De zwarte eenhoorn is hebzuchtig
de zwarte eenhoorn is ongeduldig
de zwarte eenhoorn is onbegrepen
en aangezien voor een geest
of een symbool
Ze werd gegrepen
en meegenomen door een koud land
waar mist spotprenten schilderde
van mijn woede
Niet op haar schoot rust de hoorn
maar diep in haar maanzee
waar hij groeit

De zwarte eenhoorn is ongedurig
de zwarte eenhoorn is onverdroten
de zwarte eenhoorn is on-
vrij

Kikkervisjes hebben geen poten
en kunnen geen kniebuiging leren
vogels kunnen niet plassen
in de lente
worden zwarte slangen gek
ze buigen uit het zicht van koningen.
Gravend onder een rivierbedding
waarvan het hart zwart en rozig is
vind ik het kleverige slijk, leerde ik
om al mijn engelen af te wijzen.
Het verwarde mijn ongeboren kinderen
en ze hielden zich stil in mijn bange baarmoeder
tien, twintig jaar lang
afbrekend wat begonnen was
als huwelijk. Mijn moeder huilde.
Vlezige lemmingen vielen als maïs
in haar dorser
met een knal wanneer ze het water raken
en hongerige kikkervisjes
wannen mijn vallen.

Waar zij ivoor droeg, draag ik pijn.

Gevangen in de kerkbanken van het geheugen
onder het scharlaken fluweel
in een glimlach. Mijn moeder
huilde
de jicht van vervloekte wijsheid
walgde orakelend en zaaiend, terwijl verkrachting
me achtervolgt in de nachtmerries
van dit toverland van vroege lessen
waar ik raadselachtig als een heilige ronddwaal
met een dichte mond zoals inktvissen
azen, onder en over
vitale gebreken, los als een idiote lappendeken
tot ik me geanalyseerd en nutteloos
inbed in een school vermiste mama's
betaald en voltrokken in huwelijksbedden
vereerd in rituelen waarin
ik niet geloof
noch een plek vind om te knielen en uit te rusten
uit de storm van vreemden en eisen
die verdrinken in overstroomde kerken
dik van het rotten en gezwollen van verwarring
afgetuigd tot een vlot van grijnzen in lijn met een vijandelijke reden
ik weiger om weer te leren.

Onderwerp: vogels kunnen niet plassen
en dus schijten ze op onze hoofden
terwijl wij leerden hoe
te buigen
uit
het zicht van koningen.

Verborgen in een woud van vragen
niet bereid om sleedoorns te omarmen
te zwichten
elegant of alleen
gek te worden
is de vrouw niet jong meer
langzaamaan is ze haar huid
van doorzichtig metaal gaan haten
de kronkelige ontmaskering zonder uitstel
en haar ogen van klei
zwaar van de vruchten van profetische dromen

In de honger van de stilte
heeft ze haar vaders oordelen gestolen
terwijl de maan knielt
ligt ze
met haar minnaar, de zon
wild van de pijn
van haar akelig precieze scheikunde
haar blinde antwoorden
de vrouw eet haar toverkracht alleen
korsten rust
kweken een waanidee
ze is eeuwig
en ontdoet zich van de nacht
ze dwaalt
en simuleert
een geleend vuur
in haar ogen

Onder de mirte
onbekommerd
geen berk te zijn
ligt de vrouw met de huid van doorzichtig metaal
op een mantel van slaapgras
dat dichtgaat bij de eerste aanraking
onverlicht
klei-ogig en heilig voorbij troost of genade
aanvaardt ze de last van de zon
die een pan van brandend zout uitgiet
over haar glanzende lichaam
over de doordringende openbaringen
van zenuw en bot
haar huid wordt
zacht en ondoorzichtig

En uit de as
buiten haar gezichtsveld
komen de beulen dichterbij.

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte
over het gat dat jij bent
in mijn duisternis
zal ik delen hoe het voelt
met jou
weer een onmogelijke berg beklimmend
met jou al lang geleden
weggegaan

Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt
uit pijn die ik verberg
uit brokstukken van mezelf
uit jouw stem die in jouw slaap roept
naar een andere vrouw
kom in de sneeuw spelen, lief
al is dit niet dezelfde winter

Het was ons eerste koude seizoen
ik telde de sneeuwvlokfiguren
van liefde die tot ijs smolten
en onze dromen om het contact te verbreken verborgen
ik kon het niet aan
om onze namen op de brievenbus te schrijven
ik kon het niet aan om jou mijn dromen te vertellen
en ook niet om door te vragen naar de jouwe
nu is er dit gedicht
dat die ochtenden weer echt maakt

"Jij was altijd echt" zegt Bernice
maar ik zie de littekens van haar pijn
verborgen onder het vlees op haar jukbeenderen
en ik weet niet hoeveel jaar ik besteed heb
aan pogingen om jou te vergeten
maar ik ben bang om eraan te denken
hoeveel jaar ik eraan zal besteden
om het te onthouden

In ateliers zonder licht
hebben we vogels gemaakt
die niet zingen
vliegers die blaken
maar niet kunnen vliegen
met de snelheid
waarmee licht valt
in de keel
van het teer werkende vuur
Ik dacht een noodpakket
ontdekt te hebben
begraven
in het hart van de maan
plat en veerkrachtig als een schildpad
een pantserdoos
opgehangen
in de mond der duisternis
precieze vreemde tekens
gekerfd in het rugschild
zoet vlees eronder

De vorm
van mijn eigen naam
herkende ik niet

Onze sprei
is een nachtbloem
afhangend
tot op de vloer
daar
zie je jouw ambacht