Ik heb genoeg emmers
gedragen vandaag

Soms zijn ze zwaar
Niets aan te doen
Ooit zal ik wel iets
ietsje te weten komen
van wat de inhoud was

en dan blijft het de vraag of
ik het eerder had willen weten

In bed stijg ik op
mijn paard, mijn banier
in de houder, wapperend
in de vaart van mijn wensen
oplichtend in de nacht

van onmogelijkheden
en opnieuw beginnen

De maan leidt mij
Ze leegt de emmers
zodat ik niets meer heb
te verliezen heb en spring
-- over mijn zorgen heen

Pas nu
ik uit het raam kijk
en geen gracht zie

met zwanen, peddelaars
en mensen op het terras
voel ik dat het echt is

en ik niet logeer
in dit huis met een trap
en een vreemde wc

Zoë denkt aan vriendinnen
een andere school
na de vakantie

Coco zet geurvlaggen om de tuin
Roesje mag nog niet naar buiten
en wij zien onszelf terug

in Nina, als tiener
ben je steeds vaker weg
op weg naar een huis als dit

Er is veel te doen
we toosten met oude en nieuwe
buren, toosten op ons geluk

Het is uitzichtloos koud
en stil, hoe sierlijk de wind
ook speelt met de sneeuw

Achter het raam aan de overkant
kijken kinderen snoepend
naar het warrelende ballet

de zilvermeeuwen in het wak
dat ze open houden, witte
dobbermeeuwen in zwart water

en op het ijsgrijs rondom
stappen zwarte vlekken koet
door de witte vlokkenvloed

de lichte versie van de nacht
er blijft niet veel over
de wereld sluit, ik mis jou

Ik kijk en talm en wacht
nee, niet op jou, op iets
in mijzelf dat er nog niet is

mijn gedachten lossen op
in de sneeuw, als lichten
die opdoemen en doven

De maan gaat ongezien
voorbij het sterrenlicht
zacht, maar zo ver weg
warmte geeft hij niet
ik voel me weer een nacht
weer een nacht
een nacht

ik voel me weer een nacht
alleen, een zwarte maan
een zwarte maan
zwarte maan

waar niemands licht op schijnt
Ik adem ja en nee
of morgenvroeg de zon
zal schijnen in mijn tuin
of er iemand komt
iemand komt
iemand

die bij mij blijven wil
De bloemen in de knop
staan strak en winterstil
winterstil

Misschien, misschien
ontdekt iemand vandaag
mij en al mijn namen
zullen mijn bloemen open gaan
rijk en vol gaan
geuren in de tuinen
van mijn hart

In voor- en tegenspoed
vraag ik en vraag ik
om de kennis van het al
de clichés en mezelf
om het aardse paradijs

te begrijpen
Keer op keer kies ik opnieuw
word ik ouder en wijzer
bereid om de prijs te betalen
tenzij erom vragen volstaat

De jaren van saaie, saaie
schooluren van staren en staren
naar kale muren en het plafond
zijn erin veranderd dat ik mezelf laat zien
door te vragen en te vragen
en te leren en te leren

wat wanneer te doen, misschien
kan ik beter afwachten en blijven
of een afslag nemen en weggaan
niet alleen afhankelijk zijn
van het toeval, maar zelf besluiten

Ik praat en praat
met een meisje zoals ik
We praten diep en oppervlakkig
en zijn het over onszelf eens
met de gezegden op de muur

We vragen en vragen
naar de wie's en de waar's
wat beleefd is, wat de regels zijn
wat je wel en niet moet doen, en hoe
het zit met de problemen in ons hoofd

In de tussentijd speel ik
elke dag piano
Het heelal wachtte en wachtte
op mijn vraag, mijn vraag
dus stelde ik die, en nu loop ik en loop ik

om mijn vrije uren te besteden
aan spelen en spelen op de piano's
in het magazijn van een distributiecentrum
Ik speel en speel
in een paradijs

