Dromend word ik wakker
in het huis van mijn angsten

zonder gangen, gevangen
tussen hoogwanden en geesten

die zich almachtig plooien
om mijn gedachten

ze langzaam wurgen
of opblazen tot zwarte reuzen

die honger hebben en mij ruiken
op de richel van dood en leven

duisternis verzwelgt mij, pijn
wekt me in het nauwe kanaal

dat mij weer de wereld in perst
en, samen met de zon en de planeten

wegslingert in het evenwicht
van een gewone hangdag

in het heelal, uit de nacht
van mijn angsten

Mijn kleren zijn zwaar, lastdieren
met zakken vol zorgen, ik laat ze
wassen wanneer ik slaap, drogen
in het licht van de maan, ademen

Er kabbelt water in het donker
van de kloof tussen de bergen
hier en daar vuurvliegjes
die willen seksen, ze dansen

voor me uit naar de baai
het water is nog warm
zoals toen ik kind was
met mama in bad

haar zachte lichaam
de zoete lauwe lucht
die ik nog kan ruiken
in het licht van de maan

ik spreid mijn armen en benen
als een pauw
en trek een cirkel om mij heen
alleen mijn lichaam is nog hier

Er staat nogal wat wind
de vrouw op de hoek trekt haar hondje mee

Ze komt alweer terug
verder een lege straat, nog geen bezoek

De kinderen bellen niet
dat hoeft ook niet, als ze komen

voor de gezelligheid, het niet te druk hebben
En het heeft geen zin

om daar iets van te zeggen
Misschien zijn ze onderweg

Als ik maar niets vergeten ben
De koekjes staan klaar

de gordijnen zijn gewassen
er zit geen vlek op mijn jurk

Er is zoveel meer
dan samen
gelukkig zijn
een wereld vol
leven

genieten
stralende ogen
armen die mij zoeken
en toch wankelen
door een woord

Alleen

Naast een ander
in zijn gedachten
kwetsbaar verdrietig
mijn eigen weg
gaan

Alleen

Er is zoveel meer
dan ruzie
niet vertrouwen
wat mooi lijkt
een wereld vol

woorden, wankelende
armen, feiten, illusies
van roze wensen
liefde
die een andere verbergt

Om jouw gezelschap
terug te vinden
loop ik elke dag

tussen twee werelden
Ik passeer vreemden
Ze zijn druk

Ik voel geen warmte
in hun adem, geen warmte
in hun vermaarde bezigheden

Ik ontmoet niemand
want hier is alles
al gezegd en gedaan

en in de andere wereld
waar jij niet bent
eet en slaap ik

Daar houd ik het niet uit
zonder jou, liever dwaal ik
door het gevaar

van mijn herinneringen
met het lokkende risico
de weg kwijt te raken

Met meel in de mond sturen
de woorden je weg uit je huis
uit je verwachtingen
de rimboe van de hoop in
het witte poeder

dat op je blijft plakken
maar steeds valer wordt
met je eigen botten en vlees
als enige houvast
voor je gedachten

jouw Midgard, middentuin
van bekende streken, omringd
door het eindeloos van bergen
een oerwoud in het zuiden
en de oceaan in het westen

waar de slang heerst, het monster
waar de meelmond van spreekt
om je te redden uit zijn bek
opengesperd om te verslinden
als je bang bent

Een middag met vader
hij regisseert een toneelstuk
in het patronaatsgebouw en
ik dwaal ondertussen rond
over de zolder, kamer na kamer
muffe spullen van vroeger

heiligen die ik niet ken
van hout dat ik niet ken
glad en glanzend geboend
maar uit de gratie geraakt
soms nog als voorspraak
meegetroond in een optocht

hier zijn ze echt
hier kan ik ze ruiken
en aanraken, dichtbij
hun blik zien en op mij
voelen vanuit de hemel
vragend kijk ik hen aan

