Er moet hier een heiligdom zijn
zo helder lokken de klokken
mij, dan hier, dan daar

wijkt het gewone, opent het
stukjes hemel, kommm kommm
kommm luidt een grote klok

Kinderen dansen me naar binnen
waar het orgel jubelt in licht licht
Een spelbreker legt gewichten neer

ook die zijn hier heilig
Hij rolt zijn stem uit en bouwt
steeds zwaardere muren

zonder dat het bloed in het duister
van zijn vaten weet wat er gebeurt
en er zich niets bij voor kan stellen

Ginds dansen mensen arm in arm
dichterbij ebt de ruis weg
in herhaald lettergeroep

Gerommel in de verte
In de ijle sfeer fluit ik
mijzelf een lichaam

Ik herinner me dat
er ramen zijn, ergens

in het onzichtbare
gebouw verdwenen

buiten het halve ei van ruimte
dat een zwak licht schept

in de duisternis -
zwevende stofjes

en een vlakvloeren veld
van vibrerende vlekken

waarin naast een deksel aangebeten
de appel van het vragen blinkt:

wat zie ik
waar ben ik

op welke wijze ontwikkelt dit zich
waarheen, waartoe, sinds wanneer

waarom is dat zo
en wie ben ik dan?