Het huis is opgeruimd
nu mijn hoofd nog

handen om een warm glas
lichten uit, staren

naar een vlam ongemerkt
mijn zorgen verbranden

Maar mijn schedel behoudt
diep verborgen iets zwaars

dat geen licht ziet, verscholen
een verlangen

te leven en ervaren
Mijn schedel behoudt

mijn zwaartepunt

Kulupu kulupu
Lon li pona pona
E suno li pona
E len kin li pona

En mi sijelo kin
sina sijelo kin
telo e kasi en
e kili li pona



Moku mute li pona
Lape mute li pona
Olin li pona pona
mi olin e mi mije

tan o ona li pona
Ona li pona mute
Unpa musi li pona
Unpa mute li pona



Pali pona mama mama
pali pona pona
E suno li pona
pona pona pona

Lon li pona pona
pali pona pona
Mi olin e sina
tan e sina li pona

Mensen mensen
Het leven is heel goed
De zon is goed
Ook kleren zijn goed

En mijn lichaam ook
jouw lichaam ook
water, de planten en
de vruchten zijn goed



Veel eten is goed
Veel slapen is goed
Liefde is heel goed
ik houd van mijn man

omdat hij goed is!
Hij is heel goed
Het plezier van vrijen is goed
Vaak vrijen is goed



Dankjewel mama papa
heel erg dankjewel
De zon is goed
heel heel goed

Het leven is heel goed
heel erg dankjewel
Ik houd van jou
want jij bent goed

's Avonds zijn de duinen vlak
en drassig watergrauw
struiken worden donker
zwemen rood en blauw

Alles verliest vastheid
land lijkt zee en zee op land
in ijle golven schemerlicht
stolt water tot tinten zand

Wolken lijken een massief
en bergen zonder maan
een nachtzwarte hemel
waaraan geen sterren staan

Ideeën zijn levensecht
vormen gaan voorbij
Weet waar je aan hecht
dan ben je vrij

Geschoren schapen warmen zich in de zon
schaduw onder de schuine bomen

een badkuip gekanteld tot trog
de dijksloot een lint roodalg

afgebladderde borden op de grens
water en land

het kabbelen knabbelt aan het talud
langs het kruinpad kraagt gras

ik wandel langs het wijde water
hier gieren geen banden

soms op zuidwester dagen
de meeuwen en de wind

achterom wappert de was
wit als de zeilen in het schelle licht

de hemel verzilvert de zeespiegel
tussen de oevers kromt zich de horizon

het water welft over het groene dal
wiegende en wuivende wiernimfen

verlokking onder de golven
schatten schijnbaar voor het grijpen

geelgouden stenen in de Gouwzee

Ik zie de late en de vroege
mensen in verlichte kamers
waar de gordijnen niet dichtgaan

Ik zie in het schemerdonker
van de ochtend mannen
zitten praten op de banken

in de kring van het plein
dat dan begint te zingen
in de bomen die daar wonen

Alles gaat maar door
van gisteren naar morgen
maar zonder begin en einde

Er is niet eens een richting
alles gaat vanzelf
zijn goddelijke gang

De rechter luistert, de klerk schrijft
alles op en heel precies
vatten de advocaten het samen

Een vlinder fladdert door de zaal
voorzichtig, voorzichtig
vangt de rechter haar

tussen zijn handen, even maar
dan schikt hij de stukken
in een archiefdoos

zonder uitspraak te doen
De partijen stuurt hij weg
om een kleine kwestie

onderling te gaan regelen
en op de volgende zitting
nodigt hij hen uit

over een ander punt
zelf afspraken te maken
Hij pakt de doos en vraagt

instemming om hem te sluiten
Er klinkt muziek uit het café
de rechter sluit de ramen

bergt bef en toga op
In de binnenhof vol bloemen
vult hij een grote gieter

Door mijn kleren heen
voel ik het wuiven
in mijn longen
de halmen achter het riet

en ik huiver
met de zeeën en het gras
het ontoegankelijke moeras

Flarden meeuw en wij
stemmen van het lied
van de aarde, adem van haar getij
echo van haar zang