Ik denk aan Amerika, de droom
van het leven dat je toelacht
zo uitbundig

zingt de vrouw het uit
op het bord van Café de Lach
Eronder groeit wat mos

dat het leven neemt zoals het is
tussen de dakpannen op de stoep
Het moet wel

erg gestormd hebben vannacht
maar iedereen zat binnen
en was de wereld vergeten

die niet zo veilig is
als we wensen, niet zo degelijk
als gedacht bij het bouwen

overal groeit er wel wat mos
dat het leven neemt zoals het is
ook in Amerika

Verloren wat er niet is
mezelf misschien, alleen
tussen niets, geen voor, geen na

Alleen mijn lief, en de gedachte
dat hij genoeg kan zijn, maar
hoe dan, hoe lief

hij ook is, geen vader
die mijn geluk laat zien
aan mijn moeder

te vroeg gestorven, of niet
nu dat niet gebeuren zal –
een toekomst verloren

aan een andere toekomst
waarvoor ik verdrietig bang ben
wat hoogstens verdrinken kan

in verdriet om het verdriet
dat mij verdrinkt, verloren
in de stroom van de tijd

Mijn geheugen praat
net lang genoeg met de mensen
om hen netjes kwijt te raken
Antwoorden verlangen ze niet
het is genoeg dat ik niet wegloop

Waarom verlang ik dan
naar contact, waarom voel ik
niets? Vanwege het besef
dat het niet mogelijk is
of ligt het aan de pillen?

Krijg ik mijn lichaam terug
zal ik ooit weer ruiken waar ik ben
en niet meer dwars door mezelf
en anderen heen tasten
met ijle herinneringen

uit de tijd dat ik leerde
om me te gedragen
alsof het belang heeft
en ik interessant ben
het beminnen waard?

Ze glippen binnen door een kier
tussen schaamte en fatsoen
hun lichaam gaat liggen

op de wegwerphoezen
en ruikt de verwachting
niet het ontsmettingsmiddel

op mijn handen, niet het rubber
om hun kloppende verlangen
naar mijn nabijheid, hun fantasie

maakt mij begeerlijk
de vrouw van hun dromen
aan den lijve gedacht

Buiten wacht de Olifant
zijn ogen lijken heel klein
naar binnen te turen

tot de deur opengaat
en zijn slurf mij zoekt
om me op zijn rug te zwieren

Wie zou ik zijn zonder woorden?
Hoe zou ik heten

als een woordwezen mij noemde?
Hoeveel woorden zijn er nodig

om te duiden dat ik net als jij
ben

dat we dus contact kunnen maken
kunnen vertellen wat we denken

en toen en toen
hebben meegemaakt --

alle vluchtige gebeurtenissen
die behouden zijn

zoals in een gedicht --
in steeds mooiere zinnen

omdat ze tussen ons in blijven staan
als eenzaamheid

Geen pad, wel een afgrond
Koude wind, dreigende wolken
Het is onherbergzaam hier

Schuin voor mij knisperen
zwarte bladeren open
Recht uit de grond

Er groeien uilen uit
ze blazen zichzelf op
bedachtzaam zoals ze zijn

Alsof ze zouden kunnen vliegen
staan ze dicht op de rand
mij te weren van een misstap

Achter mij hoor ik ze
verschrompelen
Wanneer ik snel omkijk

doen de restjes of er niets aan de hand is
maar als ik het rustig doe
zijn ze helemaal weg

Ik woonde niet eens aan een rivier
toch staar ik weer in de verte

naar niets, naar het water
dat ook niet kiezen kan

waar het terechtkomt
over welke giftige gronden
en stekelige verwachtingen
verdund, bevroren of aangevreten
door duizend kilometer zon

Aan mijn schouders groeien
zwarte vleugels van heimwee

maar ik weet me gedekt
door de leeuw van mijn plichten

jegens mensen zoals ik
die ooit ergens dromend
vertrokken zijn en geleerd hebben
dat er geen weg terug is
naar hun jeugd

Pauze onderweg, te moe
om een dutje te doen
of hier echt iets te eten
wat ze niets eens hebben

Het is de moeite niet
om mijn jas uit te doen
ook die ene handschoen
laat ik maar aan

Was ik maar thuis, in bed
niet dat felle licht, niet die
eindeloos donkere nacht
nog te gaan

Dagdromen in de toren
van beton, het kantoor
bemannen, dat gaat wel
op een zonnige dag

