De deur stond open
Er is iets gebeurd en ik
durf me niet te verroeren

Was er een man?
Waar zijn haar kleren?
Wat is dit voor geur?

Zal ik de politie bellen?
Haar hand ligt beschermend
tussen haar benen

Heeft ze me gehoord?
Ze kijkt niet op, er is iets
mis, moedeloos hangt ze

tegen het bed, het laken
op de vloer getrokken
onder haar blote onderlijf

de klem nog in haar haar

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof

Af en toe kijkt er iemand
Dan speel ik een rol

in zijn hoofd, als het meisje
van de overkant, het meisje
met te lange haren
om haar borsten goed te zien

In de schaduwmaanden
blijven de woonblokken grauw
Dan sluit ik de gordijnen
en dwaal ik door het patroon

in deze zelfde zachte stoel
waarin ik helemaal vrij ben
en van buiten naar binnen
ademend mijn stevigheid voel

wetend wat het is
om te bestaan -- dan is het fijn
bloot te spelen naakt te zijn
en iemand te verleiden

met wat ik zou kunnen
begeren en midden op de dag
allemaal zou kunnen doen
als ik niet alleen was

Op het lage bordes
voor de open deur
in de lege straat

zit een man met
de armen over elkaar
zijn lippen getuit

om een sigaar --
dikke lippen, nooit
mogen ze me kussen

Hij loert omhoog
naar mijn buik --
een stiekemerd

in onkreukbare werkkleren
vrij van openlijke verdenkingen
maar nooit kijkt er iemand om

Hij wordt beleefd gemeden
met een knikje, snelle passen
en gedachten om te vergeten

Pauze onderweg, te moe
om een dutje te doen
of hier echt iets te eten
wat ze niets eens hebben

Het is de moeite niet
om mijn jas uit te doen
ook die ene handschoen
laat ik maar aan

Was ik maar thuis, in bed
niet dat felle licht, niet die
eindeloos donkere nacht
nog te gaan

Ze bukt, haar billen in de kijk
en zet haar schoenen weg
Nooit kijkt ze door het raam

Nooit kan ik over de straat heen
contact met haar maken en mij
en mijn verlangen blootgeven

Het is heet, het waait zo warm
door de stad, dat ik tussen ons in
ruimte zou laten, alleen lichtjes

haar strelen, niet tegen haar aan
liggen, en eerst het licht uitdoen
of de gordijnen sluiten, met een kier

bij het raam, blij van de hitte
wakker te liggen, naast haar
dichtbij haar lichaam

De vrouw achter mijn zusje
kijkt naar buiten, ook haar man
is bezig

met zijn eigen gedachten
Ik vraag me af waarom
zijzelf langs mij heen kijkt

terwijl ze de afstand die zij voelde
juist wilde overbruggen
en nu voel ik die ook

Ze is veranderd
haar borsten zijn te vol
in het strakke truitje

en haar lippenstift is te rood
zo ongenaakbaar meisjesachtig
onder de helm van haar hoed

De thee is op
Ze zullen ons wegkijken
als we geen nieuwe bestellen

De hemel brandt, nevels
rukken op, de seinen slaan neer --
Iedereen leeft langer

dan de wereld waarin hij opgroeide
Hij moet zich terugtrekken
of veranderen

De wachttoren is onbemand
in de verte janken er honden
Deze stad mag niet meer bestaan

zoals ze was, haar theaters
zijn overbodig verklaard
De laatste spelers zien toe

maar nu het echt is
valt het hun moeilijk om te genieten
van de schoonheid van de ondergang

die sinds honderden generaties
roemruchte rijken platslaat
tot heldenverhalen

Wie zal zonder eigenbelang
het goede bezingen
dat ik heb gekend?

Uren alleen, klein leven
op een hotelkamer
zonder dood te gaan

gek te worden of
voor altijd alleen
achter te blijven

zoals 's avonds
op het podium
hel en vagevuur

Ik mis mijn kinderen hier
naast me op bed, mijn lief
mijn leven zonder drama

zonder het beslissende einde
waarvan het publiek wil leren
begrijpen wat het leven is

Mijn lief, mijn lief
en ik vervelen ons
hij kijkt rond

op internet en ik oefen
om hem niet te storen
vingerzettingen in de lucht

ik zal weggaan, verhuizen
en hij? zit zich te verbijten
op zoek naar een uitweg

langzaam valt de avond
geruisloos sluit ik de piano
kon ik hem maar helpen

voet voor voet vier passen
tot achter zijn stoel, voorzichtig
raak ik hem aan, streel

een arm, hij legt het scherm weg
en leunt achterover, laat me
mijn armen om hem heen slaan

legt stil zijn handen op de mijne
had hij maar tranen, woorden
desnoods, hartstochtelijke kussen

Zonder de lasten
ervan willen leven
in de stad, boven

de schoorstenen, schoon
schommelen in oma's stoel
voor het erkerraam

de sluimerende monden
van de pokdalige daken
te zien ontwaken zonder hun gif

te hoeven ruiken en het dan
ook nog eens in te ademen
uit solidariteit met ieder

die snel moet leven
in de stenen wereld
waar alles hard is

Het filmpaleis is liefdadigheid
voor liefhebbers en oude mensen
ik help hen de tijd door
kijk mee en leer
de teksten van Mama Capra

over de grote schoonheid
van de droom van de zintuigen
Giulietta wordt weggestuurd
van de markt, met haar
zelfgemaakte geitenkaasjes

Thuis in haar paradijsje
de vroegere bedding van de beek
nu mijn dagdroom in het hoekje
bij de ingang van de zaal
gonst het van de bijen

Zou ik liever spelen?
Mezelf willen zien?
In honderd rollen groter dan het leven?

