Ik heb me oud gevoeld vandaag
Het eten knijpt in mijn darmen
en de woorden glippen weg
uit mijn gescheurde netten

Met wat mitsen en maren
kan ik nog wel meedoen
bedaagd en comfortabel
meerijden in een zijspan

zonder filosofollie
of de weg te wijzen
alleen een grapje als dat lukt
Van binnen stort ik in

Ik ga vaak plassen
maar er komt niets uit
mijn hoofd en mijn handen
Ik klets wat met de buren

Voor mij geen dik genieten
tussen gouden spijlen
of tussen lotgenoten
zitten te wachten

op aandacht en de toekomst
van kennissen en familie
Ik ben gewoon moe, dus
je moet niets van me willen

Van ver ben ik
verstoven, hierheen
gewaaid als saharazand

neergeregend
op vruchtbaar land
een korrel stuifmeel

in de gele rand
om de plas in de kuil
op dit pad

waar jullie nooit komen
en ik elke dag
naar het café loop

hopend op contact
in jullie taal, maar
alleen Jannie heeft tijd

om mijn wachten te helpen
bekorten met hoop
en soms zit er iemand

die zich verveelt
thee te drinken
naast mij

Het is weer eens vrijdag
de dertiende. Ik blijf thuis
wegens omstandigheden:

sleurende wind
en stormende sirenes
De camera's breken

taboes en gluren
in slaapkamers
zonder ramen, gevelpuin

na de wind van ruigrokken
die hun voordeel vieren
in stinkende stilte. Ik sluit

de gordijnen, mijn ogen en mond
Ik ben er niet, hallo hallo
je ziet toch dat ik er niet ben

en ik kan er niets aan doen -
afwezig wegens omstandigheden
waar ik niets aan kan doen

Mijn vrienden wonen als buren
een seconde van mij vandaan
Ik kan zien of ze thuis zijn

in de Wije Nik
het waaizand van stuif
en wisselende hoop

het drama van ons leven
als behendigheidsspel:
ik ben ik en ik

is wij, een wereld vol
bruggen tussen soortgenoten -
en de wegen raken in verval

Over de oude, lekke grenzen
heen reizen we veilig rond
in ons vriendschapsfilter

ieder met zijn eigen waaineus
in zelfgekochte kuif en veren
op de vleugels van Wij en ik

Ik heb maar een kleine stapel
erkenning vergaard, zo vergaat het
iedereen, maar voor al mijn moeite

klopt het niet, vind ik, en zelfs
zijn er mensen die dat niet begrijpen:
Wij houden van je, zeggen ze

Wat zouden we zonder jou!
Maar dank duurt kort
en het loon is laag

om nog maar te zwijgen van mijn
door niemand gewenste talenten
en het achteloze gemak

waarmee wat ik doe steeds
nog maar net opgeborgen is
of het wordt al weggeruimd

om het niet te laten verstoffen
Ja, dankzij, dank zij mij
kan men voortbouwen!

Er draait een ventilator
in de kamer vol speelgoed
op de grond en op het bed

waar hij niet in wil
springt het kind opstandig
schreeuwend met slaande bekkens

Zijn broertje bedreigt
papa de politieagent
met een trommelstok

Mannen met armdikke takken
dreunen door de straten
door licht en door donker

Vol is de maat
van hun zware schoenen
Het ritme van de meesters

bewolkt de stad
waar de deuren sluiten
de kroegen doven

en de post blijft liggen
tot na de onbegrepen
verduistering

Op straat gaan mensen gebukt
in de onzichtbare jassen
van andermans verdenking

Natuurlijk, roept er iemand
Ze hebben een slecht geweten
Zo zitten we gevangen

mijn behoefte om te leven
opgesloten in een spelonk
van mijn gedachten

met samengeknepen ogen
moedeloos zoekend
naar een uitweg

uit de dichte netten
geknoopt van misverstanden
en tenslotte wegzwevend

van de werkelijkheid
Nergens een plek
om te landen

Er verdwijnen mensen
in de afronding van hun groep
verschoven tussen tekort en overschot
als de maat vol is

en je nog wel bestaat, maar even
niet meetelt - niets aan te doen
Voor een ander zijn mijn leven en ervaring
inwisselbaar en toch met niemand te ruilen