wij geschutte havens
osmotische enclaves
personerende huid

Kadootjes geluid
in en uit pompend
zijn we muziek
Ik ben muziek

Buurman is een denker
een beeld achter het huis
in de zomer en de winter-

tuin verscholen in de spar
Zijn poten enten hem:
kale, opstaande takken

onzichtbaar gedragen
door wortels in de grond

Soms strijkt door zijn veren
een wind die niet wil wachten
maar híj haast hij zich niet

wanneer ik visjes gooi
Bedachtzaam weet hij
kansen worden benut of gemist

en hij kent het verschil
het juiste moment
of niet

Ach, ik kan verdrinken
's nachts onder een boom
doodvriezen, alleen

maar verkleumen of geluk hebben
en een plaats bemachtigen
om te slapen in de opvang

onder de honderdbeddendeken
met voor ieder een hoofdgat
lekker warm bij elkaar

Maar dan nog, vanochtend
werd mijn buurman niet wakker
bij de eerste, tweede en derde gong

Spartelend ging hij omhoog
bij het optrekken van de deken
Onder de balken hing hij stil

een mager lijf -- we keken
en heelden voor een halfje
ieder een wierookstokje

Het was er al, onopgemerkt
tot ik er op ging letten

en nu komt het met volle kracht
binnen tijdens de ceremonie

Ik sta te smelten voor een muur
van hemelhoog oplaaiend vuur

ik ben geen lichaam meer
maar vloeiende vibraties hitte

een groeiende, gloeiende geest
alsof ik armen tot vleugels spreid

Ik val achterover
Een zacht golvend bed

vangt me op, het eet de vlammen
en bekleedt me met goud

Het was er al
mijn derde oog

de verborgen ingang
voor geheimen en oerenergie

de opening voor het eeuwige
licht uit mij

De dingen en de mensen schreeuwen
om mijn aandacht, er ligt rommel
in de kast, post in de bus, een lijstje

voor boodschappen, van alles
dat me de hele dag door dwingt
om me te ontspannen, het groeit

hoe meer ik eraan denk en het helpt niet
om op te ruimen zolang ik hetzelfde blijf
leven en me opsluit in schaamte en schuld

om wat ik zie in de spiegel
die anderen me voorhouden
met wie ik de waarheid niet durf

te bespreken en te leven: de zon
die heel mijn wezen vervult
van onuitputtelijke energie --

brandstof in mijn buik
liefde in mijn hart
licht in mijn hoofd

Ik ben een hogepriester op zee, ik dien
de draak met zijn machtige vleugels
die vlammend van de zon en zijn adem
bol staan, geleid door mijn ene hand
aan het roer en de andere aan de lijnen

strak genoeg, los genoeg, elk moment
opnieuw de wind precies in het midden
op de sweet spot: twee harten verbonden
op de Weg door harde wind en hoge golven
steeds in balans als twee spelende dolfijnen

En wanneer de meeuwen op het dek landen
bij het opsteken van een storm die me opsluit
in regengordijnen en mijn draak doet stampen
en briesen van alle geweld, volg ik aandachtig
zijn grillen en houd ik koers tot er een gat valt

tussen zijn zwarte tanden en ik het blauw
in glijd, de vrijheid tussen twee hemels
waarin alles helder is en ik overzicht heb
in alle richtingen, van dageraad tot zonsondergang
hogepriester van de zon in mijn hart

Laat de mensen maar
denken wat ze willen
Ik ben sterk, ik klauw
vuur van me af

adem warmte en licht
mijn hart in en uit
vruchtbaar verbonden
met moeder aarde

ik voed het leven
dat mij alles geeft -
met druppels maan-
bloed, en ik open mij

voor wie waardig is
de Kracht kent: haar
door elke vezel vrij
laat stromen

In dit heiligdom ben ik de heilige
een rondbuikige boeddha
Iedereen doet moeite
om mij lachend te laten leven
Ontvangen is alles
ontvangen is groeien

Er is zoveel dat ik krijgen kan
dus wat zal ik nemen uit het spel?
Heb jij van de taarten: de slagroom-
soes, en van de dieren: de eenhoorn
en de draak?
Dan heb ik gewonnen!

