De deur stond open
Er is iets gebeurd en ik
durf me niet te verroeren

Was er een man?
Waar zijn haar kleren?
Wat is dit voor geur?

Zal ik de politie bellen?
Haar hand ligt beschermend
tussen haar benen

Heeft ze me gehoord?
Ze kijkt niet op, er is iets
mis, moedeloos hangt ze

tegen het bed, het laken
op de vloer getrokken
onder haar blote onderlijf

de klem nog in haar haar

Het zal niet lang geduurd hebben
dat mijn ouders iemand meestuurden
wanneer ik de treinen ging bekijken
na school en in het weekend

Veel te vaak, vonden ze, maar
ik stond daar graag, op de brug
bij het station, juist in dit stadje
passeerden er oude modellen

Ik ken ze blind, aan hun geluid
de trilling van het viaduct
hun geur als het niet te hard waait
en het dopplereffect

Het is meest goederenvervoer
maar het stadje is verbonden
met de grote wereld en nog
steeds staan er kinderen

op hun tenen
om over de muur heen te kijken
en nooit zag ik een waaghals
erop klauteren

De gele gloed maakt me bang
Vanmiddag al, toen alles wazig werd
maar ik even wakker leek te zijn
van de pijn in mijn buik

Dat mag niet, ik wil het niet
Mijn buik moet veilig zijn
voor de baby, hopelijk
gaat het gauw over

hier, in mijn eigen bed
o, wat gebeurt er toch?
Ik moet eruit, het gordijn
sluiten voor die akelige maan

Alles is goed, zei de dokter
maar ik kon niet opstaan
en hem niet bedanken
ik lag daar maar

Guido lachte en de dokter duwde
iets in mij, niet zo fijn en lief
als ik gewend ben met Guido
zelfs niet in mijn stoutste dromen

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof

Nog geen etenstijd, ik lig
jou te tekenen, jouw rug
het boek en de rode kaars
het bijna lege spiegelbeeld

We hebben genoeg van de stad
gezien vandaag en duiken
niet meer meteen op elkaar
ook al zijn we op vakantie

Even intens houd ik van jou -
kijkend, tekenend en voelend
hoe afwezig totaal aanwezig
jij bent, jouw blote schouder

die ik streel met mijn ogen
jouw volle aandacht
voor het verhaal en voor mij
zodra je het boek weglegt

Het is iets van jaren
ongrijpbaar tegenwoordig
ook als we er niet op letten
of als het er even niet is

Af en toe kijkt er iemand
Dan speel ik een rol

in zijn hoofd, als het meisje
van de overkant, het meisje
met te lange haren
om haar borsten goed te zien

In de schaduwmaanden
blijven de woonblokken grauw
Dan sluit ik de gordijnen
en dwaal ik door het patroon

in deze zelfde zachte stoel
waarin ik helemaal vrij ben
en van buiten naar binnen
ademend mijn stevigheid voel

wetend wat het is
om te bestaan -- dan is het fijn
bloot te spelen naakt te zijn
en iemand te verleiden

met wat ik zou kunnen
begeren en midden op de dag
allemaal zou kunnen doen
als ik niet alleen was

Op het lage bordes
voor de open deur
in de lege straat

zit een man met
de armen over elkaar
zijn lippen getuit

om een sigaar --
dikke lippen, nooit
mogen ze me kussen

Hij loert omhoog
naar mijn buik --
een stiekemerd

in onkreukbare werkkleren
vrij van openlijke verdenkingen
maar nooit kijkt er iemand om

Hij wordt beleefd gemeden
met een knikje, snelle passen
en gedachten om te vergeten

Er brandt altijd licht in de villa
met de zwarte luifels en in
de kamers van het achtergebouw
waar nooit iemand te zien is

De toeristen die er komen, moeten wel
een dekmantel zijn, het is een stil hotel
Soms wordt er piano gespeeld -
een heldere spanning in de nacht

De hele situatie doet me denken
aan handelingen die ik ken
van films en alleen zo
mee wil maken:

een mooie man die mij begeert
met wie ik alles kan doen, gesluierd
in het midden, omringd door lust
en genot als een tweede huid

