Verkiezingstijd: daar zijn ze
in mooie jurken, de feeën
met hun toverstokken
gericht op mijn dromen

Flonkerende sterren
een prachtige wereld
wensen ze mij toe
ik krijg het cadeau

als ik wil, Zeg het maar
mijn stem
maakt het verschil
maar de nar lacht

en danst om de blinkende jurken
Hij wijst naar de toverstokken
die wijzen vooral naar elkaar
de rest is reclamepapier

dat de problemen mooi inpakt
dus pas op met wensen
ze komen uit
zoals je denkt

half, en inconsistent
met een rekening
voor anderen
of voor later

Met handen en voeten spreken

met mijn vuisten, met regen, en woedende storm

in paswoorden dicht ik wie ik ben

met armslagen en gestamp, zonder na te denken



wie ik ben, wie als jij met mij vecht

wanneer het stormt in ons bloed

en ook jij je dansend vrij huilt

mijn ziel verbonden met jouw hart



de hemel gevonden in elkaars hand

onze passen volgen de zon

heel mijn lichaam begrijpt

wie ik ben

heel mijn lichaam begrijpt

wat mij beweegt

Ik zie het wel
in het isolatieglas

mensen dragen zichzelf
op hun rug

hun hemden zitten strakker
dan hun huid

kalkoenkerels steken hun waaier
trotser dan heer pauw

     met gebonden handen
     paraderen ze in de lucht

     van hun droogwindige darm-
     bacteriën en ze laten daklozen leven

     van de natte muntjes
     uit de oude liefdesbron

en ik zie mezelf
meedoen om te houden wat ik heb

mijn dierbare zelf op mijn rug
want ik houd van mijn lief

bedrog

Mama's nachthemd aan
midden op straat schaatsen
en op zolder met treinen
verre reizen maken, maar
als iemand later zegt

Het zat er al in
weet je nog, toen?
Twaalf jaar oud...
twee vier zes acht tien
wie niet weg is, is gezien

kijk maar om je heen:
mensen zijn op weg
allemaal passagiers
op een eigen stoel mee-
vliegend naar hetzelfde

de reisregels zijn duidelijk
doe de veiligheidsriemen om
voor extra's moet je betalen
maar liefde en het lot
zijn nergens te koop

haal dan je schouders op
en begin over iets anders
want het verstand eist
dat je niets persoonlijk opvat
ook al gaat over jou

Hoe anders mensen ook zijn
dan ik over mezelf denk:
als ik oplet, dan weet ik dat
de verschillen er niet toe doen
dat wat opvalt in hun gedrag
mijn eigen aandacht weerspiegelt

Die keren dat ik verliefd was
hoorde ik het in sommige liedjes
herkende ik het in films en soms
draagt iemand een gedicht voor
met precies de juiste woorden

die contact maken en energie
laten stromen op een grondtoon
die ons samenbrengt, het samen
dat ik vaak negeer

Ik ging op reis om vrede
te sluiten, vier jaar lang
was dit hotel mijn hof

Ik bad om wijsheid, zette
de pausen af, en liet buiten de muren
een podium bouwen

Voor de wetenschap die niet helpt
     om de problemen op te lossen, maar
     de wereld ingewikkelder maakt

Voor de geleerde rector uit Praag
Voor een zomervuur voor de burgers
     en de vrouwen die zich aan ons lenen

want politiek bedrijven is theater
in de zalen en de kerken van de stad
op markten, in hotels en bordelen

Laat de meisjes in ons bed
maar lachen om onze naaktheid
en het spel met kronen en scepters

Laat de belletjes maar rinkelen
aan hun narrenkap

Verschillen trekken grenzen
en daar zijn woorden voor:
baby, kind, man en vrouw

rood, bruin, geel, dom en slim
zwart, wit, landgenoot, barbaar
We weten er alles van

er is een reden
dat wij onschuldig en
anderen daders zijn

Daar zijn woorden voor
en ook antwoorden: straf, pest
crash, bommen en granaten

doodslag, jacht, gas en brand
allemaal binnen de grenzen
van eigen wetten eerst

thuis, aan deze kant en
thuis, aan die kant van de grens
wensen mensen zich vrede

Vandaag is net als gisteren

een rotdag, kotsmisselijk
draai ik me weer om
Net als jullie wil ik

leven op mijn manier

zonder kritisch gezeur
Dit is toch een vrij land
waarom dan moeilijk doen?