De draak brengt me overal
over de kortste, de snelste
of de gulden middenweg
Ik zit lachend in haar nek
en ik wind de wereld om mijn vinger
Er verandert wat er verandert

Als ik een reus was, zou ik
zeker in het bos gaan wonen
omdat bomen nog groter zijn

en dan heb ik meteen familie
want ze wonen ook in het bos
Verder woont daar niemand

misschien kabouters, onzichtbaar
omdat ze achter de bomen blijven
Ik kom graag in het grote bos

de bomen staan op mij te wachten
en ze lopen altijd met me mee
totdat ik het bos uit ben

Dan blijven ze weer staan
en ze kijken me na --
sinds ik zeven werd

Toen kwamen ze 's nachts
op bezoek om te zeggen
dat ik altijd welkom ben

Besproken is het, uitgelegd
en afgewogen tot een besluit
een opdracht, niets meer

te doen, wachten alleen
de touwtjes aan elkaar zien
te knopen met wat klusjes

een mooi verhaal op zijn tijd
openstaan voor een meevaller
vriendelijk lachend en fier

aanvaarden wat met liefde terloops
wordt gegeven, en vergeten
waarop je aan het wachten bent

Er is geen houvast
in niemands handen
waar het heen gaat

Ga maar eens zitten
langs de promenade
de mensen bekijken

De meesten zijn vrij
en verveeld, niet echt
onderweg, soms moe

soms met kinderen
die van niets weten
samen op vakantie

van sport, spel en school –
jong geleerd, oud gedaan
maar er gebeurt niets

anders dan anders dan
het likken aan een ijsje
gewoon net als vliegen

die je kunt vastpakken
als je handig en snel bent
omdat ze altijd willen eten

en net als vaders en moeders
als hun toekomst alleen nog
zorgelijke wensen hebben

Jong haalde ik de wereld
binnen, ik vulde mij

en elke dag was ik blij
te groeien, groter dan Alexander

de Grote Baruch en meester Kong
gevoed door eeuwenwijze vrouwen

Ik trouwde en kreeg kinderen:
de huiselijke gewone jaren

van vrede en vervulde wensen
Het ging maar door, de mensen

met wie ik sprak, de plaatsen
waar ik steeds kwam, de lessen

die ik ging geven, de wereld
die ik uitdeelde en de ziel-

snippers van mijzelf
die ik overal begon achter te laten

om leeg te worden van het leven
dat stilstaat als het niet stroomt

naar jonge lichamen

Het sluiten van de hemel is het laatste
dat ik zie, alleen mijn luchtbellen
kunnen ontsnappen, zelf zweef ik

gewichtloos omlaag
zink niet, verdrink niet
verdwijn langzaam

voel niets wanneer ik land
op de diepe bodem van de zee
die zich in het water spiegelt

als een donkere put
de lichtcirkel nog maar een punt
een ster in mijn eeuwige nacht

Ik kan wel in mooie kleren
op schoot gaan bij een man

met blauwe ogen, en champagne
drinken in de kleur van zijn huid
zonder iets voor hem te voelen

maar mij bevalt het
op een verlaten terras
in mijn eigen waarheid
van een verlaten terras

te zitten, als er nu maar niemand
denkt, daar zit een vrouw
gezellig, dat terras

laten we daar maar
bermbloemenlimonade drinken

Vlak boven het water
blijft de zon hangen
De oude mensen kijken
met romantische gevoelens

naar ons op de rotsen
waar we elkaar voorlezen
Zij zien de mieren niet
alleen onze jonge lichamen
en ze denken de hagedissen erbij

Op zee klinkt een misthoorn
maar er is niets te zien
tot ineens om ons heen
de badgasten op de blokken beton
worden wie ze leken te zijn:

schimmen die zich koesteren
in de warmte op hun huid
Ze draaien zich om en wachten
slapend op de zon

Veilig op de stoep de straten
door, rondkijken, onwetend
wanneer ik iets zal zien
dat er gewoon is, maar me opvalt
als iets bijzonders

Me warmen aan het vuur
en in de vlammen turen
die mijn gedachten verteren
zonder dat ik ze ga missen
Ben ik er nog?

Luisteren naar het ruisen
van de waterval, regen
die me van binnen wast
schoon, leeg en vol
van wat ik nog niet weet

Cirkelen als een biddende
vogel, alles en niets zien
tot er een inzicht beweegt
waar ik op af duik
Wordt de prooi mij?

