Zywa
Dorst
Waarheen ik ook loop, altijd
komt er een eind aan mijn reis
aan de kust van een zee
waarin het land uitmondt
met uitzicht over oneindig
vruchtwater dat leven geeft
ieders bloed doet vloeien
en jouw zaad draagt
door geulen, over bergen en dalen
naar het hiernamaals, het vult
mijn cellen, mijn borsten
rond van vreugde
lest mijn dagelijkse dorst
en verdrinkt mijn zorgen
ik vang het op uit de hemel
en hijs het uit putten