Waarom laat je me niet met rust

met jullie regels en jullie geleerde
meningen? Ik heb geen zin
om me steeds te verdedigen

na te denken over jullie

problemen, er is al genoeg
nagedacht, dat hoef ik niet
over te doen, waarom

zou ik mezelf kwellen?

Leeg de vergaderzaal
Stoelen weer in het gelid
Het scherm in de hoek spuit nog
de laatste nieuwsberichten

Ik ga op de ronde tafel liggen
rek me uit en geef me over
aan welbehagen, gestreelde
loomheid, oh, nu niet

aan jouw handen denken
niet aan genomen besluiten
plannen en actiepunten en
niet aan de ruis van buiten

het rimpelen van de lucht
om de boksende drukte
het stuiteren van profijt
dwars door radslagen haast

het leven van onze overdaad
aan daden, al zijn die me soms liever
dan woorden, al zijn die me soms liever
omdat elk leven telt

Ik wil niet mooi schrijven over het ongemak
van zijn leven en het succes van zijn plannen

om daar een eind aan te maken
Het is verschrikkelijk

voor mij, voor mij
klopt het niet, is het anders

had het anders gemoeten, samen
op de een of andere manier

Ik herken hem soms in een voorbijganger
zo houd ik hem nog hier

maar elke keer ontglipt hij
zelfs als ik meteen op hem af spring

en een kus geef, is hij een ander
Geeneen kus was genoeg

om hem licht te maken
te licht om dood te kunnen gaan

en kussen zijn niet genoeg
om mij weer licht te maken

Ons mooie leven, ingepakt
tegen de kou die terug kan komen:

blikken met bonen, oude kranten
kapotte kleren, potten jam
tot aan het plafond
het harde land, en de harde hand
van de grote leiders, en de kleine
die vochten voor hun eigen voordeel
de helden van staal, later weggescheurd
uit hun huis en uit de boeken

Maar wij zijn er nog, in ons muffe huis
wij delen nog - een mooi leven

De reizende mens schiep
de herberg, later ook het café
en hij zag dat het goed was

De wouden zijn gekapt, de bomen
verzaagd, vertimmerd en geboend
- een bank waarop ik zit

achter in het café bij mensen die
over de bijzonderheden van hun leven
praten en mij vragen wat ik weet

van mijn werk, is het meer
dan wat ik doe? En tot waar
reikt de invloed ervan?

Wat is onze plaats
in het al, wat is de zin
van onze moeite?

Rolkoffers op de gracht, toeristen
Ze horen erbij wanneer je hier woont
Magere Hans recht op zijn fiets
elke ochtend drie keer rond het blok
's middags te voet andersom
En Mario de stoepredenaar
met zijn hond. Ze horen erbij

De kinderen die bommetjes springen
naast feestgangers in hun sloep
Wijzelf wanneer we op vakantie gaan
in vliegtuigen elke twee minuten
laag over de huizen tegen de wind in
De fietsers met hun voorrangsgezicht
Gewone mensen die hier wonen

De Amerikanen voor hun café
op de hoek, waar gelovigen zaten
toen de kerk met de toren er nog stond
Rode Mia die plichtsgetrouw rondschuifelt
om de afvalbakken die ze netjes houdt
En buren die weer eens ruzie maken
Allemaal horen ze erbij

We leven hier, en overal
is de wereld onaangepast, dus
begin ik op straat, bij mezelf
bij hun en bij jou: Hallo!
Goede dag hier
waar we thuis zijn en wensen
dat alles verschillend blijft

Via Via weet ik ongeveer wie ik ben
iemand onder al de mensen

die de stad levend houden
en me mijn ziel laten zien
We voeden elkaar, eten dus
elkaar als één lichaam
mensheid, hongerig om te leven
ongeveer wetend wie we zijn
temidden van elkaar en de rest
op onze lange weg
omhoog, omlaag
en in het rond

De doelen die ik had, verloren
en niet gemist, verloren
in ubuntu

Ik geloof en Ik heb een droom
zijn beroemde woorden
Achterhaald nu

er zoveel meer geloven zijn
zoveel meer waarheden
om bij weg te dromen

van de werkelijkheid
die niet meer te raden is
maar onontkoombaar

is wat ze is, je moet
het ermee doen, je zou
het ermee moeten doen

maar liever verpak je haar
in lichtechte lievelingskleuren
en hard gedachte feiten

Ik weet en Ik heb zekerheid
zijn onze woorden in het tumult
van botsende meningen

