In het theehuis doen wij alsof
we goede vrienden zijn – om de beurt
kaatseballen we onze dagen

Kon ik je maar raken
maar met woorden lukt dat niet
Onze handen liggen dicht bij elkaar

We staren naar buiten
het valt niet uit te leggen
al begrijpen we het wel

En dat komt al te dichtbij

Ik droom mijzelf in de zon
op Italiaanse schoenen, ogen
volgen en bewonderen mij

Dat is wat er mist, vanzelfsprekend
er had moeten zijn na jaren zwoegen:
moe maar voldaan op mijn plaats

wakker worden in een gemakkelijk leven
(vissen springen in mijn pan
  de katoen staat hoog
  te bloeien in de zomer)

Ik droom mijzelf in Amerika
Schijnwerpers wachten op mij
Ze volgen en bewonderen mij

waar ik kom, in lichte hallen
en schone straten geurend van
wolken jasmijn en lieve mannen

die buigen voor mijn analyse
(ik spreek lichtvoetig
  met grote wijze poezenogen
  Dank u. Ik heb gezegd.)

Ik ben oud geworden
en kan alleen nog spelen
met mijn gedachten
de rest is te stram

Maar vergis je niet
het is aangenaam
om in de warme wind van vandaag
te voelen hoe het is

om in een dunne jurk
op de steiger te staan
wachten zonder noodzaak
om iets anders te doen

dan wapperend in de zon
te genieten, terwijl ik
inmiddels voor me zie
hoe het allemaal verder gaat

Mijn verliefdheid en het kind
dat mijn been omarmt
datzelfde kind naast me
met haar eigen kind

op de arm, onze voeten
in de branding, één liefde
ademend, drie vrouwen
met wilde haren

net als op de berg
waar ik de as opgooi
de wereld in, zo speel ik
mijn leven bij elkaar

Ik ben een ballon
aan een tros mensen
met touwtjes zwaartekracht

bijeengebonden in een knoop
van navelstrengen
(de aarde)

Mijn opgeblazen hoofd denkt
zelfstandig te zijn, waaiend
in een eigen stukje hemel

(een fantastisch bestaan
  boven alle verwikkelingen
  in de knoop)

zo vervuld van alle sensaties
dat ik ze niet door wil prikken
want ik ben een ballon

Nog geen twee vierkante meter
dat is maar weinig huid

om contact te maken
met zoveel mensen

die mij aantrekken, alle kinderen
die ik wel zou willen koesteren

de koeien en de ezels bovendien
met wie ik wel zou willen praten

te veel dieren om op te noemen
ook nog de wonderlijke wezens

die planten zijn, hun kracht
en aanvaarding wat ze krijgen

onbezorgd te verliezen aan vruchten-
rovers, plus de stenen ruw en glad

in alle kleuren raken zij mij aan
tot in de fijnste plooien, diep

in mijn lichaam met de wind
van mijn gedachten

Ik heb doosjes (eerste kwaliteit)
met spijkers, een jampot vol
sleutels van onbekende deuren

en een berg koffers bewaard
vonderwerpen uit mama's huis
geheim geworden herinneringen

als onbeschreven museumstukken
schraal op een schap in de schuur
door mij weggezet om later ooit

mijn verleden mee te openen
als de tijd stil gaat staan, en ik
geen deuren meer vind

naar de toekomst, alleen nog
kan verdwalen in het heden
of in het verleden

Wetten bevrijden mensen
meer dan andere teksten

hoe gladder, hoe meer
ze als een helder meer

de ongrijpbare diepte
van de hemel begrijpbaar

maken, maar niet de losse
wetten die op zichzelf staan

als palen, die beperken
beklemmen en belemmeren

die mij levenslang hebben gegeven
in het monnikenland

tussen Maas en Waal
waar ik rechtsregels glad schaaf

tot wereldwetten die nergens
op uit zijn dan op ieders vrijheid

om te bereiken wat men kan
bijdragen aan stad of land

Uit een kist eet ik
boeken, de kist eet mij

en brengt me naar de overkant
Ik vlucht naar mijn vrijheid

Het is mijn lot
een riddervrouw te zijn
ontwaakt in een duistere tombe
trekt mijn ziel druppels diepzee
omhoog uit de aarde

tot een fontein van liefde
die mij optilt en laat zweven
naar het licht

Het is mijn lot
een riddervrouw te zijn, jong
zonder smetten op mijn ziel
die in mij hangt te wachten
op berichten van nood

die te erg is
om ongezien af te vinken
Ik moet in actie komen

Het is mijn lot
een riddervrouw te zijn, ik grijp in
en keer onstuimig de kansen
met superkrachten
van goede wil

