In vegen plakt de aarde
aan mijn vreemde handen
Ik zie het en rust uit

Voor tranen heb ik geen tijd
maar ze vallen toch
en mijn hart valt mee

Mijn broer ligt in het laken
achter mij, maar hoe
kan een lijk mijn broer zijn?

Ik moet sterk zijn en geloven
dat hij de zoete druiven eet
die zijn moordenaars opeisen

Zand in mijn haren, mijn wang
rust op jou, je bent er nog
Ik hoor jouw stem zacht

mama troosten en de feiten
herhalen, ach Jalal, je schittert
voor altijd in mij

In mijn donkerste kleren sluip ik
's nachts van het front naar huis
bukkend langs de muren
van de begraafplaats, kruipend
door de greppel om de controlepost

Mama huilt
en duwt me achterom
naar het aangeharkte bed
tulpen onder de jasmijn
waar een soort van vrede is

Ik moet
doen wat ik behoor te doen
net als mijn broer, die hier ligt
in onze geheime boezem
omdat hij durfde te spreken over vrede

toen naburige dorpelingen kwamen
schreeuwen uit de loop van een tank
dat we opzij moesten gaan
voor hun bescherming uit naam
van de Allergrootste en de regering