Ik hoef alleen maar mijn neus
naar buiten te laten wijzen
de schoorstenen te tellen
en niet op wolken te letten

Er komt toch niemand
alleen ik, 's ochtends
met een lunchpakket
en een leeg hoofd

voor nieuwe ideeën
over de mensen in de huizen
beneden mij, ik ken er een paar
die zich wel eens laten zien

Af en toe kijkt er iemand
Dan speel ik een rol

in zijn hoofd, als het meisje
van de overkant, het meisje
met te lange haren
om haar borsten goed te zien

In de schaduwmaanden
blijven de woonblokken grauw
Dan sluit ik de gordijnen
en dwaal ik door het patroon

in deze zelfde zachte stoel
waarin ik helemaal vrij ben
en van buiten naar binnen
ademend mijn stevigheid voel

wetend wat het is
om te bestaan -- dan is het fijn
bloot te spelen naakt te zijn
en iemand te verleiden

met wat ik zou kunnen
begeren en midden op de dag
allemaal zou kunnen doen
als ik niet alleen was

Het is hier te hoog
en te kaal, en die man
zit zo onhandig
naar mij te kijken

Hij heeft blijkbaar niets
te doen en kijkt verkrampt
langs mij heen, loensend
naar mijn borsten

Ook zijn tweede sigaret
kalmeert hem niet
zijn duim staat strak
van begeerte

Ik kan nergens heen
er zijn geen winkels in deze wijk
om in te ontsnappen
als hij me achterna komt

Moet ik dan maar
vriendelijk als het zonlicht
even naar hem knikken
en een praatje maken?

Op het lage bordes
voor de open deur
in de lege straat

zit een man met
de armen over elkaar
zijn lippen getuit

om een sigaar --
dikke lippen, nooit
mogen ze me kussen

Hij loert omhoog
naar mijn buik --
een stiekemerd

in onkreukbare werkkleren
vrij van openlijke verdenkingen
maar nooit kijkt er iemand om

Hij wordt beleefd gemeden
met een knikje, snelle passen
en gedachten om te vergeten

De deur stond open
Er is iets gebeurd en ik
durf me niet te verroeren

Was er een man?
Waar zijn haar kleren?
Wat is dit voor geur?

Zal ik de politie bellen?
Haar hand ligt beschermend
tussen haar benen

Heeft ze me gehoord?
Ze kijkt niet op, er is iets
mis, moedeloos hangt ze

tegen het bed, het laken
op de vloer getrokken
onder haar blote onderlijf

de klem nog in haar haar

De vrouw achter mijn zusje
kijkt naar buiten, ook haar man
is bezig

met zijn eigen gedachten
Ik vraag me af waarom
zijzelf langs mij heen kijkt

terwijl ze de afstand die zij voelde
juist wilde overbruggen
en nu voel ik die ook

Ze is veranderd
haar borsten zijn te vol
in het strakke truitje

en haar lippenstift is te rood
zo ongenaakbaar meisjesachtig
onder de helm van haar hoed

De thee is op
Ze zullen ons wegkijken
als we geen nieuwe bestellen

De steen is glad, altijd koel
altijd even blauw
en thuis in mijn zak

We zijn aangekomen en onderweg
We leven en logeren
vandaag in dit hotel

Het uitzicht is wonderlijk saai
Je hoort de treinen razen
over het passeerspoor

Jeanette heeft haar reiskleren uitgedaan
Ze zit te lezen, het is nog te vroeg
om beneden te gaan eten

We hebben het goed samen, genoeg
te doen ook, tussen de pauzes, genoeg
te zien in niets bijzonders

als je er oog voor hebt
en zorgzaam aandacht
geeft aan anderen

als erfgenaam van een stukje wereld

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof

Op de veranda wachten we
op koelte, een frisse bui
Alleen bij ons brandt er licht

Niemand ziet ons
niemand is thuis
Waar zou hij aan denken?

