Het is een serieuze zaak
mannen aan de rivier
bespreken en proeven de revolutie

De cavalerie komt
de heilige arresteren
en sluit hem ver weg op

Het is feest in dat fort
De koning is jarig
Een meisje danst

Ze warmt de mannen op
met haar blote buik
en moet een wens doen

Ze weet zich geen raad, zoekt
bescherming bij haar moeder
die het hoofd van de heilige vraagt

Los van zijn lijf wordt het
's nachts overgedragen
aan zijn volgelingen die zingen

van revolutie en rechtop staan
zonder de voet van de koning
in hun rug

Alleen nu, 's nachts, kan ik knielen
op de Rots van Bereidheid
in witte kleren, de verkeerde kleren

open en bloot onder de sterren
geen wierook en geen gordijnen
Het is de heilige dag, waar bent U?

En waar was U toen? Gehuld in een stilte
tijdens de storm, achter de hemelse legers
die niet gekomen zijn?

Waar bleef de stralende wolk
om Uw koning te omkransen?
Keken Henoch en Elia toe?

Ik beklaag me aan de muur
als een kind dat vergeefs vraagt
om eten of een aalmoes, vergeef mij

Uw barmhartigheid neemt allen op
die hun naakte leven gaven, maar
U antwoordt niet, U let niet op mij

En toch: Help mij, help ons, doe ons recht
laat ons weer Uw mooiste sieraad zijn
laat Uw licht van mijn gezicht stralen

Ik vier het feest niet vandaag

Hebt U Zelf Uw handen gelegd
op de koning en hem beladen
met onze zonden?

Aan de soldaten overgeleverd
is hij geofferd aan wie anders
dan Uzelf, hij moet dus wel leven

ook al ligt hij in een grafkamer

Verblijft hij misschien als eerste
in een heel nieuwe wereld
nog leeg zoals de woestijn
waar de zondebok vrij is?

Is het dan nu al de Dag

van Vergevingen, een nieuw geheim
een nieuw geloof, volgens wetten
die voor mij verborgen zijn

maar toch ergens besloten liggen
in onze mislukte onderneming
in Uw Naam, Uw heilige Naam

die ik onwaardig ben uit te spreken?

Het is een week reizen
van Mekka naar Jeruzalem
maar waarom zouden we gaan
met God in ons midden?

Een boodschapper bracht een kist
met goudbeslag, en twee ramshorens
in purperdoek, met vurige woorden
over de stamvader en het offer

daar op die berg

Heiliger zouden we niet kunnen
wonen met twee godsbewijzen
de horens als teken
van het verbond

en de zwarte steen die wit was
in de tijd van het paradijs
de tastbare herinnering
aan de ongehoorzaamheid

Ook als je het begin van het heelal
Schepper noemt, Vader van de wereld
blijft het ver weg, je zou, als dat kon
een verbinding nodig hebben

een Heilige Geest, geen wonder
dat die is bedacht, gelukkig
was er al de theologica
van de verrijzenis uit de dood

die voor ons mensen nog niet is
weggelegd, maar wel beloofd
aan de gelovigen, die hopen
dat het mogelijk is, juist

omdat het zo gelopen moet zijn
dat Hij al bij onze Vader is, de Schepper
tot wie Hij in al zijn goddelijkheid
uiteraard Papa zegt

Met os huis ezel begon het
In de stal van het grote huis
De kamer zat vol familie

Het was er warm, met mama
en de tantes die alles weten
van bevallingen, ook de mannen

bleven op en dronken op de nieuwe
koning, zijn bedje van vachten
in een voerbak stond naast me

Na het paasfeest in de hoofdstad
moesten we gaan, het nieuws
van onze zoon gonsde er rond

de mensen kwamen waarschuwen:
Os huis kameel, het alfabet, deur
om te openen en dicht te doen

hand die vruchten plukt, oog dat ziet
en mond die de waarheid spreekt
Mijn hart dat het verborgene kent

adem der ademenden, geest
over de wateren, de woorden
waar het ooit mee begonnen is