Wat ik stiekem doe
maar niet verborgen

voor mezelf, de waarheid
die ik niet wil weten

maar toch soms zie
in de vragende ogen

van anderen, verbaasd
of gekwetst, op de grens

van een oordeel over mij
is de waarheid in de ogen

van mijn geweten dat mij onderzoekt
Ik zweet ervan, het is een vagevuur

en zo lang het duurt is het
de hel: ik ben niet

enkel mezelf
maar een van de anderen

Dat is het drama

Mijn woorden en maniertjes
mijn smaak en behulpzaamheid, alles
is me keer op keer voorgedaan

Samen zijn wij een kopie van mensen
die samen ook een kopie waren
van mensen van mensen

unieke verzamelingen
van gewone gewoontes
en algemene eigenaardigheden

in een tijdelijk lichaam
dat een grens trekt
tussen jou en mij

tussen al de zielen en zinnen:
voor een veelvoud aan ervaringen
die we met elkaar kunnen delen

om in onze verbeelding verbonden
de grenzen weer te wissen
en meer dan onszelf te zijn

Soms kijk ik in de spiegel
en zie ik een blik
van herkenning

die overspringt van mijn lichaam
naar mijn gedachten
over mijzelf

Soms zegt mama over papa
iets dat ze in mij herkent
en soms bevalt me dat

maar liever ben ik gemengd
met trekken van mama
papa, de oma's en opa's

die dat wel zullen hebben gezien
maar ik herkende niet hun blik
van herkenning

Soms zeg ik stellig iets
en overvalt mij meteen de twijfel
terwijl de anderen zeker zijn

dat die woorden van mij
veel zeggen
over mij

Doe maar, verwijt me
dat jij weinig aandacht krijgt
Het is waar

Ik ben
met mezelf bezig
Ik weet het heel goed

dat mijn leven te kort is
om uit te stellen

wat belangrijk is
niet alleen jij

ook mijn eigenaardigheden
pleziertjes, gewoontes
en verantwoordelijkheden

voor mijn gezondheid, thuis
met de buren en op het werk
Ik ben daar trots op

wat je er ook van denkt
dus doe maar, verwijt me

dat ik van mezelf houd

De halve wereld is vrij en viert vrede
op aarde met elkaar, maar een vriend
van mijn man heeft problemen

met zijn vrouw, hij logeert
een tijdje bij ons (gezellig)

's Avonds vertelt hij hele verhalen
over de vreemden in onze stad
waar hij niet zou willen wonen

bang voor de ongenode gasten
bang te verliezen wat hij heeft

zijn inkomen, zijn spullen
misschien zelfs zijn vrouw
Ik zie dat hij geen liefde durft

te geven, geen grote ideeën
durft te denken en te leven

Alleen in kleine gebaren
terloops uit zijn achterzak
spreekt zijn geweten

van vrijheid
gelijkheid en broederschap

Het gras is nog nat
rondom mijn mat
vroeg in de ochtend
in het Vondelpark

onder de hoge koepel
van dampsporen door
de blauwe lucht boven de stad --
de ruimte van mijn geest

Mijn realiteitsbesef knettert
er fel doorheen, ontsteekt
lonten in mijn hoofd en
mijn gevoel mijzelf te zijn

versplintert voor onbepaalde tijd --
de resterende tijd
van «onbekend»
is onbekend

Wij bewonderen de sterrenhemel
de bloeiende aarde en onszelf
en we concluderen: God

is er niet toe in staat
iets verbeterbaars te scheppen
dus de mens moet goed zijn

Onze moraal gaat niet achteruit
of vooruit, noch omhoog of omlaag
maar links en rechts, zijwaarts

heen en weer, van mens tot mens
tussen hard en zacht, lief en leed
jong en oud, wijs en dom

elke dag opnieuw ermee bezig
om voor onszelf te zorgen
en een goede naaste te zijn

Namasté, wees niet bang voor mij
Ik ben Godzilla!
Geef het toe
– Je Kunt Me Haten

Ik Hoor Hier Niet ...
Ik ben Verlaten ...
Dit is geen Droom
Dit is een Prehistorische Nachtmerrie

Soms vraag ik me af ...
Ben ik ... een Avatar geworden of Waanzin?
Ik ... zoek ... Zuiverheid
– Wezen, Geloof en Onschuld

Ik ben de muze, ik speel
de liedjes van schoonheid
uit de school van het leven
hoor de bevrijdende melodieën

geheimen in een wereld van duisternis
Ik luister naar de stem van zielen
ik geef geen antwoorden, ik adem
met de verlangens

