Stokken zo rood
stokken zo rood
stokken zo stijf als de dood
zonder verstand
zonder verstand gaan tekeer
slaan mensen hard
slaan mensen harteloos neer

Denk aan de zon
denk aan de zon
denk aan de zondeval die
mensen verjaagt
mensen verjaagt uit de tuin
en ze begraaft
en ze begraaft onder puin

Hoop geeft niet op
hoop geeft niet op
hoop loopt voor altijd voorop
liefdevol licht
liefdevol licht dat voor iedereen brandt
leven verplicht
leven verplicht tot een helpende hand

Onze band vervaagd tot wat

woorden geladen met gevoel
om een hartvol roest
Schitterende herinneringen

De kleur van jouw ogen

Die eerste keer, verdwaald
in elkaar, samen
de weg aan het vinden

Alles waar jij goed in bent

dat je toch los moet laten
Cadeaus zonder pretentie
hand in hand gegeven

voor het hotel, in vallend blad

Wolkjes ademen zonder tekst
Sneeuwvlokken sieren ons haar
Dat zou eeuwigheid mogen zijn

De lucht is grijs, de wind guur
weer een dag van het avontuur
dat het leven is, dat van mij
en van jou, van ons allebei

We weten niet wat ons te wachten staat
het gaat ons goed genoeg zolang het gaat
we passen ons geluk welwillend aan
we willen keer op keer weer opengaan
      en bloemen geven

      Blijf bloemen geven
      blijf altijd bloemen geven
      blijf nieuwe bloemen geven
Wat er ook tegenzit
wat ook onze zorgen zijn
we zoeken wegen voor onze wensen
en maken plannen voor de lente
      we willen bloemen geven

      Blijf bloemen geven
      blijf altijd bloemen geven
      blijf nieuwe bloemen geven
Ook vandaag doen we goed
en genieten we van het leven
we eten, rusten uit, en geven
alles wat we kunnen geven
      alle bloemen die we kunnen geven

      Blijf bloemen geven
      blijf altijd bloemen geven
      blijf nieuwe bloemen geven

Ik wacht niet op de bus
ik ben al onderweg
het is de vooravond

een beetje druk op straat
iedereen zijn beste schoenen
aan, gepoetst voor het feest

Open gordijnen, tafels gedekt
binnenpretjes en zachte muziek
de mensen zijn thuis vannacht

De kaarsen dansen om ons heen
de grote broden geuren naar vrede
we hebben geen vragen nu

De versierde bus
heeft schone stoelen
waarop niet gestorven is

Er fladderen duiven op
en boven de winkels blazen
drie engelen op hun bazuin

Ik droomde van de Grote Ziel
               verdwaald, een zwervershond
Ze was op weg en liep maar door
               verwonderd keek zij rond
Haar witte haren waren vuil
               maar zuiver was haar lach:
Kom, loop een stukje met mij mee
               het is een mooie dag

Ik kom eraan, riep ik hem toe
               ik werd er wakker van
verlangend dat er vrede kwam
               vertrouwend dat dat kan
dat steeds meer slapers mijn droom dromen
               's nachts en overdag
dat zij gaan samenwerken, geen
               geweld en winstbejag

Ik droomde van de Grote Ziel
               haar jarenlange tocht
op zoek naar vrije zielen
               niet te koop en niet verkocht
Ik lag te huilen in mijn bed
               en voelde me heel klein
voortaan, met ingang van vandaag
               zal zij mijn leider zijn

Ik droomde dat ik vrede zag
ojee, de mensen zijn van slag
volledig onberekenbaar
ze delen alles met elkaar
Maar toch, wat men er ook van zegt
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Ik droomde dat ik vrede zag
en liefde als bij toverslag
wordt zonder dwang of overmacht
vrijwillig in praktijk gebracht!
Het pleit lijkt eindelijk beslecht
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Ik droomde dat ik vrede zag
ze was er al sinds jaar en dag
zo vaak beloofd maar niet geloofd
en opgesloten in ons hoofd
een ideaal waar ik voor vecht
mijn droom is zeker echt
mijn droom is zeker echt

Maar is er wel een uitweg, vraagt
     de grappenmaker aan de dief
Waar gaat het heen of blijft het zo?
     Dat hoop ik niet zeg, alsjeblief!

