Jouw brief laat ik gesloten
tot hij te oud is
om nog in te willen zien

dat het anders had gekund:
uitgesproken wat er is gebeurd
in mij

Ik vind niet wat jij vindt
van mij
ik vind alleen jou
in mij

Ik zie niet wat jij ziet
in mij
ik zie alleen jou
groeien in mij

maar dat houd ik
voor mij

Vóór ons ligt de steiger, die aan het eind
van de weg uit de drukte van het centrum
na de heuvels aan de kust uitsteekt in zee

Voor ons vandaag geen kerkhof, alleen de gedachte
aan wie we begraven hebben en de onbekenden
in het wereldomvattende graf van de zee

Voor ons is de bakker vroeg opgestaan, de thee geplukt
het huis gebouwd, waar wij een week te gast zijn
onder de wolken, de kinderen van de zee

Voor ons is het leven met zijn vruchten, de regen die we drinken
en de zwaarte van alles die ons bijeenhoudt
samengevat binnen de raamlijst van een vakantie aan zee

Met mijn zusjes deed ik mama
en haar vriendinnen na
Door op alles te letten

van wenkbrauw tot voetstap
elke spier onder zijn mantel
het menu en onze kleren

lieten we papa die koning is
zijn belangrijke werk doen

     Al zolang leef ik zonder
     vriendinnen, zonder kind
     Ik strijk geen lakens glad

     voor mijn Achilles, de gevoelige
     held, zijn goddelijke lichaam
     Op onze huwelijksdag

     besprenkelde de priester mij niet
     met wijwater, hij besmeurde me

          met klever uit het gouden vat -
          vies mengsel van bloed, wijn
          honing, en niemand durfde

          te kijken - onder de offertafel
          naast het laaiende vuur van de brand-
          stapel schopte hij me: blijf stil zitten!

          Zijn mes blonk, ik zag hem trekken
          aan de hinde die mijn plaats innam

Ach, welke vrouw leed en lijdt niet
aan mooie meisjesdromen
gefnuikt door snode plannen

waaraan ze hoogstens half
ontkomen is?

Kleiner dan ik ben
ben ik in mijn eigen armen

gevallen, in stukken
maar een en al liefde

likkend aan de wonden
ze zijn van mij

Het bed weet nergens van
draagt gewoon wie liggen wil

het is zacht voor zwaar
en stekelig, voor mij

Ik praat en schrijf mijn klachten
weg onder enthousiaste woorden

vrienden hopen wanmoedig mee
raden wat ik niet durf

te delen en achteraf
maak ik me zorgen

of ik hen tekort heb gedaan
ik ben zo moe

mijn lichaam is de grens
die ik over wil

Een zanger, de knappe droom
van een jaar geleden
ligt in mijn gedachten nog naast mij
nadat hij me genomen heeft

in de stank van zijn adem
en de strop van zijn hand
om mijn nek

Mijn lief snurkt met tranen
in zijn ogen, en wodka
in zijn hart

I sta op en ga
weg uit mijn hel hier
wensend dat hij een tijger was

wetend dat ik een panter ben
en als ik ergens strepen had
zou ik ze fier dragen

Ik ben gebleven
om het werk af te maken
de gang is donker

met vertrouwde lichtjes
rood en blauw, waakzaam
knipperen de apparaten

Het is de laatste keer
ik ga weg, teleurgesteld
schrijf ik alles op

en verscheur het dan
de bewijsstukken
overbodig verklaard

mijn tranen gedroogd
ik heb gekozen
te zijn wie ik wil zijn, ik

kies ervoor om te leven

Is er een taal voor
mij, wie ik ben?

Ik wil me uitspreken
om te kunnen bestaan

en niet wegkwijnen
in een hoekje

de viezigheid

van wat er gebeurd is
niet net doen alsof

er niets gebeurd is
en er omheen leven

om mezelf heen, om
het ongemak in mij

over de mooie ervaringen
die de andere binnenlieten

het onzegbare
wat hij gedaan heeft

waardoor ik viel
zonder te vliegen

Ik leef in een fantasie
ik moet naar de dokter
ik ben moeilijk, zeggen ze

Ik laat me gaan
in de stroom, met de stroom
De bedding, de oevers
tast ik af

Mijn vingertoppen strijken langs
de rotsen en de krokodillen
voelen waar ze verpletteren
in welke hoeken ze snijden
Ik ken de spanning
van hun spieren, poten, kaken

en laat hen gaan
in mijn stroom, met mijn stroom
Mijn bedding en wijkende oevers
geven hen de ruimte
van verspilde moeite
en beurse plekken op hun ziel

die haar heil zoekt
in de stroom, de grote stroom
zonder bedding, zonder oevers
en zonder richting

Hij slaat me, en zij
voelt de pijn niet
ze kiest liever zijn kant

Ik lach erom, ik ken het
ritueel, ik ben alleen
maar de laatste in de rij

Niemand hoort het, niemand ziet het
Wie zou me helpen? zo hard
schreeuwt en slaat hij niet

Hallo Aarde, Hier Siera
ik ben een rode duivel
ontvangt u mij?

