Er zweven onverzadigbare engelen
door het park, ze dragen vleugels
van angst en een kroon die pijn doet
Hun hart is gewond, eenzaam
Het weet niet meer in wie het woont

De bomen kunnen hen niet helpen
Zakkenrollers loeren in de struiken
van de verborgen liefde
De wethouder stuurt politie
met boeien de nacht in

De mensen sluiten hun huizen af
Ze horen niets, zien niets en zeggen niets
Een uil in de holte van een boom
roept het uur van de waarheid
en mijn ogen beginnen te tranen

Leef! Niet zieltogend
zoals al de mensen
met droevige ogen
maar zoals de hond
die in het raam danst

Word wakker en kijk
Er is zon, er zijn sterren
er zijn madeliefjes
en het wervelt
in je geslacht

Laat je wekken
door een gedicht
Je bloed stroomt
Het wordt lente en
er ligt brood in de oven

Ik zeg niets nieuws
Mijn woorden zijn helder
als water, als jouw ziel
De zee daalt en rijst
maar de mens is wreed

Waarom dromen er mensen
van de hel, een woeste wereld
met bladloze bomen, beestachtige

mensen, dorstige slachtoffers
theaters waar de moorden echt zijn
en van leuzen in bloed geschreven?

Waarom fantaseren ze zo
over een beter leven
over een nieuw begin?

Waarom dromen er mensen
van vrijheid, gelijkheid, broederschap
zonder prelaten en politici?

Waarom zingen ze het lied
van menselijkheid niet
Waarom

verdoven ze zichzelf
om hun kleinzieligheid
te laten ontploffen?