Op een draaistoel kijk ik rond
de tijdcapsule van mijn hoofd
vliegt en bedenkt verhalen

van herinneringen en beelden
die passeren, ik reis
naar mijn geboorteland

Het bestaat niet, nooit
heeft het bestaan, het is soep

van levenslang aan mijn voeten
geplukte ingrediënten, gekookt
in de pan van mijn schedel

      De verse soep van nu
      uit mijn geboorteland
      smaakt anders, echt

      dat zie ik
      aan de planten en de rassen

Alleen de radio nog
de verhuizers vertrokken
mijn huis een tussenplaats
een pauze in de straat

Ach de binnentuin
eekhoorns, hoge bomen
voor het raam staan, warmte
op mijn gezicht, in mijn kleren

De kamer is nu mooier
zonnig leeg en aangeveegd
met een vensterbank muziek
die ik straks mee zal nemen

Hij is weg, kwam hij maar terug
Zou hij, misschien, toevallig hier
nu naar deze film zijn gekomen?

Dat ik me omdraai en hij er zit
alleen, net als ik, en nu
we weten hoe het werkt

zouden we er meer van kunnen maken

als hij, als hij
wil en deze kans grijpt
voor de gong gaat, en

als ik, als ik
durf om te kijken
nu het nog pauze is

Langs het gordijn de streling
van de wind die mij omarmt

midden in het zonneraam
op de vloer van de kamer

mijn voeten op het tapijt
reiken diep in de aarde

mijn warmte groet de warmte
mijn adem kust de wind

      Ik trek het bed in de zon
      en wieg mij in welbehagen

      languit en wijd geopend
      glijd ik de wereld in

Even vliegt er een vlek over
de muur, een meeuw

de avond broeit en ik
lig in mijn hemd op bed

en lees Plato, de gelijkenis
van de gevangenen in de grot

Ik hoor mijn man, sla snel
het boek dicht en draai me om

met mijn rug naar hem toe
doe ik alsof ik slaap. Hij komt

naast mij zitten, onprettig
warm tegen mij aan

Mijn billen liggen bloot
maar hij let er niet op

Ik ben onderweg
in een niemandshuis beland
in niemandstijd en niemandsland

Het bed is koningin-
nebreed, plaats genoeg
voor een koning als hij

goed is voor meer
dan slapen, dan vrijen
voor meer dan een keer

In de lege hotelkamer
is het raam een gebod
om naar buiten te kijken

Smalle siergordijnen
altijd uitzicht, altijd
gezien kunnen worden

Gek dat er niemand woont
op deze prachtige plek, hier
zou ik wel willen leven

Op de gang piepen
wieltjes, een deur klikt
en het is stil. Wat kan

het voor iemand zijn?
Zal ik toch mijn koffer maar
eens uit gaan pakken?

De ochtendzon
op ons gezicht, ons huis
van bruine zandsteen, de belofte
van de toekomst die wij kozen

Het gaat nu echt beginnen, we zullen
wandelen langs het beekkanaal
en de kinderen zullen spelen
onder de dennen op de heuvel

Hier willen we
breed en diep wortelen
tot de zon ondergaat

we hebben onze spullen uitgepakt
de kaarten met gelukwensen
naast de vaas met tulpen

het bed open
het huis ingewijd

In de ochtendzon, op het bed
voor het wijd open raam
adem ik de wereld in en
mijn adem de wereld in

ik voel geen liefde meer
van hem, alleen zijn zorgen
praten wil hij niet, het leven
stroomt langs ons heen

hij is een goede man
toch zal ik weggaan
naar een nieuw huis
leeg maar licht en ruim

In een fauteuil bij de receptie
van het hotel oefen ik mijn tekst
buiten onweert het
de regen klettert elke keer
dat de deuren opengaan

Zinnen herhalen
tussendoor steeds kijken
naar het publiekstheater
van de mooie buitenkant
van het bejaarde echtpaar

dat nipt aan een drankje
en ongeduldig op een taxi wacht
napratend over vrienden en kennissen
in wie ze de binnenkanten herkennen
van de personages uit het stuk

Het raam staat hoog
langsdenderende treinen
waaien koelere lucht binnen

de tijd zou hier stil staan
als er geen licht door de kamer reed
we gaan

ik ruim de mappen op
trek het raam dicht
en het rolgordijn

Peter denkt na
zonder iets te zeggen
doet hij het licht uit

en sluit af
Tot morgen
weer

Het filmpaleis is liefdadigheid
voor liefhebbers en oude mensen
ik help hen de tijd door
kijk mee en leer
de teksten van Mama Capra

over de grote schoonheid
van de droom van de zintuigen
Giulietta wordt weggestuurd
van de markt, met haar
zelfgemaakte geitenkaasjes

Thuis in haar paradijsje
de vroegere bedding van de beek
nu mijn dagdroom in het hoekje
bij de ingang van de zaal
gonst het van de bijen

Zou ik liever spelen?
Mezelf willen zien?
In honderd rollen groter dan het leven?

Mijn lief, mijn lief
en ik vervelen ons
hij kijkt rond

op internet en ik oefen
om hem niet te storen
vingerzettingen in de lucht

ik zal weggaan, verhuizen
en hij? zit zich te verbijten
op zoek naar een uitweg

langzaam valt de avond
geruisloos sluit ik de piano
kon ik hem maar helpen

voet voor voet vier passen
tot achter zijn stoel, voorzichtig
raak ik hem aan, streel

een arm, hij legt het scherm weg
en leunt achterover, laat me
mijn armen om hem heen slaan

legt stil zijn handen op de mijne
had hij maar tranen, woorden
desnoods, hartstochtelijke kussen

Uren alleen, klein leven
op een hotelkamer
zonder dood te gaan

gek te worden of
voor altijd alleen
achter te blijven

zoals 's avonds
op het podium
hel en vagevuur

Ik mis mijn kinderen hier
naast me op bed, mijn lief
mijn leven zonder drama

zonder het beslissende einde
waarvan het publiek wil leren
begrijpen wat het leven is