Tussen de kinderen die
op hun tenen voorover
op de muur hangen
(nooit een waaghals
die erop klautert)
sta ik weer te trillen
van een goederentrein

In het begin moest er
van mijn ouders iemand
met mij mee wanneer
ik meteen na school en
in het weekend (veel te vaak
vonden ze) urenlang ging kijken
op deze brug bij het station

De oude en nieuwe modellen
herken ik blind, aan hun geluid
het trillen van het viaduct
het dopplereffect, en hun geur
hoe hard het ook waait
Hiervandaan kun je
de wijde wereld in

De gele gloed maakt me bang
Vanmiddag al, toen alles wazig werd
maar ik even wakker leek te zijn
van de pijn in mijn buik

Dat mag niet, ik wil het niet
Mijn buik moet veilig zijn
voor de baby, hopelijk
gaat het gauw over

hier, in mijn eigen bed
o, wat gebeurt er toch?
Ik moet eruit, het gordijn
sluiten voor die akelige maan

Alles is goed, zei de dokter
maar ik kon niet opstaan
en hem niet bedanken
ik lag daar maar

Guido lachte en de dokter duwde
iets in mij, niet zo fijn en lief
als ik gewend ben met Guido
zelfs niet in mijn stoutste dromen

Nog geen etenstijd, ik lig
jou te tekenen, jouw rug
het boek en de rode kaars
het bijna lege spiegelbeeld

We hebben genoeg van de stad
gezien vandaag en duiken
niet meer meteen op elkaar
ook al zijn we op vakantie

Even intens houd ik van jou -
kijkend, tekenend en voelend
hoe afwezig totaal aanwezig
jij bent, jouw blote schouder

die ik streel met mijn ogen
jouw volle aandacht
voor het verhaal en voor mij
zodra je het boek weglegt

Het is iets van jaren
ongrijpbaar tegenwoordig
ook als we er niet op letten
of als het er even niet is

Dwalend loop ik langs de winkels
die het pikkedonker minder eng maken
al weet je nooit wie er opduikt

en dat zou geen droomprins zijn
die met mijn liefde zijn betovering
kan doorbreken, zodat op slag
de etalage een huwelijksbed
met hemelsblauwe doeken is

en we wegens het versmaden
van de kauwtabletten een klysma krijgen
om het verleden los te laten
en enkel gekleed in een kroon
onze toekomst te bezegelen

met de rode plug in zijn achterste
en de groene in het mijne
De meisjes van mijn werk
begeleiden ons naar het bed
dat we onder applaus bestijgen

Hun handen leggen ons neer
en wrijven ons op
voor de grote finale

Ze bukt, haar billen in de kijk
en zet haar schoenen weg
Nooit kijkt ze door het raam

Nooit kan ik over de straat heen
contact met haar maken en mij
en mijn verlangen blootgeven

Het is heet, het waait zo warm
door de stad, dat ik tussen ons in
ruimte zou laten, alleen lichtjes

haar strelen, niet tegen haar aan
liggen, en eerst het licht uitdoen
of de gordijnen sluiten, met een kier

bij het raam, blij van de hitte
wakker te liggen, naast haar
dichtbij haar lichaam

Ik stel me voor hoe ik hier zit
gezien vanaf de brug, met de donkere kamer
achter mij, waaruit heel even de hand
van een schim zou kunnen opdoemen

om mij, uit het zicht, een duw te geven
zodat ik te pletter val, zoals dictators
dat met tegenstanders laten doen
Ik droom er wel eens van

dat ik hen en hun opvolgers uitschakel
om de repressie weg te nemen, ik
als een onbekende supervrouw
van medemenselijkheid

Het zou grootschalig moeten gebeuren
alles in één klap, eindelijk een almacht
waar niemand onderuit kan
Ja, als dat, ja als, als

Het is nog vroeg, geen klanten
niemand op weg naar zijn werk
alles nog zoals gisteren
de brandkraan altijd paraat
en nachtrondes tegen diefstal