De mensen leven op zichzelf
     machines ploegen door het land
en in de waan van alledag
     gebruikt er niemand zijn verstand

Wat maak je je nou druk man, lacht
     de dief, het gaat om broederschap
dus laat hen maar geloven wat
     jij zegt: het leven is een grap

Als wij elkaar maar steunen man
     dan kunnen wij wel eerlijk zijn:
de wereld is voor amateurs
     deskundigheid is enkel schijn

Kijk: boven op de torentrans
     staan vorsten in het rond op wacht
de vrouwen en het personeel
     bezoeken hen de hele nacht

tot aan het kraaien van de haan
     wanneer ze allen slapen gaan
Twee ruiters komen dichterbij
     de wind steekt op en wakkert aan

Lief lijfhuis, jij bent alles, zeg niet: Stop
Houd vol, ga door en geef me nog niet op
Zeg wat je wilt, dan geef ik het voortaan
het is al onderweg, het komt eraan

Lief lijfhuis, echt, ik weet goed wat ik zeg
Geen niets of alles, maar de tussenweg
Op die wil ik met jou nog verdergaan
aan jouw capaciteit pas ik me aan

Lief lijfhuis, alsjeblieft vertrouw op mij
Jouw eenzaam tobben is voorgoed voorbij
Ik zal er zijn voor jou, wij zijn een stel
en met zijn tweeën redden wij het wel

Ik weet nog goed, toen ik een meisje was
en ergens lag te zonnen in het gras
heb ik een vrouw gehoord, een lieve stem
die in gesprek was met een man om hem
verhalen van hun zoontje te vertellen
ze vroeg hem voortaan vaker op te bellen
maar zelf kon zij het zonder hem wel stellen
want mannen worden veel te graag bekoord
en liefde is tenslotte maar een woord

Ik vond het gek wat zij daar zei
en schoof een beetje dichterbij
werd toen verrast door wat ik zag
haar lach die naast de zijne lag
verguld te zijn met deze dag
Had ik het soms verkeerd verstaan
en toonde hun gedrag juist aan
dat liefde is zoals het hoort
onzegbaar meer dan maar een woord?

Die dag begreep ik niet wat zij hem zei
maar later leerden al mijn vriendjes mij
dat lippen die zo zoet en o zo zacht
hartstochtelijk beminnen in de nacht
ook kunnen drukken op een vreemde vrouw
terwijl ze fluisteren ik hou van jou
wat iedereen natuurlijk liever hoort
dan: liefde is tenslotte maar een woord

Ik weet nog goed, we zaten op het strand
met vrienden, raakten blozend licht verbrand
Mijn zusje hield een waaier in haar hand

Ze keek steeds naar de baby op haar schoot
had voor zijn voeding half haar borst ontbloot
Een knipoog maakte mij tot deelgenoot

Ze zei me: trouw is ieders vrije keus

Ik vatte dat maar op op mijn manier
Haar uitspraak is voor mij een souvenir
dat ware liefde meer is dan plezier

Ik keek haar man aan, kreeg geen commentaar
Ervaring had ik niet, gelukkig maar
Ik wilde heel graag weten: is dat waar?

Is trouw echt altijd ieders vrije keus?

Er renden jonge honden en ik zag
kastelen bouwen op die mooie dag
Een rode zwembroek wapperde als vlag

terwijl ik nadacht over wat zij zei
en wat dat kon betekenen voor mij
Wanneer is liefde volgens mij voorbij

als trouw een optie is, een vrije keus?

Ik zag relaties als een veilig avontuur
van samen zoeken naar een soort structuur
van meebewegen met de ander, samen aan het stuur

Maar elke kus van liefde tot in eeuwigheid
gaat graag op reis, wil vliegen en verleidt
gemakkelijk een ander na een tijd

want trouw is altijd weer een vrije keus

Komt het goed, of blijft het
behelpen en houd ik mijn man
altijd aan de hand
zodat hij niet valt?

Komt het goed, of houdt het
geen stand?
Is hij ook maar de dupe
van zichzelf?