Godzijdank kent niemand zijn naam
het is allemaal al erg genoeg

De verzonnen verhalen, dwaze
fantasieën die smokkelen

met de tijd, de schijnwerper
van planeten op Bethlehem

het koningsdorp, de komeet
en de komst van drie geleerden

het volk dat weer iets heeft
om over te praten en de tiran

die alle jongetjes laat vermoorden
Hoe zou hij hebben kunnen leven

met alleen meisjes van zijn leeftijd
als enige overlevende

en ieders hoop
op wraak en vrijheid

zonder naam, alleen maar met de titel
van een voorganger, de doem
van oude dromen?

De winter is voorbij, de mannen willen actie
als rammen zonder ooien en zonder herder
Bij het vismeer beloof ik hun koning te zijn

Het kost een vermogen, dagelijks
voeren karren brood en vis aan
de veldtocht begint, we trekken op
door de buitengewesten

Op de Zalvingsberg bij de hoofdstad
kamperen we tussen de olijfbomen
De heilige giet een gouden kroon olie
over mijn hoofd, het is mijn mooiste verjaardag

Ik spreek de mannen toe: Het is nabij!
En mijn vijanden, die mij niet willen
breng hen hier en slacht hen voor mijn ogen!

Vechten is kermen en zwaarden
losrukken van de lijken, natte
sandalen, rode voeten gewassen
in bloed, en dat het uren duurt

om 's nachts plein en paleis
schoon te spoelen en dan toch
nog de stad uitgejaagd worden

Vechten is kerende kansen
niet opgeven, maar een list
verzinnen, een houten paard
een Münchhausen of tunnel

met honderden door de schacht
naar de waterburcht binnentrekken
in de gesloten koningsstad

Vechten is steeds opnieuw
aanvallen, schreeuwen, houwen
en klauwen als leeuwen
over groeiende bergen

doden, want het is nabij
ook al trekken we ons terug
het is nabij zolang we leven

Net op tijd, de orde is hersteld
al heeft het me veel soldaten gekost
Wat een nacht, de mannen zijn uitgeput
Ze hopen en verlangen dat het voorbij is
maar de dag breekt aan, nu

de koning en zijn aanvoerders nog
terechtstellen, tentoonstellen
Hij ziet er niet uit
in zijn dure kleren
met een schuin verband

als koningskroon om zijn hoofd
strompelend door de smalle straten
Vandaag juich ík, om het jammeren
van de vrouwen en bejaarden
de ontzetting op ieders gezicht:

Wat hebben ze gedaan? Is hij het echt?

Er is haast geen doorkomen aan
Hij kan nauwelijks nog zien
weet niet eens dat hij loopt

Onder de zware koningskleren
ligt zijn rug open, erger nog
dan zijn gezicht met de wond

waar een oor af geslagen is
Een levende dode, voor eeuwig
heilig om zijn Streven

Er dringen mannen naar voren, ze vallen
met veel kabaal het peloton aan. Kansloos
Alleen een paar soldaten vermoord

Bij de Schedelkuil kijken de vrouwen
naar het vastsjorren van de koning
zijn kapotte neus tegen het hout

de diepe kerven in zijn rug
vol in het zicht: een mens
kun je hem niet meer noemen

De soldaten vervloeken hem en
de andere twee om de slachtpartij
Ze dobbelen om zijn goud-

bestikte kleed en zijn hemd
ook al is dat stijf geronnen rood
Zijn mantel scheuren ze in stukken

voor de winnaars van het lot
Hij stikt al gauw
Zijn vader haalt hem op

Hoe staan de sterren
daar in de nachthemel boven
de stadsmuur en het geschreeuw

van de strijders op het plein?
Hier is het rustig, we vallen in slaap
maar mijn lief hoort de dolkmannen

komen en roept ons wakker: Nabij!
de overgave van de stad is nabij!
De Leeuw omhelst hem innig

voor de ruiters hem omsingelen
verminken en meenemen
De strijders vluchten, vechten

zich dood in de engte bij de bron
Het was nabij, het is voorbij
Ik heb geen thuis meer

alleen schuilplaatsen in de nacht

Mijn lief, wat zullen ze je aandoen
waar ben je, waar is het oordeel
dat jou bevrijdt?