Als kind had ik naar de overkant
kunnen lopen, het ijs was dik genoeg
voor mij, maar ik hoor hier, kijkend

naar de oevers en het water
de plankpeddelaars, de ganzen
en 's zomers de bommen
van schreeuwende vakantiekinderen

Ik ken de jongen met stille groene ogen
de anderen die bij de boom blikbier
drinken, in het kanaal plassen

pizza halen en kussen met kauwgom-
meisjes die op een scooter zijn
gekomen om met elkaar te praten
en plezierd en bewonderd te worden

Soms vertrekt er een dikke sloep
met dikke kussens, blije mensen
en witte ballonnen, soms vaar ik

in een zijspan mee, dan kijk ik
met een lange nek over het bolle
wegdek van de brug en wandel ik
in gedachten naar de overkant

Twintig treden, vijf voet
loop ik af, het duister in
van begraven geheimen
aan de rand van de oase

Twintig treden, vijf voet
loop ik in de opgraving
naast de ondiepe greppel
die ooit vijver was

Ontdekt vanuit de hemel
vaag aangestipt in het zand
door afwijkende meetwaarden
van de ondergrond

Het licht weer in
waar een man op de wortels
van een oude boom zit
en naar me kijkt

Gebiedend wenkt hij me
wijzend naar zijn waterfles
en ik besef
dat hij de antwoorden weet

op de vragen die ik zal stellen
wanneer hij er niet meer is

Eindelijk vrij in open veld
waar meer te zien is
dan me lief is
niets

dat mijn aandacht trekt
en een obstakel is
dat verborgen houdt
wat onzichtbaar is

Een bliksemveld van inzichten
die zichzelf bewijzen
want als je eenmaal oog hebt
voor de hartslag en de adem

van de levensboom
waarin je beweegt
is het erg moeilijk
om weer blind te zijn

en eenzaam
en de kudde
en de aarde
te vergeten

De hersenen boven mijn mond
laten me op tijd eten
twee uitlopers sporen
voedsel op en zo is het

uit de hand gelopen

De ogen lieten de handen lopen
naar de oneetbare wereld, en
lieten ze extra kamers bouwen
om spullen te bewaren

Ook ik ging lopen
en van tijd tot tijd terug
trekvogelen naar vroeger
mijn vrienden en familie

bij wie mijn drang begon
om radslagen te maken
naar een andere wereld
weg van de thuistafel

waar ik uitgegeten was
en in de verte keek, waar
ik aangeraakt hoopte worden
door een nieuwe liefde

Terugkijkend herken ik stukjes
van de weg die ik ging
De verbindingen zijn verdwenen
wegwijzers staan er nog steeds niet

De fictieve werkelijkheid
kan ik tellen, de aantallen
seizoenen, woningen, vrienden
De rest is een droomsnoer

van verlangens en feesten
die ik niet vergeten ben
van onbeantwoorde liefde
en volmaakte ogenblikken

herinneringen in het diepe
zwart, oplichtend
als zwevende eilanden
met sierlijke pieken

van belevenissen
een reis
door de afgronden van de nacht
die kinderen doet huilen

We moeten lijden
tot we sterk genoeg zijn

om eisen te stellen
Maar waarom ik?

