zijn de goede dagen

na de tijdloze waanzin
van de verwoestende storm
Ik bots op en neer, paniek

raast door mijn bloed
kortsluitingen in mijn hoofd
Ik wankel van de cocktail

van de dokter, er zit een geest in
een reus die wild de supershots
in mijn lamme lichaam schudt

tot ik vormeloos en uitgeput
in slaap val en wonderlijk normaal
wakker word (op een goede dag)

Dit is geen vliegende verkoudheid
dit is de gewone dingen doen
in een gekantelde wereld

op zere knieën kruipen
over de scherpe rondjes in het metaal
van een omgevallen wenteltrap

Houd vol, houd vol, rust uit
in een hoekje van de bocht
tot de angst weer van mij houdt

tot mijn oren weer sporen
met wat ik zie en voel
in de storm van mijn gedachten

mijn ingewanden op hun plaats
vallen in de heksenketel
en mijn emoties thuiskomen

van lijden
aan het minste kwaad
bij iedereen die van mij houdt

Hoe erger het is, hoe minder ik
anderen lastig val met mijn ziek zijn
ik wil wel

verbonden zijn, maar weet niet hoe
mijn chaos in vriendschap te vangen
ik doe mijn best

er is geen geheim
er zijn geen verboden
gedachten, ik zie je graag

omarm je als het kan
onder de bloesembomen
maar wacht alsjeblieft

tot ik beter ben, nou ja, goed
genoeg om me niet te schamen
en van de zoemende lente te genieten

zonder dreigende wolken te zien
dus schrijf me liever lief en liefst
schrijf me dat ik van jou houd

Mijn vrouw is een meermin
met het getij aanspoelend
uit de smijtende branding
waarin ze zich schrap zet

Ik laat haar rustig liggen
tot ze haar armen verlengt
en haar handen dwingt
om precies te werken

zolang het licht brandt tekens
uitzetten, wateruren, maanstanden
en weersvoorspellingen
voor mij een kaart

van haar liefde
Ik tel de reeksen
trek met een liniaal verbanden
bepaal haar positie

op de tikkende coördinaten
van de gulzige tijd
Fouten zijn niet toegestaan
in de gevarenzone

Ik zit klem, hoe kom ik hier

uit, hier weg, wie helpt mij
vergezelt mij, desnoods alleen
in gedachten, naar de Gouden Poort
met vrije vogels in de glimp
van het licht tussen haar deuren?

Wie voelt mijn liefde trekken
aan de netten die ons verbinden?

Wie wast de harde korsten
van mijn lijf, kust mijn wonden
tot bloemen als de mooiste
jurk die ik ooit droeg, wie
legt zijn hand in mijn bloed

als een hart?

Opnieuw ziek. Paniek
in mijn eigen huid
in stukken te vallen

Uit alle macht proberen
mezelf vast te houden
Naar wapens zoeken
en van listen dromen
Wakker worden zonder

Het probleem de deur uit
lopen, ergens in het gras
moeten rusten, bloed zien
wellen uit een schaafwond

Verbijsterd ernaar kijken
Mijn waardeloze lichaam
vol vers bloed, vol kracht
Er is nog zoveel te doen

wat ik dacht te kunnen
uitstellen, tijd en aandacht
voor vrienden in de wacht-
kamers van mijn gretige leven

Kom op, ik leef, ik kan
bloeden en ziek zijn, zorgen
voor anderen, ik leef –
geen afgepaste uren

Ik kijk toe, doe een greep
uit de feiten, herschik de buit
tot lichaamseigen en de wereld

constructies van fragmenten
werkelijkheid en mijzelf, de waarheid
van mijn bestaan, mijn wie ik ben:

turbulente wolken
in mijn slaap
en roekeloze piloten

van medicinale stofjes
die met mij spelen
me heen en weer gooien

door de hel
die ze kneden uit mijn leven
en ik kan slechts toekijken

Soms vliegen ze ook overdag --
uit mijn bloedeigen geheugen
word ik door vreemde stofjes gedacht

Er valt geen bijzaak te maken
van het stinkende ongemak
dat mijn lichaam geworden is
door de remix met pilletjes
die betere versies van mij
uitproberen

