Hij kleedde je in ondergoed
verdraaide licht de linkervoet
compromitteerde toen het been

Een paar seconden bleef ik staan
want waar kwam het idee vandaan
dat jij hetzelfde bent misschien

Zo onafhankelijk en stil
staren jullie door mij heen
wat is er in mijn ziel te zien?

Ik zocht naar een verschil
zoveel lijk jij op haar
de etaleur was toen al klaar

Voorzichtig plassen, meisjes aan de ene kant
De jongens doen het om het verst en nonchalant

We zitten in de goot, wat doen mijn billen zeer!
Jeroen duwt zich omhoog, hij houdt het echt niet meer

schuin staat hij achterover, steunend op de pan-
nen van het dak, maar krijgt daar moeie benen van

Zijn moeder maakt zich zorgen, bidt en smeekt
hem: jongen, pas toch op, wat als de beugel breekt?

Dan, dan, ja wat, dan redt je vege lijf het niet
Mijn jongen toch, dan sterf ook ik nog van verdriet

Wat later zit hij schrijlings boven op de nok
Alweer een uur voorbij, beneden slaat de klok

Na wat gesteggel doet Martijn zijn kleren uit
Hij duikt het huis in, maakt er heel wat eten buit

gewassen groente, slappe pizza's, kaas en worst
Wat is dat lekker, nu nog iets voor ieders dorst

We hebben watersnood, waar blijft nu toch de boot?
Kom, actie actie actie, anders gaan we dood!

In het museum staan we stil
bij de suppoosten: een gangster
een strandmeisje met slaapogen
en een net niet omvallende man
die opschrikt en weghinkt
naar de zaal met glazen grafstenen

We zien mensen somber
wachten, op het einde nog
genieten van een sigaar
de ramp lachend verdringen
aan de piano, bij hun man
schreeuwend hun gelijk halen

of gillend de sloepen in
springen sauve qui peut
(la vie)

In het Rijksmuseum geef ik uitleg
over de Nachtwacht. De curator blijft
vragen stellen. Maar wat weet ik ervan?

Jane twijfelt niet, ze zegt:
Als je het eenmaal ziet
moet je ook durven

het te weten. Dat meisje van drie
dat verf zit te mengen
in Rembrandt's werkplaats

en zichzelf heeft geschilderd
achter reusachtige pauwen, dat
ben jij, zijn dochter

en geheime leerling die smachtte
naar zijn liefde en bij zijn dood uit nood
en omwille van de kunst trouwde

met haar kameraad Arent
getweeën schilderend
onder zijn naam

Jij op jouw balkon
met een herinnering
een mooie herinnering
een mooie avond, stilte
jij op het balkon, ik in de kamer

schemerende nevels een gloed
over de stad, zoals toen

je wakker werd uit de roes
verkleumd en klam
een paar mannen nog
aan het vissen, de geur
van de wijde kleine wereld

van grondmist, die sfeer
die zomaar over jaren heen stapt
van dat gras naar dit balkon
een herinnering om te delen
over dagelijkse zorgen heen

De mensen op straat
maakt het niet uit
dat ik naar hen kijk
of ik besta

er is geen noodzaak
die me vooruithelpt
voorbij het raam

wachtend het wachten
moe, terug in de stoel
terug in de tijd

verdwalend in mogelijkheden
van oude zomerse verlangens
door jou aangeraakt te worden
terwijl het paard snuift

jouw onschuld
onbewust en onaangeraakt
door mijn fantasie

jouw verveling
die vrouwen verleidt
en mij wakker houdt

terwijl ik schriften vol gedichten
herschrijf om ze te laten proeven
door jouw blozende lippen
in de hangmat van de middag

Maar dat wil ik niet meer

Er is veel veranderd, oude wensen
zijn gepasseerd voor nieuwe
omstandigheden en herinneringen

bleven zoals het was
Ik koester wat we deelden
tevreden met wat dichtbij is

We waren bevriend en zoeken nu houvast
als vreemden die uit wederzijds ongemak
niet lang kunnen blijven

Kennen we elkaar nog wel
en willen we opnieuw beginnen
of moeten we dan verhuizen?

Laten we vieren wie we waren
laten we vieren wie we zijn
en elkaar innig omhelzen

Gebeurtenissen stromen door
mijn hoofd, kranen spuiten spontaan
herinneringen over mijn voeten
Kikkers springen uit het bad

Wat zo gewoon leek
staat nu te demonstreren
en houdt me wakker
Gooit de ruiten in

Ik schuil achter de vitrage
Schaduwen slaan de trom
Ze wonen op straat
en verklaren me schuldig

Ik ben niet meer veilig
voor de strakke gezichten
en de twijfel van mijn familie
Ze sluipen door het huis

Het ritueel na het werk
in het donker op het eind
van de avondschemering

Het flauwe licht van de lage wolken
in 1883, toen de nachten op het land
nog zwart waren

De boer bukt, hij port
uit het wiedsel van de dag
een droge geur

die blijft hangen
in een rookpluim
boven de vonken

Ik ben afgedwaald
geen onkruid hier
de tijd raast voorbij
over een druk spoor

Volle treinen zonder mij!
vervangen door een ander
hoop ik voor mijn collega's

Maak je geen zorgen
we redden ons wel
je ziet er heel goed uit
je bent vrij!

Woordenwagons!
Ik sta hier alleen!
Op aangeharkte paden