Niet aan mij, gelukkig
ik heb het al warm
in mijn ondergoed

Ik houd me stil
anders krijgt hij nog zin
en dat duurt me te lang

De nachten zijn zo kort
we hebben slaap nodig
geen zweterige seks

Op aangewezen keuzedagen
stap ik uit de orde
van mijn werk in de rij
voor nuttige verpozing

Het graan komt op
de zon broedt de korrels uit
en kleurt de winter uit onze huid

Alles is inbegrepen, extra's
kunnen ter plekke geboekt
en op gepaste wijze genoten
worden in een van de vleugels

Zo vliegen we een week lang
rondjes in onze dromen
en genieten we van onze rol

al is er altijd wel iemand
die niet meedoet en achter aansluit
met een boek dat hij thuis had
kunnen lezen

zonder anderen te storen
in hun welverdiende vakantie
van exclusief gedrag

Schuin valt de zon
langs de schaduw van de uitbouw
op de drempel van het huis
op de vrouw in de deur

Wat heeft haar gelokt
naar deze voorpost van het oude?

waar geen pad meer is
om er te komen
waar geen hek is, geen grens
waar alles open ligt, leeg

zonder een begin
van ergens heengaan

De gordijnen kieren
haar hemd valt open
en haar lichaam voelt
een aanwezigheid

iets
dat gaat gebeuren

Ik word te dik
Ik kan geen kant op
Het gras staat te hoog

Niet voor Collie
Zij voelt zich hier thuis
Voor mij is het een sprookje

van Grimm, het bos is donker
het maakt de hele nacht geluid
en duwt tegen het huis aan

dat niet zo mooi is als het lijkt
met het luxe glas, de tierelantijnen
en de luifel boven de deur

Het is de hele dag hard werken
's Avonds kijken we naar het rennen
van de hond, tot het bedtijd is

Hoe kwamen we binnen?
Kunnen we dadelijk rechts
het hoekje weer om
en zijn hierachter de wc's?

Zitten we hier of spelen we dat?
De stad slaapt, slapen wij
wanneer iedereen leeft?

Kunnen we elkaar aanraken
en laten blozen, of zijn we
schimmen op het lege toneel
van onze vervreemding?

Wat doen we hier, in dit decor
van gestorven vrede? Dromen we
van laatste meesterzetten?

De boterham en de drankjes zijn echt
de ronde zaal is geen podium
ze werpt een vuurtorenlicht
in lege straten -- een baken

dat nachtvlinders aantrekt
en iedereen waarschuwt
hier weg te blijven

Zonder de lasten
ervan willen leven
in de stad, boven

de schoorstenen, schoon
schommelen in oma's stoel
voor het erkerraam

de sluimerende monden
van de pokdalige daken
te zien ontwaken zonder hun gif

te hoeven ruiken en het dan
ook nog eens in te ademen
uit solidariteit met ieder

die snel moet leven
in de stenen wereld
waar alles hard is

Er staat een frisse wind
er waait een nieuwe wereld
door de stad, ik zie
mijn leven in de verte

aan mijn voeten liggen
Jongemannen dingen naar mij
ze geven me alles wat nodig is
voor de nieuwe tijd

Zij zijn de belofte
ik draag haar fakkel
Zij zijn de daad
ik ben de belofte

Ik beloof de hemel
op aarde, mijn borsten
zijn vol, mijn jurk
is doorschijnend

Na elke bevruchting
ben ik weer maagd
Na elke bevruchting
ben ik nog maagd

De hemel brandt, nevels
rukken op, de seinen slaan neer --
Iedereen leeft langer

dan de wereld waarin hij opgroeide
Hij moet zich terugtrekken
of veranderen

De wachttoren is onbemand
in de verte janken er honden
Deze stad mag niet meer bestaan

zoals ze was, haar theaters
zijn overbodig verklaard
De laatste spelers zien toe

maar nu het echt is
valt het hun moeilijk om te genieten
van de schoonheid van de ondergang

die sinds honderden generaties
roemruchte rijken platslaat
tot heldenverhalen

Wie zal zonder eigenbelang
het goede bezingen
dat ik heb gekend?

Je blies donderwolken
en waaide de warmte
weg, je waaide weg
Ik droom jou

veilig in mijn liefde
onder watervallen van geluk
Ik droom en droom
en droom nog een keer

maar het blijft sneeuwen
Is er een jas tegen de kou?
Is er een jas met dikke zakken?
Is er een jas warm genoeg?