Pauze onderweg, te moe
om een dutje te doen
of hier echt iets te eten
wat ze niets eens hebben

Het is de moeite niet
om mijn jas uit te doen
ook die ene handschoen
laat ik maar aan

Was ik maar thuis, in bed
niet dat felle licht, niet die
eindeloos donkere nacht
nog te gaan

Dwalend loop ik langs de winkels
die het pikkedonker minder eng maken
al weet je nooit wie er opduikt

en dat zou geen droomprins zijn
die met mijn liefde zijn betovering
kan doorbreken, zodat op slag
de etalage een huwelijksbed
met hemelsblauwe doeken is

en we wegens het versmaden
van de kauwtabletten een klysma krijgen
om het verleden los te laten
en enkel gekleed in een kroon
onze toekomst te bezegelen

met de rode plug in zijn achterste
en de groene in het mijne
De meisjes van mijn werk
begeleiden ons naar het bed
dat we onder applaus bestijgen

Hun handen leggen ons neer
en wrijven ons op
voor de grote finale

Ze bukt, haar billen in de kijk
en zet haar schoenen weg
Nooit kijkt ze door het raam

Nooit kan ik over de straat heen
contact met haar maken en mij
en mijn verlangen blootgeven

Het is heet, het waait zo warm
door de stad, dat ik tussen ons in
ruimte zou laten, alleen lichtjes

haar strelen, niet tegen haar aan
liggen, en eerst het licht uitdoen
of de gordijnen sluiten, met een kier

bij het raam, blij van de hitte
wakker te liggen, naast haar
dichtbij haar lichaam

Ik stel me voor hoe ik hier zit
gezien vanaf de brug, met de donkere kamer
achter mij, waaruit heel even de hand
van een schim zou kunnen opdoemen

om mij, uit het zicht, een duw te geven
zodat ik te pletter val, zoals dictators
dat met tegenstanders laten doen
Ik droom er wel eens van

dat ik hen en hun opvolgers uitschakel
om de repressie weg te nemen, ik
als een onbekende supervrouw
van medemenselijkheid

Het zou grootschalig moeten gebeuren
alles in één klap, eindelijk een almacht
waar niemand onderuit kan
Ja, als dat, ja als, als

De vrouw achter mijn zusje
kijkt naar buiten, ook haar man
is bezig

met zijn eigen gedachten
Ik vraag me af waarom
zijzelf langs mij heen kijkt

terwijl ze de afstand die zij voelde
juist wilde overbruggen
en nu voel ik die ook

Ze is veranderd
haar borsten zijn te vol
in het strakke truitje

en haar lippenstift is te rood
zo ongenaakbaar meisjesachtig
onder de helm van haar hoed

De thee is op
Ze zullen ons wegkijken
als we geen nieuwe bestellen

De hemel brandt, nevels
rukken op, de seinen slaan neer --
Iedereen leeft langer

dan de wereld waarin hij opgroeide
Hij moet zich terugtrekken
of veranderen

De wachttoren is onbemand
in de verte janken er honden
Deze stad mag niet meer bestaan

zoals ze was, haar theaters
zijn overbodig verklaard
De laatste spelers zien toe

maar nu het echt is
valt het hun moeilijk om te genieten
van de schoonheid van de ondergang

die sinds honderden generaties
roemruchte rijken platslaat
tot heldenverhalen

Wie zal zonder eigenbelang
het goede bezingen
dat ik heb gekend?