Alleen hypothetisch ben ik beroemd
om de wereldomvattende gevolgen
van mijn anonieme wiekslag
temidden van alle vlinders

temidden van alle bloemen
in de tuinen van de wereld
en de vazen hier in het middelpunt
van Amsterdam en mijn gedachten

Ik krijg te eten, als
ik me groot genoeg maak
anders tel ik alleen maar mee
in de statistieken van het probleem

Er brandt licht in het kantoor
dat nooit open is
het galmt achter de deur
die niet wijkt onder mijn vuisten

Dit kan geen kantoor zijn
te hol voor mededogen
een dood lichaam
met een bol oog

en ik ben de niemand
die niet kan ontsnappen
De journalist loopt eraan voorbij
vraagt niet naar het plan

Wat zit er, wat kan er
wat moet er achter zitten?
Niemand pakt het op
met een Grote Begrijper

Ben ik dat?

Vluchtfantasieën, vakantie
Mind your step
Veiligheidsprocedures, wachten bij de gate

Ik sluit mijn ogen
mijn gedachten nemen de loopband
naar bestemmingen met een landingsbaan

De sluis van de slurf hapert
een meter voor de vliegtuigdeur
Mind your step

     Vluchtfantasieën, veiligheid
     Morgen lukt het
     Veiligheidsprocedures, wachten bij het hek

     Ik sluit mijn ogen
     mijn gedachten nemen een hoge vlucht
     naar een toekomst aan de andere kant

     Ik land weer in een kamp
     bij een hoger hek, een gesloten poort
     Morgen lukt het

Op goede dagen stift ik
     mijn lippen, trek mooie kleren aan
     voor het dagtheater

     van het leven
     in de straten en parken
     Mens onder de mensen

     Overal zien we rode rozen
     als regen uit de hemel stromen
     Wonder na wonder zal ons overkomen

     We krijgen alles dat we vragen
     en kunnen onze lasten samen dragen
     Dat zijn de goede dagen

na de tijdloze waanzin
van de verwoestende storm
Ik bots op en neer, paniek

raast door mijn bloed
kortsluitingen in mijn hoofd
Ik wankel van de cocktail

van de dokter, er zit een geest in
een reus die wild de supershots
in mijn lamme lichaam schudt

tot ik vormeloos en uitgeput
in slaap val en wonderlijk normaal
wakker word (op een goede dag)

Mijn vrouw is een meermin
met het getij aanspoelend
uit de smijtende branding
waarin ze zich schrap zet

Ik laat haar rustig liggen
tot ze haar armen verlengt
en haar handen dwingt
om precies te werken

zolang het licht brandt tekens
uitzetten, wateruren, maanstanden
en weersvoorspellingen
voor mij een kaart

van haar liefde
Ik tel de reeksen
trek met een liniaal verbanden
bepaal haar positie

op de tikkende coördinaten
van de gulzige tijd
Fouten zijn niet toegestaan
in de gevarenzone

   De lerares fluistert het nog eens in mijn oor: adem
   rustig, voel wat er loskomt en laat het gaan, een last

   die je niet zult missen, durf het te vergeten
   en blijf in je lichaam, wat er ook gebeurt

   aan opkomende tranen, zelfmedelijden
   of slaande boosheid, het is geen feest

   om te leven en een schrale troost
   dat het voorbijgaat

Maar daar kom ik niet voor
ik wil alleen maar rust in mijn leven

deze retraite heb ik hard nodig
ik kom tijd tekort

Daar mag ik nu niet over praten, ik wil niet eens
eraan denken, me concentreren

op de pijnlijke rug
die ik ervoor over heb

Iedereen weet het wel
van het dagelijkse nieuws
de plaatsen en tijden

zijn soms verkeerd, ineens
leven er mensen niet meer en wij
vergeten dat weer, zo broos
zijn onze gevoelens

en gedachten ook
waar wij niet onder willen
lijden en gebukt gaan

Liever houden we groot
dat we veilig zijn, tweemaal daags
zien we naast de schermen

het goede van ons leven
en tegen de pech
die er tussendoor glipt
wapenen we ons met humor

Iedereen weet het wel
van stil zijn, alleen
of samen, dan is het minder erg

1990: bezoedeld
werd ons heilige land
door een half miljoen ongelovigen
om de buren een lesje te leren

