Leiders gunnen het volk
de goden die het liefheeft
want die hebben geen macht

los van het geloof
dat gestuurd kan worden
door er in voor te gaan

In dure gewaden, stralende
huizen en precieze rituelen tonen
de koning en de priesters hoe

te bidden, ze verkondigen
de wetten en smeden met recht
het land tot een vruchtbare orde

waarin ieder zijn plaats weet
van de ochtend tot de avond
in voor- en in tegenspoed

Valken pakken geen schoeisel
voor hun nest, niet de slipper
die de farao in de schoot valt

     Hij kijkt omhoog en iedereen
     kijkt met hem mee
     naar de valk in de lucht

Het moet een teken zijn
een opdracht uit de hemel
en de zoektocht begint

     Het welzijn van heel de natie
     staat op het spel, de vraag
     is: vinden of verloren gaan

Het hof trekt van huisje tot huisje
langs de vrouwen en de meisjes
heel de wijde delta door

     De hemelse slipper past aan de voet
     van het buitenlandse Bleekgezicht
     de slavin die anders is

Ze had hem te drogen gelegd
na het kleren wassen in de rivier
en laat de andere slipper zien

De oorlog is me overkomen
de vijandige mensen
mijn buren en familie
ik moet

hoe dan ook
mijn verlies nemen

Het donker leert me
te aanvaarden
dat ik onkwetsbaar ben
niet hoef te vluchten

mijn ziel is mijn asiel
als ik dood, dood ik liefdevol

met een zilverglans
om mijn plicht
die geen spiegel is
van hun motieven

Wat één is, is zichzelf
maar als je een ander kent
ben je deels ook die ander
ben je ook wat anders was
tot op dat moment

En je neemt dat waar, het dringt
tot je door en je groeit

Dat is interessant, we vertellen het
door in verhalen over mensen
en de goden die zij zich denken:
hoe meer zielen, hoe meer vreugd
en humor dankzij de verschillen

En de kunst is om te leren
zien dat iedereen alles is

Daarom, ja daarom was er
voor de slechte zonen tot besluit
van hun tumultueuze leven een feest
in de hemel, terwijl de goede zonen
naar de hel werden gebracht

En de oppergod lachtte
om hun illusies

Aan het raam zit ik te dromen
jij kunt best zo komen
hoewel

ik nu niet mee kan gaan
Wat zou moeder wel niet zeggen!

Ik vertel het haar nog niet
dat geeft maar verdriet

en dat kan later wel

Soms dreunt mijn zware hoofd
driftig door en blijven de dagen donker

soms zijn ze helder als in mijn dromen
wordt de plaats aan de top door mij ingenomen

en dienen wenswolken mij
tot vaste grond onder mijn voeten

Mijn brein dat lacht en vleit, verliest het pleit
van pijn verwacht het spijt, dus kiest het nijd
beschouwt zijn dood vooral als nederlaag
en houdt zich groot met knal de wedervraag:

Heb jij soms minder kans op ongeluk
wie blijft er in balans, ook onder druk?

Mijn lichaam is een onbekend gebied
een wildernis die consequent herziet
wat goed voor mijn gezondheid zou zijn, haar niet schaadt –
men doet door kleine domheid gauw gevaarlijk kwaad!

Later misschien
vier zes acht tien
maar eerst twee
poppetjes in mijn ogen
die mij mogen