Kom in mijn armen, ik tover
wat je wenst, alles kan
Trek jouw blauwe jurk aan
en schud je haren los

Ik droom jou
veilig in onze liefde
Ik tover en de zon schijnt
Ik tover en jij lacht me toe

Te klein voor nieuws
uit heel de wereld, zucht
ik, het spookt in mij
en ik twijfel

aan de toekomst, aan de mens
en aan al de wonderen
die liefde zou moeten
en ik zou willen verrichten

Er spookt gekte rond
in de massasteden, de straten
vol winkels, vol problemen
die de omzet bedreigen

De doden liggen er slordig bij
Ik droom van een spook
Dat ben ik, de Redder
Supervrouw zonder super-

godin, zonder gebeden
en wetten als het kan
Alleen de plagen blijven
altijd een gevaar

Moe van het reizen
station na station
mijn volle agenda door

Uitgestapt om stil te staan
maar de waanzin dendert
binnen in de blauwe kamer

diep in het onderaardse
hotel, waar niets verandert
of het valt niet op

Verlost van de wereld
de rotzooi thuis, de vlekken
op de vloer, eindelijk rust

Niets leidt me af
van het raadsel
van seks en de snelheid

van het leven
en van de wanhoop
waarmee ik droom

hier niet thuis te horen
machteloos, buitenspel
als een buitenaards wezen

Het Beest is vrij, we kussen
buiten de muur rondom
de Schoonheid van jouw trouw

Natuurlijk willen we goed
zijn, ons niet verdoven
of in bed blijven liggen

dromen van grote daden -
ze stap voor stap uitdenken
binnen veel te veel regels

We kussen, we zijn vrij
Vandaag kan niets ons deren
We zijn elkaars Held

Onze Liefde is een grote daad
uit het zicht van de wachttorens
op de muur tegen onze verlangens

Lang en gelukkig staat er
op De Muur tegenover
mijn thuis, Berlijn
is mijn Berlijn

Maar toch blader ik
in een reisblad, de zee
wenkt, de bergen roepen
echo's Actie! Actie!

Een man lacht me toe
We zijn engelen, ik geef
hem mijn angst, leen
hem mijn kamer

Ik moet gaan, weg
van alleen, meer zijn
dan mijn werk, iemand
trouw beloven

En nu is hij weg
Met gebroken dromen
is alles nog maar half

Ik moet naar buiten
Ik kan alle kanten op
maar het is overal hetzelfde

De koopjes, de hypes
Links rechts vooruit achteruit
iedereen in het gelid

Links rechts vooruit achteruit
daar doe ik niet aan mee
Het deugt niet

Het heeft niets met mij te maken
Ik spuug mijn boosheid uit
en ik kruip weg achter het raam

Ik zie mensen gedwee
Ik kijk in hun ogen
er is niemand thuis

Ver vooruitkijken heeft geen zin
hopen hopelijk wel
Ik ben nog jong

Thuis zingen Eenzame Harten
in een band, ver van onze kamer
waar ik jouw hand vasthoud

We zetten een regenboog
van bloemen in de vensterbank
en prijzen de harde werkers

Buiten loeien de vuren van het licht
maar de liefde deert ons niet
Wij hebben geen verwachtingen meer

Dokters kunnen ons niet helpen
tegen het oproer in de straten
Het is ieder voor zich

Meisjes hebben vlekken op hun jurk
Zwervers klimmen op de stoep
Bedelaars boeren aan de dis

De vlammen wapperen in top
boven de citadel van de bende
van de rijken die iedereen kent

Laat me mijn gewoonten
Laat me, laat me binnen
Geef me een schuilplaats
Geef me een kus

     Neem mij
     Bescherm mij
     Geef me jouw magie
     Geef me wat ik nodig heb

Dan geef ik jou mijn bloed
Ik pomp het naar buiten
Ik bloed op jouw buik
Ik bloed in jouw mond

     Overal is gevaar
     een klap dichtbij
     Overal is liefde
     een kus dichtbij