Bevrijd mij, ik ben begaafd
Ik wil alleen maar je ziel
ik roep de kracht van liefde op
door de wil van de hemelen en de aarde

Wat één is, is zichzelf
maar als je een ander kent
ben je deels ook die ander
ben je ook wat anders was
tot op dat moment

En je neemt dat waar, het dringt
tot je door en je groeit

Dat is interessant, we vertellen het
door in verhalen over mensen
en de goden die zij zich denken:
hoe meer zielen, hoe meer vreugd
en humor dankzij de verschillen

En de kunst is om te leren
zien dat iedereen alles is

Daarom, ja daarom was er
voor de slechte zonen tot besluit
van hun tumultueuze leven een feest
in de hemel, terwijl de goede zonen
naar de hel werden gebracht

En de oppergod lachtte
om hun illusies

Onze huid is een fijne scheiding
om met lijf en leden op te heffen
en als we kussend één adem zijn

zijn we ook nog één geest
geen verschillende gedachten
één hartstocht, niets dat ons scheidt

eens met elkaar en met onszelf
compleet in grenzeloos

Maar waar ruimte is, komt
aanwezigheid, stilletjes sluipen
er gedachten binnen, hand in hand

bouwen ze een dikke muur
als een onwrikbaar houvast
voor vertrouwde opvattingen

Je ziet geen muur meer
alleen een groene haag

woekerend van herhaling
en geworteld in de behoefte
om met bekenden apart te zijn

zonder tegenspraak
ambivalenties en begrip
veilig en niet machteloos

Ik hoef niet te dromen
van keizers en draken
ik weet dat ik zelf zo ben
een brandpunt

van Energie, de Energie
die tot alles in staat is
als ze vrij baan heeft
en verlangens kent

om naartoe of van weg
te stromen, stromen
van leven en weten
dat dat het leven is

Een brandpunt
wil ik zijn, ik droom ervan
te vernieuwen, vernieuwen
wat is vastgelopen

of ontspoord, orde
door te geven, het vuur
van het leven, het briesende
vuur, mijn briesende vuur

Hier wonen mensen
in natte dozen
en ik schreeuw niet
ik voer geen actie
voor een post in de begroting

Ik voel me alleen
net als de anderen
in hun huis en schone kleren
die al zoveel te doen hebben
en opgelaten voorbijlopen

met een vriendelijke groet
die een gesprek afkapt
voor het kan beginnen
en die dit gauw vergeten
voor het een probleem wordt

Soms geven we geld
Wat anders kun je doen
dan je zondige behoeften
te overdenken en te besteden
wat je dan overhoudt

Je hoeft geen toren te bouwen
om mensen te observeren
de harmonie en de schoonheid

van een dorp en een stad
de wrijfvlakken en de wetten
van aantrekking en afstoting

In wat voor kleren dan ook
zijn er samenscholingen
van zielen die voelen

één te zijn zonder te weten
hoe dat werkt, hoe dat kan
georganiseerd worden

Het is een grote kwestie
van te kleine groepen
om echt één te zijn

Nadenken over het leven is die twee
zoveel mogelijk loskoppelen
afstand nemen, een vrij uitzicht

vanaf een ivoren toren
observeren met alhorende oren
en ogen die alles herkennen

en kunnen begrijpen
ieders dagelijkse negeren
van de hoofdzonden, die oude

lessen over de hoogmoed
jezelf hoger te achten en te denken
beter te leven dan anderen

keer op keer duidelijk gemeten
op een eigen maatstaf
die je van tijd tot tijd herijkt

door de toren te beklimmen
om de dwaasheid van de mensen
te beschouwen en er boven te staan

De heks in mij slaapt
in fluwelen lakens, ze verleidt
mijn lieve man tot klusjes
in ons eigen huisje aan de oever
van de Mississippi in Louisiana

op eigen kracht verdiend
aan de lusten van mannen
Ik was populair, genoot
van al mijn zonden
zolang ik ze nodig had

want het lukt niet
om de leus te regelen
waarin niemand gelooft
behalve mijn lieve man
die mij niet verliezen wil

Eerlijk zullen we alles delen
zonder hebzucht of boosheid
zonder gulzigheid en jaloezie
Alleen de luxe van luiheid
houd ik nog even

Het paradijs is geplaveid, overal
kun je nu voor de deur parkeren
Roze muren en plastic bloemen:
plekken waar mensen graag zijn

Is het niet jammer dat pas achteraf
je ogen opengaan voor wat je had?
Het paradijs is geplaveid, overal
kun je nu voor de deur parkeren

Alle bomen zijn gered, kom kijken
in de kassen van het museum!
Het is niet duur om ze allemaal te zien
en je krijgt er vlinders en bijen bij!

