Door de week passeer ik 's avonds
lijdzaam en niet begrijpend
ramen van mensen die niet weten
dat ze verloren zijn, het paar
dat al tien dagen kust

overal wachtenden en nergens
vind ik de grootse schoonheid
waarvoor ik wil leven, op weg
om mijn weemoed te delen
en herinneringen aan onze plannen

Wij oude bekenden amuseren ons
met gespeelde zelfgenoegzaamheid
eenzaam wijden we ons aan het zalige
nietsdoen, onder elkaar het middelpunt
van babbelende afwezigheid

Na het afscheid van de eerste vogels
voel ik me treurig en ongeschikt
voor de dagen in het helle licht
de aftakeling van onze levens buiten
de toverwereld van de nacht

Ik was jong, ik ging

grootse schoonheid ervaren
op handen van succes, nu
loop ik op wolken

van elektrisch licht
glitter en bewondering
mijn pensioen te vieren

in de hemel der feesten
ster onder de sterren
lachend mooie mensen

parels, botultox en gel
in halfgrijs haar, onvermoeibaar
op de maat van het koper

niemand hoeft naar de wc
we zweven over de bedden
waarin de wanhoop woelt

om de dagen en de jaren
van mislukte levens, en we dansen
de polonaise want we gaan

nergens heen

In het laatste donker
voor de dageraad zwerf ik
na het feest door de stad

de lucht is helder
maar ik heb geen idee
wat ik zou willen

De rivier glijdt voorbij
langs de lege kaden, de wegen
zonder verkeer, het is stil

om de oude monumenten
alles netjes aangeveegd
In de museumpaleizen

wonen naakte mensen
van marmer en verf
de prinsessen zitten te kaarten

in de kelder van de bedienden
mijn stappen weerklinken
in het strijklicht van de tijd