Het gaat vanzelf, alsof
ik iets kan, iets begrijp, iets ben
wat mijn verstand te boven gaat
groter dan mezelf
licht, leeg en vol

Duik in deze zee
ruis maar met me mee!
Schimmig schuimig schater
kletter klots geklater
wat een tof theater
spelen wij met water!

Flipper floeper flater
snipper snoeper snater
rommel rijmel rater
wiegel waggel water
duik in deze zee
ruis maar met me mee!

Zwijg, ook morgen, vertel
geen verhalen, geen illusies
geef me liever niets

De werkelijkheid is genoeg
zoals ze is, onbenoemd
vrij van etiketten

Als ik dat ooit leer
zal ik wijs zijn en zelf
het bekende zien

ook wat onbenoemd is
waarvan ik moet raden
wat ik ruik, wat ik voel

en hoor en zie
ook jij
die gekend wil zijn

Zwijg, kader jezelf niet
in een anekdote, zo'n korte film
gevangen in sjablonen

Het dekbed terugslaan, ontsnappen
uit de hitte van de droom
en het gevoel weg laten zakken
dat ervan over is

Verliggen, tot rust komen
en dagdromen over betere tijden
In bed is alles een droom
mijn leven een droom

mijn bewustzijn een dromenvanger
Er huizen schimmen in
de knopen van het spinsel
met onverteerde resten hier en daar

Ergens in het web
word ik wakker, begint een verhaal
zijn warrige verloop, ik zak weg
in de gaten van mijn geest

Elders in het web begint een verhaal
langs bekende feiten anders
te kronkelen, ik zak weer weg
uit de droom van mijn leven

Zoveel levens heb ik geleefd
verwoven met wat ik deed
en zei tegen de mensen
die ik aan kon raken

Ik heb mannen gekust
zonder hen te kussen
ik ben in de steek gelaten
verraden en geslagen

alsof het echt was
en in mijn fantasie sliep ik
met vrienden die ik af en toe
even omarmde

Mijn leven is meer
ik ben meer
inleving dan bloed en zweet
maar alle tranen zijn echt

Al is het onmachtig, ik houd van
de mensen die ik in de ogen kijk
door een bril van toeval
een bril van woorden

of een camera, en
ik houd van mijn naasten
al is het routine
en schiet het tekort

Schrijvend zit ik stil
hem te missen
hem stevig en voorzichtig
tegen mij aan te drukken
hem zich over laten geven

aan mijn handen
aan het zalige alles
hem ook lezend
voelen en laten voelen
dat we intieme vrienden zijn

Woorden zijn niets
als ze niet raken
Een aanraking is niets
geen intimiteit
zonder gedachte

Gedachten zijn kanalen
die aan ons leven richting geven
die ons laten voelen
wat we voelen, voelen
dat we niet alleen zijn

Hier geen snelverkeer
geen hoog staal en beton
in de straten, maar
beloopbare ruimte

De zon trekt de aandacht
weg van ons, naar het licht
op de zwarte gevels aan de haven
de witte daklijsten en rode pannen:

het plaatje voor de foto's
van de roodbruine toeristen
op het terras van het taanhuis
die onze tuinen inlopen

alsof wij hier wonen
in een openluchtmuseum
en hun onnozele brutaliteiten
horen te prijzen

als fatsoenlijke interesse
Maar we kunnen ermee leven
De bezoekers lopen rond
in een parallelle werkelijkheid

en wij hebben echte buren
een wijde hemel, het wijde water
en het groene eiland
We kunnen hier ademen

zoals het hout ademt
in de seizoenen
zoals de wind ademt
in het gras

Nog niet
mijn regenjas aan
stap na stap zetten

tegen de wind in
over het lege strand
alleen in gedachten

alleen op de wereld
met een kom thee
in de kom van mijn handen

Wazig grauw duin, kippenvel
over het zand, schuimkoppen
op de lage wolken

en geen hond te zien
vanmiddag, mediteren
voor het raam, zo dadelijk

opgaan in de mist
zonder te verdwijnen
Nu nog niet

In de stad zijn er veel deuren
die 's nachts openstaan
naar wakker zijn
samen iets beleven
over de drempel
geen buitenstaander meer zijn