Geluk is ongrijpbaar
De taart draait rond
Geluk is ongrijpbaar
dichtbij

     Laat me bloeden
     in jouw storm
     Laat me bloeden
     in jouw hart

     Ik hier, jij daar
     Weg van elkaar
     Onze liefde een bed
     vol gemis

Onderweg naar huis
wee van verlangen
naar hele dagen
met ons gezin

     Ik hier, jij daar
     Weg van elkaar
     Onze liefde een bed
     vol gemis

Wilde, wilde paarden
kunnen ons niet scheiden
Wilde, wilde paarden
zullen we berijden

     Ik hier, jij daar
     Weg van elkaar
     Onze liefde een bed
     vol gemis

Scholieren worden mondig
gemaakt, netjes
opgevoed tot brave Monden
in de winkelmaatschappij

Ze hebben honger
naar een ander leven
maar er zijn wetten
en politielegers

voor wie niet meedoet
en klaagt over gebrek
aan kansen, maar geloof me
ik heb het uitgezocht:

Hier kan het niet gebeuren
Mama Mia, niet hier
Maak je geen zorgen
We zijn veilig

Landgenoten, iedereen kan kiezen
er is een parlement te koop
     Wie niet kiest, doet niet mee
er zijn naties, zoveel je wilt
nieuwe mama's en papa's
     Ze hebben plastic gedachten
Met een knop open je papa's hand
voor het zakgeld van deze week
     Plastic stinkt wanneer het smelt
Er zijn leuke autootjes
cabrio's en oldtimers
     Je salaris gaat naar de fabriek
honden en bolletjes: poep
en bloed voor het auto-ongeluk
     De fabriek is van ons allemaal
uitneembare ingewanden
brancards en lijkzakken
     Het stinkt wanneer het smelt
Nieuw is de doos DeLuxe
     Maar liefde is niet plastic
met gegier, gegil en sirenes
     Liefde is niet te koop

Waarheen de wind ook waait
daar raken de mensen verliefd
tot het gif is uitgewerkt
je liefste de pijl uitrukt
en jou aan het huilen maakt

Geen lieve woorden meer
alleen de populaire liedjes
over je eigen zieligheid
het wijdverbreide ongeloof
in echte echte liefde

en de algemene jaloersheid
op goedkope sensaties, alsof
mensen niets anders wensen
en niets meer dan dat
te bieden hebben

Pas op, waar je ook bent
er is altijd een liefdesfontein
in de buurt, waar de wereld stil
staat van tijdloos geluk
bezegeld met een muntje

De feesten vielen stil
alle drukte liep weg
uit de cafés en de straten
En de lucht werd bleek

Wij doen niet meer mee
zolang het winter is
en we zonder kunnen
Alleen het hoogstnoodzakelijke

kopen we, niets onderhouden we
dat de bezetting in stand houdt
haar landvraat, mensenvraat
Vrijheidsvraat

Ons bloed stroomt, onze adem
tovert ons op zijn mooist
kristal na kristal te voorschijn
Onaangeraakt

We zullen een nieuw leven sterven
in de harten van de soldaten
kwetsbaar ooit de lente in hen
wakker kussen

Jullie weten niet waarom
kennen niet eens het verschil
tussen de regen en mijn tranen

Jullie hebben geen idee
van de zee, die voor jullie is
wat voor mij de aarde is

En wat voor mij de hemel is
hoeven jullie niet te begrijpen
Ook aan mij ontglipt het

net als jullie aan mijn hand
en mijn gevoelens aan mijn wil
ontglippen

Ach, wat weet ik
van mens en dier
van ademen in de grond?

En dan zijn er nog de engelen
als ze bestaan, de koren
die van alles Gods lof zingen

en de boodschappers die spreken
wat waar is en rechtvaardig
Luister, ik huil

om hun wijze woorden
dat de dood geen mysterie is
maar een aanmoediging om te leven

Wie ben jij, jij ongrijpbare
zeemeermin in mijn verhaal
van verlangen en verveling?