Met een mond vol latijn
laat de dokter iedereen even
in de gevarenzone
van mijn zweet en gassen
met ingehouden adem
sprakeloos kijken

in de koude bek
tussen mijn benen
Daar lig ik dan
te denken aan de wolk
van vrienden om mijn bed
waarin ik mijn ziel lucht

Vertrouwd waren de winden
die me in hun wijde wereld vormden

mijn takken naar dezelfde kant
reikend over de rand

wijkend voor de druk, fier
in mijn eigen stand

IJzerwater heeft me gehard
en het patroon van mijn leven
vastgelegd in de botten

en in de aders
van mijn scheve balans

Ik maak elastische sprongen
die mijn broosheid breken
zouden zonder de precisie van mest
op uur en tijd, van tijd tot tijd
ontregeld door mijn levenslust

Ik leef niet in een kas, maar
in de winden van de wereld

Kleiner dan ik ben
ben ik in mijn eigen armen

gevallen, in stukken
maar een en al liefde

likkend aan de wonden
ze zijn van mij

Het bed weet nergens van
draagt gewoon wie liggen wil

het is zacht voor zwaar
en stekelig, voor mij

Ik praat en schrijf mijn klachten
weg onder enthousiaste woorden

vrienden hopen wanmoedig mee
raden wat ik niet durf

te delen en achteraf
maak ik me zorgen

of ik hen tekort heb gedaan
ik ben zo moe

mijn lichaam is de grens
die ik over wil

Iedereen weet het wel
van het dagelijkse nieuws
de plaatsen en tijden

zijn soms verkeerd, ineens
leven er mensen niet meer en wij
vergeten dat weer, zo broos
zijn onze gevoelens

en gedachten ook
waar wij niet onder willen
lijden en gebukt gaan

Liever houden we groot
dat we veilig zijn, tweemaal daags
zien we naast de schermen

het goede van ons leven
en tegen de pech
die er tussendoor glipt
wapenen we ons met humor

Iedereen weet het wel
van stil zijn, alleen
of samen, dan is het minder erg

Wakker schrikkend duw ik zacht
jouw snurken om, gerustgesteld

zak ik terug in moeheid, dromend
in te halen waar ik niet aan toekom

in mijn halve dagen van het kleine
zorgen voor Missy, jou en mij

Soms moet ik je blijven kussen
moet ik je nat huilen om meer

tijd, meer te doen, groter te leven
met minder slaap, ik heb zoveel

te geven waar ik niet aan toekom
in mijn halve dagen van het kleine

zorgen voor Missy, jou en mij

Schoonmakers spoken
door mijn huis, bazig
voeren ze het hoogste woord
nemen me mijzelf uit handen

en vertellen verhalen
waar ik me voor schaam
Machteloos lig ik te huilen
in jouw schoot, in de schaduw

van mijn angst steeds meer
mezelf aan hen te verliezen
Ik zou niet zonder ze kunnen
maar mijn bestwil lijdt

aan de bezetting
van mijn hoofd door het toneel-
masker van mijn gezicht
dat de schoonmakers dragen

Ik wil niet voor mezelf leven
daar ben ik niet goed in en leven
is ook niet zo bedoeld, maar

het is nodig: mijn lichaam
heeft het moeilijk

en wil verwend worden
meer verwend worden
meer dan ik weet

dat verstandig is; mijn verstand
heeft juist rust nodig

geen diepgravende gedachten
alleen praktische zorgen
voor mijzelf zorgen

en alleen als het kan
ook voor anderen, mijn lief

anders ben ik niets
waard, ben ik niet
wie ik wil en hoop

te kunnen zijn: gezond
genoeg voor lang en gelukkig

Kippekop kakelt alle kanten uit
want mijn man volgt weer eens
een eigen waarheid en vergeefs
zoek ik naar stilte

Zwartje zit diep in haar put
te zuchten dat ze stikt
in het donkerende donker
waar het nooit stil is

Zo gaat het niet!
Breng noten en repen chocola!
Mevrouw installeert zich
om in stilte te gaan genieten

Was het maar zo
simpel, krijst Kippekop
Kierewiet, Vetzak, Niksnut
honen ze; Stilte, Stilte, roep

ik, En nu wegwezen! Ik ga
aan iets anders denken
of gedachteloos
sporten, moe worden