Mijn eerste engel
bezorgde pilletjes, bracht
de hemel op de camping
en werd al gauw een thuis voor mij

Verjaardagen vieren
met heel de familie
Huisje boompje beestje
Mijn leven werd van mij

Ook de anderen vlogen
als engelen hoog op
mijn adem, om vrij te zijn
weg, van mij, van thuis

Ik wachtte
Kom in mijn armen
Luister naar mij
Zorg voor mij

Buren aan mijn deur
Ze zijn zo verschillend
als hun namen en ieder van ons
weet hoe ver hij wil gaan
in behulpzaam zijn

Omhelzen is er niet bij
Daar vergissen we ons niet in
We zijn vervangbaar, wij
willen niet vastzitten en
bevrijden ons van verwachtingen

Dichtbij houden we ver van ons
Liever houden we van onze eigen soort
eenzaamheid en oefenen we
ons in geduld met onszelf
dan in vertrouwen en liefde

voor de vreemden
die naast ons wonen
We zoeken verlossing
en we zoeken die hogerop
in onvervangbaarheid

Lieveling, blijf niet dromen
van de Madonna die ik niet wil zijn
Waarom

zet je mij hoog
in de hemel, alleen voor jou
en de kinderen, te goed

voor anderen, misschien
ook voor jou, je aarzelt
elke dag om bij mij te zijn

Liever dicht je van alles
dat je ooit zag, aan mij toe
en je verhaspelt mijn naam

op het ritme van jouw hart
de trom van een zwerver
die stiekem met me is getrouwd

Was dat de echte reden, jouw wens
om verder alles te laten
en te doen zoals het was?

Liefste woordkunstenaar
je wijst aan wat je ziet
en de façades storten in elkaar
het is een wonder waar je bij staat
Er komen mensen op af, ze willen
in jou geloven

Liefste woordkunstenaar
jouw woorden verwarren je
en belagen je gillend
uit de monden van mensen
die verlost willen worden
door jou

Urenlang leggen ze elkaar uit
wat jij bedoelt, of ze schrijven
contractuele zekerheden uit
Je trekt je los, met zelfspot
boei je de mensen die juichen
Het is waar wat je zegt

je neemt jezelf te serieus
Waarom verlos je jezelf niet?
Waarom zwerf je liever rond
in je dromen om verlossing
te vinden in de hemel
van je onvrede?

Mijn lief, waarom droom je
nog van de Madonna
die ik niet wil zijn? Waarom
sta je voor het raam
met je rug naar de vrouw
die voor je zorgen wil?

Zie je in de diepte
van de stad, auto in, auto uit
alleen maar kortsluiting
terwijl je een vrouw wilt
die daar boven staat, vies van gedoe
op een achterbank?

Waarom droom je
ervan te ontsnappen?
Wat maakt een kooi
van haar nest
van mijn genegenheid?
Waarom droom je

van Mona Lisa?
Is er geen stroom daar?
Vonkt het alleen, vaag
ergens tussen jouw buik
en jouw hoofd? Vonkt het
ook bij haar? Hoop je?

Hibbing is zo'n nergens
maandenlang begrensd
door kou die alles stillegt
en de straat aan beide kanten
laat verdwijnen in sneeuw

Het verzet en de dromen
van de tieners bevriezen
Ze houden hun kleren aan
in bed en moeten het doen
met ijsbloemen op het raam

De buren wonen te dichtbij
om vrienden te zijn
Oma houdt ze in de gaten
boodschappen en gordijnen
de regen in de lucht

's Ochtends zwaait ze
naar Albert die lacht
zonder tanden, hij snuift
regenpijpen en marcheert
in de maat van het alfabet

Hier kun je niet leven
als waarzegster, hier ben je oud
binnen twee jaar na school
dan moet je vertrokken zijn
of je toekomst is bekend

Hoog steekt de zon boven de paardenkraal
de verlaten straten in, luiken dicht
geen vechters en geen smokkelaars
geen zilvergravers, geen geluk

alleen boze ogen die haar hebben gezien
Met stokken gaan de mannen rond
ze kammen alle huizen uit
die engel moet hier weg

Ik trek haar binnen, naast mijn bonzend hart
ze kust me tot het over is, de hond let op
en likt haar hand, mama is werken
papa drinkt de hele dag

We wachten op de nacht, ik zal meegaan
weg van hier, dit is mijn thuis niet
het is een graf, een holle steen
waar nooit mijn naam op komt

Mensen wegen wat er wordt verzwegen
tellen hun profijt op bij hun spijt
beminnen wat ze innen, wat ze winnen
met zijn allen vies van hun verlies

Zo wil ikzelf niet leven
er valt juist veel te geven
als ik niet blijf kleven
aan wat het toeval biedt

Er is geen Lot met macht
heb ik vannacht bedacht
Dus adem diep en wacht
oplettend af en oordeel niet

Laat de vele winden spelen
met hun zachte luchtpenselen
de wolken en de bomen strelen
en wees blij met wat je ziet

