Geen pad, wel een afgrond
Koude wind, dreigende wolken
Het is onherbergzaam hier

Schuin voor mij knisperen
zwarte bladeren open
Recht uit de grond

Er groeien uilen uit
ze blazen zichzelf op
bedachtzaam zoals ze zijn

Alsof ze zouden kunnen vliegen
staan ze dicht op de rand
mij te weren van een misstap

Achter mij hoor ik ze
verschrompelen
Wanneer ik snel omkijk

doen de restjes of er niets aan de hand is
maar als ik het rustig doe
zijn ze helemaal weg

Ik woonde niet eens aan een rivier
toch staar ik weer in de verte

naar niets, naar het water
dat ook niet kiezen kan

waar het terechtkomt
over welke giftige gronden
en stekelige verwachtingen
verdund, bevroren of aangevreten
door duizend kilometer zon

Aan mijn schouders groeien
zwarte vleugels van heimwee

maar ik weet me gedekt
door de leeuw van mijn plichten

jegens mensen zoals ik
die ooit ergens dromend
vertrokken zijn en geleerd hebben
dat er geen weg terug is
naar hun jeugd