Ik wil taarten eten, vol en vrolijk zijn
blootvoets zandverstuiven in een kronkellijn

vliegerlinten trekken boven op het duin
met de vogels kersen eten in de tuin

zingend paddenstoelen plukken in het bos
met zijn tweeën zomaar dutten op het mos

rennen op een paard, mijn haren los en lang
hemels dromen, voor geen wolvenwolken bang

onverschrokken midden in de branding staan
al jouw angstdemonen liefdevol verslaan

met de wind mee sterren plassen op de maan
in het ven en altijd, altijd samen verder gaan

altijd samen verder gaan

Soms valt alles
hetzelfde uit
als gisteren
een lege dag
die er niet toe doet

Soms valt alles
mij zo tegen
wanneer ik verlang
naar een ander
ik

Soms valt alles
in duigen, is het minste
mij teveel of blijft niets
gehoorzaam onder mijn handen
op zijn plaats zoals ik het wil

Soms valt alles
zomaar stuk, mijn
goede bedoelingen
en mijn ik
houd van jou

al weet ik niet eens hoe dat moet

Mijn goede bedoelingen zijn onbestelbaar
en gebroken teruggekomen, ze plakken
aan mij als een mislukte taart

vastgekoekt aan het bakblik
in een oven die te heet is ingesteld
Bikkelhard blakerdeeg

Na weken poetsen blijven de krassen
jeuken in mijn ziel, ze schreeuwen
om aandacht en erkenning



In de stationshal luister ik uren
naar het pianospel, de berichten
en het ritselen

van de bestemmingsborden
die me geen richting wijzen
voor een reis

naar een betere wereld
verbeterbaar met mensen
zoals ik, vreemden



Thuis houd ik de gordijnen gesloten
de muren hebben geen ramen
en er is niets dat ik wil zien

De stad uit, pas op
overstekend wild na zonsondergang
verboden toegang en we bleven

maar praten en praten en ik zag
hoe donker het tussen de bomen was
een paar passen vlak naast het pad

     maar ik hoopte, hoopte
     dat we moeite zouden doen
     en ik hoopte, hoopte
     dat we eerlijk zouden zijn

Op het feest
vroeg ik wat jij dacht
of idealen mislukken

en ik werd boos
omdat je ja zei
en we ruzie maakten

     maar ik hoopte, hoopte
     dat we het eens zouden zijn
     want ik hoopte, want ik hoopte
     op een leven met jou

In een vijver
drijven donzen veertjes
ze hebben scherpe punten

er liggen punaises voor mijn deur
en stoeptegels los, ze wippen
veel te donker water op

     maar ik hoopte, hoopte
     daar geen last van te hebben
     ja ik hoopte, hoopte
     op jouw armen om mij heen

Een van de vele
relaties en projecten
die niet mislukt zijn
maar onaf gebleven

opgeschreven om af te leggen:
#NL2008000269348 in het Register
van Particuliere Onvoltooide Zaken

"Jij stond zomaar op
  we hadden niet gepraat
  niet gewoon zoals dat gaat

  je stond zomaar op
  liet mij achter in de zon
  met wolken in mijn gedachten

  of we wel vrienden zijn
  vrienden zijn geweest
  of en hoe het anders kan

  en of jij ook zomaar bloot
  naast mij zou kunnen komen staan
  een arm om mijn schouders slaan

  help! een idioot!
  ik hoor niet bij hem, echt
  ik ken hem niet, wat hij ook zegt"

Baken in de branding
breker van de rusteloze
zee, een vruchteloze
volharding, vrouw
uit één stuk, uit oer

gebeeldhouwd vuur
dat de wind beweegt
die het water blaast
naar de aarde
en de gewassen

voedt die ons voeden
oer dat het vuur voedt
het loevende lichtoog
dat soms weerkaatst
en versnipperd, verborgen

en gemist in mist
vol tranen staat
om de schepen
aan haar voeten
gebroken

Het kan niet en toch
ben je niet bij mij
je voelt niet

wat ik voel en als, als
we elkaar tegenkomen
wie weet waar en hoe
de kans lijkt me klein
kijk je dan snel om

lang genoeg, alsof
je mij niet hebt gezien
of vraag je hoe het gaat
wat ik zoal doe, en alsof
we oude kennissen zijn

wens je me midden op straat
gewoon het allerbeste toe
ooit misschien?