Het is nog vroeg, geen klanten
niemand op weg naar zijn werk
alles nog zoals gisteren
de brandkraan altijd paraat
en nachtrondes tegen diefstal

Hier doe jij jouw boodschappen
hier ga jij naar de kapper
hier wonen jouw vrienden
dit is jouw uitzicht, jouw straat
jouw wijk, jouw thuis

waar jij rustig kunt slapen
zonder akelige dromen
zo goed is het leven hier
op orde, met buren
die jou allemaal kennen

Ik zou hier doodgaan
of gek worden, tenzij
ik bij jou woonde -
elke avond niets anders
te doen dan bij jou te zijn

Op de foto zie je niet
dat het water stil staat
en kun je denken

dat de zee het land al bijna
genomen heeft en het huis
binnenkort weg zal drijven

Een mens moet nu eenmaal
andere standpunten innemen
om iets te weten te komen

en in de wereld te blijven
leven, niet in schijn, decor-
stukken van de eigen fantasie

leeg, tenzij acteurs ze bevolken
van wie je na een tijd niet meer weet
of ze kennissen van je zijn

maar de eigen beelden nestelen zich
in je hoofd, ze passen er precies
terwijl de wereld ongemakkelijk is

Uren alleen, klein leven
op een hotelkamer
zonder dood te gaan

gek te worden of
voor altijd alleen
achter te blijven

zoals 's avonds
op het podium
hel en vagevuur

Ik mis mijn kinderen hier
naast me op bed, mijn lief
mijn leven zonder drama

zonder het beslissende einde
waarvan het publiek wil leren
begrijpen wat het leven is

Zonder de lasten
ervan willen leven
in de stad, boven

de schoorstenen, schoon
schommelen in oma's stoel
voor het erkerraam

de sluimerende monden
van de pokdalige daken
te zien ontwaken zonder hun gif

te hoeven ruiken en het dan
ook nog eens in te ademen
uit solidariteit met ieder

die snel moet leven
in de stenen wereld
waar alles hard is

Mijn lief, mijn lief
en ik vervelen ons
hij kijkt rond

op internet en ik oefen
om hem niet te storen
vingerzettingen in de lucht

ik zal weggaan, verhuizen
en hij? zit zich te verbijten
op zoek naar een uitweg

langzaam valt de avond
geruisloos sluit ik de piano
kon ik hem maar helpen

voet voor voet vier passen
tot achter zijn stoel, voorzichtig
raak ik hem aan, streel

een arm, hij legt het scherm weg
en leunt achterover, laat me
mijn armen om hem heen slaan

legt stil zijn handen op de mijne
had hij maar tranen, woorden
desnoods, hartstochtelijke kussen

Een heuveltje in het landschap
deze leistenen daken van de boerderij
onder de hoge rug en de ronde bil
langs de Oude Landweg

Moet je een stedeling zijn zoals ik
om de schoorsteen te laten roken
en de beelden in elkaar te schuiven
tot mijn eigen naakte lichaam

op een schapenvacht voor de open haard
wachtend op liefkozingen van mijn man
of een minnaar - is dat vakantieromantiek
of gebeurt dat hier gewoon?

Ik beleef het in het voorbijgaan -
een onzichtbare deelname
aan andermans leven, geuit
in mijn doen en laten

Ik word te dik
Ik kan geen kant op
Het gras staat te hoog

Niet voor Collie
Zij voelt zich hier thuis
Voor mij is het een sprookje

van Grimm, het bos is donker
het maakt de hele nacht geluid
en duwt tegen het huis aan

dat niet zo mooi is als het lijkt
met het luxe glas, de tierelantijnen
en de luifel boven de deur

Het is de hele dag hard werken
's Avonds kijken we naar het rennen
van de hond, tot het bedtijd is

Het filmpaleis is liefdadigheid
voor liefhebbers en oude mensen
ik help hen de tijd door
kijk mee en leer
de teksten van Mama Capra

over de grote schoonheid
van de droom van de zintuigen
Giulietta wordt weggestuurd
van de markt, met haar
zelfgemaakte geitenkaasjes

Thuis in haar paradijsje
de vroegere bedding van de beek
nu mijn dagdroom in het hoekje
bij de ingang van de zaal
gonst het van de bijen

Zou ik liever spelen?
Mezelf willen zien?
In honderd rollen groter dan het leven?

We hebben al een tijd niets gezegd
het is stil, het zeil staat strak
Zeedeining, niets aan de hand
een heldere dag, lichtblauw
zo ver ik kijken kan

En toch staren we allemaal
naar de belboei, alarmerend
verwaait het geluid
Geen vogels, windveren
Storm op komst

De oorlog lijkt ver weg
Er zijn vage berichten
over mobilisatie
Zal het ieder voor zich zijn
of is er een winnend plan?