Ik word te dik
Ik kan geen kant op
Het gras staat te hoog

Niet voor Collie
Zij voelt zich hier thuis
Voor mij is het een sprookje

van Grimm, het bos is donker
het maakt de hele nacht geluid
en duwt tegen het huis aan

dat niet zo mooi is als het lijkt
met het luxe glas, de tierelantijnen
en de luifel boven de deur

Het is de hele dag hard werken
's Avonds kijken we naar het rennen
van de hond, tot het bedtijd is

Het raam staat hoog
langsdenderende treinen
waaien koelere lucht binnen

de tijd zou hier stil staan
als er geen licht door de kamer reed
we gaan

ik ruim de mappen op
trek het raam dicht
en het rolgordijn

Peter denkt na
zonder iets te zeggen
doet hij het licht uit

en sluit af
Tot morgen
weer

Hoe kwamen we binnen?
Kunnen we dadelijk rechts
het hoekje weer om
en zijn hierachter de wc's?

Zitten we hier of spelen we dat?
De stad slaapt, slapen wij
wanneer iedereen leeft?

Kunnen we elkaar aanraken
en laten blozen, of zijn we
schimmen op het lege toneel
van onze vervreemding?

Wat doen we hier, in dit decor
van gestorven vrede? Dromen we
van laatste meesterzetten?

De boterham en de drankjes zijn echt
de ronde zaal is geen podium
ze werpt een vuurtorenlicht
in lege straten -- een baken

dat nachtvlinders aantrekt
en iedereen waarschuwt
hier weg te blijven

In een fauteuil bij de receptie
van het hotel oefen ik mijn tekst
buiten onweert het
de regen klettert elke keer
dat de deuren opengaan

Zinnen herhalen
tussendoor steeds kijken
naar het publiekstheater
van de mooie buitenkant
van het bejaarde echtpaar

dat nipt aan een drankje
en ongeduldig op een taxi wacht
napratend over vrienden en kennissen
in wie ze de binnenkanten herkennen
van de personages uit het stuk

Er staat een frisse wind
er waait een nieuwe wereld
door de stad, ik zie
mijn leven in de verte

aan mijn voeten liggen
Jongemannen dingen naar mij
ze geven me alles wat nodig is
voor de nieuwe tijd

Zij zijn de belofte
ik draag haar fakkel
Zij zijn de daad
ik ben de belofte

Ik beloof de hemel
op aarde, mijn borsten
zijn vol, mijn jurk
is doorschijnend

Na elke bevruchting
ben ik weer maagd
Na elke bevruchting
ben ik nog maagd

Op de veranda wachten we
op koelte, een frisse bui
Alleen bij ons brandt er licht

Niemand ziet ons
niemand is thuis
Waar zou hij aan denken?

Niet aan mij, gelukkig
ik heb het al warm
in mijn ondergoed

Ik houd me stil
anders krijgt hij nog zin
en dat duurt me te lang

De nachten zijn zo kort
we hebben slaap nodig
geen zweterige seks

Schuin valt de zon
langs de schaduw van de uitbouw
op de drempel van het huis
op de vrouw in de deur

Wat heeft haar gelokt
naar deze voorpost van het oude?

waar geen pad meer is
om er te komen
waar geen hek is, geen grens
waar alles open ligt, leeg

zonder een begin
van ergens heengaan

De gordijnen kieren
haar hemd valt open
en haar lichaam voelt
een aanwezigheid

iets
dat gaat gebeuren

In de ochtendzon, op het bed
voor het wijd open raam
adem ik de wereld in en
mijn adem de wereld in

ik voel geen liefde meer
van hem, alleen zijn zorgen
praten wil hij niet, het leven
stroomt langs ons heen

hij is een goede man
toch zal ik weggaan
naar een nieuw huis
leeg maar licht en ruim

De steen is glad, altijd koel
altijd even blauw
en thuis in mijn zak

We zijn aangekomen en onderweg
We leven en logeren
vandaag in dit hotel

Het uitzicht is wonderlijk saai
Je hoort de treinen razen
over het passeerspoor

Jeanette heeft haar reiskleren uitgedaan
Ze zit te lezen, het is nog te vroeg
om beneden te gaan eten