Ook als ik ze niet kan zien
varen er schepen in de bocht
van de rivier, die blijft stromen en stromen

Ik denk aan jouw vriendinnen
de mensen met wie jij praat
en eet, en hoe jullie lachen en lachen

Het alarm gaat - niets aan de hand
het is twaalf uur, de maandelijkse test
Er is geen nieuws op de radio, geen nieuws

's Nachts kwam je me wakker maken:
mama, ik heb zo lekker geslapen!
Hm fijn, kom maar bij me liggen, bij me liggen

Fluister de twee dingen die ik wil weten:
wat geef je aan wie jij belangrijk vindt
en wat zijn nog je wensen, je liefste wensen?

In het oosten komt de maan
donker op in de schaduw
van de aarde, die gaat schijnen en schijnen

We scheurden ons misverstand
in twee schurende verhalen

     schilfers zure lucht

hielden onze eigen helft
net als Sint Maarten
maar dan andersom

     tussen ons: de versnipperaar

we namen ons gelijk maar mee
het was zoveel werk om het weg te doen

     maximaal drie stuks tegelijk

liever wapenden we ons
onder de huid, de glans
scheen er doorheen

     raak me niet aan

Donkere wolken in het avondrood
boven een onzichtbare dood

Ik loop tussen de flats van de stad
rondjes om een nieuw zwart gat
van geconcentreerde materie

Een vleugellam vliegtuig
sloeg vrienden van vrienden de bodem in

Na de klap is het stil
Ik wil horen wat ik niet weten wil
en daarna vrijen in de schemering
al is het met een vreemdeling

Streel me streel me maak me fijn
laat me dit verhaal een nacht
vergeten zijn

Dans met mij, dans mij jouw leven in, voorbij de nacht
fluister dromenlang heb ik op deze dag gewacht
blijf bij mij in lief en leed, in licht en duisternis:
dans me waar jouw liefde is

Dans me naar jouw lichaam als er geen getuigen zijn
laten we elkaar beminnen achter een gordijn
overlaad mijn armen met de aandacht die ik mis:
dans me waar jouw liefde is

Dans me naar je huid totdat ik die volledig ken
dans door mijn paniek en waanzin tot ik veilig ben
geef aan mijn bestaan een ruimere betekenis:
dans me waar jouw liefde is

Dans me naar gevoelens die ik nog niet heb ontdekt
dans me naar de kinderen die nog niet zijn verwekt
maak van elke alledaagsheid een belevenis:
dans me waar jouw liefde is

Dans met mij, dans mij jouw leven in, voorbij de nacht
fluister dromenlang heb ik op deze dag gewacht
blijf bij mij in lief en leed, in licht en duisternis:
dans me waar jouw liefde is

We vieren het einde
met school en de leraren
we kijken in de toekomst

plakken pleisters van beste
wensen op de wonden
van vriendschappen

beloven niet te krabben
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

We vieren het einde
dag collega's, op jullie
gezondheid en geluk!

We praten en lachen
zoals altijd alsof
het niet echt

voor het laatst is
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

We vieren het einde
het huis is ontruimd, thee
met de buren, lang kijken

we naar de boom
in onze tuin, groeiend
in het licht, het groeien

naar de zon
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

Ik heb geen toespraak, ook niet deze
en geen vaarwels die jou omarmen
je nog een laatste keer verwarmen

ik ken de boeken die je hebt gelezen
en weet wel wat je zoal dwars zat
naar welke films je keek en wat je at

toch heb ik jou niet goed genoeg gekend
om echt te kunnen zeggen wie jij bent
mijn toespraak over jou is daarom deze:
jouw eigen dagboek om uit voor te lezen