Het raam staat hoog
langsdenderende treinen
waaien koelere lucht binnen

de tijd zou hier stil staan
als er geen licht door de kamer reed
we gaan

ik ruim de mappen op
trek het raam dicht
en het rolgordijn

Peter denkt na
zonder iets te zeggen
doet hij het licht uit

en sluit af
Tot morgen
weer

Om iets te doen te hebben
poetst de bediende de pompen
In het bos is het al donker

Hier blijft het licht, open
als je even wacht
tot hij zijn bed uit is

Maar dat hoeft hij 's nachts niet meer
De dorpelingen tanken overdag
en passanten rijden voorbij

De economie blijft bewegen
Het land, iedereen, leeft dank-
zij het netwerk (het concrete)

en het zal nog wel even duren
voor dat geautomatiseerd wordt
Dan zal er af en toe iemand komen

om de pompen schoon te spuiten
blijven de restjes van vliegjes zitten
en is in de was zetten er niet meer bij

Hoe kwamen we binnen?
Kunnen we dadelijk rechts
het hoekje weer om
en zijn hierachter de wc's?

Zitten we hier of spelen we dat?
De stad slaapt, slapen wij
wanneer iedereen leeft?

Kunnen we elkaar aanraken
en laten blozen, of zijn we
schimmen op het lege toneel
van onze vervreemding?

Wat doen we hier, in dit decor
van gestorven vrede? Dromen we
van laatste meesterzetten?

De boterham en de drankjes zijn echt
de ronde zaal is geen podium
ze werpt een vuurtorenlicht
in lege straten -- een baken

dat nachtvlinders aantrekt
en iedereen waarschuwt
hier weg te blijven

Er staat een frisse wind
er waait een nieuwe wereld
door de stad, ik zie
mijn leven in de verte

aan mijn voeten liggen
Jongemannen dingen naar mij
ze geven me alles wat nodig is
voor de nieuwe tijd

Zij zijn de belofte
ik draag haar fakkel
Zij zijn de daad
ik ben de belofte

Ik beloof de hemel
op aarde, mijn borsten
zijn vol, mijn jurk
is doorschijnend

Na elke bevruchting
ben ik weer maagd
Na elke bevruchting
ben ik nog maagd

In een fauteuil bij de receptie
van het hotel oefen ik mijn tekst
buiten onweert het
de regen klettert elke keer
dat de deuren opengaan

Zinnen herhalen
tussendoor steeds kijken
naar het publiekstheater
van de mooie buitenkant
van het bejaarde echtpaar

dat nipt aan een drankje
en ongeduldig op een taxi wacht
napratend over vrienden en kennissen
in wie ze de binnenkanten herkennen
van de personages uit het stuk

Op de veranda wachten we
op koelte, een frisse bui
Alleen bij ons brandt er licht

Niemand ziet ons
niemand is thuis
Waar zou hij aan denken?

Niet aan mij, gelukkig
ik heb het al warm
in mijn ondergoed

Ik houd me stil
anders krijgt hij nog zin
en dat duurt me te lang

De nachten zijn zo kort
we hebben slaap nodig
geen zweterige seks

Schuin valt de zon
langs de schaduw van de uitbouw
op de drempel van het huis
op de vrouw in de deur

Wat heeft haar gelokt
naar deze voorpost van het oude?

waar geen pad meer is
om er te komen
waar geen hek is, geen grens
waar alles open ligt, leeg

zonder een begin
van ergens heengaan

De gordijnen kieren
haar hemd valt open
en haar lichaam voelt
een aanwezigheid

iets
dat gaat gebeuren

De steen is glad, altijd koel
altijd even blauw
en thuis in mijn zak

We zijn aangekomen en onderweg
We leven en logeren
vandaag in dit hotel

Het uitzicht is wonderlijk saai
Je hoort de treinen razen
over het passeerspoor

Jeanette heeft haar reiskleren uitgedaan
Ze zit te lezen, het is nog te vroeg
om beneden te gaan eten