Mijn verhaal, mijn verhaal
van schipbreuk en strand
strand, strand, keienstrand

Aangespoeld, dorstig
en rillend van uitputting
gewekt door de hete zon

Strand, strand, keienstrand
aangespoeld, ijlend
van de honger en alleen
helemaal alleen met jou

dansend in de golven van de zee
de zee, de zee, de golvenzee
en mijn verhaal, alleen mijn verhaal

vaart voorbij dit strand
strand, strand, keienstrand
mama, mama, oma

maandag, dinsdag, woensdag
donderdag, vrijdag, ik doe mijn best
kom gauw, gauw, laat me niet alleen

Duizenden slaven van De Redder rennen
gebukt naar een zitplaats, buik tegen bil
neus in de rug, vakken vol lichtroze
schouders onder de paarse
kaalgeschoren kruinen

om de hersenen onder zon
en maan te openen
naar de Grote Ziel
en zelfkennis op te doen
uit de spiegels om je heen

de inwisselbare lichamen die
onder de tucht van eenzaamheid
onder zwijgende lotgenoten
niet meer kunnen sterven
aan gevaren van het dagelijkse leven

Overal zie je jezelf
tussen de harde gezichten
van gewapende bewakers
en je klampt je vast aan
het veranderen van het licht

het ruisen van regen en
geuren gebracht door de wind
Wie het laatst lacht, lacht het best
Maar wat voor lachen is dat dan?
Een lach die niet wordt gedeeld...

Manke, magere meeuw
plassen in de kuilen
van lege straten

gaten in de muren
de school gesloten, niemand
die weg kon is gebleven

na de rellen
niemand die vrij kwam
uit de cellen

Verliezen zijn genomen
koffers ingepakt
het water afgesloten

Oude stad, dode haven
waar ik thuis was en terug
had willen komen

poets je witte trappen
doe je lichten aan, toe
ga weer aan, weer aan

Mijn staart verslapt
ik spring niet meer
doe me niet meer tegoed
aan de wonderen

Mijn stofwisseling stokt
en dan ben je nog niet jarig
dan valt er te veel te wensen
om uit je woorden te kunnen komen

Complicaties, mijn lichaam
ondervoed, los vel
(omhelzingen verraden het)
Ook mijn gedachten vermagerd

tot spoken, mijn eigen horror
hoe het afloopt
en daar doorheen de bommen
op waterbedrijven en ziekenhuizen

Ik weet te veel
ik kan me niet beperken
tot mijn eigen alarmsignalen
tot alleen mijn eigen vandaag

Stil   stil   stil   stil

De ruimte schiet weg
over het panoramaraam

Nevels om onze spiraalduik
terug de oceaan in, Captain Colin
zweeft ons door echo's van leven
signalen in de ronde salon

20.000 uur is ver, we liggen
op zakken, drinken uit kristal
en leven in eeuwigheid
Nieuws is er niet

Het meisje van twee
wijst de zeesterren aan
haar zusje slaapt
in mama's schoot

De sonar loodst ons
langs diep gestemde schimmen
in de zoeklichten, het troebele duister
van de maanloze nacht en ontij

tot we aanspoelen in een fjord

Mijn huis heeft grote bedden
waarin naakte mensen kreunen
en meisjes verkracht worden
door andermans eenzaamheid

De gasten betalen voor
het wassen van de gordijnen
die ze na de nacht strelen
met hun zachte handen

Ze verwachten geen eelt
van de dag, ze herschikken
en ruiken, plukken de bloemen
niet zelf, leven binnen

waar ze zonder prestaties
tevreden zijn, want
de wereld is vermoeiend
als je haar wilt veranderen

en de lente verdraagt geen uitstel
er moet geleefd worden, genoten
want niemand verwent je
beter dan jijzelf

Alles heeft zijn tijd
de vorsten en de tirannen
de edele en de rijke elite
de rechten van vrijheid
gelijkheid en broederschap
de ophitsing van het volk
en opnieuw de koning
onze held, onze kampioen

Ik moet maar
het beste ervan maken
Mijn leven is te kort
voor actief verzet
voor een idealer later
dat alleen na jaren
van rustig gedijen
zijn tijd bereiken kan

Tot dan moeten we maar
geduldig zijn en
genoegen nemen
met elkaars angsten
ondeugden, lelijke
en mooie woorden
uit onmacht
om voor elkaar te zorgen