We zochten en we vonden daar
al gauw een schaduwplekje waar
we min of meer hartstochtelijk
genoten hebben van elkaar

beschut maar in het openbaar
wat zeker niet valt goed te praten
dus voelde ik me opgelaten
terwijl ik huilde van geluk

het was te heerlijk om te zeggen
ik vond het moeilijk uit te leggen
en wist niet hoe er over te beginnen
kon niet mijn schaamte overwinnen

maar morgen als ik 's avonds rust
genoeg heb wil ik voor zijn mond mij kust
mijn tranen toch eens serieus bespreken

want die zijn volgens mij vooral een teken
dat wij het fijne niet meer moeten doen
en beter ons genot beperken tot een zoen

Onze dochter is bezorgd
als ze tijd heeft
en zolang het niet hoeft

dus zeg ik maar enthousiast
We zijn naar het museum geweest
     Daar vroeg ik mij af

     denkt hij na over het leven
     of de duif op de kale tak
     in de vitrine met dorre bladeren?

     Droomt hij misschien
     weg te vliegen?
     Hij stond daar maar

     als opgezet, zijn huid
     en lippen zijn zo wit
     dat ik bang ben

     om in de keuken te koken
     terwijl hij de tafel dekt
     onhandig op zijn verjaardag

     een fles ontkurkt alsof
     hij dat voor het eerst doet
     en dan er bij omvalt

     zonder dat ik het hoor
     een mooie dood
     zeggen ze

     dat kan wel zijn
     maar ik weet nu al
     dat ik er toch niet klaar voor ben

Leuk mam! Fijn te horen
dat het met jullie goed gaat!

Alleen als ik niet oplet
zie ik mijn gedachten
weerspiegeld in de wereld

en mezelf als een volle maan
in het licht van de mensheid
met hier en daar wat vlekken

van mankementen, bloed-
krimp en onbekwaamheid
en schaduwen van dikdoenerij

dan weet ik mij zo licht
alsof ik de zon ben
alsof ik het ben

die de manen laat schijnen
en de meeuwen dag
doet krijsen op de gracht

Alleen nu ik oplet, zie ik
de manen van mijn leven
we zijn oud

mijn gedachten en ik, mijn wereld
van nieuwe tot oude maan

De raapsteeltjes en de noten
koop ik bij de kabouters
de rest wordt bezorgd
onder het groene afdak

Niet dat ik veel nodig heb
lood en goud zijn maar wensen
misschien een geluk
in andermans ogen

liever woon ik warm
in tevredenheid
een schoon nest
van mezelf

bewezen degelijk
zo oud is het
buiten heerst chaos
en de avond verkilt

Bloem in de vaas, een vredig gezicht
weer een dag voorbij, het gordijn gesloten
dag papegaai, je hebt nooit eens gefloten
dag papegaai, doe je ogen maar dicht

In de spiegel naast mijn bed herken
ik tweemaal mijzelf: hoe ik was, hoe ik ben
niet meer beter en nooit meer gezond
ik weet wat ik proef: amalgaam in mijn mond
het eten smaakt niet, geef me maar een pil

Woont er iemand in het klokje aan de muur?
het tiktakt maar door naar het volgende uur
en ik vraag me af: wanneer staat het stil?

Waarom heb ik mijn leed geleden
geweven al mijn grote kleden
die na een tijd zijn weggedaan
of anders hangen te vergaan?

De kersenbloesems vallen
zie hoe vroeg ze vallen
ze sneeuwen in de nacht
ik zou wel willen huilen

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

Er zwemmen kamedraadjes
op mijn ogen heen en weer
mijn lijf doet zeer, het hoeft niet meer

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

Ik ben de olifant
midden in mijn kamer
laat maar, niets aan de hand!