Ik heb maar één leven, kan het
in een ander land beter hebben

en als ze me daar niet willen
dan moeten hier de mensen

me hier maar helpen
ook al hebben ze er niets mee

te maken behalve dan dat
dat wij mensen zijn

Ze moeten
maar lijden

tot ze willen:
eigenaar zijn

van de problemen en de oplossingen
eigenaar van hun idealen

Het gaat goed, we rijden hard
weg van waar de bommen vallen
Fatima's hand zwaait opzij opzij

We zijn met velen
sterker dan de regels
Daar breken we doorheen

naar een rijk land, geen klooster
al zullen we langzaam leven, maar
we brengen onze eigen regels mee

We willen werken, de tijd nemen
om te leren en te trouwen
om een toekomst te hebben

en te geven
aan onze ouders
die daar niet in geloofden

Ik verveel me, maar prachtig
is het uitzicht op de stad
in de nacht, nog steeds

te heet om te slapen
of de wolkenkrabbers, de stapels
verlichte ramen te tellen

Mijn hand zwaait welterusten
Zou er iemand naar mij kijken?
Ik knijp mijn ogen samen

tot glurende telescopen
daarna sla ik ze weer neer
om wat te lezen, inzichten

die ik al had, maar nu niet
kan rijmen met de wereld
die me wakker houdt

Kon ik maar slapen, dromen
van lichttorens in de woestijn
zonder er zelf te zijn

Ik zit op de volle kracht
van 210 paarden en ren
over het strand van De Haan
ik besta, ik leef
oerend hard

mijn ziel verslindt de branding
en het duin, het landschap
van mijn vrijheid, mijn droom
en de werkelijkheid vallen samen
op de grens van zee en vrienden

waar ik mijn Norton omhels
sterk, zelfstandig en vrij
schep ik beeld voor beeld
leven uit mijn verlangens
ik schep liefde in mijzelf

Valken pakken geen schoeisel
voor hun nest, niet de slipper
die de farao in de schoot valt

     Hij kijkt omhoog en iedereen
     kijkt met hem mee
     naar de valk in de lucht

Het moet een teken zijn
een opdracht uit de hemel
en de zoektocht begint

     Het welzijn van heel de natie
     staat op het spel, de vraag
     is: vinden of verloren gaan

Het hof trekt van huisje tot huisje
langs de vrouwen en de meisjes
heel de wijde delta door

     De hemelse slipper past aan de voet
     van het buitenlandse Bleekgezicht
     de slavin die anders is

Ze had hem te drogen gelegd
na het kleren wassen in de rivier
en laat de andere slipper zien

Ik zou
ontsnappen, niet beter weten
en ervandoorgaan, misschien bang
zonder straatkat die mij helpt
maar vrij

Ik zou
afgaan op mijn dromen
de geuren waar ik niet bij kan
door heggen en tuinen struinen
dat zal ik nooit vergeten

Zou het
zo gegaan zijn
en wil jij dat ook
of is aandacht genoeg
wanneer je miauwt

Vermaak me, Streel me
of vraag je: Troost me
je hebt gewoon geen idee
wat een gevangenis is
laat me vrij

Op de fiets kwam ik tot Poppel
en Kleef, het buitenland
Vrienden woonden in Gendt

Ik kreeg stevige dijen en kuiten
de school was in de stad
de hogeschool in een andere stad

Toen paste mijn wereld niet meer
in een cirkel van een uur gaans
maar in Amsterdam was het weer

zoals in mijn kindertijd, alles
dichtbij, de wereld groot genoeg
om er op eigen kracht in te bewegen

Nieuwe vrienden binnen bereik
en af en toe nieuwe buren
maar familieleden versnipperd

over verre streken, soms bereisd
in gespreks- en motortijd, nooit even
tussendoor bij elkaar

Ik kan niet sneller leven
dan mijn lichaam
bij kan houden
Fietsen en varen zijn het maximum

Een korte trein- of busreis lukt nog wel
als ik oplet en meeverander, niet zit
te lezen of slapen, anders
krijg ik bij aankomst in één klap
het overgeslagen leven te verduren

Sneltreinen en vliegtuigen breken me
op, dan raak ik meteen achter
en helpt het niet
om elke vijf minuten
met tientallen tegelijk
de kilometers af te tellen

Mijn wortels zijn lenig
ze laten mij reiken
naar de wereld
waaraan ze me binden
daarom verkas ik ze voorzichtig
en langzaam wanneer ik op weg ga
om horizonten te verkennen

