De grote zee
schuimt onstuimig
De schepen worstelen

zich er doorheen, duiken
steeds weer op uit de golven
op weg naar de haven

die het wilde water temt
De vissen vliegen
uit de handen van de schippers
snel aan wal, tot hoge stapels

onder de bruinrode hemel
van de ondergaande zon
en de schepen veren op

Aan de donkere horizon
droomt onrustig de zee
in een nacht zonder tijd

Siësta, engelenmuziek
strooit heilige woorden in mijn oren

tekent ze voor en achter in reliëf
in hun schelpen. Doezel ik

of heeft iemand de bloemen
gewekt? Ik lig zo lekker

in de zon, geborgen in het groene
veld, mijn gezicht bloost blauw

van de koninklijke kelk tussen mijn benen
De bloemen lachen en zingen maar

Het werk is gedaan, ja ik doezel
van heiligheid

In duisternis het allereerste
wakker worden

van licht dat ontbrandt in sterren overal
in ruimte die pas nu er is

door uiteengeslingerde slierten
sterrenstelsels, de snaar

van de boog, alles trilt, en
niemand weet van pijl en doel

Een geest begint
bewust te zijn, vruchtbaar

paarse kelken in groot donkergroen blad
het zelfbevruchtende ei

dat de onbeminde vrouw begeert
om zwanger te worden

In stilte en duisternis
komen we samen – plechtig

wordt de belofte binnengedragen
Aan de kaarsen steken we plechtig

onze kaarsen aan, we zingen dank, zingen
voor onze voorvaderen, de panters – plechtig

We loven de leeuw van het verstand
We voeden de duif van de vrede

We vragen de zegen van de feniks die waakt
over onze kinderen en kleinkinderen

We herhalen de belofte – plechtig