Was het maar zo
simpel, krijst Kippekop
en de put kermt
en de divan snurkt

Het is niet gezellig
in mijn lijfhuis, zwetend
op bed strek ik me wijd uit

tot een X
(waarde onbekend)
om af te koelen

maar er staat geen wind
en de lucht is vochtig
van verdriet om mijn lot

en van angst dat dit het laatste is
wat ik nog vol kan houden, dat
het daarna te erg zal zijn

(ik weet niet precies wat –
  soms is het te donker
  dan weer schijnt het licht te fel)

Ik heb ruimte en adem nodig
om te strijden, ik ben een krijger
in mijn hoofd en mijn buik

omsingeld, ingesnoerd
en verstikt, lucht genoeg
maar niet voor mij?

Steken en krampen

om het gevaar, de gong gaat
(voor een nieuwe ronde)

Ineens was het anders
lagen de tuimelaars om
en werd ik opgehaald

Ik lig schrap, ben ergens
doorheengevallen, een vlies
tussen orde en overmacht

Draag mij weg, ik wil hemels
van pastel en grijs na mijn uitjes
binnenskamers en op de gang
geen systeemplafond

Weer thuis, in het licht
van mijn eigen ramen
tussen de planten, het kastje
en de muur van pijn

dun behangen met angstdromen
waarin ik niet wil ondersneeuwen
hoe strak de banden ook knellen

In pyjama lijd ik mijzelf
ik klem mijn kom in mijn handen
ik laat niet los

Ik wil leven zonder de confectie
van mijn identiteiten van vroeger
geen oud-collega zijn, geen patiënt

met een zeldzame ziekte
van de zwaarste kategorie
gered in de ziekenhuismolen

Ik wil leven zonder de zieligheid
die meewarige ogen me toebedelen
Ik ben nog steeds wie ik was

Met een nieuw sieraad --
mijn verborgen levenslijn
die een bochtje maakt

om mijn navel:
hier ben ik
Herboren

Mijn geboorte-oog is blind
voor het litteken eromheen
mijn sieraad

de levensgrote snijlijn
die mijn vingers zien
en mijn ogen voelen

Ik proef de activiteiten
van mijn organen, ik proef
nieuwe smaken in mijn mond

Er komen meer identiteiten bij
dan erafgaan, nieuwe kleren
die een maat kleiner zijn

en ervaringen als vriendin
leerling, lerares en lotgenoot
die een slag extra zijn

Ik baad in overvloed, zoveel
hulp en hernieuwde contacten
om wie ik ben

Ik leef, ik maak webreizen
mijn gedachten hollen rond
en staan vaak stil

in langzame bewegingen
rondom het centrum
achter mijn navel

Kijk, zie je dat ik het ben?
Let niet op de klaprozen
let niet op mijn huid, mijn hoofd

zonder haar, okee, de oorringen
mag je zien, ze knipogen
naar het begeerlijke goud

dat jij alleen opgebonden kent
strak boven onversierde oren
Het wapperde alleen thuis

Ik heb lippenstift geprobeerd
en werd onoverwinnelijk
een robotvrouw vol energie

De pijn telt niet, ik leef
ervaring na ervaring
een ander mens

De pijn telt, ik wil
leven, alle kansen
benutten, alles

daarvoor overhebben
zolang het kan, zolang
ik dat kan, zolang

mijn energie liefde stroomt

Plooi je als een kussen
in mijn rug, vorm je lichaam zacht
naar het mijne, dan zakt de pijn

erin weg, in de omarming
van jouw genegenheid, je mag me strelen
licht over mijn schouder, dat is alles

wat ik je geven kan als je belooft
om niet te bewegen, meer kan ik niet
aan, mijn open bloem blijft gesloten

Soms brandt ze van krampende pijn
soms van verlangen, altijd teer
van binnen is alles teer

te teer voor wilde hartstocht
nectarkussen, hemels zweet
en totale voldoening

Niet de strijd maakt de strijder
maar zijn vrede
met de afloop

     Mijn poorten staan open
     er stroomt energie binnen
     mijn gezicht straalt ervan

