Als een deur geen deur is
maar schilderkunstig oogbedrog
dan waardeer ik dat nog
maar schulden als erfenis
of een romantisch huwelijk
in Paris l'amour dat mislukt

zijn zeker geen dromen
die ik uit wil laten komen
De sprookjes houd ik liever in stand

Dus wijs ik op een positieve kant
of speel ik dat het goed gaat
en er niets op het spel staat
Maar leeft een boom als hij ruist?

Wat is waarheid? Zijn illusies juist
te herkennen aan de schijn
net zo echt als echt te zijn?

Of echter nog, als geluk
nagespeeld wordt in een stuk
want trouw en twijfel lijken veel
authentieker op toneel
lijken daar meer zin te geven
dan mogelijk is in mijn eigen leven

Mijn lief is weg
de aarde drukt vloed-
tranen omhoog door het zand

zeilen in het oosten
ronden mij, tekens
staan erop, ik loop

kilometers
naar slijkgras en schorrenkruid
en weer naar het baken

bouw er een steentoren
breek steen voor steen
lees woord voor woord, luister

en bouw schrijvend en
zin voor zin zingend
onze liefde opnieuw

In bed, in het donker
onder de dijk hoor ik
de brom van de rivier-

schepen zwaarbeladen
buigen door de bocht
van de trage tijd

waar wij ons nooit wagen, wetend
wat er gebeurd is met die jongen
die niemand meer kent

waar wij 's zomers zwemmen
een paar slagen heen
en weer in de baai

uitkijkposten bouwen
en ons vervelen
bij het kruipen van

de golfjes
de lange aken
de trage tijd

turend
naar nieuwe auto's of andere
vracht op het dek

We kwamen uit de oefenzaal
van het hotel en jij wees
tussen de roesmoezende mensen

naar mij
Jouw vinger viel mij aan
in mijn hart

Op onze kamer schoot je uit
Vlug gooide ik een berg
opzuigend zout op het tapijt

Na jouw vertrek spoelde ik
de rode vlek weg
Een en al onzekerheid

Die ons scheidt
De overkant is ver
Het snelst zwem ik

kruipend over
de gezonken schepen
Het duurt te lang

om over Richel en Griend
een brug te bouwen
hopend op een weg

Tussen de bomen
zes kleurige panelen
Zes kleurige panelen
tussen groene bomen
En vier zuilen aan de buitenkant

Panelen als deuren
naar een andere wereld
In hun platte vlak
magische schermen waarin
je binnen kunt stappen

Gaten op een open plek
tussen de bomen
Inkijkjes ingangen
voor wie dichterbij komt
en de kleurenkamers

mag betreden, het onzichtbare
buitenhuis op de open plek
waar spiegelbomen wonen
buiten in binnen en binnen in buiten
gespiegeld, zo'n huis

ben ik

Grapjes die ik maak, mijn woordkeus
en mijn kleren voor de mensen
die ik ken (wie ik ben)
zijn wel belangrijk
al weet ik elke keer
achteraf weer

dat het niet beklijft
niet de vastheid heeft
van mijn gezicht
en er maar een vaag beeld van
overblijft bij de mensen
die ik ken (wie ik ben)

dat het alleen iets betekent
voor wie weet welke mensen
die ik niet ken (wie ik niet ben
op hun scherm, in hun oren
of op het papier in hun handen
van vlees en bloed)

Deze omstandigheden, moeilijkheden
en hoe jij doet
de laatste tijd

Zo ken ik mijzelf niet
al zie ik wel wat meer
wie ik ben, en jij, wij

en hoe de dingen gaan
Ongevraagd
moet ik

er maar weer
het beste van maken
Wat zou er anders moeten?

Twee, drie dingen
nu je het vraagt
Als het kan

En daar dan het beste van
maken
samen

Omdat ik geen tijd heb
is ongewassen in badjas
de dag verdoen het fijnst

Mezelf zijn, thuis
in mijn stadsbunker -
voor het venster dat spiegelt
aan de buitenkant

Als je daarlangs vliegt
zie je mussen van het voer
verjaagd worden door eenden
die daarna vluchten

voor het meeuwenleger
dat vier maal zijn snavels heeft
gehard in het maagzuur
van familie Duck