Snel loopt hij de trap af
naar de rozenstruik in de knop
bij de poort van de kazerne

Hij snijdt een bed van scheuten
om zijn sandalen en vlecht
- voorzichtig voor de stekels -
van twijgen een krans

voor de gevangen koning
Deze kroon zal hij voelen
We slaan hem zijn schedel in

Daarna maken we hem af
Misschien leren ze het dan af
en zijn we eindelijk van hen af

Geen gloeiende storm uit de woestijn
geen ziedende toorn uit de hemel
geen dageraad in het oosten

alleen het machtige leger
dat ons als opstandelingen doodslaat
en in de kuil gooit bij de botten

van misdadigers en verliezers
Heeft er iemand gebid en gesmeekt
om een paar rechtvaardigen te sparen?

Blijft om die enkelen de stad gespaard?
Wij die ontkomen zijn, schuilen huilend
in ons recht waar we de doden eren

wier vertrouwen is beschaamd. Waarom?
Ik kan niet slapen, ik adem vragen
maar hoor geen antwoorden

Ik luister, luister ook naar mij
wees genadig en antwoord mij
zoek mij zoals ik U zoek, blijf

niet verborgen, wijs mij niet af
help mij, verwerp me niet
verlaat mij niet, wees mij nabij

Hij was niet oud, maar oud genoeg
om te weten dat spoedig het genot
van meisjes die in bloei komen
hem ontglippen zou

Zolang het kon, zolang het duurde
was hij nog de man die na een veldslag
achter op zijn kameel een meisje
naar zijn tent bracht

Ze was rijp, op het zadel
verloor ze haar eerste bloed
en in de boomgaard dronk hij
honing met de Koptische

Zijn vrouwen roken het
Ze kleineerden hem
in hun verleidelijkste kleren
maar hij zei dat het mocht

Zelfs een lelijk meisje wilde hij
Zo werd hij voor sommigen
de man die van maagden hield
hier en in het hiernamaals

Het is zo stil buiten, nooit meer
zal hij in de loggia staan, nooit meer
zal hij me aankijken, nooit meer

nooit meer raakt hij mij aan

Ik kon niet slapen, keerde terug
bij het eerste licht om hem te wassen
en te balsemen, zijn geest was geweken

hij was niet meer waar hij lag
en ik knielde, omarmde zijn lichaam
en huilde de koude doeken nat

Zijn armen waren sterk als pilaren
met blote handen
kon hij een leeuw aan stukken scheuren

alle vrouwen hielden van hem, ze hadden
geen rust, liepen de straten en pleinen af
altijd kwamen ze langs zijn huis

Woelend droomden ze
van zijn zwarte haren
ze grepen hem vast en lieten niet los

ze wilden in zijn schaduw liggen, zijn hoofd
tussen hun borsten leggen, uit zijn hand
honing eten en hem voorstellen aan hun moeder

maar hij koos mij, heel de nacht
vrijden we in de open lucht
heerlijk geurden de liefdesappelen

De winter en de regen waren voorbij
struiken en bomen kwamen in bloei
en in heel het land zongen vogels

Vaak was het hun blije vroomheid
soms de brutale blik in hun ogen
of hun overdreven voorzichtigheid
Ik wist hen te vinden

alsof ik ze kon ruiken
de belijders, pruttelend
bij de ketel in hun huisjes
Ik vulde de kerkers met hen

Ze willen de feiten niet
accepteren en liever fantaseren
over goddelijk ingrijpen
Ze zijn bijgelovig en opstandig

Ik ken de wetten beter dan zij
en ik handelde als vrij man
zonder last of ruggespraak
Met volmachten en soldaten

Tot ik duidelijk hoorde: Stop.
Ik ben het. Ga niet verder.
Luister. En doe wat ik zeg.
Stuur liever een ander

antwoordde ik
Ik zag niet meer
wat ik moest, wat moest ik
in godsnaam doen?

