Hier leven geen honden meer
we sloegen ze dood
ze hadden geen kans
onder onze stokken

we lachten om hun gejank
en om de meiden
die niet durfden te kijken
die wegliepen

naar waar ze horen
Er was een hysterisch kind
dat een hond had verstopt
we joegen ze samen op

alsof ze konden ontsnappen
Na afloop maaide het meisje
met haar blote handen
zand weg tussen haar knieën

De wereld wacht op ons
om bevrijd te worden
wij zullen haar bevrijden
van elke goddeloze hond

Kom je mee, Angelina
     weg van heisasa hopsa?
Als de klokken versnellen
     is het tijd voor jezelf
veilig onder de pannen
     van een eigen gewelf
Kom je mee, Angelina?
     We staan zelf op het spel
     en de lucht waait vaarwel

Schrijf een dagboek dat schept
     wat je nodig hebt, orde
die persoonlijk in woorden
     tot jouw waarheid kan worden
nooit en nimmer te verslinden
     door een haastige horde
Kom je mee, Angelina?
     Er zit storm in de lucht
     hoor de wolken, ze slaken een zucht

Verkies langzaam te leven
     dat vergroot juist je kansen
ook al droom je van elfjes
     die jij tango's laat dansen
op de daken en torens
     hun kantelen en transen
Kom je mee, Angelina?
     Er regeert een gerucht
     van verstikkende lucht

Aan de wijzers van de klok
     hangt vergeefsheid als tijdbom
maar de rust in je hoofd
     is bij iedereen welkom
Om gelukkig te leven
     is jouw aandacht jouw rijkdom
Kom je mee, Angelina?
     Neem mijn hart in jouw hand
     want de lucht staat in brand

De mensen hebben veel te wegen
wat is gezegd of juist verzwegen
ze tellen alles heel gedegen
op bij hun zelfbeklag en spijt

maar ik weet: status heeft haast geen gewicht
je kunt zelfs sterven aan een knap gezicht
en het verlies dat onvermijdelijk besloten ligt
in winst en in succes, is juist het enige profijt

Omdat de zon niet zal verzaken
kan alles wat je aan kunt raken
je dagelijks gelukkig maken
zolang je ruikt en proeft en ziet

Er is geen lot met macht
besef je op een nacht
dus adem diep en wacht
oplettend af en oordeel niet

laat liefst de winden spelen
met zachte luchtpenselen
de tijd vol schoonheid strelen
en je hart verleiden waar je gaat

Wie weet of eens jouw lach
een ander zo bedwelmen mag
dat jij verliefd bij toverslag
verwonderd in een wonderwereld staat

Mijn lief, waarom droom je
nog van de Madonna
die ik niet wil zijn? Waarom
sta je voor het raam
met je rug naar de vrouw
die voor je zorgen wil?

Zie je in de diepte
van de stad, auto in, auto uit
alleen maar kortsluiting
terwijl je een vrouw wilt
die daar boven staat, vies van gedoe
op een achterbank?

Waarom droom je
ervan te ontsnappen?
Wat maakt een kooi
van haar nest
van mijn genegenheid?
Waarom droom je

van Mona Lisa?
Is er geen stroom daar?
Vonkt het alleen, vaag
ergens tussen jouw buik
en jouw hoofd? Vonkt het
ook bij haar? Hoop je?

Liefste woordkunstenaar
je wijst aan wat je ziet
en de façades storten in elkaar
het is een wonder waar je bij staat
Er komen mensen op af, ze willen
in jou geloven

Liefste woordkunstenaar
jouw woorden verwarren je
en belagen je gillend
uit de monden van mensen
die verlost willen worden
door jou

Urenlang leggen ze elkaar uit
wat jij bedoelt, of ze schrijven
contractuele zekerheden uit
Je trekt je los, met zelfspot
boei je de mensen die juichen
Het is waar wat je zegt

je neemt jezelf te serieus
Waarom verlos je jezelf niet?
Waarom zwerf je liever rond
in je dromen om verlossing
te vinden in de hemel
van je onvrede?

Lieveling, blijf niet dromen
van de Madonna die ik niet wil zijn
Waarom

zet je mij hoog
in de hemel, alleen voor jou
en de kinderen, te goed

voor anderen, misschien
ook voor jou, je aarzelt
elke dag om bij mij te zijn

Liever dicht je van alles
dat je ooit zag, aan mij toe
en je verhaspelt mijn naam

op het ritme van jouw hart
de trom van een zwerver
die stiekem met me is getrouwd

Was dat de echte reden, jouw wens
om verder alles te laten
en te doen zoals het was?