We hebben het goed samen, genoeg
te doen ook, tussen de pauzes, genoeg
te zien in niets bijzonders

als je er oog voor hebt
en zorgzaam aandacht
geeft aan anderen

als erfgenaam van een stukje wereld

In de ochtendzon, op het bed
voor het wijd open raam
adem ik de wereld in en
mijn adem de wereld in

ik voel geen liefde meer
van hem, alleen zijn zorgen
praten wil hij niet, het leven
stroomt langs ons heen

hij is een goede man
toch zal ik weggaan
naar een nieuw huis
leeg maar licht en ruim

Jouw doekjes zijn allang droog
maar ik laat ze rustig wapperen
dan gebeurt er tenminste iets
op deze uitgestorven plek

Jij zit maar voor je uit te kijken
en neemt af en toe een duik
Daarna dep je voorzichtig
de haartjes op je schedel

In de bar vond ik je leuker
al zat je wel op te scheppen
over jouw huisje en het strand
helemaal voor jou alleen

Je liet jouw bruine borst zien
Daar wilde ik wel op liggen
en zelf ook wat bijkleuren
heerlijk aan zee

Nee, gezellig ben je niet
de dag is nog lang
en er is niets in huis
om eens lekker te koken

Dagdromen in de toren
van beton, het kantoor
bemannen, dat gaat wel
op een zonnige dag

Ik hoef alleen maar mijn neus
naar buiten te laten wijzen
de schoorstenen te tellen
en niet op wolken te letten

Er komt toch niemand
alleen ik, 's ochtends
met een lunchpakket
en een leeg hoofd

voor nieuwe ideeën
over de mensen in de huizen
beneden mij, ik ken er een paar
die zich wel eens laten zien

Hij is te laat, zoals gewoonlijk
Het is zijn auto, hij beslist
wanneer we naar huis gaan
Als hij tenminste nog komt

En na het feest zal hij zeggen: Kom
het was toch een leuke avond!
maar als hij zo nodig moet
zal ik hem, zal ik hem

laten komen tot hij schreeuwt
om genade - niemand die het hoort
De wind zal waaien, het gras zal wuiven
en ik zal me omdraaien om te slapen

Ik houd van hem, ik weet waarom
en hij zou beter moeten kunnen
dat ben ik waard, en hij ook
Kon ik het hem maar leren

De ochtendzon
op ons gezicht, ons huis
van bruine zandsteen, de belofte
van de toekomst die wij kozen

Het gaat nu echt beginnen, we zullen
wandelen langs het beekkanaal
en de kinderen zullen spelen
onder de dennen op de heuvel

Hier willen we
breed en diep wortelen
tot de zon ondergaat

we hebben onze spullen uitgepakt
de kaarten met gelukwensen
naast de vaas met tulpen

het bed open
het huis ingewijd

Uit de mode, uit de tijd, het is
niet anders, dan ben ik maar
onaantrekkelijk, erom afgekeurd
dat ik mezelf zo opvallend vertoon
en overbodig de aandacht trek

Zo word ik gezien. Ik word gezien
en het smoezen vermaakt me
al praat er niemand met mij

En jij laat me weer wachten
tot de receptie belt
dat jij er bent

Dus zit ik hier maar
wat voor me uit te kijken
Ik ben het gewend, er is niets te zien
aan de achterkant van het hotel
en het wordt al donker

Vroeger was je ongeduldig
Mijn opmaak duurde jou te lang
en je ging boos in de auto zitten

maar als ik me precies gedroeg
zoals jij het bedacht
kon je echt wel lief zijn

Ik ben onderweg
in een niemandshuis beland
in niemandstijd en niemandsland

Het bed is koningin-
nebreed, plaats genoeg
voor een koning als hij

goed is voor meer
dan slapen, dan vrijen
voor meer dan een keer

In de lege hotelkamer
is het raam een gebod
om naar buiten te kijken

Smalle siergordijnen
altijd uitzicht, altijd
gezien kunnen worden

Gek dat er niemand woont
op deze prachtige plek, hier
zou ik wel willen leven

Op de gang piepen
wieltjes, een deur klikt
en het is stil. Wat kan

het voor iemand zijn?
Zal ik toch mijn koffer maar
eens uit gaan pakken?

