Ik word moe hees klanken
die geen woorden vormen
te roepen, een echo
is het lage antwoord

en daar ga ik dan
maar mee in gesprek
heen en weer fliederend
in onderaardse grotten

vol zilveraal
zwijgend en luisterend
naar de echo
die niet om mij vraagt

Met zijn tweeën klonk het mooier
maar ik gun haar een eigen stem
en wacht met voorzingen hoe
de ruimte klinkt

kom, we doen het samen
Enzovoorts
weer ieder voor zich
Dit is pas deel 2