In de stad zijn er veel stoepen
waar mensen staan
en verre gebieden verkennen
met wendbare woorden
vragen en gedachtesprongen
om er thuis te raken

In de stad zijn er veel tuinen
waar kinderen spelen, vogels
fluiten en heel het jaar bloemen
bijen en mensen lokken
om zich te komen laven
aan de nectar van de dag

Ik denk dat er diep in mij
een prachtig paleis bestaat
waar goden bepalen hoe
mijn leven verlopen moet

Ze willen bevrediging
zijn een en al onrust en
met velen, onhandelbaar
doen ze wat ze altijd doen

Mijn zinnen verwennen ze
genoeg of juist niet genoeg
want steeds weer verlang ik meer
Toe, nog een keer, nog een keer

Zo moe word ik van die drang
Ik wil er van af
en denk er over na hoe
ik dat zou kunnen bereiken

maar het lijkt wel vanzelf te gaan
   Een meisje sloop binnen
   in mijn hoofd of het woonde daar
   misschien al van jongsafaan

   Ze liep alle trappen af
   en stak in de kelder waar
   de goden verblijven, met
   een aansteker en geduld

   de onderste trede aan
Nu rent ze omhoog, snel snel
Ze vlucht voor het vuur uit
redt het vege lijf, redt ook mij

Om de hoek bezoek ik Koan Float
want om tussen welgestelde lijven
in de Dode Zee te liggen drijven
op het allerdiepste punt
van de aardkorst, had gekund
maar ik geef mij liever helemaal bloot
over aan zintuigelijke dood
met de koan dat mijn essentie is
dat er nergens een essentie is

Drijvend praktiseer ik ukizen
kijkend als een man met zuiver zicht
die zorgvuldig onderzoek verricht
schrap ik elke bijzaak tot de kern
overblijft, begin ik met intern
uit te vinden wie en wat ik ben
net zo lang tot ik de waarheid ken
en mijn hoofd in brand gevlogen is
van verlangen naar wat eeuwig is

Maar het water overwint het vuur
wist de vormen van mijn lijfsbehoud
met wat spiegelingen, rimpels zout
eten mijn vlees maar laten mij leven
in een sarcofaag, mijn geest blijft zweven
over leegte, ik beadem de natuur
en ervaar verlicht het avontuur
van de koan lichaamloos te drijven
die in wezen niemand kan beschrijven

Blanche, de witte
is weer een tormenta
in weer een zonniger jaar

een verwoestende storm
in de witte wolken-
muur om me heen

Scherp zie ik alles
losgeslagen razen, het is
een woeden, tollen en

licht het licht uit
het niets in zweven
Kalm zie ik alles

zich oplossen
buiten mijn oog
mijn stille oog

Genieten is nat worden
de kou van het water
druppend in mijn nek
de zachte handdoek die mij droogt
met de geur van honing

Genieten is ook: fietsen
in de ademende jas
die mij droog houdt
in de regen, spattend in de plassen
dansend op het gladde asfalt

dat de wolken onder mij plaatst

Ik leef in tussentijd

voor een kassa in de rij
bij de kapper en de wasserij
hapjes nemend van een lekkernij

Ik leef in tussentijd

als het stil is in de trein
anderen hun spullen aan het pakken zijn
en onder het zingen van een refrein

als ik bij een halte sta
schuilend wacht onder een pergola
of een paar beurten oversla

als bezoek iets later komt
beleefdheid na een groet verstomt
of na een vroeg vertrek (met een smoesje vermomd)

als vrienden zeuren over de beste plek
hun verhalen herhalen bij gebrek
aan interesse in een gesprek

In die tussentijd, de pauzes
tussen de bedrijven door
besef ik dat ik leef

De kinderen vermaken zich
Ze rennen om het hardst rondom het
ven, proberen ondertussen slim
de tijd te vangen in de rust-
dag, als eeuwige helden
en in de bomen bouwen ze hutten
die heerlijke geuren dragen
Nooit vergaat dit aardse paradijs
voor jong en oud, van samen
bij de weken stilstaan om op weg te
gaan met ogen vol verwondering