Overal zijn kassen, geen vlekje te zien
op de appels, ze worden niet eens bruin
Maar gisterenavond sloeg de deur dicht
en mijn lief reed weg in een grote taxi

Ik kwam iemand tegen en vroeg
Waar ga je heen? Wat ga je doen?
Daarginds is een groot veld
waar ik ga zingen
om mijn ziel te bevrijden

Mensen zijn van goud, sterren-
stof in het grote, grote veld
- eindelijk terug in de tuin
O, mag ik met je mee?
Weg uit de smog!

We tollen maar rond
in uitzichtloze nevels
maar heel misschien
verandert er iets
in de tijd, of in mij

Het leger gooit geen bommen
meer, maar eten en drinken
op alle hongerige mensen
zonder geld, duivels geld
- eindelijk terug in de tuin

In bogen golvend englenhaar
of ijskastelen in de lucht
en veren van een adelaar
zo drijven wolken op een zucht
van wind, de tovenaar

Maar meestal vind ik er niets aan
het sneeuwt of stormt, de regen stroomt
en wat ik zoal heb gedaan
is niet waarvan ik heb gedroomd

Ik was een wolk die alles zag
de blauwe hemel, 't groene gras
precies in evenwicht, en ach
zo dacht ik dat de wereld was

Rozengeur en maneschijn
met vrienden thuis op mijn terras
voor altijd met jou samenzijn
Zo dacht ik dat de liefde was

Maar nu is het gewoon een sleur
ik lach als iemand naar me kijkt
Doe maar gewoon, nee geen gezeur
want niets is wat het lijkt

Bang zijn, huilen, geen berouw
mijn eigen weg gaan, geen kompas
behalve: Ja, ik houd van jou
Zo dacht ik dat het leven was

en ja, nog steeds geef ik erom
want alles heeft betekenis
en, noem het wijs of noem het dom
dat is ervaren wat het is

In de berm van de snelweg
staat een vrouw, ik ken haar
Ze lijkt op mij, op het gezicht
naast me in de zijruit

Ze komt dichterbij en ze buigt zich
voorover naar mijn knipperlicht
In het donker achter mijn stuur
breekt het zweet me uit

Jongen, wat doe je hier?
Ik draai me om in mijn graf
van al mijn zorgen
om jou

Mama, ik ga hard werken
en dan word ik rijk
Och jongen, weet je het dan niet?
Dit is de weg naar de hel

Op jouw reis door dorre armoe
van de woestijn naar de bron
ben je verdwaald, je sloeg af
naar de hel

De rivier is vol, hij staat niet droog
al stroomt hij niet, hij kookt alleen
borrelend van al het denkbare gif

Ik zie het dag en nacht
maar het licht van vrolijkheid
is gedoofd in de duisternis

Mensen zijn banger dan ze willen
toegeven en de dreiging van geweld
heeft hen het lachen verleerd

Gezond verstand luidt de noodklok:
dit is geen technologische fout
nee, dit is de poort naar de hel

Geloof in een goede afloop verstopt
de wegen, je kunt niets doen
aan de stapels papieren plannen

Kijk uit wat er gebeurt met de wereld
let toch op waar dit heengaat
voordat het te laat is

Dit is geen weg vooruit, nee nee
dit is een weg, echt een weg
een weg naar de hel

We dansten naar een nieuw jaar
in de utopie van de muziek
en de Gouwe Ouwe
liederen van liefde
verlangen en verdriet
die in onze longen wonen

en onvoorspelbaar ineens
uit de diepte van onze adem
naar buiten komen
strelend of stormend vol
ervaringen die ons laten
voelen wie we zijn en waar

het om gaat, de eeuwigheid
van ons leven te plukken
in de stroom van onze adem
die tevens andermans adem is
terwijl we volledig opgaan
in onze aanwezigheid

Met de opbrengst kocht hij de bank
het waterbedrijf en computerhallen
Modern Monopoly. Hij investeerde
in geavanceerde filters en internet

Met een knipoog behield hij zijn titel
Huisbaas. Ach, die goede oude tijd
Nu zijn wij de eigenaars, we betalen
de abonnementen en lossen onze schuld af

