Koningin zonder land
geen koper in mijn bloed
geen poehaprinsenstoet
dingend naar mijn hand

niemand die mij kleedt
met andermans geld
ik vraag niets per decreet
en zit niet vastgepoept

op een geërfd bulleboek
gedicht met minzaamheid
en zijdezachte snoeren
van kleverige orakeltaal

hoe vlag en wimpel waaien
en dat het nog wel ver is, maar
het land het land het land
hoera hoera hoera

ik ben een koningin
zonder land

Dan zal ik
niet meer naar adem happen
het raam durven openen
en het uitschreeuwen

ja dan zal ik
elke avond zorgeloos
mijn kleren uitdoen
en ontspannen slapen

dan zal ik
geen vuurlopen en vaandels
meer zien in de musea
alleen nog de rode knoppen

dan zal ik
ongenode gasten ontvangen
en alles wat ik wens
omdat ik lang geleden

nu
ben begonnen
niet meer te luisteren
naar harde woorden

nu
voorzichtig het wondvocht dep
de bloedbevlekte doeken was
en mijn wachtposten ombouw

nu
de gebroken eieren raap
schoonmaak zonder af te rekenen
nu begonnen ben

Vertraagd trek ik gekke gezichten
tezamen zien ze er normaal uit
Ik spoel mijzelf verder

en weer terug, vergroot me
en bekijk me dicht op de huid:
ik zie er levensecht uit

wat voor hoed ik ook draag
wat mijn wensen daaronder
ook zijn

In het duister tast ik in mij
naar wie ik ben, luisterend
naar mijn lichaam

dat slecht te verstaan is
Het wil eten en streling
genieten, ja genieten

wil het, van muziek en aandacht
en van de wetenschap
nodig te zijn, bewonderd

wil het zich overgeven
aan iemand, aan levensecht
genot dat gezien wordt

Vader hangt er nog:
een mooie jongeman
in opzichtige kleren

die van zich liet horen
op hoge hakken
net getrouwd, niet streng

de man van plichten
die ik heb gekend, in werkkleren
bezig met belangrijke zaken

toegeeflijk kijkend
naar mama die zich tooit
in ongemak, 's ochtends

op hun koperen bruiloft
beiden de wissels voorbij
en verder op elkaars spoor

mama in de vlotte kleuren
die ze vroeger niet nodig had
om erbij te horen

vader steeds soberder vechtend
voor erkenning van zijn prestaties
tot hun lichaam met de jaren

opnieuw wissels zal verzetten
en hij samen met mama toegeeflijk
zal lachen naar zijn portret

Misschien ben ik maar een meisje
in jouw ogen, zoals alle meisjes
zijn geweest, al was het soms
maar even en al ken je hen
anders

allemaal zo verschillend
de buurvrouw, de lerares
jouw oma, jouw moeder
jouw zus en ik, het meisje
op wie je verliefd werd

ik, de vrouw met wie je slaapt
en ons dochtertje, een prinsesje
in jouw fantasieën
omdat je je geen raad weet
met ons zoals we zijn

Wie zal het lukken
om mij te schetsen, wie
ik ben, niet zomaar

een vrouw met huid
en haar en een figuur
zes, zeven, zus en zo

maar levensecht? De dromer
misschien, die vaag om zich
heen kijkt en mijn beeld laat

bezinken voordat hij begint
te tekenen; zijn handen rusten
in zijn ogen, zijn blik is zacht

geen zoeklicht
dat mij bleekt en minder
uitlicht dan het verblindt

Ik zie mensen uit dwang
en gemakzucht vervallen
in oude, simpele patronen

waarin ze klem lijken te zitten
en ik vraag me af of ikzelf vrij ben
-- geen afhankelijke meester

van drogidealen
geen bedillende slaaf
van eigenbelang

en ook geen buitenstaander
die moeilijke mogelijkheden bedenkt
-- schema's en patronen

die alles klem zetten
maar het lukt me niet om te schreeuwen
Mijn borst ontploft, ik word wakker

en ik denk aan jou, zou ik jou
hebben moeten willen kussen?
Zal ik het voortaan anders doen

en niet langer een verhaal maken
van de losse ontmoetingen
waarin ik niet vrij heb durven zijn?