Hier doe jij jouw boodschappen
hier ga jij naar de kapper
hier wonen jouw vrienden
dit is jouw uitzicht, jouw straat
jouw wijk, jouw thuis

waar jij rustig kunt slapen
zonder akelige dromen
zo goed is het leven hier
op orde, met buren
die jou allemaal kennen

Ik zou hier doodgaan
of gek worden, tenzij
ik bij jou woonde -
elke avond niets anders
te doen dan bij jou te zijn

Op de foto zie je niet
dat het water stil staat
en kun je denken

dat de zee het land al bijna
genomen heeft en het huis
binnenkort weg zal drijven

Een mens moet nu eenmaal
andere standpunten innemen
om iets te weten te komen

en in de wereld te blijven
leven, niet in schijn, decor-
stukken van de eigen fantasie

leeg, tenzij acteurs ze bevolken
van wie je na een tijd niet meer weet
of ze kennissen van je zijn

maar de eigen beelden nestelen zich
in je hoofd, ze passen er precies
terwijl de wereld ongemakkelijk is

Uren alleen, klein leven
op een hotelkamer
zonder dood te gaan

gek te worden of
voor altijd alleen
achter te blijven

zoals 's avonds
op het podium
hel en vagevuur

Ik mis mijn kinderen hier
naast me op bed, mijn lief
mijn leven zonder drama

zonder het beslissende einde
waarvan het publiek wil leren
begrijpen wat het leven is

Mijn lief, mijn lief
en ik vervelen ons
hij kijkt rond

op internet en ik oefen
om hem niet te storen
vingerzettingen in de lucht

ik zal weggaan, verhuizen
en hij? zit zich te verbijten
op zoek naar een uitweg

langzaam valt de avond
geruisloos sluit ik de piano
kon ik hem maar helpen

voet voor voet vier passen
tot achter zijn stoel, voorzichtig
raak ik hem aan, streel

een arm, hij legt het scherm weg
en leunt achterover, laat me
mijn armen om hem heen slaan

legt stil zijn handen op de mijne
had hij maar tranen, woorden
desnoods, hartstochtelijke kussen

Een heuveltje in het landschap
deze leistenen daken van de boerderij
onder de hoge rug en de ronde bil
langs de Oude Landweg

Moet je een stedeling zijn zoals ik
om de schoorsteen te laten roken
en de beelden in elkaar te schuiven
tot mijn eigen naakte lichaam

op een schapenvacht voor de open haard
wachtend op liefkozingen van mijn man
of een minnaar - is dat vakantieromantiek
of gebeurt dat hier gewoon?

Ik beleef het in het voorbijgaan -
een onzichtbare deelname
aan andermans leven, geuit
in mijn doen en laten

Het filmpaleis is liefdadigheid
voor liefhebbers en oude mensen
ik help hen de tijd door
kijk mee en leer
de teksten van Mama Capra

over de grote schoonheid
van de droom van de zintuigen
Giulietta wordt weggestuurd
van de markt, met haar
zelfgemaakte geitenkaasjes

Thuis in haar paradijsje
de vroegere bedding van de beek
nu mijn dagdroom in het hoekje
bij de ingang van de zaal
gonst het van de bijen

Zou ik liever spelen?
Mezelf willen zien?
In honderd rollen groter dan het leven?

We hebben al een tijd niets gezegd
het is stil, het zeil staat strak
Zeedeining, niets aan de hand
een heldere dag, lichtblauw
zo ver ik kijken kan

En toch staren we allemaal
naar de belboei, alarmerend
verwaait het geluid
Geen vogels, windveren
Storm op komst

De oorlog lijkt ver weg
Er zijn vage berichten
over mobilisatie
Zal het ieder voor zich zijn
of is er een winnend plan?

