Zywa
Vuur in mijn buik
Haar gedichten gaan ook over mij
ook al kloppen ze niet helemaal
er is wél een vuur in mijn buik
misschien kan het gedoofd worden
maar zolang het brandt, verlangt het
naar het beste van jou
dat mijn schoonheid niet begeert
om mijn lippen binnen te dringen
maar hunkert
naar het beste van mij
het zware geheel, heilig
en veilig, mijn thuis
dat ik zelf gevormd heb
uit het metaal van mijn lichaam
en de zijde van mijn geest