Lieve vriend, ik kan, ik wil
me niet meer verzetten
laat me maar

voetje voor voetje
door de dag strompelen
en geef schoorvoetend toe

dat je niets kunt doen
aan het gemis dat gaat komen
er is zoveel

dat ik al jaren mis
de vrolijkheid van vroeger
vuur in mijn schoenen

jaren vol geluk
voor de boeg en het eindeloze
gevoel sexy te zijn

met meer dan de stem
die ik nog heb, maar laat
je daar niet door betoveren

Zomer, zomerkleren
picknick op de steiger
plankpeddelaars en plezier

Ik kijk naar jou
zo vormeloos
wil ik ook wel zijn

onder mijn gezicht
geen benen en armen
geen borsten, buik en billen

die aandacht trekken, vrij
van verkennende ogen
of vrij zoals nu

Jouw innerlijke vooruitblik
die mijn lichaam begeert
zou er toch wel zijn

Haren op slag van zorgen
wit geworden, ineenkrimpen
uit angst en een rozige huid
op lichte voeten bij verliefdheid:

gedaanteveranderingen
zijn heel gewoon
zelfs het zalige lichaam
na een kruikje mede

dat goddelijke voedsel
dat onmiskenbaar in alle cellen
onsterfelijkheid giet
bij ieder die het drinkt

het vergeefs gezochte goud
waarvan de machthebbers
en alchemisten droomden -
door bijna iedereen vergeten

na - de vrome verlossing
van de ziel, de plagen
van de welvaart en het brouwen
met gist, gagel en hop

Bij gelegenheden sta ik
op een voetstuk, maar te vaak
ben ik het

Ik erger me
aan verwende ego's
en miskende liefde

Waarom geloven in vrijheid
en gelijkheid? Ze bestaan
of ze bestaan niet

Zelden bestaan ze vanzelf
Moet ik er soms in geloven
om de twijfel over mijn daden

mijn medeplichtigheid
en verstandige bescheidenheid
te sussen?

wetend, dat kinderen gevormd worden
door volwassen frustraties en ook zij
de idealen zullen moeten bevechten

Ook werelden die we niet hebben
en niet eens hebben meegemaakt
kunnen we koesteren, schaatsers
op de sloten van de elf steden en
op de grachten van Amsterdam

We kennen het van foto's en
schilderijen, mode uit oma's tijd
farao's, indianen en dinosaurussen
de pracht van micro-organismen
en het blauwe ijs van gletsjers

waar nu koeien grazen, de liefde
op de gezichten van onbekenden
waar ik steeds weer naar kijk
of een tekening van een uitje
met zijn drieën op de fiets

We bewaren het allemaal
ergens binnenin ons, in de wereld
die we zelf gebouwd hebben en
waar we ons beter thuis voelen
dan waar dan ook

De mensen hier
zijn niet helemaal volwassen
Ze leven langs ongemakken heen

Dus dan ga ik het maar regelen
Als een ouder voor hun bestwil
Commentaar hoort erbij

Dat doet me niks, we moeten door
Wie niet handelt, wordt gehandeld
en mijn eigen voorkeuren
komen niet uit de lucht vallen
Ik heb ervaring

Ik hak en veeg de spaanders weg
Ik ben een doener, daad-
krachtig, geen zachte heelmeester
die bange patiënten geruststelt
met dure doekjes voor het bloeden

Ik weet wat ik doe, er zijn doelen
te bereiken en werelden te winnen
met ambitie

de kiem van mijn misdaden
mijn gehoonde hoogmoed
iets te willen bereiken

Ik ben niet ijdel, ik ben edel
Er valt niets op mij aan te merken
Ik ken de wereld, de mensen

met hun kleine zielen
hun kleine verstand
en kleine beslommeringen

Ik begrijp hen, ik zie
de schuld en de schaamte
waarmee ze zichzelf straffen

voor hun leugens
om de lijken in hun kast
verborgen te houden

die ik wel kan raden
en fluisterend doorvertel
als een gareel, een dwingend oog

Zo werkt het nu eenmaal
Dankzij deze kiemen
ben ik voorbeeldig

De kiemen van mijn hoog-
moedige, hoogstaande ideeën
Zo praktisch, mijn laster

Het zal toch wel zo zijn
dat er ellende schuilt
achter glitter en goud?