Het gaat goed, steeds minder
leden zijn actief, men praat aan de zijlijn
en eigenaars met een eigenbelang
verzamelen volmachten

De beheerder handelt
opportunistisch en volgt
de buitenwereld
Er wordt geroepen

om een ander systeem:
bij zo weinig betrokkenheid
volstaat een overdracht van macht -
blanco tot de zaken zijn gedaan

Omdat hij de sterkste was
de rijkste, de wreedste, de man
die het kon, was hij koning
ons koninklijke lichaam
de beste bescherming
die we beschermden

We groeiden voorspoedig
ons lichaam werd een reus
we schreven steeds meer wetten
waarin eigenbelangen evenveel
verwaterden als ons gevoel
een sterk lichaam te zijn

Ja, er zijn andere lichamen
soms tegenstanders zonder respect
voor ons en onze behoeften
met een opgeblazen lichaam
dat sterk is en miljoenen vrede-
lievende mensen verplettert

Daar zijn wel wetten tegen
maar alleen de tand des tijds
zal er iets aan veranderen
en tot die tijd moeten we
een lelijk gezicht opzetten
wetend dat we anders zijn

Jij verschuilt je
achter een schild, stoere
man met speer

Jij wilt mij wel
maar bent gewaarschuwd
door je vorige vriendin

De wereld kun je bevechten
wie je bent wil je bevechten
voor idealen, amma of mij

maar om de liefde, om mij
kun je niet strijden zonder haar
zonder mij, te verwonden

of jouw macht uit handen te geven
Je mag jouw dromen in mij
zien, maar ik besta niet

in jouw dromen, stoere
man met speer, stoere
man met speer

Liefste, de aarde wordt koud
we moeten iets doen
onszelf bij de hand nemen
De gidsen lopen weg

in verschillende richtingen
geleid door de wensen
van hun volgers, zo gaat het

altijd, wat je er ook van denkt
Waren er maar engelbewaarders
met macht, niet de schrijvers

die samenkomen in dit café
nee, een Raad van Hoeders
voor presidenten en geleerden

die grafietpoeder willen lossen
op de noordpool, atoombommen
erop gooien, of een dam bouwen

in de Beringstraat, met pompen
op vreedzame atoomenergie
die het werk afmaken

Maar... wij met zijn allen, wij
moeten het zelf doen, elkaar hoeden
met vleugels mededogen en verstand

Mama was werken
wij zaten thuis
konden er niet uit
sneeuw, geen schoenen

overal stilte
angst voor de politie
en verdrongen waanzin
die verlangens wurgt

zonder ze te doden
onmogelijke liefde
alleen de dagelijkse aardappelen
hopend op iets

van de herhaalde beloften
voor ons, de kinderen, en nu
wij geen kinderen meer zijn
voor onze kinderen

De zon is een duiker
in het westen, onbereikbaar
voor de maan, haar haren
kleuren rood van verlangen

En rood kleuren de druiven
in het dal met de vuurtorens
langs de moerasrivier
in het land in het midden

tussen pool en evenaar
De dagen zijn kort
We drinken met de buren
de wijn van vorig jaar

donker als de nachten
De maan kust de zon
uit zijn slaap, kust hem
kust, kust hem terug

We vieren feest, trakteren
elkaar op saamhorigheid
Koren trekken de huizen
langs en we eten gebakjes

De barbaren zijn gekomen
en ze blijven komen
eeuw na eeuw

Wij zijn beleefd, we geven
hun hoge titels
Zij geven ons hun wetten

in een mooie toespraak
met welsprekende woorden
over beschaving in onze wildernis

dat we nota bene niet langer
hoeven te leven als wilden
niet langer in de wildernis

De barbaren zijn gekomen
en ze blijven komen
eeuw na eeuw gehoorzaam

aan het recht en de belangen
die hen dreigen met de sterke arm
de harde hand en een uitgerukte tong

De vrede heeft een kleed aan
gekregen dat democratie heet
en ook door anderen gedragen wordt

dubbelgangers op het toneel
van de macht die ze dienen
als figurant of ledenpop

Dat is een gemakkelijke rol
maar in het echt is het een grote
zelfbeheersing en een kwestie

van geduld om anderen te begrijpen
en elkaar te overtuigen
van een algemeen belang

Zo werkt de Grote Wet
van Vrede langs het Pantermeer
en het Schitterwater

luisterend en overleggend
zonder buiksprekerij
of onvertogen woord