     Ik leef, ik leid je niet af
     met gouden haren, ik ben
     kaal en onversierd het leven

Niet: hoop doet leven
maar innerlijke vrede
met de afloop

     Ik verlaat mij niet
     ik trek me niet terug
     in pijn en verdriet

     Ik laat het leven in en uit-
     stromen, ik sta in het licht
     waarin we elkaar vinden

Niet als zieke ben ik hier
maar in mijn bevochten vrede
met de afloop

     Mijn borst ademt op en neer
     mijn lieve lichaam doet zeer
     ik bestraal het

     Met warm water was ik
     schilfers en zuchten van me af
     en ik rek me uit, voorzichtig

Ruimte, rust, mezelf
voelen ademen, de steken
onder mijn ribben en het gif
in mijn lijf, in mijn hoofd

Daar niet aan denken
elke dag een vriendin
die zich bekommert
om haar eigen interesses

Geen nieuwsgierigheid
betutteling en troost, alleen
een omarming en een beetje
verwend worden

Wakker zijn, niet dromen
in mijn slaap, wandelen
in de kleuren van de wereld
en gebrande pinda's eten

in het park, het park
altijd weer een park
een bos, een dijk of een strand
en anders mijn balkon

PAN-PAN   Kom dichterbij
zonder bijgedachten
aan ziekte en doodgaan

Verspil geen tijd
lees mijn gezicht
niet mijn ongewone schedel

De zon schijnt, ik adem net als jij
Raak me gerust aan, ik ben
geen schim achter de drempel
van herinneringen

We kunnen deze uren samen zijn
zonder het noodlottige addergif
onze band te laten overwoekeren

Er is zoveel
dat ik van jou wil horen en
dat jij niet van me kent

Wees zo dierlijk als je kunt zijn
Beantwoord mijn lichaamstaal
streel de zere plekken en
leg even jouw ziel in mij

In bed beeld ik me niet in
een krijger te zijn, ik lig
en laat het rampjaar gebeuren

de ongemakken van mijn lichaam
bij het wakker worden 's nachts
en wanneer het tijd is

om te plassen, te wassen
de kussens op te schudden
en iets te drinken als begin

van de dag, het licht
dat door de kamer schuift
en het bezoek, de vriendinnen

die van mij houden, gewoon blij
bij mij te zijn, haast zorgeloos
over mijn lot, gewoon zichzelf

als goede feeën, sterke feeën
van vlees en bloed zoals ik
in het spel van overleven

Slapjes druk ik op de hand
op mijn hand, dat is het laatste
waar het op aankomt

Tussen pijn en versuffing
zijn er gezichten
aan mijn bed
en herinneringen

nog wel begrijpelijk
maar vergezeld van kansen
die afvielen, en fouten
onbevredigend verklaarbaar

Ze veranderen in de tijd
ook de mooiste, met seks
het feest en de schoonheid
van mijn lichaam

bekoorlijk en vruchtbaar
heilig van nature
Houd mij vast, raak mij aan
blijf zien wie ik ben

Hij reed me naar zee
Ik maak kleine passen
op blote voeten

Kleine passen in het koude
zand, ik doe mijn best
Ik ga niet liggen

De tenen van mijn voeten
komen mij tegemoet
Naast zijn stappen

We hebben dit vaker gedaan
vroeger, niets aan de hand
Altijd waaide de wind

zout in mijn haren
schuim in mijn woorden
die verstoppertje spelen

in mijn hoofd, en de meeuwen
krijsen er schril doorheen
Ik verdwaal in taal-

verschillen en verbroken
verbindingen, en toch
merkt hij het niet

Ik huil van ellende, van binnen
zak ik in elkaar, weer, weer
moet ik mezelf aanvuren
om door te zetten

De tijd is kort en gaat zo snel
maar ik moet naar bed
bij mijn tijger gaan liggen
en ermee opstaan

Huiselijk gebabbel in de keuken
de soep begint al te geuren en
ik weet dat er kaarsen branden
Kon ik maar slapen

Ik ril bij het terugslaan van de deken
Het bed moet weer naar de winterkant
Mijn tijger blijft liggen
en draait zich nog eens om

De droge tranen trekken
aan mijn huid, vooruit, eruit
er zijn bramen geplukt en
ruik, ruik het verse brood

Ik raap mezelf bij elkaar
streel de stroeve onderdelen
en pak me mooi in
als de tijger die ik was

Mijn lichaam weet het niet
dat ik jarig ben, het weet nog niet
wat er vandaag werkt, en wat niet

Het tintelt. Het doet zeer.
Waar haal ik de kracht vandaan?
de Kracht, de Kracht

Warhoofd, ben je al wakker
hier op de rand van het bed
wat denk je, kan ik al opstaan?