We praten erover
zodra er iets verdachts is
Een kind dat thuisblijft

oma die een week komt logeren
een nieuwe oppas
of een lange zakenreis

Noem het roddels
Ze zijn het cement
van onze buurt

En we weten best
dat het mogelijk is
dat ze niet waar zijn

En dat is de kiem
de kiem van onze laster
Onze afgunst

Altijd maar blijdschap en geluk
zou saai zijn, maar wat kan ik
weten van iets dat niet voorkomt?

Het zou ook oneerlijk zijn, ja
onverdraaglijk, als sprookjes
echt zouden kunnen zijn

Mijn vrienden gun ik alles
zolang we bij elkaar passen
en ze niet te koop lopen

met hun kinderen
schaapjes op het droge
of andere voorspoed

Ik mijd buren en collega's
die graag opscheppen
over aanwinsten en snufjes

Die spullen kan ik missen
maar de zekerheid van Guus Geluk
dat er altijd genoeg zal zijn

de zegen van meevallers
die wil ik graag hebben
En daarin ligt de kiem

de kiem van mijn afgunst
mijn hebzucht, zodat ik kan laten zien
dat ik gezegend ben

Wij leven sober, genoeg
is genoeg voor mij, en reserves
zijn nodig volgens jou

Alles is verzekerd, gelukkig
geen leningen, we werken hard
omdat je anders niets hebt

De kinderen hebben hun eigen leven
zij zullen niet voor ons zorgen
en vragen al om een deel

van hun erfdeel, maar het zit vast
in steen, in kluizen, en in jouw hoofd
dat ook de dekkingen wil dekken

Een mens moet volwassen worden
en voor zichzelf zorgen
zijn eigen vruchten plukken

al zouden we meer kunnen delen
vertrouwend op wederzijdse hulp
niet alleen op ons eigen karakter

waarin de kiem ligt
de kiem van hebzucht
Onze angst

De nacht is veilig. Kom
Wat er ook misgaat
je hebt gedaan wat je kon

Kom. Je wilt te veel
liefde en waardering
van anderen voor elkaar

en minder regels
minder regelaars
die in de weg staan

en als marionetten
beschikken over je lot
Fouten zijn verboden

Ze zitten in het systeem
en daar wordt aan gewerkt
Kom. Voorbij is de dag

waarin de kiem ligt
de kiem van jouw angst
Jouw gulzige liefde

Hand voor mijn mond, ik lach
om het boze kind
dat jij bent, dat alles wil
zoals het zou moeten zijn

een betere wereld
rechtvaardigheid, gelijkheid
en broederschap, nu!

Niet langer een ideaal
dat medemensen laat lijden
om zelf niets tekort te komen

Zo onvolwassen, niet jij
jouw klacht, jouw wens
om meer

meer solidariteit
meer harmonie
meer zelfkritiek

Ik weet het, de kiem
van jouw gulzigheid
die dat allemaal wil
is je lieve boosheid

Ik durf wel bij jou in bed
Jouw grote mond is te klein
voor de wereld, jouw hart te groot

voor mij, hier ben ik
Vertel maar, dan droom ik
met je mee, over jou

in een purperen mantel
de vacht van onschuld en macht
Heel discreet, heel discreet

neem jij wraak
op iedereen die niet in actie komt
en alles maar laat gebeuren

Je geeft wijze opdrachten
die jouw agenda camoufleren
Veel moeite om niets

want al verfoei jij hen
ze zijn geen andere soort
ze zijn zoals jij

alleen niet boos genoeg
om te kunnen kiezen
wat belangrijk is

Dat is de kiem
de kiem van jouw boosheid
Ieders passiviteit

Vergeef me
ik wil niet goedpraten
dat ik tijd nodig had

om de consequenties
van het ene of het andere
op een rijtje te zetten

Misschien heb ik de schijn tegen
maar ik hield me niet afzijdig
echt, ik wacht nooit af

