Ik kwam je tegen, groette niet
liep voorbij en keek niet om
maar wat dit lijkt is het niet

Jouw verlangens rijmen niet
op mijn verdriet, niet op jouw
redenen en die geloof ik niet

Tranen zijn mijn liefde niet
mijn toekomst niet, zonder jou
anders kan het niet

Zijn wij nog wij?
Neem toch eens vrij
van meer en meer
en in de weer
Heb je even tijd
heb je even tijd voor mij?

Je bent zo goed
in wat je doet
en wat je wilt
geen dag verspild
Heb je even tijd
heb je even tijd voor mij?

Ik hoop dat ik niet stoor
omdat: ik bij jou hoor
ik wil graag dicht bij jou
omdat ik van je hou
Heb je even tijd
heb je even tijd daarvoor?

Je hebt aan mij gedacht
wanneer je ergens wacht
en schrijft 'ik zie je gauw
ik hou zoveel van jou'
Maak dan even tijd
maak dan even tijd voor mij

Ren niet steeds rond
en voel de grond
waarop je staat
het leven gaat
zo snel voorbij
zo snel voorbij

Het gras, ik weet het nog
het gras waarin jij lag
te lachen naar mijn lach
de tijd verstrijkt, maar toch
jouw bloemen bloeien nog
ze geuren heel de dag
Wanneer kom je weer, kom je weer?

    Je hoeft hier niets, je hebt hier rust
    en ik maak klaar wat jij graag lust
    Kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

Zo vredig kan het zijn
een paartje op het plein
  de merel in de weer
  met takjes en een veer
    een roze luchtballon
    voorbij de avondzon
Wanneer kom je weer, kom je weer?

    Je hoeft hier niets, je hebt hier rust
    en ik maak klaar wat jij graag lust
    Kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

De krant is uit, het huis is schoon
ik wik en weeg de telefoon
er is niet veel te zeggen, maar
ik ben een goede luisteraar
    Kom je gauw een keer
    kom je gauw een keer
    kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

Door de muren hoor ik jou
zo mooi zingen dat ik wou
dat je hier was, dicht bij mij

alsjeblieft alsjeblieft
ben ik eindelijk, nu eindelijk
verliefd?

Ik verlang naar jou, jouw lied
jouw geluk en jouw verdriet
hoop dat jij het mijne ziet

dan zijn we voor elkaar
de havenarmen waar
we schuilen voor gevaar
maar

mijn hart en hand zijn vrij
ik geef ze graag, ze zijn van mij
als ik ze geef, nog steeds van mij
zo gaat het geven nooit voorbij

Door de muren hoor ik jou
zo mooi zingen dat ik wou
dat je hier was, dicht bij mij

Ik ga hier weg, ik pak mijn tas en sluit de deur
dag blauwe brievenbussen aan het holle pad
dag gele brem met je betoverende geur
dag bank waar opa appel altijd zat
te overpeinzen wat hij nog beleven kon
door mee te reizen met de ondergaande zon
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind, maar waar waait die naartoe?
ik wil gelukkig zijn, al weet ik nog niet hoe
ik voel me sterk genoeg, ik ben niet bang
om te ontdekken waar ik naar verlang

Vandaag begint mijn nieuwe leven, volgens plan
een kamer vind ik wel, een baantje ook, en dan
begin ik zeker weer te groeien, want dat gaat
niet in dit dorp met eindeloos dezelfde praat
waar iedereen en alles blijft zoals het is
ik sluit me echt niet op in die gevangenis
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind . . .

Alsof ik weer examen doe, het voelt zo raar
hier boven op de bank van opa appel, waar
ik afscheid zit te nemen, in de verte kijk
naar ergens aan de horizon de buitenwijk
de drukte van vertier en vrienden, dag en nacht
het nieuwe, onbekende, dat daar wacht
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind . . .

Ik voel de wind, ik ga op weg, want ik wil meer
alleen gelukkig kom ik hier misschien ooit weer

Aardige man
zaterdag lunchen
we voelen ons rijk

maar al gauw lachen we niet meer
hij huilt
om een probleem, ik weet niet wat

te doen
wat waait en draait er toch
in zijn hoofd en de mensen

wat zullen die wel niet denken
van hem van mij
zo ken ik hem niet

zo durf ik hem niet
te omarmen
dit is niet leuk

is er dan niemand
om mij te helpen?
Ik tel tot tien

Aan openbare tafels en
op feesten samen
door de muziek heen

pratend een gele gedachte
oranje zien worden
open en blozend

in het nest van drukte
warm vervloeien
in gastvrij gemak

nat van het leven
ongewrongen
uithangen in elkaar

en dan weer gejast
buiten de muziek
van de regen in

Vrienden weten zich geen raad
met mij: niet met zichzelf
en hun eigen zorgen

waarmee ze welkom zijn
maar die ze bedekken
met zorgen over mij

en mijn goede moed
tegen beter dromen in
tegen hun dromen in

omdat ik een stuk van mijn leven zou missen
als ik vandaag vergeet
voor een dag van morgen

Durf naar mij te kijken
terwijl het donker wordt
en ik lig uit te rusten

ik ben niet dood
ik ben een bloemenkind
in de schoot van Moeder Aarde

De mensen zien me niet
ze raken me niet, maar
hun ontwijken schreeuwt me toe:
Vind je ons soms zielig?

Zonder dure kleren
handgemaakte schoenen
armen vol mooie vrienden
en de gunsten van een vip

Zonder sleutels van een villa
de glans van grootse plannen
en gunsten om uit te delen
Noem je dat geen leven?

Rillend lach ik
naar de jongen in de Annex
die thee brengt en omkijkt
of ik toevallig op hem let

Hij doet me denken
aan iets en ergens
aan mijn leegte
en jou

Mijn familie is de wereld
in het klein. Stop!
Draai het om: de wereld
is een huis vol snuiters

die ik gelukkig niet vaak zie
maar op een feest zou missen
als we niet compleet zijn
want mijn hart staat open

mijn kamers zijn leeg
genoeg om te ontvangen
en mijn mond loopt niet over
om gasten te vullen

met opgesmukte eigendunk
Kom, neven en nichten
onwetend wie je bent
elkaar ontmoeten

Om het goed te maken
was er een goede fee

Ze gaf mij haar sluiermantel tot bed
als een tent, een werkelijkheid
van onzichtbaar zijn of
onzichtbaar maken, van

verkeerde kussen vergeten
voor de lippen van vandaag
van steeds een nieuwe dag
van negeren wat pijn doet

van nooit, nooit opgeven
van het drijfzand uitspugen
van leren dat ik bij me draag
wat ik achterliet

Dit lapje is er nog over
van de sluier, vaak gescheurd
om de helft van wat ik had
te geven aan wie ik tegenkwam

Mijn kleuren zijn oranje
van blijdschap, roze

van mededogen, en tinten bruin
vol stille tevredenheid, maar
meestal zijn ze onbestemd

een mengsel van warm en koud
van gisteren, vandaag en mijn fantasie

over morgen, met onderstromen
uit de zee van de mensen die
vloed na vloed in mij spoelen

langs mijn rotsen, over mijn dijken
en door mijn membranen heen

Er zijn geen vaste plaatsen
om mijn gevoelens te bewaren
en te bezoeken, ze zijn

groter dan ik, ze hebben geen grens
en kunnen zonder paspoort

overspringen naar samen delen
Ik wissel ze uit met familie en vrienden
en laat ze van kleur verschieten

Ik denk veel aan het meisje
uit het kamp in Guantánamo
ze is een bloem tussen de bloemen
een berg in de bergen, ze leeft
en hoeft nooit ergens heen

Daar zingen vogels in de palmen
een beek stroomt door het dal
het water blinkt zachter dan goud
en zij is een witte roos
in juni en in januari

Van haar wil ik zonnestralen
dichten in het eeuwige bos
een bruisend lied uit mijn hart
in helder groene woorden
en vlammend rode muziek