We hebben het goed samen, genoeg
te doen ook, tussen de pauzes, genoeg
te zien in niets bijzonders

als je er oog voor hebt
en zorgzaam aandacht
geeft aan anderen

als erfgenaam van een stukje wereld

Dagdromen in de toren
van beton, het kantoor
bemannen, dat gaat wel
op een zonnige dag

Ik hoef alleen maar mijn neus
naar buiten te laten wijzen
de schoorstenen te tellen
en niet op wolken te letten

Er komt toch niemand
alleen ik, 's ochtends
met een lunchpakket
en een leeg hoofd

voor nieuwe ideeën
over de mensen in de huizen
beneden mij, ik ken er een paar
die zich wel eens laten zien

De ochtendzon
op ons gezicht, ons huis
van bruine zandsteen, de belofte
van de toekomst die wij kozen

Het gaat nu echt beginnen, we zullen
wandelen langs het beekkanaal
en de kinderen zullen spelen
onder de dennen op de heuvel

Hier willen we
breed en diep wortelen
tot de zon ondergaat

we hebben onze spullen uitgepakt
de kaarten met gelukwensen
naast de vaas met tulpen

het bed open
het huis ingewijd

Ik ben onderweg
in een niemandshuis beland
in niemandstijd en niemandsland

Het bed is koningin-
nebreed, plaats genoeg
voor een koning als hij

goed is voor meer
dan slapen, dan vrijen
voor meer dan een keer

In de lege hotelkamer
is het raam een gebod
om naar buiten te kijken

Smalle siergordijnen
altijd uitzicht, altijd
gezien kunnen worden

Gek dat er niemand woont
op deze prachtige plek, hier
zou ik wel willen leven

Op de gang piepen
wieltjes, een deur klikt
en het is stil. Wat kan

het voor iemand zijn?
Zal ik toch mijn koffer maar
eens uit gaan pakken?

Het is hier te hoog
en te kaal, en die man
zit zo onhandig
naar mij te kijken

Hij heeft blijkbaar niets
te doen en kijkt verkrampt
langs mij heen, loensend
naar mijn borsten

Ook zijn tweede sigaret
kalmeert hem niet
zijn duim staat strak
van begeerte

Ik kan nergens heen
er zijn geen winkels in deze wijk
om in te ontsnappen
als hij me achterna komt

Moet ik dan maar
vriendelijk als het zonlicht
even naar hem knikken
en een praatje maken?

Even vliegt er een vlek over
de muur, een meeuw

de avond broeit en ik
lig in mijn hemd op bed

en lees Plato, de gelijkenis
van de gevangenen in de grot

Ik hoor mijn man, sla snel
het boek dicht en draai me om

met mijn rug naar hem toe
doe ik alsof ik slaap. Hij komt

naast mij zitten, onprettig
warm tegen mij aan

Mijn billen liggen bloot
maar hij let er niet op

Langs het gordijn de streling
van de wind die mij omarmt

midden in het zonneraam
op de vloer van de kamer

mijn voeten op het tapijt
reiken diep in de aarde

mijn warmte groet de warmte
mijn adem kust de wind

      Ik trek het bed in de zon
      en wieg mij in welbehagen

      languit en wijd geopend
      glijd ik de wereld in

Hij is weg, kwam hij maar terug
Zou hij, misschien, toevallig hier
nu naar deze film zijn gekomen?

Dat ik me omdraai en hij er zit
alleen, net als ik, en nu
we weten hoe het werkt

zouden we er meer van kunnen maken

als hij, als hij
wil en deze kans grijpt
voor de gong gaat, en

als ik, als ik
durf om te kijken
nu het nog pauze is

Alleen de radio nog
de verhuizers vertrokken
mijn huis een tussenplaats
een pauze in de straat

Ach de binnentuin
eekhoorns, hoge bomen
voor het raam staan, warmte
op mijn gezicht, in mijn kleren

De kamer is nu mooier
zonnig leeg en aangeveegd
met een vensterbank muziek
die ik straks mee zal nemen

Op aangewezen keuzedagen
stap ik uit de orde
van mijn werk in de rij
voor nuttige verpozing

Het graan komt op
de zon broedt de korrels uit
en kleurt de winter uit onze huid

Alles is inbegrepen, extra's
kunnen ter plekke geboekt
en op gepaste wijze genoten
worden in een van de vleugels

Zo vliegen we een week lang
rondjes in onze dromen
en genieten we van onze rol

al is er altijd wel iemand
die niet meedoet en achter aansluit
met een boek dat hij thuis had
kunnen lezen

zonder anderen te storen
in hun welverdiende vakantie
van exclusief gedrag

Op een draaistoel kijk ik rond
de tijdcapsule van mijn hoofd
vliegt en bedenkt verhalen

van herinneringen en beelden
die passeren, ik reis
naar mijn geboorteland

Het bestaat niet, nooit
heeft het bestaan, het is soep

van levenslang aan mijn voeten
geplukte ingrediënten, gekookt
in de pan van mijn schedel

      De verse soep van nu
      uit mijn geboorteland
      smaakt anders, echt

      dat zie ik
      aan de planten en de rassen