De kapitein zal wel op de hoogte zijn
want hij zegt niets over de situatie
en dat kan van alles betekenen

Er zijn berichten van vrede
en opgeheven blokkades
Ik moet keuzes maken

terwijl ik hier een goed leven heb
met mijn gezin dat vanzelf ontstond
in het huis dat mij is toegewezen

Dus ga ik nu maar naar bed
en voor het slapen maak ik een reis
voorbij het bekende

Alleen overgebleven, trek ik verder
     begeleid door echo's van vertrouwd lachende stemmen
     die de waarheid voor mij verzwijgen

     de stem van de gids die liever thuis blijft
     van de soldaat in zijn versleten uniform
     de ene van de drie van het garnizoen

     die dienst zou kunnen hebben
     die de bekers vult en drinkt op mij
     op de gezondheid van alle mensen

     rond de toren van Belém en iedereen
     aan de lange tafel met de lege stoelen
     uit de tijd dat ze hier met velen waren

Te voet verder, over een berg-
paadje, door een dicht woud
en mijn eten raakt op

Jong haalde ik de wereld
binnen, ik vulde mij

en elke dag was ik blij
te groeien, groter dan Alexander

de Grote Baruch en meester Kong
gevoed door eeuwenwijze vrouwen

Ik trouwde en kreeg kinderen:
de huiselijke gewone jaren

van vrede en vervulde wensen
Het ging maar door, de mensen

met wie ik sprak, de plaatsen
waar ik steeds kwam, de lessen

die ik ging geven, de wereld
die ik uitdeelde en de ziel-

snippers van mijzelf
die ik overal begon achter te laten

om leeg te worden van het leven
dat stilstaat als het niet stroomt

naar jonge lichamen

Als ik een reus was, zou ik
zeker in het bos gaan wonen
omdat bomen nog groter zijn

en dan heb ik meteen familie
want ze wonen ook in het bos
Verder woont daar niemand

misschien kabouters, onzichtbaar
omdat ze achter de bomen blijven
Ik kom graag in het grote bos

de bomen staan op mij te wachten
en ze lopen altijd met me mee
totdat ik het bos uit ben

Dan blijven ze weer staan
en ze kijken me na --
sinds ik zeven werd

Toen kwamen ze 's nachts
op bezoek om te zeggen
dat ik altijd welkom ben

We fietsen met ons vieren
naar het bos, niet zo ver
Op de kruising splitsen we

Aart kent het pad, hij wijst:
verderop is er een open plek
kom, daar staan twee bomen

met een knik in de stam
Het laatste stuk lopen we
met de fiets aan de hand

We hadden ook aan het pad
kunnen gaan zitten, maar hij
wilde hier naar toe, zomaar

Zie je wel? Meer zegt hij niet
Hij laat zich achterover vallen
en kijkt de hele tijd omhoog

Dit wordt niets - twee bomen
in het bos - dus ik zeg hem
maar dat ik naar huis moet

Bemoste treden prikkelen buiten
mijn bereik mijn fantasie
Hier is vergeten een koning

gestorven, een geest heeft hij niet
achtergelaten, een schat misschien
maar je zou alles moeten afbreken

om dat te weten te komen
En zo gaat het ook, langzaam
wortel voor wortel, spriet

voor spriet, druppel voor druppel
regen, zon en vorst, leven, en dood
Ook die is tijdelijk, al duurt het

heel wat seizoenen om overwoekerd
geraakt uiteen te vallen en weg
te spoelen in een nieuw leven

Het is het gewone gekriebel
in de huid van moeder aarde -
kort van duur, niet de moeite

waard om er een kosmische hand
naar uit te steken voor een krabje