Kom Binnen, Toekomst
ik wil leven en gelikt worden
lik me alsjeblieft droog en koel

Doe Het Nu

Ik moet het zelf wel zijn
die dagenlang doodgeboren
gillend opgesloten zit
in de onechte wereld
van huis en tuin

waar jij de stoelen klaarzet
in het gras en de zon schijnt
maar geen warmte geeft
in de parallelle werkelijkheid
van het pilletje onder mijn tong

dat een spook van me maakt
zonder lichaam om te doden
enkel met uitgewerkte plannen
hoe je dat doet en definitief
van het spook af komt

Papa's vrienden drinken graag
lachend nog een bier
om naar mij te kijken
wanneer ik het breng

maar vandaag vallen ze stil
je zult er maar mee zitten
zo'n moeilijke dochter
die gedichten post

over seks en de liefde
van haar vader en
een verre minnaar

Wat heeft hij ineens
voor aandacht voor mijn innerlijk?
Alleen begrijpt hij het niet

Alleen in fantasie kan ik uitdrukken
wat ik nodig heb en
wat me boos maakt

Pijn is een grenspaal
soms een hek, soms een muur
waartegen ik soms leun

vrezend voor mijn leven
Ik kan alleen nog zingen
voor mezelf, om niet te verdrinken

in blues, mijn stem omhoog
laten klimmen en blijven dansen
zolang ik niet dood ben

Liever zweet en stink ik
van ellende dan dat ik niets doe
en verlangend en droevig

zuchtend omzie naar lichte dagen
zonder pijn, de grens over
of geslecht door mijn Mojo

We leven in een arm land
sinds we het terugpakten
en wie blijft, moet betalen

in natura, we nemen het
heel persoonlijk, man na man
onderwerpen we met geweld

de laatste vrouw aan ons recht
in haar te dringen zoals zij
en de andere vreemdelingen

zich zes generaties lang in ons
leven drongen, zo stoten wij
nu onze dolken van haat

in haar, ze is weerloos
haar honden blijven stil liggen
in hun bloed, ook zij moet

zich schikken in haar lot
de ongenade van het leven
en de genade van de dood

Het is fijn dat je aan mij denkt
maar een fantasie zou teveel zijn
ik ben van mezelf, niet van jou

wanneer ik alleen thuis ben
aan tafel of in bed, verlangend
naar gezelschap of aandacht

of niet, ik eet en ik slaap gewoon
in de kreukels van de nacht
onwetend of de maan schijnt

's Ochtends word ik wakker
de vogels wekken mijn zenuwen
en soms regent het

ik moet plassen en dringend
bezig zijn, denk niet dat
jij je tanden moet poetsen

om mij te kussen en in jouw
warmte te laten smelten
zo eenzaam ben ik niet

Jullie leven nog in mijn huid
en in mijn buik, mijn cellen
weten alles nog
alsof jullie geest erin geslopen is

Ik ben niet veilig
soms worden jullie wakker
onder een andere naam
dreigend

te herhalen wat nooit had gemogen
Wat kan ik doen?
Wat moet ik roepen?
Ik ken jullie repelsteeltjesnamen
Ze doen me pijn

met onmacht en paniek
voor wat er gebeuren kan
Ik wil erover zwijgen
bij wijze, lieve mensen
die mijn lijden toch wel zien

De muziek roept, vier het
met mij, met ons allen
ik daag je uit

raak me niet aan
het gaat je niet aan
waarom

dat wil ik
liever zelf
niet eens weten

Wat ik ervan snap
is onbespreekbaar
Raak me niet aan

de littekens zijn gevoeliger
dan ik verdragen kan
Ik laat ze niet zien

De muziek roept
ik daag je uit
ik daag je uit

Het alarm ging af
in mijn buik, dacht ik
maar het loeide al

veel eerder op mijn huid
voor onbegrepen gevaar
Dan ging ik ervandoor

sloeg om me heen, of dicht
als een ijzeren klem
Ik was een wandelend fort

vermomd als meisje
verlangend naar contact
dat ik niet verdroeg

zonder noodzaak
en harde afspraken
Nog steeds wil ik niet

bedrogen worden
door begrip en lieve woorden
mijn lichaam duldt niets

zeker geen verwachtingen

Ik vraag me zoal af
Zal opa Han me omhelzen?
Zal opa Jan op mijn wang kussen?
Zal mijn lieverd de eerste zijn
die me daar welkom heet?

