Het is al donker, de tijd dat het stil is
op straat. Twee hoedmannen komen
mij halen. Ze pakken me aan elke kant vast
en dragen me stijf weg
de laatste brug over
het bevende water

Buiten de stad rusten we hijgend
bij de verlaten steengroeve
Ze wissen het hoedrandzweet
helpen me mijn jas, vest en hemd
uit te trekken in het bleke maanlicht
en vouwen zorgvuldig mijn kleren op

Ik loop wat op en neer tot ze wenken
en wijzen waar ik moet gaan liggen
in de kuil. Mijn rug wrikken ze
in de scherpe stenen
Over en weer reiken ze
het mes. Mijn blote hals is lang

In het silhouet van een huis
aan de hemel zwaait een raam
met een flikkering open
Twee armen strekken zich wijd uit
en ik vraag me af waar
de rechter is die ik nooit gezien heb

Ze mogen geen partij kiezen
Ze moeten verheven zetelen
In zwarte gewaden, streng
De hoge rechters

Zo heeft de oude Titorelli hen
vereeuwigd op zijn schilderijen
geheel conform de instructies
en de fantasie van de mensen

Maar niemand ziet ze ooit
Ze schermen zich af
Met bewakers en griffiers
Ze houden hun zittingen geheim

boven in de zolderkamers
op een oude paardendeken
over de ingescheurde zitting
van hun keukenstoel

Ze hebben dove oren
voor de pleiters en sturen
de bodes weg om in de gangen
de verdachten te bemoedigen

Mijn schuld staat vast. Ik ken haar
nog niet, dat is echt een kwestie

van tijd, van in de spiegel lezen
wat er voor iedereen op mijn gezicht

geschreven staat - Het proces begint
pas, de bel is nog niet eens gegaan

Al voor mijn aanhouding voelde ik
vermoedde ik vreemd genoeg al iets

van het geheim van mijn leven
en toen ik de stille toeschouwers zag

kijken met ingehouden adem, klaar
om het nieuws te verspreiden

had ik nog steeds goede hoop, maar
geen twijfel meer over de waarheid

van de kwaadsprekerij over mij
Ik moet rustig blijven en mij schikken

vooral geen aandacht trekken, niet
mijn familie meeslepen in mijn lot

Mijn zaak is van levensbelang
Ik heb al een dik dossier
vol mogelijkheden en bijzaken -

verhoor na verhoor, zin voor zin
in het schoonschrift van de griffier:
helemaal mijn eigen verhaal

Want als er al een aanklacht is
dan heb ik die zelf uitgesproken
Tijd genoeg om erover na te denken

in mijn cel, met soms een uitje
naar de folterkamer om te zien
hoe anderen geholpen worden

zich heel hun leven te herinneren
en uit gebeurtenissen van niets
schuld tevoorschijn te toveren

Ik doe wat ik kan, ik gaf
meteen mijn mooiste spullen weg
aan de bewakers - Ja, natuurlijk

als u dat wilt, accepteren
we dat, dan hoeft u zich
niets te verwijten -

Ik prijs hun deskundigheid, verzoek hen
om mijn medewerking te rapporteren
en ik voel me helemaal niet te groot

om voorspraak te vragen
aan de vlooien
in hun winterjas

De bel, onverwacht bezoek:
een heer die mij verzoekt

mee te komen, het moet
ik ben gearresteerd

maar alleen voor nader onderzoek
Maakt u het niet erger dan het is!

Op het bureau krijg ik een stoel
Nu moet u wachten, dan komt het

wel goed, dat heeft tijd nodig
Dat begrijpt u natuurlijk wel

Zorgvuldigheid is geboden en u bent
niet de enige. Was dat maar waar!



We krijgen eten, net genoeg
in onze eigen stank, geluidloos

ruziënd rondom
de groeiende plas urine

over de rottende matrassen
een zacht bed van wormen

uit de adembenemende poepton
We lijken stilletjes vergeten te zijn

Soms fluistert er iemand
als hij durft en de boze blikken

van angst voor stokslagen
trotseert, om niet gek te worden