Het is hier te hoog
en te kaal, en die man
zit zo onhandig
naar mij te kijken

Hij heeft blijkbaar niets
te doen en kijkt verkrampt
langs mij heen, loensend
naar mijn borsten

Ook zijn tweede sigaret
kalmeert hem niet
zijn duim staat strak
van begeerte

Ik kan nergens heen
er zijn geen winkels in deze wijk
om in te ontsnappen
als hij me achterna komt

Moet ik dan maar
vriendelijk als het zonlicht
even naar hem knikken
en een praatje maken?

Even vliegt er een vlek over
de muur, een meeuw

de avond broeit en ik
lig in mijn hemd op bed

en lees Plato, de gelijkenis
van de gevangenen in de grot

Ik hoor mijn man, sla snel
het boek dicht en draai me om

met mijn rug naar hem toe
doe ik alsof ik slaap. Hij komt

naast mij zitten, onprettig
warm tegen mij aan

Mijn billen liggen bloot
maar hij let er niet op

Oma verveelt zich, ze wacht
op mijn huwelijk en fantaseert
misschien wel dat ik zwanger word

Hoe zou dat geweest zijn
met opa en haar in bed?
Daar praten we niet over

wel over de middagen
in de zon, alvast wat kleur
opdoen voor de zomer

Dat had zij ook wel gewild, maar
toen werd daar anders over gedacht
Trouwens, bikini's bestonden nog niet

Er is zoveel veranderd, ze leest het
uit het tijdschrift aan mij voor
en ik lach om haar verbazing

Ze is al oud, haar haar zo wit
als de muren in deze zon, heerlijk
Lu hoeft nog niet te komen

Langs het gordijn de streling
van de wind die mij omarmt

midden in het zonneraam
op de vloer van de kamer

mijn voeten op het tapijt
reiken diep in de aarde

mijn warmte groet de warmte
mijn adem kust de wind

      Ik trek het bed in de zon
      en wieg mij in welbehagen

      languit en wijd geopend
      glijd ik de wereld in

Op aangewezen keuzedagen
stap ik uit de orde
van mijn werk in de rij
voor nuttige verpozing

Het graan komt op
de zon broedt de korrels uit
en kleurt de winter uit onze huid

Alles is inbegrepen, extra's
kunnen ter plekke geboekt
en op gepaste wijze genoten
worden in een van de vleugels

Zo vliegen we een week lang
rondjes in onze dromen
en genieten we van onze rol

al is er altijd wel iemand
die niet meedoet en achter aansluit
met een boek dat hij thuis had
kunnen lezen

zonder anderen te storen
in hun welverdiende vakantie
van exclusief gedrag

Hij is weg, kwam hij maar terug
Zou hij, misschien, toevallig hier
nu naar deze film zijn gekomen?

Dat ik me omdraai en hij er zit
alleen, net als ik, en nu
we weten hoe het werkt

zouden we er meer van kunnen maken

als hij, als hij
wil en deze kans grijpt
voor de gong gaat, en

als ik, als ik
durf om te kijken
nu het nog pauze is

Alleen de radio nog
de verhuizers vertrokken
mijn huis een tussenplaats
een pauze in de straat

Ach de binnentuin
eekhoorns, hoge bomen
voor het raam staan, warmte
op mijn gezicht, in mijn kleren

De kamer is nu mooier
zonnig leeg en aangeveegd
met een vensterbank muziek
die ik straks mee zal nemen

Op een draaistoel kijk ik rond
de tijdcapsule van mijn hoofd
vliegt en bedenkt verhalen

van herinneringen en beelden
die passeren, ik reis
naar mijn geboorteland

Het bestaat niet, nooit
heeft het bestaan, het is soep

van levenslang aan mijn voeten
geplukte ingrediënten, gekookt
in de pan van mijn schedel

      De verse soep van nu
      uit mijn geboorteland
      smaakt anders, echt

      dat zie ik
      aan de planten en de rassen