De storm ligt er nog
schimmelig wit om de gaten
van het filigraan dat eens
een machtig gebouw was

ver verweerd en vergruisd
met harde keutels en kapok
in de hoek, een dode vlieg

Scherven rinkelen onder
mijn schoenen, de resten
klotsen ritmisch weg
van mijn voetstappen

Alles valt ten prooi
aan de dagelijkse honger
van het licht, de zon

die honing smeert
op de oude stenen
en de scheuren bevrucht
spinnen stuurt, vogels

lentes doet fluiten
tot wat er was
onzichtbaar is