Ik sta veilig buiten spel
en wat me niet zint
wis ik uit beeld

Wat is het heerlijk
om schuim te zijn
met zijn allen, grote plukken

hongerig mensschuim, een mist
van leven, en ik een vlokje
in eigen kleuren, ik

moet even met mijn zieligste stem
mijn beklag doen en blazen
dat ik er ben, ik

los veel te vroeg al op
niet zoals toen
ik net geboren was en groeide

van mijn eigen afval
nee, het is een krimpen
ik eet mezelf op

De dokters hebben het uitgelegd
Ze hopen van me te leren
en later meer te weten

Signalen, fragmenten en
stukjes daarvan waarvan
ik me bewust ben, de wereld
door mijn oogfilters geordend

tot leefgebied, meer
heb ik niet nodig
om te bestaan, en jou
als liefste lief te hebben

Want als ik meer receptoren had
zou jij me nog meer bezetten
me verlammen en verzwelgen
Gelukkig is alles afgepast

niet te veel of te weinig
met pasklare ziektes
voor elke afwijking, als
mijn liefde geen maat kent

blind denkt te zien
wie jij bent, mijn
wat dan ook, gedroomd
naar mijn vermeende behoeften

's Nachts is mijn hoofd vrij
van bewustzijn: geen regels
maar een kermis

van herinneringen waarin ik alleen
zonder nadenken
de weg weet

en gierende frustraties
die uit de achtbaan van mijn dromen
terugschieten in hun oude sporen

en zich druppel voor druppel
uitschreeuwen in het zweet
van mijn ijlende wanhoop

met een grimas op mijn gezicht
en een woord dat ik niet begrijp
Iedereen slaat op de vlucht

Maar daar kun jij niets aan doen
zegt de dokter, al voor je ging slapen
stond jouw huis in brand

Kinderen moeten leren liegen
en het hopelijk niet doen

Leugens maken je ongelukkig
argwanig en onaanraakbaar
omhuld door voorzichtigheid
en medeplichtigen

als het groot wordt ook
door dienaars van de wet
onderhandelaars en voorspellers
met op maat gemaakte maten

die alles in orde praten
niet dom en niet verstandig
genoeg om oprecht te zijn
en niet flink genoeg

om af te zien van de stress
en het gemak van meedoen -
voor het een en het ander zijn er
helaas redenen genoeg

De mist moet zo langzaam
opgetrokken zijn, dat toen
ik het landschap zag
toen het tot mij doordrong

dat het er was, ik het onbewust
al gezien moet hebben
net zoals toen

ik verveeld zat te kijken
naar de passerende mensen
en dacht dat ze net zo terloops
mij zagen, een meisje

met bungelende benen
zomaar een meisje
dat ze niet kennen

en dat ik dat was
Dat was ineens helder
een besef, opgedoemd
uit de mist van kind zijn

Ook ik zag mezelf
daar zitten in het heerlijke
gevoel dat ik mezelf was

De koning heeft de sleutel
van de sloten aan de buitenkant
en dat is precies het probleem

want die koning ben ik zelf
opgesloten in deze piramide
Het is een koan

en het is niet grappig
Wanhopig roep ik antwoorden
in het duister, op de tast

strompel ik verder en
eindelijk gaat de deur open
naar weer een donkere kamer

zo Vantazwart dat diepte verdwijnt
Ik ben blind, te moe om te huilen
ga ik zitten, liggen

in een gefantaseerde sarcofaag -
begraven in mijzelf, wegzinkend
uit mijn bewustzijn

Als ik mijn gezicht schilder
word ik geen clown of hindoegod
maar bang van mezelf

ik ren naar buiten
de mensen wijken uit, ze laten me
voelen dat ik gevaarlijk ben

het trilt in mijn bloed
op het ritme van de hamers
van de slopers achter de schutting

Midden in de stad sta ik alleen
met gebalde vuisten en vuur-
spuwende verwensingen

niemand neemt me zoals ik
ben, alleen de politie spreekt
me aan, Ja hoor, alles goed

het is maar schmink, ik ben bijna thuis
maar weet u misschien toevallig
op wie ik zou kunnen stemmen?

Wie niet volwassen wil worden
en deze weerstand voelen we

allemaal in de wereld
van onenigheid en afgunst
waarin we hoge torens hebben

gebouwd voor rechters en advocaten
die voor je willen winnen

jouw nadelen uitvergroten
als je begrijpt wat ik bedoel
jouw nadelen uitvergroten

en met voldoening nieuwe regels eisen
om aan alle kanten in de hooiberg te steken

tot alles vastloopt
en er hier en daar burgers verstikken
waarna in de tredmolen de volgende stap

alleen maar kan zijn: nieuwe regels eisen
Wie niet volwassen wil worden

eist mee, want er valt niet te praten
met iemand die anders is
Afgunst verstopt je oren