Ik weet nog goed, we zaten op het strand
met vrienden, raakten blozend licht verbrand
mijn zusje hield een waaier in haar hand

Ze keek steeds naar de baby op haar schoot
had voor zijn voeding half haar borst ontbloot
een knipoog maakte mij tot deelgenoot

Ze zei me: trouw is ieders vrije keus

Ik vatte dat maar op op mijn manier
haar uitspraak is voor mij een souvenir
dat ware liefde meer is dan plezier

Mijn blik vroeg snel haar man om commentaar
ervaring had ik niet, gelukkig maar
ik wilde heel graag weten: is dat waar?

Is trouw echt altijd ieders vrije keus?

Er renden jonge honden en ik zag
kastelen bouwen op die mooie dag
een rode zwembroek wapperde als vlag

Terwijl ik nadacht over wat zij zei
wat trouw betekende voor mij
wanneer is liefde volgens mij voorbij

als trouw een optie is, een vrije keus?

Ik zag relaties als een veilig avontuur
van samen zoeken naar een soort structuur
van meebewegen met de ander, samen aan het stuur

maar elke kus van liefde tot in eeuwigheid
gaat graag op reis, wil vliegen en verleidt
gemakkelijk een ander na een tijd –

haar trouw is altijd weer een vrije keus

Ik weet nog goed, toen ik een meisje was
en ergens lag te zonnen in het gras
heb ik een vrouw gehoord, een lieve stem
die in gesprek was met een man om hem
verhalen van hun zoontje te vertellen
ze vroeg hem voortaan vaker op te bellen
maar zelf kon zij het zonder hem wel stellen
want mannen worden veel te graag bekoord
en liefde is tenslotte maar een woord

Ik vond het gek wat zij daar zei
en schoof een beetje dichterbij
werd toen verrast door wat ik zag
haar lach die naast de zijne lag
verguld te zijn met deze dag
Had ik het soms verkeerd verstaan
en toonde hun gedrag juist aan
dat liefde is zoals het hoort
onzegbaar meer dan maar een woord?

Die dag begreep ik niet wat zij hem zei
maar later leerden al mijn vriendjes mij
dat lippen die zo zoet en o zo zacht
hartstochtelijk beminnen in de nacht
ook kunnen drukken op een vreemde vrouw
terwijl ze fluisteren ik hou van jou
wat iedereen natuurlijk liever hoort
dan: liefde is tenslotte maar een woord

Lief lijfhuis, jij bent alles, zeg niet: Stop
Houd vol, ga door en geef me nog niet op
Zeg wat je wilt, dan geef ik het voortaan
het is al onderweg, het komt eraan

Lief lijfhuis, echt, ik weet goed wat ik zeg
Geen niets of alles, maar de tussenweg
Op die wil ik met jou nog verdergaan
aan jouw capaciteit pas ik me aan

Lief lijfhuis, alsjeblieft vertrouw op mij
Jouw eenzaam tobben is voorgoed voorbij
Ik zal er zijn voor jou, wij zijn een stel
en met zijn tweeën redden wij het wel

Ik droomde dat ik vrede zag
ojee, de mensen zijn van slag
volledig onberekenbaar
ze delen alles met elkaar
Maar toch, wat men er ook van zegt
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Ik droomde dat ik vrede zag
en liefde als bij toverslag
wordt zonder dwang of overmacht
vrijwillig in praktijk gebracht!
Het pleit lijkt eindelijk beslecht
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Ik droomde dat ik vrede zag
ze was er al sinds jaar en dag
zo vaak beloofd maar niet geloofd
en opgesloten in ons hoofd
een ideaal waar ik voor vecht
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Ik droomde van de Grote Ziel
               verdwaald, een zwervershond
Ze was op weg en liep maar door
               verwonderd keek zij rond
Haar witte haren waren vuil
               maar zuiver was haar lach:
Kom, loop een stukje met mij mee
               het is een mooie dag

Ik kom eraan, riep ik hem toe
               ik werd er wakker van
verlangend dat er vrede kwam
               vertrouwend dat dat kan
dat steeds meer slapers mijn droom dromen
               's nachts en overdag
dat zij gaan samenwerken, geen
               geweld en winstbejag

Ik droomde van de Grote Ziel
               haar jarenlange tocht
op zoek naar vrije zielen
               niet te koop en niet verkocht
Ik lag te huilen in mijn bed
               en voelde me heel klein
voortaan, met ingang van vandaag
               zal zij mijn leider zijn

Onze band vervaagd tot wat

woorden geladen met gevoel
om een hartvol roest
Schitterende herinneringen

De kleur van jouw ogen

Die eerste keer, verdwaald
in elkaar, samen
de weg aan het vinden

Alles waar jij goed in bent

dat je toch los moet laten
Cadeaus zonder pretentie
hand in hand gegeven

voor het hotel, in vallend blad

Wolkjes ademen zonder tekst
Sneeuwvlokken sieren ons haar
Dat zou eeuwigheid mogen zijn