Het hamert het borrelt
het twinkelt het wordt het is
een drukte van belang, elk molecuul
een tovenaarsleerling in de smidse
zonder smid, de schepping
van meervoudig bestaan

glashelder gistend in de mist
het buitelt het dampt het bindt
water en vuur, kettingen van reacties
stabiele reeksen haken samen, zwiepen
rukken op in linies vooruit vooruit
het hamert het borrelt het wordt

in rinkelende processen de wereld
probeert en vindt zichzelf uit
veegt met vlagen, husselt in golven
danst zingend klokjes in het water
vooruit vooruit vallen en vallen
de tovenaars over elkaar heen

Een verenstok maakt wind
over de ribbels van het klavier

op- en neerdwarrelend
stof van het heen en weer

Steeds opnieuw een aanloop
En het licht erdoorheen



De storm speelt met het strand
dat hij want, gooi maar op, gooi maar op

Zandribbels langs de zee
De claxon van een late gast

Laatste noten, laatste vlagen
de wind gaat liggen op de rand

van de oude zee
en het nieuwe land

Dreunende donder, de wereld beeft
door hemelse hand, stormlucht
schudt de aarde
Verterend vuur

omhuld door zwaarzwarte rook
vanaf verder dan zichtbaar is
slaat de aarde in, brandt
een anker in haar kern

Is dit de dag van toorn, nu

het uur, het breken
van de zegels, het zieden
van de winden, het bonken
van de harten?

Als oorlogspaarden druisen zwermen
sprinkhanen uit de rook, ze briesen
zwavel, steken als schorpioenen
stormen vooruit en slaan de trom

Stop

Bewegen als klokjes
blaadjes in de wind
aangeblazen, betokkeld

opzij buigen, meedoen
de stam schudden
op klompvoeten

dansen, de maat stampen
mijn haren rondzwiepen
me aanstellen, klepperen

met de kleinste takken
en mijn wortelhakken
lichtjes laten roffelen

's Avonds op het pleintje
begint het. Frisse lucht
De palmen ontspannen zich

Zacht licht van olielampen
Een uil roept, de slangen-
bezweerder fluit de manden

open. Tumult in de bomen
een vogelparadijs. Slanke
jongens strekken zich uit

De trommel brengt het wiel
op gang, een spinnenprins
zet zijn armen en benen

neer op de tonen van de fluit
en danst het tijdwiel rond
De slangen richten zich op

Vlak voordat ik in slaap val
opgerold in mijn mand
roept weer de uil

Langzaam zak ik weg, de diepzee in
de volzee: het duizelt me van scholen
visjes schieten weg en zijn er nog

In het licht boven mij glijdt het witte
schip van een zwaan over
de bellen uit mijn mond

Ik hoor krekelzang in het hoge gras
een meeuw vliegt over, waarschuwt
en wijkt, golven rollen zich op

tuimelen over elkaar heen
en breken bruisend in hun dal
waaruit ik ademend bovenkom

Niemand lette erop
tot het water over de bergrug heen
het meer in stroomde
Het regende de hele zomer
een dichte grijze lucht-

zee stortte zich
als een wereldoceaan
over de aarde, een dik vel
beukend hout kwam boven
drijven, let niet op de dieren

Kijk niet of er mensen bij zijn
je weet het wel
de oude wereld
borrelt nog een beetje op
uit de verdronken bomen

Het water rekt zich uit
en spant een gladde spiegel
onder de hemel en de regenboog
Mijn boot drijft
tot hij strandt

Het schuurt, vonkt en vliegt
rake klappen in een grot te groot
en te donker om te zien
te diep om te peilen
seinen signalen druk verkeer

Sterren borrelen op, diep uit de pan
zoeken ze fonkelend een plaats in de ruimte
lichtjaren suizen voorbij
in de witte ruis slaat een hamer
het knettert nieuwe stelsels oneindigheid

Het heelal krijgt reliëf
sterrenslierten tollen weg
suizen door het nietbestaande heen

Alchemie van de schepping
binnen de kolf kookt het rond
smeltkroes heksenketel toverbrouwsel

Gordijnen materie vallen
voorbij, alles vlucht ver en klein
op reis naar niets schept het het niets