Zij is mijn ziel, ze smelt
wapens met veren en koraal-
water, met laurier heelt ze
het gewonde hert, het meisje
uit het kamp in Guantánamo

De grafdelver kende jouw gevoelens
voor mij, jouw vrije held uit Havana
Hij belde me en gaf het adres

van het mortuarium waar je lag
Ik heb je gekust, jouw voorhoofd
dat ijskoud gloeide op mijn lippen

ik kuste de hand op jouw buik
en ook je witte schoenen, nee
ik kon geen afscheid nemen

Ach María, je liep de rivier in
waar je van liefde bent gestorven
omdat je mij hebt gezien

terug in jouw stad, getrouwd
met Carmen uit Mexico, de vrouw
die jij zo graag had willen zijn

We begraven je in zijde
omringen je met jasmijn
en bedekken je met lelies

Met een gebogen hoofd zwoegt Pilar
door het zand, ze heeft gespeeld
langs de rand, waar het water wit is
van schuim, dat komt en terugstroomt
veel verder dan ze kijken kan

Mama weet het meteen
Pilar, waar zijn je schoenen?
Vertel, waar heb je ze gelaten?
Hier Mevrouw, kijk, ik heb ze

Weet u, ik heb ook zo'n meisje
maar ze is ziek, ze heeft koorts
en koude voeten, we hebben geen geld
om schoenen te kopen, en ineens
had ze deze roze schoentjes aan!

Drie vrouwen luisteren mee
ze slaan hun zakdoek uit
wanneer Pilar haar hoepel geeft
haar emmer met de schep

en een kus als afscheid
van het zieke meisje
dat groot zal worden en
de roze schoenen zal bewaren
in een glazen pot

In de ogen van het kind
lees ik wat het van mij vindt
het ziet of raadt hoe fijn
dromend ik een leeuwin wil zijn

machtig groot in raad en daad
elke dag opnieuw paraat
wilder dan de wijde zee
stormend met de winden mee
door het oerwoud, de woestijn
springend over elk ravijn

naar een plek waar ik wil zijn
en in de ogen van een kind
vanzelf de nieuwe vragen vind
waarmee een avontuur begint

Mijn gedachten komen
van buiten, niet van binnen

Ze vinden hun weg
van mijn ogen, oren, neus, tong
en handen naar mijn brein
waar ze een plaats zoeken
tussen de waarnemingen

die eerder binnenkwamen
en samen geven ze me een idee
wie ik ben als hun som:
een ervaringsapparaat
dat onthoudt wat het beleeft

en zich daar soms goed bij voelt
tevreden, gelukkig, blij
of boos, verdrietig, bang
precies zoals het heeft geleerd
van de buitenwereld

Ik denk dus ik ben
in staat om het verschil te merken

tussen oordelende gedachten en
gevoelens, die me opsluiten
in oude ervaringen
wanneer ik weer boos ben
weer verdrietig, weer bang

en gevoelens die me verbinden
met alles om me heen, en niets
mij beperkt
tot het stelsel van aangeleerde
gedachten en gevoelens

Na het springen leer ik
tussen tranen en lach
met vaste partners
de stille passen

Soms huil ik om later
steeds weer om vroeger
en de herhaling ervan
alsof het over moet

Dansend denk ik
ook aan het fijne
dat niet mogelijk is en
waar ik van verlost ben

ofschoon ik het mis
wat ik rijm als ik rust –
door een oude kier
sluipt fantasie binnen

en er is wat er was

Jij was weg, ik was weg
van jou en daar sta je
ineens voor mijn deur
met een matrasrol

Ik zit naar je te kijken
Jij gooit een anker uit
en wilt van alles

laten zien en met je handen
uitleggen en ik heb geen idee
hoe dit is begonnen

Het gaat allemaal vanzelf
Ik ben blij
dat ik thuis was, thuis ben

Ik maak soep
er is roggebrood
We hebben honger
oude honger