Het raam staat hoog
langsdenderende treinen
waaien koelere lucht binnen

de tijd zou hier stil staan
als er geen licht door de kamer reed
we gaan

ik ruim de mappen op
trek het raam dicht
en het rolgordijn

Peter denkt na
zonder iets te zeggen
doet hij het licht uit

en sluit af
Tot morgen
weer

Om iets te doen te hebben
poetst de bediende de pompen
In het bos is het al donker

Hier blijft het licht, open
als je even wacht
tot hij zijn bed uit is

Maar dat hoeft hij 's nachts niet meer
De dorpelingen tanken overdag
en passanten rijden voorbij

De economie blijft bewegen
Het land, iedereen, leeft dank-
zij het netwerk (het concrete)

en het zal nog wel even duren
voor dat geautomatiseerd wordt
Dan zal er af en toe iemand komen

om de pompen schoon te spuiten
blijven de restjes van vliegjes zitten
en is in de was zetten er niet meer bij

In een fauteuil bij de receptie
van het hotel oefen ik mijn tekst
buiten onweert het
de regen klettert elke keer
dat de deuren opengaan

Zinnen herhalen
tussendoor steeds kijken
naar het publiekstheater
van de mooie buitenkant
van het bejaarde echtpaar

dat nipt aan een drankje
en ongeduldig op een taxi wacht
napratend over vrienden en kennissen
in wie ze de binnenkanten herkennen
van de personages uit het stuk

Er brandt altijd licht in de villa
met de zwarte luifels en in
de kamers van het achtergebouw
waar nooit iemand te zien is

De toeristen die er komen, moeten wel
een dekmantel zijn, het is een stil hotel
Soms wordt er piano gespeeld -
een heldere spanning in de nacht

De hele situatie doet me denken
aan handelingen die ik ken
van films en alleen zo
mee wil maken:

een mooie man die mij begeert
met wie ik alles kan doen, gesluierd
in het midden, omringd door lust
en genot als een tweede huid

In de ochtendzon, op het bed
voor het wijd open raam
adem ik de wereld in en
mijn adem de wereld in

ik voel geen liefde meer
van hem, alleen zijn zorgen
praten wil hij niet, het leven
stroomt langs ons heen

hij is een goede man
toch zal ik weggaan
naar een nieuw huis
leeg maar licht en ruim

Jouw doekjes zijn allang droog
maar ik laat ze rustig wapperen
dan gebeurt er tenminste iets
op deze uitgestorven plek

Jij zit maar voor je uit te kijken
en neemt af en toe een duik
Daarna dep je voorzichtig
de haartjes op je schedel

In de bar vond ik je leuker
al zat je wel op te scheppen
over jouw huisje en het strand
helemaal voor jou alleen

Je liet jouw bruine borst zien
Daar wilde ik wel op liggen
en zelf ook wat bijkleuren
heerlijk aan zee

Nee, gezellig ben je niet
de dag is nog lang
en er is niets in huis
om eens lekker te koken

Hij is te laat, zoals gewoonlijk
Het is zijn auto, hij beslist
wanneer we naar huis gaan
Als hij tenminste nog komt

En na het feest zal hij zeggen: Kom
het was toch een leuke avond!
maar als hij zo nodig moet
zal ik hem, zal ik hem

laten komen tot hij schreeuwt
om genade - niemand die het hoort
De wind zal waaien, het gras zal wuiven
en ik zal me omdraaien om te slapen

Ik houd van hem, ik weet waarom
en hij zou beter moeten kunnen
dat ben ik waard, en hij ook
Kon ik het hem maar leren

De ochtendzon
op ons gezicht, ons huis
van bruine zandsteen, de belofte
van de toekomst die wij kozen

Het gaat nu echt beginnen, we zullen
wandelen langs het beekkanaal
en de kinderen zullen spelen
onder de dennen op de heuvel

Hier willen we
breed en diep wortelen
tot de zon ondergaat

we hebben onze spullen uitgepakt
de kaarten met gelukwensen
naast de vaas met tulpen

het bed open
het huis ingewijd

Uit de mode, uit de tijd, het is
niet anders, dan ben ik maar
onaantrekkelijk, erom afgekeurd
dat ik mezelf zo opvallend vertoon
en overbodig de aandacht trek

