De grafdelver kende jouw gevoelens
voor mij, jouw vrije held uit Havana
Hij belde me en gaf het adres

van het mortuarium waar je lag
Ik heb je gekust, jouw voorhoofd
dat ijskoud gloeide op mijn lippen

ik kuste de hand op jouw buik
en ook je witte schoenen, nee
ik kon geen afscheid nemen

Ach María, je liep de rivier in
waar je van liefde bent gestorven
omdat je mij hebt gezien

terug in jouw stad, getrouwd
met Carmen uit Mexico, de vrouw
die jij zo graag had willen zijn

We begraven je in zijde
omringen je met jasmijn
en bedekken je met lelies

Ik denk veel aan het meisje
uit het kamp in Guantánamo
ze is een bloem tussen de bloemen
een berg in de bergen, ze leeft
en hoeft nooit ergens heen

Daar zingen vogels in de palmen
een beek stroomt door het dal
het water blinkt zachter dan goud
en zij is een witte roos
in juni en in januari

Van haar wil ik zonnestralen
dichten in het eeuwige bos
een bruisend lied uit mijn hart
in helder groene woorden
en vlammend rode muziek

Zij is mijn ziel, ze smelt
wapens met veren en koraal-
water, met laurier heelt ze
het gewonde hert, het meisje
uit het kamp in Guantánamo

Met een gebogen hoofd zwoegt Pilar
door het zand, ze heeft gespeeld
langs de rand, waar het water wit is
van schuim, dat komt en terugstroomt
veel verder dan ze kijken kan

Mama weet het meteen
Pilar, waar zijn je schoenen?
Vertel, waar heb je ze gelaten?
Hier Mevrouw, kijk, ik heb ze

Weet u, ik heb ook zo'n meisje
maar ze is ziek, ze heeft koorts
en koude voeten, we hebben geen geld
om schoenen te kopen, en ineens
had ze deze roze schoentjes aan!

Drie vrouwen luisteren mee
ze slaan hun zakdoek uit
wanneer Pilar haar hoepel geeft
haar emmer met de schep

en een kus als afscheid
van het zieke meisje
dat groot zal worden en
de roze schoenen zal bewaren
in een glazen pot

In de ogen van het kind
lees ik wat het van mij vindt
het ziet of raadt hoe fijn
dromend ik een leeuwin wil zijn

machtig groot in raad en daad
elke dag opnieuw paraat
wilder dan de wijde zee
stormend met de winden mee
door het oerwoud, de woestijn
springend over elk ravijn

naar een plek waar ik wil zijn
en in de ogen van een kind
vanzelf de nieuwe vragen vind
waarmee een avontuur begint