Misschien dat dan jouw lach
een ander zo bekoren mag
dat die verliefd bij toverslag
bij je blijft in vreugde en verdriet

Kom je mee, Angelina
     weg van heisasa hopsa?
Als de klokken versnellen
     is het tijd voor jezelf
veilig onder de pannen
     van een eigen gewelf
Kom je mee, Angelina?
     We staan zelf op het spel
     en de lucht waait vaarwel

Schrijf een dagboek dat schept
     wat je nodig hebt, orde
die persoonlijk in woorden
     tot jouw waarheid kan worden
nooit en nimmer te verslinden
     door een haastige horde
Kom je mee, Angelina?
     Er zit storm in de lucht
     hoor de wolken, ze slaken een zucht

Verkies langzaam te leven
     dat vergroot juist je kansen
ook al droom je van elfjes
     die jij tango's laat dansen
op de daken en torens
     hun kantelen en transen
Kom je mee, Angelina?
     Er regeert een gerucht
     van verstikkende lucht

Aan de wijzers van de klok
     hangt vergeefsheid als tijdbom
maar de rust in je hoofd
     is bij iedereen welkom
Om gelukkig te leven
     is jouw aandacht jouw rijkdom
Kom je mee, Angelina?
     Neem mijn hart in jouw hand
     want de lucht staat in brand

De luitenant-kolonel is een held
Met verliezen is het moeilijk
leven, het roept teveel

vragen op, over minachting
kreunende minachting
van mensen en de grondwet

De winnaars hebben verloren
Want ze trekken zich terug
uit de vlakte waar geen eten is

en de kolonelisten hebben gelijk
ze zijn geen slechte verliezers --
uiteindelijk hebben ze gewonnen

Maar slachtoffers vergeten niet
Hun verdrijving is levend
uitgekapt, afgekapt, omgekapt

zijn, gevangen
in waanbeelden
van blinden die geloven

uitverkoren te zijn
door de Enige
die niet verliezen kan

Ben en Nina wonen in het open veld
Ben en Nina wonen in het open veld
In een huis dat zeven kinderbedden telt

Leven moeten ze van vis en stroperij
Leven moeten ze van vis en stroperij
Uitgestoten, want ze passen nergens bij

Mensen trekken om hun huis een harde lijn
Mensen trekken om hun huis een harde lijn
Wie niet voor hen is, die zal wel tegen zijn

Net als hij daar, die de orde ondermijnt
Net als hij daar, die de orde ondermijnt
Schande zou het zijn als die man niet verdwijnt!

Vuilnisvolk verdient toch zeker geen bestaan!
Vuilnisvolk verdient toch zeker geen bestaan!
Mannenbroeders, wie van jullie pakt dat aan?

Negen stoere kerels zijn toen opgestaan
Negen stoere kerels zijn toen opgestaan
Nog dezelfde nacht zijn zij op pad gegaan

Negen scherpe messen maken geen geluid
Negen scherpe messen maken geen geluid
Negen daders lopen stil de kamers uit

hebben slechts hun plicht vervuld uit zelfrespect
hebben slechts hun plicht vervuld uit zelfrespect
hebben nog diezelfde nacht een kind verwekt

De honden blaffen naar elkaar
en de avond is al kil
Terwijl het licht verdwijnt
wordt het overal doodstil
behalve in mijn hoofd
waar de herrie verdergaat
want ik ben alweer een dag
en een verre reis te laat

De straat is wazig
het is mijn laatste dag
mijn afscheid van de kamer
waar ik met mijn liefste lag
Het stoplicht springt op rood
ofschoon er niemand staat
en ik ben opnieuw een dag
en een verre reis te laat

Het is een rusteloos verlangen
een eindeloos refrein
en ieder woord van mij
zou van jou kunnen zijn
Jouw of mijn gelijk
is niet waar het om gaat
we zijn alleen een dag
en een verre reis te laat

We dansen, sporten, fietsen
en zingen mee met de liedjes
van ons leven, zolang

we niet op de woorden letten
Anders zouden we struikelen
door de klap van de boodschap

of over onze gedachten
over het bezongen verdriet
of de onbeholpenheid

van de tekst, hoe de zanger
die uit het hoofd heeft kunnen leren?
En dat het zo'n toeval is

als je in de liefde
als je in je werk
een geschikte partner vindt

alsof we ruimtereizigers zijn
met veel te weinig gewicht
om elkaar aan te trekken