Het is een opdracht van hogerhand
anders zou ik de moeite niet nemen
want het leven is kort
en ik wil er van genieten

zonder angst, wanhoop en wensen
dus moet ik, mag en kan ik
geloven in een happy end

En: er zijn een paar getuigen
die weten wat ze hebben gezien
wat wij als een feitelijke waarheid
onder elkaar herhalen

Het maakt onze zorgen onbelangrijk
en relativeert onze daden, per saldo
is God onbegrijpelijk

Soms dreunt mijn zware hoofd
driftig door en blijven de dagen donker

soms zijn ze helder als in mijn dromen
wordt de plaats aan de top door mij ingenomen

en dienen wenswolken mij
tot vaste grond onder mijn voeten

Rebel of belofte?
Onze oudste zoon mislukte
we moeten hem wel verzwijgen

Opnieuw een harde les
de bazen van de soldaten
zijn onze bazen

We zullen moeten toegeven
niet langer geloven
dat het ooit goed komt

dat er ooit een Huis zal staan
onverwoestbaar, met op de hoek
een afgekeurde steen

Dat huis zullen we niet bouwen
maar misschien worden we rijk
genoeg om de wapens te kopen

waarmee we het land kunnen veroveren
even nietsontziend als de stammen
onder leiding van Jozua

Zelfverzekerd joeg ik
op zieke mensen:

quarantaine in Jeruzalem
om de epidemie te stoppen

die goedgelovigheid
in de loze belofte

van een plaats in de hemel
en een hemel op aarde

Maar hun eigenwijsheid knaagde
vergeefsheid in mijn ijver

verduisterde het licht in mijn hoofd
zodat ik viel. De zon tolde

in zijn halo, samengebald
in de hand die mij aanwees

om mijn leven te riskeren
met mijn mooiste woorden

Wat heb ik me verkeken
op de waarheid
die ik meende, die ik meende

te kennen na jaren
van studie en scherpslijperij
aan de praktijk van alledag

Achteraf lijkt het zo logisch

dat de geboden niet alleen
voor uitverkorenen gelden

De Kracht is
groter dan alles
voor alle mensen

Sinds de roof van het lijk
de vergeefse ontheiliging
die heiliging wilde voorkomen

zijn er getuigen dat hij onder ons
gebleven is, ook wij zijn sterfelijk
maar we leven eeuwig

Kun je overal goed leven
als er vrede en regen is
en dienstbare wetten?

Kun je dienstbaar zijn, helpen
en met buren durven te delen
als je van jezelf houdt?

Zijn mislukkingen en rampen
niet erg, zelfs sterven niet
als je van alle leven houdt?

Is dat het geloof
dat zonder geheimen
iedereen tot steun is?

Sta je nooit alleen
als je liefhebt en eerbiedigt
wie je niet liefhebt?