De schaal wiebelt
hypnotiserend licht
en donker op en neer

Tikjes van mijn nagel
De rand omlaag drukken
en langzaam de ronde volgen

Golven weerkaatsen de zon
Schommelend licht
Wiebelschaal

Met een stok sla ik trilstroom
in het brons, de houten tafel
en van mijn vinger naar mijn hart

mijn bloed in, mijn golvende bloed
licht en donker gonzen
de moedertoon

van mijn leven op en neer
ademen elke seconde
in en uit zonder te doven

Ik heb gevochten, nog steeds
zijn er barbaren als je durft
achter de spiegel te kijken

en erdoorheen te stappen
in de echte wereld
van duur gekochte averbeteringen

Overwinningen worden vergeten
terwijl men ze viert
steeds opnieuw

zullen ze behaald moeten worden
tot in eeuwigheid amen
Ik teken ervoor

een vinkje achter mijn naam
gezien heb ik het leven
laten we dansen

tot de muziek erbij neervalt

Het is een dramatisch woord: nog
Samenvatting van een spannend verhaal
mijn verhaal en dat van iedereen die leeft

Nog, maar in gedachten reik ik al
naar de rand van het einde, sta ik
in de goot van het hoge dak

om te vallen en te proberen wat dan
Maar mijn lichaam weigert de diepte
het duwt me terug, ik kan niet

op de vleugels van de adelaar
de Grand Canyon in zweven
en na een wereldreis thuis

mijn ogen openen, dus sta ik daar
nog, een pluisje na de bloei
bibberend in negen tinten wit

op de rand van het hiernamaals

Ballonnen varen boven zee
In gedachten vaar ik mee
Over wapperende was
is de wereld mooier
dan ik weet dat hij kan zijn

De schaduwen glijden verder
door de poort der winden
de adem van zon en maan
het fluisteren van geheimen
voor wie ze wil verstaan

De wijzer van de klok
staat stil en schokt
vooruit tot middernacht
de dag opnieuw begint
in de armen van de sfinx

die bewaart wat er gebeurt
en zonder rond te kijken
alles met blinde ogen ziet
die soms naar je knipperen
wanneer er wolken overdrijven

om je hart en je mond
te openen voor een antwoord
op de vragen die geen raadsels zijn
maar puzzels die passen
wanneer je eroverheen vaart

Je kent het wel:
taxiën, de aanloop
en omhoog, de wolken

met luchtzakken in
De gewoonste zaak
van de wereld tegenwoordig

Juist dan ben ik bereid
om te sterven, overzie ik
de samenvatting van het leven

onder mij, langzaam uit-
gewist door de witte wolken-
gum, tot een blauwe hemel-

leegte met op het eind
van de dunne vleugel
een knipperlichtje dat seint:

hier leven mensen, aan boord
is alles okee, we vliegen
alleen maar even voorbij

's Nachts valt het me aan
een vaag, melkwit besef
dat rondtolt in mijn droom
als een tornado om mijn huis

Kolkende herinneringen
houden me wakker, eeuwen
aan wijsheid doorstromen mij
om niet verloren te gaan

's Ochtends schommel ik
peinzend op de veranda
Er kraakt waarheid
in het hout, het begint

te zingen als hemelse harpen –
een Melkwind in mijn hoofd
die alles opengooit, mijn huis
omver blaast waar ik bij zit

Om Om
Al Al

Om Bhur Bhuvah Svaha
Aarde, Al dat leven schept
Adem, Al dat lijden wegneemt
Vuur, Al dat gelukkig maakt

Tat Savitur Varenyam
Het Energie Beginsel

Bhargo Devasya dhimahi
Het licht als mijn geest wakker is

Dhiyo yo nah' prachodayath
Wijs is degene die het begrijpt

Blote billen in de berm
vrij, onder mijn broek door
plassend, opzij zakkend in vlij

de wereld en ik platter
overal gras, leeg
van stoelen

blauw zwaailicht over de dijk
ik denk geluid
bij de condensstrepen

Mijn blik springt over
de sloot, zien verscholen
bloemen, ik hoor kevers

die ik niet hoor
het gras kleurt mijn ogen
vliegt op mijn tong

en laat zich proeven
groen met goudsbloem
en verse urine