Ik kijk niet weg
ik kijk juist grondig
voor een weloverwogen beslissing

want er gebeurt zoveel
en vaak zit er geen lijn in
alle details

En ik wil niets verkeerds doen
Dat is de kiem
van mijn passiviteit

Mijn afkeer van misdaden

De mens is een wild dier
in een kudde, een groep
die zich organiseert
om getemd te worden

maar het valt niet mee
om de systemen goed te krijgen
Er zijn onverwachte effecten
of knellende eisen

Niemand is verantwoordelijk
Leiders afzetten, dictators
vermoorden maakt niet uit
Het volk gedoogt de opvolger

Er is hulp nodig
Van buitenaf, maar
de grenzen zijn dodelijk
voor menselijkheid

Dus moet ik kleine dingen
waarderen, een oogopslag
de wolken, een keer vers brood
en dromen wat verboden is

Mama gaf natuurlijk
wel eens toe, niet vaak
hoop ik, uit liefde

die even wat minder
wederzijds is

Daar wist ik niets van
ik was romantisch
dacht niet aan kinderen

gewekt door tumult
in de ouderlijke slaapkamer

Thuis was veilig, ik lette niet op
die andere vrouwen
beschikbaar voor mannenogen

Dat was een andere wereld
van reclame en liefdeloze seks

maar nu valt het me op, zie ik
de lichamen van vrouwen
als lichamen van mensen

die alleen zichzelf hebben
als eigenaar

Ik zweef meer dan dat ik zwem
Het water draagt me op rimpels
stroomt strelend langs mijn buik
en tooit me met borstgolfjes

Beeld jij je maar niets in
schreeuwt mijn moeder
Mannen kijken om, statig glijdt zij
door de stad. Wij zijn koninginnen-

categorie, voorbeeldig
kunnen wij in het midden staan
onze vleugels spreiden en
vuur naar vijanden briesen

Ik troost de treurenden, sterk
de dapperen, en kleur de ballonnen
van het samen gewonnen geluk
want ik ben een draakgeboren zwaan

Mannen blijven jongens, maar
jongens zijn soms mannen
als het eropaan komt
Dan maakt angst hen moedig
wekt ze hun verstand met een nood-
greep van volwassenheid

Rijkeluiszonen kopen zich vrij
en ook verloofden weten
aan geld te komen, zodat
alleen de armen overblijven
en wat gespuis, blij met een salaris
soms hopend op buit, rijkdom

en vrouwen natuurlijk, vrouwen
moeten zich maar schikken
in zorgen, angst en verdriet
de pijn van de mannen lijden
hun frustratie, hun wellust
hun dromen

Mannen blijven jongens, bange jongens
Met een vragend gezicht pak je hen
bij hun dikke vinger
Die is gauw geknakt

Maar soms gaan ze teveel op in hun spel
Dan slapen ze slecht en schrikken ze
wakker uit de dromen waarin ze oefenen
wat ze van plan zijn

Overdag kan er geen lachje af
Ze zijn druk of afwezig
en bij het weggaan roepen ze
dat ze ontzettend van je houden

Ze nemen het zo serieus
Het is zo belangrijk en dringend
dat ze er niet over kunnen praten
tot hun succes zeker is

Ons zwijgen is hun geweten
Meer kunnen we niet doen
totdat het mislukt is
ondanks hun goede bedoelingen

De dichter droomt romantisch
van onaards mooie vrouwen
en bespot de gewone mensen

Hij bluft te zullen ontdekken
wat het geheim van de vrouw is
haar liefste hartenwens

Ten einde raad belooft hij
trouw aan een oude vrouw
wier woorden hem uitlachen

Vrouwen willen de baas zijn
over hun man en hun minnaar
hun geen eigen leven toestaan

zoals in het land van Magerbeest
waar deze waarheid wordt gelogen
door vrouwen die jaloers zijn

en hun man verdedigen
om niet naar bed te hoeven gaan
met hun ongelijk