Na de vier stappen van vandaag
zit ik op sokken bij de haard
Mijn zware laarzen staan recht
en mijn rug rammelt nog

Ik ben een handlanger
ik verleg de grenzen
van de verliefde dames
en de rijke heren

Paardenmoppen laat ik achter
de geur van freesia's neem ik mee
Het water in de emmer klotst
als hunkerende liefde

Ik reis niet alleen
We zijn bewapend
De papieren zijn kostbaar
Verzegelde brieven

Begin en behoud
van banden en grote belangen
Tussen de haltes liggen de teugels
van het lot in mijn handen

Vanaf de rivier overal bos
met ridderzwam, elfenbankjes
en witbebaarde bomen

Soms valt er een stilte
en hoor ik de boomkruiper
hier en daar is er een steen

die beschreven staat
op de kaart van dit gebied
die geen kaart is

maar een opsomming
van kruispunten, bruggen
en solitaire bomen

Vanavond zal ik rusten
in een gemakkelijke stoel
die belangrijke uitvinding

na de klapstoel, de kantelstoel
de draaistoel en de rolstoel
gelukkig ben ik van binnen heel

niet door elkaar geschud
in een geveerde koets
fit voor een rustdag

voor afwegingen
over mijn reis en de wereld
aanvaardt de uitkomst

Ik kende mijn wijk
de straten naar alles
dat ik kende

maar al die straten
gingen nergens heen
leerde ik, en ik ging

weg over grotere straten
de wijde wereld in
naar andere wijken

en ook die straten
gingen nergens heen
leerde ik, behalve dan

fijn weer naar huis
Daarom zit ik tegenwoordig stil
thuis in mijn Rome, en

de een na de ander reist
over onzichtbare wegen
naar me toe, snelle sterren

aan de hemel van mijn gedachten

Ik houd van morgens vroeg
dan ga ik met een kar op pad
en alle dagen vind ik wat

er op de stoepen van de stad
is neergezet, een theepot
gereedschap, boeken, mikado
een ouderwetse radio
een keukenstoel en zo

's Winters scharrel ik in de kroeg
's zomers langs de grachten
Een mislukte, soms beminde man

Tot ik met mijn ware
een leegstaand huis bezet
met een theepot, boeken, mikado
een ouderwetse radio
gereedschap, keukenstoel en zo

Ik ben ik en jij bent jij
Er zijn te veel mensen

om van te kunnen houden
te veel om te kunnen leven zonder

omgangsvormen, al kost dat
wel vreugde om het wonder

van elkander, elke ander
die je ontmoet, jij en ik

die is zoals wij
De mensen naast mij

in de trein zitten te praten
Ik hoor hun verhalen, hoor

gelukkig niet bij hen
hoop ik

Ze zijn zo anders, of erger
nog: ik ben ook zo

Het wonder laten wij
onuitgesproken, ongezien

Welvaart in stad en land, zie
het licht onder de wolken in de toonzaal
van het aardse paradijs, zie

een glimp van onszelf
in de blikken van toen
de schoonheid van hun aandacht

hun verlangens
in jongere jaren van de wereld –
dezelfde als de onze

We bewerken en bewaren
we bouwen en verbeteren
we scheppen de schoonheid

waarin wij willen leven
Hier is die verzameld, zie
dat het goed is

Ik vond het iets van vroeger
de scherpe scheiding
tussen ja en nee, schuld en onschuld
besmet en zuiver, vrouw en maagd

Maar de computer laat me
geen andere keus dan wel
of niet bevriend, gebonden
of beschikbaar, wel of niet

een reactie, een afspraak
stilstaan of een stap zetten
in vijf mogelijke richtingen
en als het spel mislukt

kun je zogenaamd alles wissen
en opnieuw beginnen
je ervaringen verborgen
achter een schone lei

voor nieuwe keuzes
wat een heel gedoe is
in het echt waar dromen
het spel zijn en voorlopig

de werkelijkheid is: voortdurend
leef ik-tussenmens overal tussenin
in tussenstanden en tussentijden -
tussenpersoon op tussenstations

In het museum waait de wind overal
vandaan, overal heen, zoals wij bezoekers
uit heel de wereld komen en gaan