Zo word ik gezien. Ik word gezien
en het smoezen vermaakt me
al praat er niemand met mij

En jij laat me weer wachten
tot de receptie belt
dat jij er bent

Dus zit ik hier maar
wat voor me uit te kijken
Ik ben het gewend, er is niets te zien
aan de achterkant van het hotel
en het wordt al donker

Vroeger was je ongeduldig
Mijn opmaak duurde jou te lang
en je ging boos in de auto zitten

maar als ik me precies gedroeg
zoals jij het bedacht
kon je echt wel lief zijn

Ik ben onderweg
in een niemandshuis beland
in niemandstijd en niemandsland

Het bed is koningin-
nebreed, plaats genoeg
voor een koning als hij

goed is voor meer
dan slapen, dan vrijen
voor meer dan een keer

In de lege hotelkamer
is het raam een gebod
om naar buiten te kijken

Smalle siergordijnen
altijd uitzicht, altijd
gezien kunnen worden

Gek dat er niemand woont
op deze prachtige plek, hier
zou ik wel willen leven

Op de gang piepen
wieltjes, een deur klikt
en het is stil. Wat kan

het voor iemand zijn?
Zal ik toch mijn koffer maar
eens uit gaan pakken?

Even vliegt er een vlek over
de muur, een meeuw

de avond broeit en ik
lig in mijn hemd op bed

en lees Plato, de gelijkenis
van de gevangenen in de grot

Ik hoor mijn man, sla snel
het boek dicht en draai me om

met mijn rug naar hem toe
doe ik alsof ik slaap. Hij komt

naast mij zitten, onprettig
warm tegen mij aan

Mijn billen liggen bloot
maar hij let er niet op

Oma verveelt zich, ze wacht
op mijn huwelijk en fantaseert
misschien wel dat ik zwanger word

Hoe zou dat geweest zijn
met opa en haar in bed?
Daar praten we niet over

wel over de middagen
in de zon, alvast wat kleur
opdoen voor de zomer

Dat had zij ook wel gewild, maar
toen werd daar anders over gedacht
Trouwens, bikini's bestonden nog niet

Er is zoveel veranderd, ze leest het
uit het tijdschrift aan mij voor
en ik lach om haar verbazing

Ze is al oud, haar haar zo wit
als de muren in deze zon, heerlijk
Lu hoeft nog niet te komen

Langs het gordijn de streling
van de wind die mij omarmt

midden in het zonneraam
op de vloer van de kamer

mijn voeten op het tapijt
reiken diep in de aarde

mijn warmte groet de warmte
mijn adem kust de wind

      Ik trek het bed in de zon
      en wieg mij in welbehagen

      languit en wijd geopend
      glijd ik de wereld in

Hij is weg, kwam hij maar terug
Zou hij, misschien, toevallig hier
nu naar deze film zijn gekomen?

Dat ik me omdraai en hij er zit
alleen, net als ik, en nu
we weten hoe het werkt

zouden we er meer van kunnen maken

als hij, als hij
wil en deze kans grijpt
voor de gong gaat, en

als ik, als ik
durf om te kijken
nu het nog pauze is

Alleen de radio nog
de verhuizers vertrokken
mijn huis een tussenplaats
een pauze in de straat

Ach de binnentuin
eekhoorns, hoge bomen
voor het raam staan, warmte
op mijn gezicht, in mijn kleren

De kamer is nu mooier
zonnig leeg en aangeveegd
met een vensterbank muziek
die ik straks mee zal nemen

Op een draaistoel kijk ik rond
de tijdcapsule van mijn hoofd
vliegt en bedenkt verhalen

van herinneringen en beelden
die passeren, ik reis
naar mijn geboorteland

Het bestaat niet, nooit
heeft het bestaan, het is soep

van levenslang aan mijn voeten
geplukte ingrediënten, gekookt
in de pan van mijn schedel

      De verse soep van nu
      uit mijn geboorteland
      smaakt anders, echt

      dat zie ik
      aan de planten en de rassen