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

De kinderen praten
zachtjes langs mij heen
en allemaal door elkaar

Wanneer
mijn toekomst niet meer denkbaar is
morgen een herhaling van vandaag
uur na uur dezelfde dag

wanneer
wanneren eigenlijk niet meer
bestaan, alles nog een keer
gedaan moet worden

wanneer
mijn adem zwakker
mijn bloed langzaam
mijn darmen van slag

wanneer de allerlaatste vraag
is waarom
blijf ik verlangen
wat ik niet meer meemaak

wanneer mijn herinneringen maar
wat rondhangen in de tijd
dat alles nieuw was
eindeloos leek

wat nu een eng idee is
te blijven verlangen
wat ik mis

Mijn thuis
als het nog bestaat
in de rimpels en grijze haren
waar ik uitrust

Mijn lijf
stram van de jaren, alles
zo lang geleden, ook jij
mijn lieve onbekende

Mijn ziel
vol tranen, herinneringen
aan jouw zoete lippen
om nooit te vergeten

Mijn lied
mijn adem, die nog zingt
waar ik ophoud
terug te komen

De sneeuwdeken
van herinneringen
aan de zomer, onze
radslagen van verlangen
in kleren van Vlisco

om mijn stil alleen
voor het raam
de geluiden van buiten
wielen onder mijn gedachten
bedekken mijn broosheid
het gewicht van mijn ziel

te zwaar om te dragen
en te taai om stuk te slaan
koud van vroeger
in jouw warme handen
onder het witte laken
zo zacht

Mijn dik wit bloot
been krom omhoog

het armvlees spierarm slap
middelvinger op de punt
van de grote teen, een cirkel

net gelukt contact met mezelf

Wat een gedoe en het moe
steeds meer het moe

van alles niet weten waar
met wie en wanneer maar
ergens ooit een keer-

punt ongemerkt voorbijgegaan

Het water klotst een beetje
ik moet nu gaan, dat weet je
Achter het hek staat de breker
in het water, wat is hij zeker
Zal ik over zijn stoppels strijken
zijn lippen zoeken, of blijven kijken?

Ik zie in het vage avondlicht
evenveel als met mijn ogen dicht
Een vogel klapwiekt ongezien
het geluid van niets, misschien
verdwijnt ook mijn stille hart
voorgoed in het eindeloze zwart

Nu is de dag voorbij, dat weet je
het water klotst een beetje
waar onder aan de trap paraat
de lange donkervreemde staat
Hij heeft jaren op mij gewacht
we verdwijnen in de nacht

Deze laatste nacht
is heel gewoon

ook haar dood

kleine dingen in huis
vallen mij nu pas op

in de trage tussentijd
waarin ik in en uit loop

van haar slaapkamer
naar de anderen

die wachten, het duurt
maar een avond

en wij leven nog

Toen ik stierf hoorde ik een Vlieg
brommen tussen de Stormhemelen
het Stil in de Kamer
was als het Stil in de Lucht

De drooggewrongen Ogen om mij heen
verzamelden met hun Adem moed
voor dat laatste Uur
waarop de Koning in de Kamer verschijnt

Ik vermaakte mijn Souvenirs, droeg
het deel van mij dat overdraagbaar was
over, en toen kwam hij
tussenbeide, een Vlieg

met Blauwe, onzeker struikelende Zoem
tussen het licht en mij en toen
vielen de Ramen uit en toen
kon ik niet zien wat ik zag

Een gewone trap, de trap
waar zij af viel, beneden
ligt de krant op het tafeltje
in de woonkamer staat het bed

Een gewoon gezicht, haar gezicht
met een blos, geen blauwe plekken
niet één spiertje dat knipoogt
Een schone slaapster

Ze droomde steeds vaker
van vroeger, vroeg me hoe
het leven toen was en zei
kom, we nemen er nog een!

Mijn herinneringen bij haar glimlach
haar zo vertrouwde lichaam
dat ik hier achterlaat, 's nachts
zielloos alleen in huis

Barbara en Lo houden mij wakker
ze slapen zo roze
op de bank

hun woorden van vanavond stromen nog

ik zie mijn gezicht
in het raam als een maan
met ogen

de nacht is helder
bevroren tijd
een droom

van slapende vriendschap
en een volle maan
met ogen

boven de ijsrivier