Wij dragen een cultuurweb, voeden het
met de collecties van de musea
die groter zijn dan hun gebouwen

Wij dragen de kunst
met ons mee, ze is groter dan wij
groter dan onze tijd en verblijfplaats

Wij dragen de kunst
uit, de geschiedenis die ons verbindt
en altijd verder gaat waar zij eindigt

De wereld een doolhof
onder de notenboom
in deze overzichtelijke tuin

Een pad volgen
leren hoe het gaat
wat belangrijk is

Met onbekenden op weg
met onze zintuigen
het geheim ervaren

En verder reiken
de wereld herscheppen
voorbij ons leven

Dit is onze wereld
hoe die was en kan zijn
voorzichtig reiken wij

Naar schoonheid
en verhalen reiken wij
naar contact

Met andere levens
verbinden wij ons
verbinden wij ons
van hart tot hart

Kom binnen, ik kus jouw ogen
Ik zal je alles laten zien
Neem de tijd, kom zo vaak je wilt
en verzadigd zul je weggaan

Neem een bad
in al mijn kleuren – zacht
als poederkwasten strelen
ze jouw blik

Ik omarm jouw aandacht
met het goud van de geschiedenis
Hier is alles
eeuwig jong

Onvoorwaardelijk plooi ik me
naar jouw behoeften
Ik geef
beelden om nooit te vergeten

Laat je verrassen, betoveren, vervoeren
Kom in mij en stroom
door mij heen
Ik ben er voor jou

Hier groeien wij
We voegen verleden toe
aan ons leven, en schoonheid

We brengen oude meesterwerken
tot leven door te kijken
in tijdspiegels

waarin we ook onszelf zien:
grote mensen
met een museum in ons hoofd

stille zalen
waarin we kunnen dwalen
tussen werkelijkheid en idealen

verleden en toekomstdromen
Op elk moment
Grote mensen

Banden zoeven, ruggen zijn gebogen
wolken woorden waaien mee:
er rijden fietsers langs de zee

Ze trappen en praten
maar ruiken niet
wat ik ruik
kijken niet zoals ik kijk

Ze zweten parfumluchtjes
doen in monologen hun wissewasjes over
Ze voelen zich belangrijk

De zon gaat onder in ons
mooie avondland, laat het maar
fout gaan, roepen de kiezers

laat de stroom maar uitvallen
de aarde scheuren en de honden
blaffen, laat de zee maar kolken

Ze duiken en zwenken
als een zwerm spreeuwen
Er zit een systeem in

dat moeilijk te beïnvloeden is
door bestuurders, als vogelaars
verklaren ze de voortekens

Na de grote beving breken er landen
af en ze varen weg, hun kaap klieft
de oceaan: een trotse rotstitaan

vol konijnen en kolonisten
die zich verschansen achter boze woorden
omdat het zo ingewikkeld is

Ze willen een eigen koers
ze willen een nieuwe zon
De vrouwen zijn zwanger

Nog merkt niemand het
op, maar ik heb het in me

de briljante ideeën en het gezag
om de dingen te laten lopen

zoals het hoort, tot in de puntjes
uitgewerkt in rapporten

Mijn promotie is een kwestie
van tijd, mijn werk zal gezien worden

het is er al
in mijn hoofd, klaar

om bekend te maken, beleefd
rekening houdend met iedereen

Ja, ik pas me aan, ik wacht
op het juiste moment

en bereid alles voor
Ik zie het voor me

ik weet hoe de wereld werkt
en wanneer het zover is, kunnen we

allemaal tevreden zijn

De reis is onrustig, maar
het schip is geweldig
een prachtig schip

Helaas zonder scheepskabouters
om de vege boel te redden, nee
er zijn alleen dwazen aan boord

die vrijheidsliederen zingen
en toosten op verre stranden
Ach, we verliezen koers

Het magnetische veld wordt zwakker
en de noordpool schuift weg
Havens blijven ongelezen

Zeepokken grijpen ons bij de kiel
Ze groeien ankers naar het diepe
van het onrustige water

De onbereikbare maan trekt
een zoet spoor in de zilte lucht
Maar wie zou daar kunnen leven?