Als een heilige wind
gedachten waaien
naar zoekers en gelovigen
naar harten die zijn geraakt

na de val
van hun oude overtuigingen
en die niet zullen wankelen onder de angst-
spuug van omstanders die hen wegjagen

Na de val
niet meer weten wat
de waarheid is
van al mijn boekenwijsheid

Na de val
blind vooruit vluchten
en nog meer heilig vuur
ontsteken

om wat verschroeid
door mijn hete adem
de wereld in geblazen is
door een heilige wind

nieuw te laten ontkiemen

Hij was jong en fanatiek
hij waagde zijn leven
om koning te zijn

niet zoals zijn vader
alleen maar in naam
aan de grens

maar in het huis van David
om de oude verhalen
weer waar te maken

met de verenigde Kracht
van de gelovigen, de gewijden
en de dolkmannen, om

de straten van de stad
de vlaktes van de herders
en de akkers van de boeren

te doordrenken van het geloof
niet langer verbannen
binnen ieders eigen huis

en gedachten, maar vroomheid
in het land, ik ken ze, hun soort
geeft in geen eeuwen op

De verhalen van mijn leven
heb ik aan tafel doorverteld
Zo leerde Mohammed praten

en verlangen naar de jonge tijd
van vrede en rechtvaardigheid -
een toekomst die we dromen

mooier dan de werkelijkheid
maar nog ver weg. Zeker
zijn alleen de hebzucht

en het harde werken
tot je ziek word
en je je klaar maakt

om te vertrekken
naar Jazira in het noorden
waar het paradijs wacht

Ik kan er niet van slapen
We hebben gefaald
en de straf blijft uit

Duivels roofden de schat
van de goden als goden
Ze klommen door de hemel

door het vierkant van de goden
tussen de hoge muren
(de deur bleef gesloten)

Waarom? Waarom
is het niet erg? Is het anders
dan we denken? Wat is er fout

aan onze gedachten? Wat moeten we?
Een dak maken? Het heiligdom ontheiligen
met bewapende mannen in de vrijzone?

Of het laten zoals het is?
Verwijderen wat er over is?
En hopen op een nieuwe tijd?

Zullen er zandpiraten zijn
zolang er mensen leven
in zand?

De woestijn staat in bloei na een dag
regen, 's nachts dribbelt het water

tussen de scheuten van struiken
en jonge bomen - een wijze les

in politiek, te verdelen wat er is
wie de mensen ook zijn

en waar ze ook wonen, want
de regen en de aarde zijn gratis:

een akker en een tuin voor iedereen
gelovend of niet

in vrijheid en gelijkheid
gelovend of niet

dat God bestaat
en niet moe wordt
om de mensen nieuwe kansen te geven

Hopend op een goed leven
hebben we de dagelijkse zorgen
en ongemakken er voor over

In het zicht van de eeuwigheid
van ieders respect en elk
denkbaar genot houden we vol

En omdat het niet te koop is
eigende de handelaar het zich toe
Het was een openbaring

voor hem, dat dat gewoon kon!
Juist op deze heilige plek
van de versmade oudste zoon

die bij een van de bezoeken
van zijn vader met hem
de kubus herbouwde

om zich te onderwerpen
aan de heilige belofte
van vele uitverkorenen

Sommige kinderen zijn serieus
Ze klampen zich niet vast aan
een gouden hand of een engel
met grote zwanenvleugels

Ze lopen rondjes om de leegte
waarin de mogelijkheden liggen
Ze willen helemaal niets weten
van de beelden uit het verleden

waarin mensen hun leven denken
te hebben vastgelegd
Sommige kinderen
gaan liever een eigen weg

Ze zijn graag alleen en in hun hart
houden ze de teugels
van de toekomst, gezien
in de nacht van de ster

en mijn man is zo'n kind

Niet eens tenten, wat doeken, nat
karton en stukken plastic geknoopt
tussen modderstruiken, kinderen
slap bij hun moeder, overal

rondstampende jongemannen
die in alle hoeken en gaten
van hun hoofd zoeken hoe
ze het hek kunnen neerhalen

hun uitzichtloze ellende
in dit niemandsland verlaten
om weer liefde te leggen
in de om hulp smekende ogen

Wie geeft om hen, wie
van ons doorbreekt de besluiteloosheid, wie
brengt water, een bed, een brood, wie
doet iets, wie gaat naar hen toe, wie

durft hen van mens tot mens
in de ogen te kijken?