Dag Missy Pinkelpoes
waarom zeg je niks, kom
zing je een liedje voor mij?

Laat de telefoon maar liggen
ik weet wel dat ik lief ben
als ik fit ben zonder pijn

Ik ontvang, mijn huis is groen
planten overal, fruit en koekjes
Laten we het leven vieren

Ik wil de aarde ruiken
ik wil de regen voelen
die haar geur losmaakt
uit de scheuren in de grond

Ik ontvang, in mooie kleren
vrolijk als het kan, blij
dat jij er bent

Open het raam naar de tuinen
laat de blijstofjes binnen --
het stuifmeel van de wereld
dat overal een bodem vindt

Ik ontvang, help me
nu dit alles is, help me
dan houd ik het vol

Wie kan ik vragen
om met me mee te gaan
achter mij aan op een enkelspoor

van valse hoop, onvervalste hoop
tegen beter weten in
op weg voor te weinig

schamele minuten om samen te vieren
maar toch tijd die ik niet missen wil
ook al biedt hij niet wat ik wens?

De weinig begane paadjes
zullen evenzeer dood lopen
als de korte route in de nevels

die bedwelmen en steeds meer
het uitzicht op de bergen
de kalende bergen wegnemen

Ik wil niet stilstaan, ik loop rond
en tuur naar een nieuwe weg
een magische levensweg

die ik, desnoods struikelend
en uitglijdend over de scherpe stenen
wil banen waar hij niet is

De blauwe vlinders leven
op honing uit de toverwereld
van veranderingen -

het weer en de wind
en de vleugelslagen
van al de lichamen

met meer of minder geluk
opgelopen schade en tranen
om ongewenste aflopen

Ik masseer mijn zere buik
vol vampiermotten
Zolang ik leef

zullen er blauwe vlinders
opvliegen uit de schoot
van mijn genegenheid

Drie toverstokjes
Het ene is nog niet af
het goud wordt gesmolten, maar
de magie is nog niet gevonden

Het ijle is op afroep beschikbaar
om de pijn te verdoven
en het levende, van hout
ligt op mijn nachtkastje

als houvast bij het sterven
voordat ik doodga
De verhalen zijn verteld
mijn paarden staan voor de zee

Ik aarzel over de spreuk
en twijfel om de teugels
van mijn wil los te laten
de wereld aan anderen te laten

De vliezen breken, het water
spoelt om mijn blote voeten
van de enkels naar mijn schede
stroomt het in mij en uit mij

Thee in de regen
in de geur van regen
gewone thee, gewone regen
maar samen, maar vol
verwachting: raak me
raak me, raak me aan

Lippen, handen, alles
van jou, lieve lieve
raak me, raak me
fijner dan te dromen
fijner dan vroeger
te dromen, dromen

Als je wilt mag je
stil een stok de hemel in
schreeuwen, hoger hoger
klimmen en klimmen
en losser, losser glijden
omlaag en omhoog

hoger omhoog
kleuren om de zon
en daar diep in duiken
je wentelen en wikkelen
en uit mijn handen
vonken vonken

Maar blijf bij me
wil me, wil me
zien en voelen
houd me heel
zie me, voel me
raak me, raak me aan

Ik weet het
vaders falen
als de grote man

die de buitenwereld kent
bij wie je veilig bent, en blij
wanneer hij trots op je is

die je meeneemt en wegwijs maakt
in zijn domein, en stap voor stap
ga je zien dat het anders is

In het begin telt dat niet
maar ineens is het over
Dan luister je niet meer

naar je koosnaam, vecht je
krassen in je ziel
barsten in het eelt

Het bloedt wanneer je er aan krabt
Tot je vrij kunt ademen
en de wonden zich sluiten