Ik vraag me nogal eens af
Waarom lijken de dagen op elkaar?
Waarom willen mensen leven?
Waarom spelen kinderen?
Hoeveel jaren heb ik gespeeld?

Dan vraag ik me af
welke foto van mij overblijft
Hoe oud zal ik daarop zijn?
Is dat wat er van mij rest?
Zal ik me omdraaien in mijn graf?

Ik denk heel wat af
over het geluk dat ik heb gehad
Hoe rijk ben ik geworden?
Waarom zijn onze geluksvaten
onze geluksmaten?

Vaak vraag ik me af
Wat zal ik missen?
Wie zal mij missen?
Wie zal mij vinden?
En wie krijgt er spijt?

Ben jij mijn oefening
in mijn lichaam adem
te voelen en te voelen
opsteken tot een storm?

Ben ik jouw oefening
om te luisteren, alleen
een vraag te stellen
als ik niet verder durf

om fragmenten van feiten
en verwarring uit te braken
in een horten en stoten
van stiltes

die jij ondergaat
zonder comfort, zonder
dichterbij te komen
zo dichtbij ben je al

vol vertrouwen
dat ik diep durf
te ademen, te huilen
en verder te gaan

zoekend
in het donker
ontdekkend hoe
ik dat kan?

Papa blies bellen
tegen mijn buik
en tussen mijn benen

Papa maakte me wakker
om te plassen, en masseerde me
van binnen

     Op zijn kalender
     zet papa tekens
     voor de veilige tijden

     Ik ben gaan ruiken
     naar angst, aangestoken
     door de geur van mijn zussen

          Dat nodigde hem uit
          Kom maar, het is veilig
          wij durven niets te doen

          of niets te zeggen
          wij willen het verdoezelen
          Maar geen parfum is sterk genoeg

               Ik kijk ernstig
               in de spiegel
               en zie er niets van

               Ik word geprezen
               om mijn mooie tekeningen
               van gemartelde vrouwen

Ik wacht, nog niet aangekleed
Eerst moed verzamelen, douchen
is fijn, de rest een opgave

Wat opruimen, een boodschap
misschien, anders zit ik hier maar
te wachten op de afspraak

Wachten wordt moeilijker
Het geeft me teveel tijd
om aan het einde te denken

Ik heb wachtmerries overleefd
als object-met-een-polsbandje
voor routine-onderzoeken

Mijn leven is te kort
om me druk te maken
over bijzaken, kom je?

Kom gauw, hoor me, zie me
begrijp me, ik houd van jou
Roger Wilco, ik ook van jou

Alsof ik oud ben, begraaf ik
vrienden uit het ziekenhuis
Wie er nog over is, vergelijkt
het ritueel met beelden van bovenaf
(en jezelf als toeschouwer)

van het afscheid waar je zelf niet bij bent
na de anticlimax die eraan voorafgaat
J e     w i l t     h e t     n i e t     w e t e n
Nee, niemand wil het weten
(niet van zichzelf, niet van een ander)

Protesteren tegen Het Leven
is heel erg Leven, ook
al is het belachelijk
temeer omdat je nog zoveel wilt
(meemaken en genieten)

Misschien roep ik maar wat
schreeuw ik om niet te huilen
en dood te gaan van wanhoop
Vrienden vangen flarden op
(en begrijpen me niet)

Er zijn ook goede uren
bitterzoet als ik erbij stilsta
dat ze veel te gauw
er niet meer zullen zijn
(ik er niet meer zal zijn)

Een bovenwoning, een vierkant
waar ik veilig ben, van niets
te beroven, met internet
en een slaapbank

het is een manier van leven

van mijn vrienden-van:
kom, doe geen gekke dingen
dan komt het wel weer goed
de storm zal uitrazen

terwijl je in ons vierkant bent

Misschien vind ik een weg
voor mezelf, een gebied buiten
waar ik voldoening vind
en ja, wat je zegt

een kalm binnen