2001: we wassen ons
met het bloed van vijftien
martelaren in het hemelse vuur
hoog boven hun stad

2019: het mag nooit, nooit
meer gebeuren, vreemde soldaten
in ons land, alleen hun wapens
willen we – hier is het geld

Opnieuw luidt de klok
die niemand wil horen
We overschrijden onze grenzen
en niemand houdt ons in de hand

Hoog, en nog een, nog
Kijk, daar, en ginds nog
Mensen, kijk dan toch
Het moet gezien, geplukt

opgeslagen en doorverteld
Deze ballon toont precies
wat jij meemaakt
Je bent niet alleen

En als we het vergeten zijn
er weer nieuwe dichters die
woorden de wijde wereld in slaan
hoog, en nog een, nog

Het fort: ik rol mijn mat uit
in de stilte van slapende cicaden
De wind is warm, de tijd kruipt
met de zon naar Napels

Het zit allemaal in mijn hoofd
hoog boven het leven

van volle straten en winkels
waar het geld nooit ver rolt
blikken beducht, kussen vluchtig
en handen handtastelijk zijn

Dat is niet goed
Ik steek een storm op
blaas stoelen van de terrassen
sla deuren en waai stof

als een nacht door de stad
Tuien en spijlen klapperen
een hond jankt en een poes
loert naar de baarzen

in het water van de haven, wild
van mijn opstandige gedachten
die zich toch maar neerleggen
tussen de slakken op mijn mat

Ons grote lichaam heeft geen gezicht
niemand ziet dat wij het zijn
het is kerosine

de Djinn die ons alles brengt
met een onzichtbaar spoor
van vernieling

voetafdrukken die plattrapten
indeukten en verzuurden
allemaal voor ons

Ik verschans me in mijn huis
vol oude spullen, gerepareerd
met liefde die geen dierenleed eet

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen
aan welke honger jullie dood zullen gaan
kunnen jullie niet weten

De echo's zijn een ziekte
een vloek of beide, steeds meer
mensen kunnen niet spreken

ze herhalen alleen
half de voorzeggers
die maar wat roepen

over robots en zichzelf
terughoren, teruggekaatst
tot de bal uit gaat

en niemand weet
wat hij wil, of hij wil
wat hij wil of wat hij zegt

Waar gaat het heen
met zijn allen in polonaise
naar een manke horlepiep?

Wil ik dat hij soms wel, soms niet
als een engel mijn bed in duikt --
zijn vleugels klaar voor vertrek?

precies naar mijn wensen
precies als een man
een ervaren minnaar

die niet hoeft te ademen
want hij is een engel --
hij ruikt geen geurtjes

Misschien lukt het
met mijn nieuwe toverstok
om een luik of klapdeurtjes

te maken in de hemel
iets dat ik zelf openen kan
als een sein: Kom! Ga!

Of wil ik dat hij blijft
en bij me is, soms als vriend
soms als minnaar, soms als engel?

Is het alleen maar veilig
in een klooster van verhullen-
de kleren en binnen de muren
van keuken en kinderkamer?

Of neem je het risico
een heks te zijn
volgens bange mensen
die tegen je zullen samenspannen?

Een heks die van zich af slaat
en zich niet laat dwingen
door de zieligheid van een man
of het mes van rovers

De steken doen pijn
het water is koud
en de nacht is donker
in het slijk van de oever

Ik hoopte op sterke dochters
en lieve zonen, verstandig
en behulpzaam, maar
ik zal ze niet krijgen

Bemoste treden prikkelen buiten
mijn bereik mijn fantasie
Hier is vergeten een koning

gestorven, een geest heeft hij niet
achtergelaten, een schat misschien
maar je zou alles moeten afbreken

om dat te weten te komen
En zo gaat het ook, langzaam
wortel voor wortel, spriet

voor spriet, druppel voor druppel
regen, zon en vorst, leven, en dood
Ook die is tijdelijk, al duurt het

heel wat seizoenen om overwoekerd
geraakt uiteen te vallen en weg
te spoelen in een nieuw leven

Het is het gewone gekriebel
in de huid van moeder aarde -
kort van duur, niet de moeite

waard om er een kosmische hand
naar uit te steken voor een krabje