Vorsten en handelaars vragen raad
en de wichelaars verklaren aan hen
de vlucht van de kraanvogels
de godinnen van het lot

maar de strenge man
en zijn oom keren zich af
Zij geloven
zijn innerlijke stem

al twijfelen ze eraan
wie er spreekt en ze vragen
zich af of het mogelijk is
dat ze verstaan wat ongewoon is

Hun gezonde verstand denkt mee
Het kent een praktische aanpak
en de noodzakelijke voorzichtigheid
want hoogmoed komt voor de val

tenzij je genoeg geluk hebt
en voorzichtigheidshalve daarbij
wat in de weg staat uit de weg ruimt
zodat je je eigen weg kunt gaan

Ingeval van twijfel moet je
wagen
en even je evenwicht verliezen
vertrouwen op jezelf
dat je goed terecht zult komen

Wagen te doen
waaraan je twijfelt
of je het zult doen
of tegen alles in
wagen te twijfelen

en niet te doen
wat er van je verwacht wordt
wat je dacht te verwachten
van jezelf, dat je zou wagen
om twijfelend toch te doen

Ingeval van twijfel moet je
wagen
en niet je evenwicht verliezen
vertrouwen op jezelf
dat je een eigen weg kunt gaan

Meestal zijn engelen vaag
zwakke schimmen in het hoofd
van de mensen die hen bedenken

maar profeten hebben wensen
die aartsengelen dwingen
om te doen en te zeggen
wat ze dringend nodig hebben

Het komt van God
ook het kwaad
(dat de mensen elkaar aandoen)

en de duivels uit de overlevering
die de uitverkorenen willen
verdrijven uit iedereen
die anders is dan zij

God is Alwijs
Hij laat de mensen
zelf oordelen

over geloof en weten
en de uitwerking van regels
voor alles waarover anders
twijfel zou kunnen bestaan

Ik kon niet blijven, zonder escorte
reisden we onder de zeven hemelen
en pas later besefte ik dat
daarboven de zielen wonen

van Adam - verdreven net als wij
Johannes en Jezus - de boodschappers
Jozef - door zijn familie verstoten
en Henoch - de levende leraar

Aäron - nog steeds geliefd
Mozes - de geduldige
in de woestijn van ongeloof
en Abraham - de eerste die zich overgaf

Met geleende ogen zie ik
onder het hemelse licht het stralende
nieuwe Jeruzalem, de stad
die wij hier gaan bouwen

Als ze voor je deur staan
weet je het al, is het al
te groot om te bevatten

De hemel helpt mij niet
Het hogere doel van de oorlog
begrijp ik niet, ik kan slechts hopen

op een afloop die er zin aan geeft
Zacht vruchtvlees wordt ons beloofd
maar we krijgen stenen te eten

De kansen keren, coalities wisselen
en wij schieten over, zonder hulp
en liefde ploeteren we maar voort

tot een ziekte ons verlost
uit het harde leven waarvan
we nooit gedroomd hebben

Magische krachten opborrelend
uit retorten van kelderalchemisten
of bruisend in het blauwe bloed

van zonen van zonen van grootvorsten:
oude gefluisterde geheimen
en de droom van meesterschap

Maar alleen teleurstellingen
zijn er gevonden, vergiftiging
en het onsterfelijke bijgeloof

in gouden chromosomen
die exclusief willen wonen
als ze eenmaal ontwaakt zijn

uit hun generaties
lange sluimering, ontkiemd
in de tijd van ontkieming

Goud gewonnen in de gouden tijd
Gerechtigheid te winnen in een nieuwe tijd
En genade in de tijd van genade

De hemel heeft mij gevangen
in schoonheid, mama zei:
weet je, de mensen
praten over een mooie vrouw

met een liefhebbende man
altijd slecht, je staat machteloos
Niemand hoort wat je zegt
tenzij je huilend schuld bekent
Dan geloven ze je direct

De hemel heeft mij gevangen
in heiligheid, geen man mag mij
nabij komen, ik ben een voorbeeld
ik ben een verhaal geworden

en moet binnenshuis wachten
tot ik oud genoeg ben, wit
gewassen zoals ooit de steen
weer wit zal zijn, aan de oevers
waar het allemaal is begonnen

Het vrije veld, het wapperen
van mijn haren, het wuiven
en golven van het gras

Alleen aan mijzelf gehoorzamen
Geen waterspiegel, niets
dat blinkt dan jouw ogen

om me mooi te voelen
Ik verfoei het verleiden
in doorschijnende kleren

Ik spuug op mooi
moeten zijn om mee te tellen
Ik walg van mooi

zijn en daarom niet meetellen
Ook ik beloop de wereld!
Ook ik verzet daar bergen!

Ook ik overzie wat er gebeurt
Ook ik ken de mensen
en ik spreek wijs met jou

Sommige mensen zijn te groot
voor een gewone naam, een titel
hebben ze verdiend, de hoogste

lof die een naam kan uitdrukken
hoe tijdelijk hun leven ook is
en later misschien vergeten wordt

niet belangrijk meer gevonden
door dichters die duizend nachten
kunnen betoveren met hun tong

en met een schuin oog op populaire teksten
succesverhalen aandikken
nadat de feiten zijn gaan liggen

ze groter maken dan denkbaar was
omdat ze dan waar worden, zo oud
als de mensheid en de wereld

Zoveel spinnen op één superweb
met de bazen in het midden, als zegel
van het verbond dat hen machtig maakt

Het spinsel van de draden is sterk
maar de springers aan de rand
hebben honger en geen prooi meer

Dus wat kunnen de bazen anders
dan verdergaan en de grenzen verleggen
want broederschap verbetert de wereld

Dat is het grote vredesideaal
De buit en de belastingen betalen
ervoor en houden de spinnen in leven

Bij al hun namen zweren
en bezweren de bazen:
het web is heilig, het moet

groter, veel groter, wereldwijd
zal het uit moeten groeien
Daarna zien we wel verder

Zoals veel meisjes kreeg ik de naam
mooi te zijn, met lange haren

maar ik geef er niet om
Ik ben niet meer dan een ander

heb ik geleerd, toen ik trouwde
met een eenvoudige man

Ik zou koninklijk kunnen leven
(karavanen vullen de huizen en de stallen)

maar ik geloof niet
dat de rijken kunnen binnengaan

door het oog van de naald
in de poorten van Jeruzalem

Ze hebben de steen gebroken
De stukken zullen in de mond liggen

zolang er arme families zijn

Ook vandaag zal ik het juiste doen
Dan zal niemand met mij spotten

Mijn wraak klauwt snel en ver
tot de wereldvrede is gevestigd
bij gebrek aan tegenstanders

Rijkdom hoef ik niet, macht wil ik
maar niet voor mij, ik ben een dienaar
De eer en de herinnering zijn mij genoeg

Laat de beste dichters mij bezingen
mijn daden noemen en roemen
als die van een grote man:

de rechtvaardige held van de zee
tot Jeruzalem, Damascus en Bagdad
de strenge vaderhand van Rome

tot aan de Himalaya en hoger
tot in de zevende hemel

Vertrouwen is een kist vol messen
die je uitdeelt om iets te bereiken
Levensgevaarlijk, maar onmisbaar

Ik weet dat het nooit goed gaat
in de strijd tegen misbruik
en al het andere (eigenbelang)

Toch ben ik niet bang
om te verdelen
en te heersen

die oude les
hoe je de messen bedwingt
zodat ze zich schikken

in vredesvoordelen boven bloed-
vergieten, dat is echt een kwestie
van volhouden tot het me zal lukken

om de mensen te verenigen